Babeth is al uit de veren... Willem ook... de honden zijn klaar wakker.. nu ik nog....
Gelukkig heb ik geen ochtendhumeur maar mijn lijf loopt zo graag achter de ochtend feiten aan...
Goed idee om vandaag even naarst alle andere verplichte chronische medicijnen zut, een extra magnesium tabletje te nemen...
Gelukkig kan ik rustig door het centrum tuffen want half Nederland heeft vandaag ADV.... ik behoor tot de non- ADV helft...
Chips..... mijn linker gehoorapparaat weigert zijn of haar werk te doen..
Nieuw batterijtje werkt ook niet...
Onding...
Maar ondertussen gniffel ik wel een beetje want dat wordt, al blijft het lastig, een rustig dagje hi hi....
Vraag me alleen af wanneer ik het naar de audiciën moet brengen want ik ben geen dag vrij...
Naja... van later zorg....
Van.... kijk nou toch eens aan... de school structuur begint er bij de kinderen al aardig in te raken...
Maandag zei ik nog 'vandaag een ramp maar over drie maanden is het al anders' ... nou 5 dagen later dus al....
De structuur werpt haar vruchten af....
Mijn gezellige oudcollega is vandaag mijn buurvrouw... hoe leuk wil je het hebben...
Als ik bij de briefing sta voel ik voor hert eerst bewust dat het goed voelt....
Hier worden dingen met ipv naast elkaar gedragen... taken voelen niet als verplichting maar als gunst...
Hard werken doe ik daarom met plezier...belangrijke zaken worden niet aangehoord maar géhoord...
Een briefing duurt bijna nooit langer dan 5 minuten maar geeft nut voor langere duur...
Zo mijmer ik die 5 minuten terwijl ik daar sta..
We verwelkomen de kinderen die heerlijk allemaal aan tafel (Vandaag voor het eerst gelukt) spelen...
En wat is het fijn om, het derde van de week al, compliment van ouders te horen dat hun kinderen zo goed in hun vel zitten en ook de vooruitgang opvalt...
Ook de ondersteuners zijn meer dan tevreden....
Dat hebben we mooi gefikst al deze week, de assistente en ik.....
Toch is het echt wel eind van de week... de jongste kan de indrukken van deze week nog maar nauwelijks behappen en hangt al snel in de zachte kussen tussen de knuffels...
Ook de eerste speelgoedbak ligt al snel tegen de vlakte en kijk.... daar loopt de eerste zijn rondjes door de klas al... maar toch....allemaal, op 1 na, 10 minuten op een stoel gezeten..
Tijdens de ochtendkring ontvang ik ook al meer respons maar oeps de overgang naar de gymzaal kost dan toch weer even moeite...
De gym juf neemt het over en wij ploffen op een stoel in de kantine....
Alweer een oud collega die me opzoekt... en raad nodig heeft...
Al snel volgt een levendige discussie over hoe men in verschillende landen omgaat met mensen met een verstandelijke beperking.. hun visies en mogelijkheden...
Of juist onmogelijkheden... in Ijsland bijvoorbeeld daar wordt de druk als erg hoog ervaren als je nog een kind met een beperking geboren wil laten worden.... in IJsland kom je zo goed als geen kinderen met beperkingen meer tegen.... noemen zich en Down vrij land
In Griekenland of Turkije bijvoorbeeld vormen ze een normaal straatbeeld.... zulke mensen blijven je leven lang bij je thuis en als je er niet meer bent neemt een familielid die zorg over...
In Engeland wordt veel geld geïnvesteerd in educatie for children with special educational needs maar als ze van school komen is het not done om ze in te zetten in de maatschappij en belanden ze op speciale verdiepingen in een bejaardentehuis...
Zo keuvelen we nog even door....
Want niet alleen de tests groeien de pan uit... ok de techniek staat voor niets en vindt steeds meer uit om beperkingen op te heffen of te minimaliseren...
Waar streven we naar?..... de perfecte mens?.... En wie bepaalt dan die maatstaven van perfectie?...
Het is me de discussie wel en we zouden bijna vergeten dat we leerlingen uit de gymzaal op te halen hebben...
Zo dobberen we de dag door... buigen ons hoofd over eet en drink problemen... zoeken en vinden meer ingangen.... overleggen en inspireren...plannen de eerste overleggen....
We halen aanvullende materialen uit andere klassen bij collega's die ons maar al te graag tegemoet komen....
Kwetsbaar opstellen en aangeven dat je anderen nodig hebt of gebruik maken van elkaars expertise geeft een behoorlijke extra boost aan je lesgeven...
Expertise vloeit samen en in elkaar over merk ik al snel op deze nieuwe werkplek...
Een aparte ontdekking...
Van.... dan is het half drie en leveren we de dood vermoeide kinderen af bij ouders, oppassen en taxichauffeurs...
Snel de klas aan kant maken... babbeltje maken met de mannen van de technische dienst en dan het afscheid van een invalcollega, die ik maar net een week mocht meemaken maar al aardig heb leren kennen....
Je bent hier na een week al geen onbekende meer van elkaar...
Én nu ben ik na alles wat ik doorgemaakt heb aardig grote mensenschuw geworden... als ik de vraag krijg of ik me welkom voel, kan ik volmondig ja antwoorden...
Maar om 5 uur voel ik me zoals waarschijnlijk de leerlingen zich voelden om half drie toen we ze meegeven... namelijk doodop...
Lekker naar huis....weekend vieren...
Tenminste... lekker.... zo begin het wel.... maar het liep anders...
Anders... door een appje.... zoiets van... het staat er echt... zwart op wit....
Al een paar weken leef ik (helaas teveel op afstand door een akelig teveel aan kilometers) mee met mijn oude schoolvriendin....
Ze kreeg de diagnose borstkanker.... ik had er al eerder over geschreven...
Én.... (stilte) .... hoeveel mensen ik ook ken... of verloren ben aan deze #$%#♤♡●¤》
Eenmaal ben ik de Alp d'Huez opgelopen met drie dappere andere collega's om mijn directe collega een hart onder de riem te steken...
Én ik weet... er kan al veel... er gebeurd al veel... maar #%%£¥¥#: nou weer een geval...
Zo dichtbij ook weer....
En het staat er... zwart op wit..... zeer kwaadaardig snel groeiend tumor uitgezaaid....
Vorige week is haar vrouwelijkheid haar afgenomen... geamputeerd....zoveel goede hoop.....
Vandaag lijkt de hoop geamputeerd.....
En ze heeft al zoveel in haar leven te verduren gehad...
IK snap het niet... waarom krijgen sommige mensen toch alles op hun bordje???.....
Hou toch op met huisje kruisje... of.... kruis te dragen... ik word niet goed van die woorden...het is... het blijft gewoon fu$%%#ng oneerlijk en gemeen....
Maar.... ik pak mezelf bij elkaar en app moed en hoop... liefde en vertrouwen.... steun....
Het liefst zou ik de wereld een beuk willen geven...
Morgen gaat de zon gewoon weer op..... morgen leef ik mijn dag weer..... maar het zal wéér anders zijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten