Onder 0..... niet leuk... verwarming op stand 10...
Maar schiterende zon... stijgende temperaturen... dus hoop....!
Van... een om allerlei redenen aangepaste dag draaien...
Hè de printer print weer... joepie!
Dé kinderen zijn moe maar vrolijk...
Een vrolijke "HOI " om het hoekje van de deur van een vroegere leerling ....
Een knuffel...
Het maakt je dag zo goed...
Schitterende herinneringen ophalen uit een lang verleden tijd...
Hulp uit onverwachte hoek...
Na al die jaren dat ik al rondloop, van een collega de verborgen mogelijkheden van de koffiemachine leren...
Het kleurt je dag...
Van... drie gemiste oproepen...
De dierenarts...
Je hart dat even stilstaat...
De as van Bikkel is er denk ik..
Terugbellen en ja hoor...
Vanavond maar direct halen...
Van... dan ben je even van slag...
En zomaar even... juiste tijdstip dus... je maatje van de andere kant die even binnen wandelt...
Licht in de wankele duisternis...
Spelen met knetter zeep... ik had er nog nooit van gehoord..
Bellen blazen...
Van les met een ballon... de lucht langs je gezicht voelen... de glimlach in je hart...
Krachtvoer voor de ziel...
De zon schijnt...
Dé kinderen genieten buiten...
Jassen weer open..
Kleur op de wangen...
Dé warmte binnengelaten...
Energie bron...
Einde schooldag... weekend...
En dikke rode keel... moeilijk slikken.. verstopte neus.... ik ben aan dat weekend wel toe...
De láátste dingetjes... vegen... afwas... administratie... nog wat boekjes van de grond... blokken onder de kast vandaan... hé daar is het verloren puzzelstukje...
Gauw naar huis...
Van Willem belt... hé nee hè niet in de auto nou...
Auto stil zetten en terugbellen...
Ik ontmoet je over 10 minuten wel op het winkelcentrum..
En zo geschiedde ..
Boodschappen binnen... koffie.. naar de dierenarts...
Van... we zijn allebei still... ratelen dan onze zenuwen weer van ons af... zijn er stil... zetten de waterval weer aan... en droppen dan bij de dierenkliniek..
Van... een week geleden alweer...
Met lood in de schoenen... nu weer...
Die deur.. daar gebeurde het...
En nu staat hij daar.. in een kokervormig blik.. in een zwart papieren tasje...met een rouwkaart erin....
Straks is hij weer thuis..
Nooit geweten dat me iets evenzo blij, als verdrietig kon maken...
Samen huilen Willem en ik ons de verbondenheid in....
De wond was dus nog heel vers en amper dicht, dat we nu weer die intense pijn in al zijn hevigheid voelen...
Hoe werkt toch zoiets in de mens..?
Thuis openen we zo snel we kunnen de tas...
Een prachtigs blik met honden poot afdrukken... behoorlijk zwaar...
Durf jij te kijken.... durf ik..?
We zien kleine stukjes bot van onze geliefde grote reus en zilverwitte as...
In een hartjes blik zit klei met Bikkels poot afdruk...
In een enveloppe een hele mooie rouwkaart....
Wat heeft de Grebbehof dit ontzettend waardig en mooi gedaan...
Vol liefde....
Lieve Bikkel...
Zo gemist..
Zo'n pijnlijk verlangen
Naar wat nooit meer kan
Naar wat nooit meer zal zijn
Tastbaar
Maar
Zonder vacht
Zónder je lieve trouwe ogen
Die ons keer op keer
Lieten voelen
Hoe waardevol wij zijn
Voor jou
Vóór ons zelf....
Mijn gezicht nooit meer
Verborgen
In je nek
Mijn armen nooit meer
Om je heen...
Maar
Hoe ver je ook ging
Hoe dichterbij je kwam
Werd je deel van mij
Onuitwisbaar
Altijd voelbaar
Je bent thuis...
Je bént weer thuis...
Mijn maatje
Mijn reus
Zelfs voorbij de dood...
Een soort altaartje ...
Het voelt goed om Bikkel, hoe dan ook, weer thuis te hebben...
Van... we eten wat... onze blik steeds naar de kast verdwijnend...
Mar eten kan ik nauwelijks... slikken dieet nu met zeer dan vanmiddag...
Keelontsteking en opgekropte tranen...
Mijn neus zit dicht... verkoudheid en een huilbui..
Ik ben verkouden en mijn hoofd voelt zwaar..
Zelfs een warme douche helpt niet..
Ik slaap een uurtje ...
Bikkel is thuis...
Bikkel is thuis...
Maar het wordt nooit meer zoals het was...
..............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten