Wakker worden met een zwaar gevoel in je hoofd...
En beneden niks horen...
Ook al brengt Willen Babs en Blitz naar de honden dagopvang, Bikkel was er altijd als je beneden kwam...
Nú is het stil als ik later dan anders, omdat ik congres mediacoaches heb, beneden kom...
Bikkels deken is leeg...
Geen getrippel van zijn nagels over het parket...
Geen neus tegen de tuin deur en een korte hoge blaf om aan te geven dat hij naar buiten wil...
Geen enorme zware blaf als de buurhonden over de brug lopen...
Stilte... doodse stilte...
Duizend keer liever had ik vandaag gewoon zijn ongelukjes weer opgeruimd en hem om me heen gehad of wel honderd keer naar de deur willen lopen om die open te maken...
Maar tussen het verdriet door denk ik ook... geen pijn meer en gestuntel om de treetjes naar de keuken op te komen.... geen hond onwaardig gevoel en kreupel opspringen als hij ontlasting liet lopen... en geen angst dat de andere honden hem zeer zullen doen of omver zouden lopen...
Van... maar wat kan "het is goed zo" dan toch ontzettend niet goed voelen...
Van...het voelt steeds leger en leger...
Liefst wil ik zo snel mogelijk uit huis weg... naar het congres...
Vreemd is dat... dat thuis ineens zo minder ... zo anders thuis voelt...
Ook Bengel zoekt en zoekt... geen Bikkel om uit te dagen en dan snel voor weg te vluchten...
De berichtjes blijven binnenstromen... op de Duitse Herder sites lijkt het wel een condoleance register met letterlijk honderden reacties...
Steeds, als er nieuwe bijkomen... en je ze leest... voel je weer even die fellere steken tussen de alom aanwezige pijn... toch blijf je kijken want het helpt je in je rouwverdriet....
Van... niks lijkt ook even belangrijk meer...
Mediacoach congres.. het zal me wat...
Toch maak ik me klaar om te gaan... omdat je weet dat het leven doorgaat... of je nou wil of niet...
Van... het media coach congres is zoals altijd interessant...
Tóch beleef ik het anders dan anders...
En ook hier op het congres leven mijn bekenden met me mee en komen naar me toe....
Niet helemaal jofel voor de toch al labiele ik inside maar ook fijn...
Ik luister naar de directeur van de NOS... naar de man van de raad voor journalistiek....en twee ombudsmannen... nou ja..1 vrouw.. van Trouw en de NOS....
Ik volg media tips in het SO... hoor alles aan over nep nieuws en gedragscodes...ethiek... en dan zit het er weer op voor een jaar...
Van... dan kom je dus thuis... geen Bikkel die blaft... automatisch je hoofd om de hoek steken om te kijken of hij de kamer schoon gehouden heeft.... geen zorgen of hij de treetjes wel goed op komt... het is minder thuis komen... en het is zo stil..zooooo stil... en leeg...
Dan maar weer een potje janken ...
Het is ook zo dubbel.. voor Bikkel ben je blij en je voelt ook veel minder zorgen die, nu ze wegvallen, zwaarder hebben gewogen dan je dacht... maar het gemis is zo groot...de leegte zo enorm...
Van... en als Willem met de twee anderen thuiskomt, voelen de andere twee ineens zo vervreemd...
En ook.... maar dat komt goed...
Van.... we praten veel over Bikkel en halen herinneringen op...
Oooh Willem.. ik ben een poot afdruk vergeten te maken...
Die had ik zo graag gewild...
Haar van het vacht heb ik wel....maar geen afdruk...
Van... in de brievenbus ligt een prachtige kaart met een foto van Bikkel...
Huilen maar weer...
De foto pronkt op de buffet kast... we blijven er maar naar kijken...
Toch nóg een beetje bij ons zegt het sentiment in de mens...
De bel gaat... geen geblaf...
Postbode met avonddienst...
Och ja.. we hadden boeken besteld...
Zo blij toen we ze bestelden... konden niet wachten tot ze zouden komen...
Én nu zo ingetogen.... het blij zijn niet meer voelen...
Van... als ik in bad lig belt het crematorium...
Bikkel is daar... ik vind het mooi dat ze zijn naam uitspreekt en het niet over "uw hond" heeft.
Ze vraagt voor de zekerheid nog even wat de bedoeling is...
Nee we willen geen afscheid meer nemen...
Dat doen we al immers elke minuut..
Nee we hoeven geen urn... we gaan iets zoeken dat bij Bikkel past om de as in te doen...
Ja...jaaaaaaaa... ik wil wel een poot afdruk...
Oh yesssss... ik had het er vanmiddag nog over... en nu...!!
Wát heerlijk dat zij daarover begint...alsof ze gedachten kon lezen...
Binnen twee weken is Bikkel bij ons...
Terug thuis...
Dan voelt het weer enigzins compleet...
Ik vrees dat het verdriet nog wel even zal duren.. en veel van onze gedachten in beslag zullen nemen...
Lieve Bikkel... je wordt zo gemist...!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten