Hup uit de veren en aankleden.... warm aankleden... want we gaan naar het graf van mijn schoonvader vandaag....
Ik ben niet met zo thuis in de christelijke wereld... mijn geloof beperkt zich.... of eigenlijk "bevrijdt" zich... in mijn gevoel.... troost.... liefde....maar morgen blijkt eeuwigheidszondag te zijn een dan herdenk je de doden....
Alsof je dat andere dagen niet doet.... maar goed....
Daarnaast is het een wens van mijn schoonmoeder om te gaan....
Een wens van een lief dement mens die dit tijdens één van haar heldere momenten aangaf....
Van.... het is dus drukte deze vroege ochtend.... badkamer is continu bezet.... hem en weer geloop op de gang. .. snel nog een kop koffie.... snel nog een broodje.... snel nog een plas voor de honden.... en toch maar even die dikke vesten mee ....
Maar eindelijk zitten we dan in de auto.... Babeth eerst ophalen die vannacht een feestje had en bij een vriendin bleef slapen...
Oeps die kaf er pas om 6 uur in... en heeft nog geen ontbijt gehad. . zelfs niet even snel...
Gelukkig maar dat ik nog twee mandarijnen in de tas heb...
Uit een pauze die ik niet gehad heb....
Zit er in ieder geval iets in haar maag.....
Van... en dan nu op naar Hengelo....
Eerst schoonmoeder ophalen.... dan maar zus 1 waar iedereen zich verzameld.... dan maar het graf.... dan maar zus 2 waar soep met broodjes staan.....
Van... nu kom ik niet vaak meer bij mijn schoonmoeder omdat Willem meestal op zijn vrije donderdag daarheen gaat en ik dan moet werken....
De weekenden daarheen gaan is lastig in verband met zijn optredens....
Ze kijkt me dus enigzins verbolgen aan minst als ik op mijn knieën hurk om haar te knuffelen is ze quasi boosheid gauw kwijt....
"Als je te lang wegblijft vergeet ik je hoor"....
"Maar ik word altijd zo blij van je"....
"Was het een tijdje uit?"....
"Je moet niet lang wegblijven "....
"Jij weet wel wat ik voel hè.... ik wil hier weg "....
"Jij brengt sjaaltjes mee"
"Jij bent al heel lang bij mijn zoon ."
"Maar als je lang wegblijft dan vergeet ik je weer...."
"Kom je nu ook hier wonen...ja dat is gezellig"
Ze pakt mijn hand.... en ik weet niet meer of ik me schuldig of bij moet voelen...
Ik voel ze dus maar allebei....
Ze herkent me in ieder geval weer.... het is weer goed tussen ons...
En ik beloof mezelf plechtig nu echt weer vaker te gaan...desnoods alleen....
Van... we pakken haar goed in.....hijsen de rolstoel in de auto....
Ma gaat voorin en ik duik achter bij de meiden....
"Zitten jullie er alledrie in.... jij ook hè?... schijnt ze alleen aan mij te vragen...
Ik ook hoor... antwoord ik...
"Dan is het goed"... zegt ze....
Van... natuurlijk verdwaalt Willem weer...
Maar gelukkig verdwaalt hij op de weg waar hij moet zijn...
Je vraagt je af hoe dat mogelijk is maar bij Willem is op dat gebied alles mogelijk...
De weg waar we moeten zijn is lang... hij komt van een andere kant dan anders en ging dus links in plaats van rechts.... tja en dan kom je op een stuk van de weg dat je niet kent...
We draaien de sjees. .. steken het kruispunt over... en jawel hoor... daar staat iedereen al buiten te wachten... gierend van de lach om de zoveelste verdwaal actie van Willem en de wijd openstaande achterklep waar nog net de handvatten van de rolstoel uit de kofferbak piepen...
Van op naar het graf....
Het is koud...
In dikke jassen, dassen en mutsen gehuld lopen we over het troosteloze kerkhof onder een grauwe lucht....de achterkleinkinderen huppelend vooruit....
Voor hen hoort dood bij leven....
Ma lacht.... vergeten maar vertrouwde gezichten om haar heen....
Door alle kou, de warmte voelend...
Willem speelt een nummer op de fluit...'door de wereld gaat een woord'....
Het nummer van de eerste vonk die tussen ons oversloeg....
Het nummer ook van zijn vader en moeder....
We zetten bloemen neer en steken de kaarsjes aan.... we leggen een hart op de houtsnippers.... we strelen de naam op de steen en spreken hem uit...Philippus Lindeman...
De gedachten van ma zijn niet te lezen. . en uitspreken doet ze ze evenmin. ..
Dan krijg ik een knipoog...
Van.... tijd voor de soep.... gezellig allemaal rond de tafel...
Ma geniet. . al weten we dat het maar kort zal zijn....
Straks zal ze weer nukkig vragen of ze terug kan....
Maar voorlopig zegt ze "Ik ben blij dat ik je weer naast me heb... wat een drukte hè... en wat een onderneming...."
"Ik lust die soep niet... er zitten dingen in die ik niet lust... vroeger zei ik dat niet... maar ik lust ze niet...."
Wil je een broodje dan...?
Ja een broodje wil ze wel....
Haar poes die nu bij haar dochter woont wordt bij haar neergezet... maar het is té druk voor de poes en ze vertrekt weer...
"Die kent me niet meer... ik haar wel hoor.... zij mij niet meer...zo gaat dat in het leven..."
"Maar jij zit naast me... nu niet meer uitmaken hoor..."
Ma... ik ben al haast 12.5 jaar bij die zijn van je... en degene die het het langst het volgehouden. .. ik ga heus niet meer....
"Dan is het goed... want ik word zo blij van je..."
Ze schuift de soep weg... en neemt thee....
En dan uit het niets is het er weer...
"Ik wil terug" zegt ze nukkig....
En als haar dochter aangeeft dat ze nog even moet wachten komt er een kinderlijk boze blik in haar ogen, gaan de armen over elkaar en draait ze zich een slag om...
Van... dan gaan wij...
Ik krijg een dikke knuffel... dat wel... en een "Ik wil ook weg" opmerking....
Gelukkig maakt haar dochter ook aanstalten.... ze zal spoedig weer daar zijn... waar ze ook niet wil zijn....
Van... Willem is moe. . maar te eigenwijs om het stuur over te geven...
We houden hem zingend wakker... zetten de oudste dochter af in de stad want die wil naar vriendje.... nee winkelen... nee het regent dus toch maar vriendje... nee toch maar de stad....
Als we thuis zijn valt Willem op de bank in slaap en ik blijf zijn voorbeeld maar dan in de stoel....
Babeth verkiest haar eigen bed. ..
Zo zijn we alledrie even later vertrokken....
Van... een uurtje later verschijnen de eerste tekenen van leven weer....
Dus honden uitlaten Willem....
Ik maak nog snel de brievenbus open...
Hé verdikkeme alweer een bekeuring...
Ik scheur hem open...
Haaaa niet voor mij... Willem!!!!!!!!...... Jij bent de klos ....
Willem krijgt nooit bekeuringen....en oei wat baalt die....
erVan....de boodschappen....
Luxe broodjes op het menu...
Van... en een uurtje later zitten we gezellig om de tafel met croissants. . beschuitjes... appelflappen.... kaneel broodjes. .. sesam en zonnebloempitten broodjes.... worst... paté... brie.... andere kazen.... krab salade en overheerlijke jam....
We hebben de nodige gesprekken over de situatie van nu.... bij Babeth thuis en hier.... wat het met ons allen doet.... over Babeths naderende examen.... over oma....
Van... en dan is het tijd om naar de verjaardag van Willems aller oudste dochter te gaan....
Van noord Nederland naar zuid....
Onderweg lees ik wat artikelen uit de brainwash voor....
Over de jeugd die in actie komt voor hun toekomst....en schonere toekomst....
Over de oorsprong van racisme en intolerantie waar, volgens de achterover van het artikel, kolonisatie aan ten grondslag ligt....
In ons" teveel zogenaamd goed voor de wereld willen doen als euraziatische landen.... zijn we doorgeslagen..."
Van... de reis lijkt er korter door en voor we het weten staan we voor de deur....
Nou ja... en door de zak pinpas dropjes in mijn tas eigenlijk ook wel....
Van... het is er druk.... we kletsen wat met Willems eerste leg middelste dochter en vriend en dan gaat de telefoon....
Willem had een prachtig gedicht op de tijdlijn van onze vrienden gezet waarvan de zoon is overleden.... naar aanleiding van een evenzo prachtige foto die zij erop gezet had....
Harm
Waar ben je?
Mijn kind
Mijn lieverd
Ik heb je zo lief
Meer dan mijzelf
Waar ben je?
Mijn kind
Mijn vrolijkerd
Ik wil je strelen
Ik wil je knuffelen
Ik wil je
Houden
Heel dicht
Tegen me aan
Maar je bent weg
Zomaar
Weg!
Waar ben je?
Mijn kind
Mijn grote dierenvriend
Ik schreeuw je terug!
Ik huil je terug!
Ik denk je terug!
Maar je bent weg
Maar diep
In mij
Zal jij
Altijd
Blijven
Nu bellen ze.... verslagen stemmen.... maar dankbaar....
Ongelofelijk verdriet....
Intense pijn....
Verlangen naar dat alles een nare droom is die overgaat....
We luisteren...naar hun verhalen. .
Ons luisteren vormt nu de enige troost. ..
Heel soms vullen we wat aan....
Vragen we ... om het verder vertellen aan te wakkeren....
Luisteren dat nu net zo pijn doet als het vertellen... omdat je de pijn door de woorden je hart in voelt gaan....
Zoveel. . zo verschrikkelijk veel verdriet... hoe kom je daar overheen...?
Hoe moet je daarmee verder....?
Van... dan hangen we op.... met woorden van troost die als een wijnglas op de grond in duizend scherven valt....
Dit valt niet te troosten....
De stilte in de telefoon is de echo van de stilte die het hart voelt....
Van.... we rijden weer naar huis....
Dag vol emoties....
En als ik in bed lig komt er een appje in de vriendenkliek app binnen....
"Nog één glas wodka"...
En ik denk aan het nummer van Stef Bos....
Nog een glas wodka
Iets warms voor mijn hart
Nog een glas wodka
Dan gaan we dansen op de grote markt
Nog een glas wodka
Het wordt al helder in m'n hoofd
Nog even en ik zie alles
Waar ik nooit in heb geloofd
Nog een glas wodka
En jij bent de mooiste vrouw
Ik heb nog een glas nodig om te zeggen
Dat ik van je hou
Morgen weer een dag....
Voor ons wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten