Dat is waar ook, ik krijg visite waar ik veel zin in heb...
Dé vorige keer kom ik diegene slechts huilend en terneergeslagen te woord staan maar dat ga ik vandaag niet doen..
Wel voor mij eem goed ijkpunt dat ik er redelijk aan het bovenop krabbelen ben...
Ik ben niet helemaal stuk te krijgen
Natuurlijk merkte ik dat bij en na het laatste gesprek al wel maar er zit nog met ontwikkeling in
Een mens... althans dit mens, is dus nog steeds voor sommigen en makkelijke prooi om, voor wat voor reden dan ook, proberen onderuit te halen maar uiteindelijk krabbel ik er bovenop en geef de touwtjes nooit helemaal uit handen
Voorzichtig kijk ik nog eens treurig op de afschuwelijke periode doe ik de afgelopen acht weken doorging... zomaar ineens uit het niets...
Weggerukt uit het gelukzalige gevoel dat alles goed was en ik heerlijk liefdevol bezig was
Een hoe ik de eerste weken compleet gebroken in min stoel zat, niet in staat om ook maat iets te ondernemen
Een hoe alles groter en groter gemaakt werd om hun eigen huid alsnog te redden omdat bleek dat er niets van alles klopte...
Hoe ik dankzij anderen en de ervaring die mijn leven inmiddels rijk is, heel langzaam en vooral voorzichtig, min leven weer oppakte, mezelf weer oppakte...
En nu zelfs nu zover ben dat ik anderen weer voorzichtig op een afstandje blijvend, kan vergeven....
Een afstandje waarvan ik héél veel zie gebeuren wat me nog heel veel doet... me af en toe nog afvragend hoe, hoever en waarom het zo kon gebeuren en komen.....
Maar wel met het gevoel dat ik er weer bovenop kom, 8 kilo lichter, 10.000 haren grijzer en weer meer wijzer....
Als de visite benen we alles nog eens door... wat is werkelijk wijsheid.... vooral bij mezelf blijven..... wat hoe iedereen roept dat ik mijn recht moet halen zo veel vind ook iedereen dat ik vooral bij mezelf moet blijven en vooral niet iemand anders moet worden...
Je recht halen hoeft niet altijd voldoening te geven....
Het idee dat als mij recht wordt gedaan ten koste van die ander, hoezeer ze mij ook hetzelfde aandeden, vind ik zo moeilijk....
Het hoort zo niet bij mij.....
Die ander zal er immers spijt van hebben.... en stel dan dat je eer en rechtzaal overheen gooit, dan zal die ander misschien alleen maar meer met haat door gevuld worden....
Als ik niet van het goede van de mens zou kunnen uitgaan dan heeft hey leven zo weinig zin... en ik denk terug aan het stuk uit het boek van gisterenmet de boom der Kennis...
Mensen hebben een keuze een soms.... maken ze de verkeerde keuze....
Met als de visite weg is komt de volgende alweer... mijn dochter onverwacht op de koffie...
Helemaal koud van het scooter ritje komt ze zich even opwarmen bij mama's waarmee thuis en een dampende kop koffie
Van zelf op visite gaan bij de andere twee die nog op mijn lijstje staan, komt niet veel zo..
Maat er komen nog meer dagen..
Als Jocelijne opgewarmd is en een tweede paar mama sokken over haar eigen sokken in haar laarzen heeft gedaan, vertrekt ze weer....
Nú even rustig bijkomen en dan omkleden voor vanavond...Jochem Myjer yeahhhhh
Van....Willen is al erg vroeg thuis en gelukkig sta ik klaar..
Honden uitlaten en hopen duimen bidden dat Babs het goed doet al die tijd alleen thuis met Bikkel
De bench staat wel in de kamer mast weer besluiten toch ook ze niet op te sluiten
Op naar dé Doesburgse bende....
Daar stappen we in de bekijk ruïne auto en gaan op pad naar 'de Buren'...ja... in Hengelo dan... en restaurantje
Dé rit is al lachen geblazen... als je nou die tractor voorbij was gegaan dan had je die Mercedes niet gezien maar als je nou naar rechts gegaan was dan had je.... enz. Flauwekul en onzin zinnen...
Om half zes schuiven we aan tafel... ruim de tijd zou je denken...
De maaltijd is van super kwaliteit... wow wat is dat smullen.. maar voor weer het eten zin weer toch al zo'n twee uur verder en het toetje moet nog komen maar... over een kwartier moeten we in de schouwburg zijn...
In de keuken wordt de turbo aangezet en wij eten in de vijfde versnelling..
Dan hollen naar de schouwburg..
Willem en ik zitten helemaal achterin... de anderen op het balkon
Geloof me.. kaartjes voor Jochem proberen te krijgen is een crime en je moet bij zijn als jee überhaupt plek hebt..
Dat zijn weer dus ook..
Nou kam ik over de voorstelling niks vertellen... want wees eerlijk... hoe vettel je terug wat dit fenomeen allemaal op het podium doet...
Zijn sketches, zijn stemmetjes, zijn liedjes, zin geluidjes en bewegingen... het is onbekend en in een tempo van ongeveer ons toetje...
Buikpijn van het lachen...
En wat vliegt de tijd... voor we het weten staan we te applaudisseren als dank voor en geweldige avond
De rit naar huis verloopt rustiger... met foute muziek op de achtergrond
We nemen ook snel afscheid want morgen is voor velen weer een gewone werkdag
Nu achter gesloten ogen de voorstelling nog maar eens aan ons voorbij laten gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten