Willem zag het even niet meer zitten en riep wanhopig naar boven...
En dat sta ik dan... sloffen... pon... emmer sop... mop.... keukenrol....
Van... het is dan ook wel héél erg dit keer... er is zo goed als geen plekje waar we noch normaal over heen kunnen lopen...
En je vraagt je af hoe je het allemaal weer hygiënisch schoon krijgt...
Willem helpt wel dapper mee... zijn zorgen gaan vooral uit naar hoe lang dit nog door moet gaan en hoe lang Bikkel nog heeft...
Hij drinkt ook wel erg veel water de laatste tijd...
Van... en dit keer denk ik niet "ach Willem trekt wel bij... ik ruim het wel weer op... straks is alles vergeten "
Dit keer denk ik.. och Bikkel wat doen we je aan.... moeten we dit nog willen?
Ik hoor Willem zeggen..."dan moeten we de ratio maar inschakelen en het gevoel uitzetten.. want mijn gevoel zegt dat hij nog geïnteresseerd genoeg is in alles maar misschien zegt mijn ratio wel wat anders"...
Ha ha... Willem en ratio.. daar kan ik me nou weinig bij voorstellen...
Willen denkt immers zo goed als alleen maar met zijn gevoel...
Ach Bikkeltje Bikkeltje... oude bejaarde man....
Van.... waarom gaan honden nog zo weinig vanzelf dood?
Waarom moeten toch baasjes de beslissing van inslapen nemen?
In de natuur gaat alles vanzelf maar met huisdieren is dat blijkbaar toch anders.
Je hoort wel eens dat honden, als baasjes beneden kwamen, dood in het mandje lagen, maar je hoort het niét vaak...
Vaker hoor en lees je..."we hebben onze trouwe vriend in moeten laten slapen"...
Van....nou móet ik zeggen dat Bikkel ook niet veel ruimte krijgt om rustig dood te gaan natuurlijk..
De andere honden dartelen om hem heen... er is altijd wat te doen in huizen le Comte Lindeman...
Én dieren zoeken juist een rustig plekje om te sterven heb ik ooit gelezen... ergens onder een struik of diep in het bos..
Weinig kans dus hier...
Van... een uur en een kwartier later is alles opgeruimd en schoon...
Willem eet snel want hij gaat naar de voorlees wedstrijd waar een van zijn vluchteling leerlingen voorleest waarna hij uit dankbaarheid bij hen is uitgenodigd voor een maaltijd...
Én één ding weet ik zeker als Willem te eten krijgt is hij voorlopig nog niet terug... zeker niet als het de befaamde Syrische kip schotel is....
Hij is nog niet koud 5 minuten weg of weer laat Bikkel alles gaan...
Melkachtige diarree met vreemde stukjes weefsel en bloed erdoor...
Ik maak een foto ervan en app Willem...
Wat te doen nu?
Gaan we de hele lijdensweg artsen en onderzoeken met hem door of kijken we het dit weekend aan...
Is dit dan misschien het begin van zijn einde...
Maar hoe vaak hebben we dat al niet gedacht...
We besluiten af te wachten...
Bikkel ligt rustig in het zonnetje en geeft niet aan pijn te hebben...
Hij slaapt... hij slaapt veel... en Babs en Blitz laten hem vooralsnog gelukkig met rust....
Van... ik betrap me erop dat ik op zijn ademhaling let in de stille van deze zaterdag morgen...
Zijn ogen draaien af en toe.... zijn poten geven kleine schokjes en het ademhalen is onrustig...
Van..... met dat zonnetje dat je huis binnen schijnt en de verwarming op 20, krijg ik zo'n onbedwingbare zin om dingen schoon te maken waar ik anders niet aan toe kom..
Afzuigkap, rommel lades in de keuken en zo... al die kleine dingen die zijn blijven liggen eens opruimen en... weggooien.... onnodige zooi weer eens gewoon in de prullenbak om weer onnodige prullaria aan te schaffen...
Van... maar ja.... dan kom ik als eerste bij de vensterbank in de keuken waar al die leuke souvenirs uit diverse landen en plaatsen op staan...
Prullaria is het zeker... maar weggooien...????
Dát wordt dus de eerste verplaatsing...
Doch als ik wil verplaatsen zal ik op die plek eerst ruimte moeten maken...hmzzz.... wat kan weg en wat niet.... het één van een leerling gekregen.. het ander van een kleinkind.... dan nog iets dat in het kerstpakket van 3 jaar geleden zat...
Nou... eerst dat laatste maar weg.... dat is 1...
Enfin.. zo kruimel ik een paar uurtjes.... er is weer ruimte...
Het lijkt weer op een huis ipv een uitdragerij....
Van.... boven ook maar aan de slag..
Overal oorbellen... iets met elke keer.... die ruim ik morgen wel op en dat maal 8....
Ik prik ze allemaal op het lege canvas doek.... ideale manier om je oorbellen op te hangen en staat nog grappig ook...
Kleding opruimen die her en der verspreid ligt.... haarknipjes netjes in het daarvoor bestemde tasje..
Ik zeg: goed bezig!
Beneden hoor ik Bikkel alweer blaffen omdat er waarschijnlijk een hond het bruggetje over loopt...
Ook dat zal wel weer goed komen...
Ondertussen begint het huis aardig fris naar glassex en allesreiniger te ruiken...
Dát is beter dan honden poep luchtjes...
Van.... pffft verzucht Willem bij thuiskomst... ik hoef nooooit meer te eten.... ik zit helemaal vol.... nou ja... in ieder geval vanavond geen eten meer....
Ik dacht al.. Willem en nooit meer eten dan bestaat niet....
Hij laat me de foto's, die wat mij betreft zo in een kookboek of kook tijdschrift kunnen zo mooi, van al het eten zien...
Lieve ménsen zijn het... en niet alleen om hun eten.... wat een verdriet....wat een kracht...
En als we s avonds de belden op het journaal zien dan smaken we des te beter waarom...
Ik vertelde haar al dat je overal kunt lezen dat het passend onderwijs bijna geen haalbare kaart is...
Niet alleen zo zeer omdat het heel lastig is kinderen met een rugzakje in de juiste onderwijs behoefte te voorzien maar vooral ook omdat je naast rugzak kinderen tegenwoordig ook zoveel vluchteling kinderen in de klassen van het reguliere basisonderwijs binnenkrijgt met weer heel andere specifieke problematiek; de taal, trauma's, strubbelingen van familieleden die terug willen terwijl de anderen willen blijven... verdeeldheid dus...., uiteen gerukte families....
Met kerst kreeg de zus van de moeder van dit Syrische gezin een infarct... en hoe kom je dan bij je zusje die in Berlijn woont... je hebt geen auto... geen geld voor alternatief vervoer etc....
Vanavond zie ik een klein bebloed en bestoft meisje van een jaar of 5 tussen de puinhopen van bombardementen haar verhaal doen....
Dan moet ik vaak meteen aan Wilders denken... zou zo'n man hier echt onbewogen en misschien zelfs verbolgen naar kunnen kijken en als eerste kunnen denken 'weer eentje die naar Nederland komt'.....'t zal toch niet waar zijn hè....
Van.... Willem gaat de honden uitlaten... Bikkel, die al aardig weer opknapt, gaat met hem mee.....
Even rust... even niks...
Van..... de boodschappen zijn snel binnen....
Het eten.. nou ja voor Babeth en mij dan.... snel op... en Willem...?
Willem neemt toch nog maar een salade......en 3 eitjes...
Van..... yes..... mijn mollen zitten er nog in!!!!
Volgende week alweer de laatste aflevering..
Maar ja... wordt het Olcay.... of toch Ruben.... al kan Jan ook....
Lastig.... lastig....
Ik neem het maar mee naar bed.... wie weet komt het antwoord in mijn dromen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten