Dat ik zelfs niet eens wakker kán worden...
Dat Willem "tot straks lieverd" zegt en ik hem niet eens meer de trap af hoor gaan....
Het enige dát ik in mijn voortgaande slaap meeneem is dat ik op tijd wakker moet zijn om met de honden naar Willems school te gaan....
Ik ben al te ver... of nog té diep ....in slaap om de wekker te zetten...
Maar dat ik het in mijn slaap meenam is al genoeg om.... gelukkig... om half tien (nog steeds slaperig) ... wakker te worden...
Nog een half uur voordat ik de honden in de auto moet hebben...
Dat wordt aanpoten...
Maar ik red het... aankleden... halve kop koffie... en wegwezen...
Van..... de kinderen juichen als ik met de auto voor het klasraam hard toeterend aankondig dat ik gearriveerd ben...
Willem komt al naar buiten om de honden te halen...
Met mijn geblesseerde knieholte was het al lastig genoeg het drietal in de auto te krijgen.... Willem mag het overnemen....
Van...."meester Willem zei dat jij heel lelijk was... maar je bent heel lief en mooi"....
Zo.... weet ik meteen hoe het daar aan toe gaat bij die meester Willem....
"Meester Willem noemt jullie ook altijd heel akelige kinderen.... maar ik vind jullie heel leuk" antwoord ik met een knipoog....
En luid boe- groep stijgt op...
Zo die kan meester Willem mooi in zijn zak steken....
Van....dan word ik bestookt met vragen over de honden... hoe het komt dat Borre die ziekte heeft.... waarom honden verharen... wat ze eten.... waar ze slapen en hoe vaak...
Weet je wat... laat meester Willem het mooi zelf allemaal beantwoorden... ik ga zijn collega's begroeten....
Maar ver hoef ik niet te lopen want als ik de deur van de klas open, staan er al drie te wachten....
Knuffel time....
Ik loop gezellig mee naar de kleuter klassen.... een soort van bekend terrein....maar och wat een verschil met onze doelgroep....
Van... na een klein uurtje vertrek ik weer....
Het was weer gezellig...
"Kun je niet blijven bij rekenen?" vraagt een leerling....
Ja hoor... zeg ik... tel alle hondenpoten bij elkaar op, vermenigvuldig dat met het aantal kilometers dat ze per dag lopen en deel dat door de hondenrollen die ze per dag neerleggen....
Nou nee.... dan toch maar een gewone rekenles van meester Willem....
Tot de volgende keer....
Geaaid worden door 70 kinderhandjes valt niet mee....
Ik pak mijn breiwerk maar op....
Gerstekorrel..... vierkantjes... rechte tricot steek... omslag twee samenbreien....
Maar voor ik het weet lig ik alweer op de bank te slapen....
Zo'n dag dus....
Van... de avond vul ik met een bezoek aan een oud collega...
We kunnen zalig buiten zitten....
Ik vertel de verhalen van de kinderen die zij vorig jaar in de klas had... zij de verhalen over haar nieuwe baan als gedetacheerd interim ib-er en adjunct directeur....en alles wasr ze verder nog gedetacheerd werd afgelopen jaar....
Al snel word de conclusie getrokken dat er veel te veranderen valt aan het huidig onderwijs beleid...
Maar tja... vertel ik dan wat nieuws...?
Nee immers...!
Van... en moeten we nou voor of tegen het pensioen principe akkoord stemmen....?
Dat is nog een hele discussie...
Met als uiteindelijke conclusie.... tégen.....
Van... het wordt ál donker in de tuin... de vleermuizen vliegen al over... de fles rosé is bijna leeg....
Een toffe avond....
Van... thuiskomen...
En écht... die poes van ons is autistisch...
Ze wil naar binnen maar niet door de voordeur...
Pas als ik de achterdeur open, blieft het madame binnen te komen...
Ze wil wel door de voordeur naar buiten maar er nooit door naar binnen....
Dwangmatig gevalletje....
En ze ruikt dat ik haar lievelings snoepstaafjes heb gekocht...
Ze liggen op het aanrecht...
Ze draalt er omheen... en vliegt dan naar boven....
Bengel...poehoeeees... je krijgt je staafje... kom dan...
Maar nee... de gewoonte is dat ik die uit het nachtkastje haal en ze die dan op bed oppeuzeld....
Ik kan dus eerst naar boven lopen...
Hoe autistisch kan een poes zijn....
Toch strompel je dan de trap maar op... en nog strompeliger daal je hem weer af...
Ssssst Wampie... Willem is met een gedcht bezig....
Daar het hij nou de hele avond de tijd voor gehad... maar uitgerekend als ik thuiskom gaat hij er mee aan de slag...
Ach... de vermoeidheid slaat toch weer toe...
Ik ga vast naar boven... strompel strompel....
Van.. oh ja.... mijn medicijnen... ook zoiets leuks...
Voor de derde keer op rij... ik herhaal... de derde keer op rij....wacht ik de gehele dag op een sms'je van de apotheek dat mijn medicijnen klaar liggen... een sms'je dat maar niet komt.... dan ga ik toch maar boodschappen doen op ons winkelcentrumpje waar ook de apotheek is waar ik nu dus nog geen medicijnen kan halen...
En voor de derde keer verdorie, komt dat sms'je op het moment dat ik de boodschappentas op tafel zet en met een zucht denk...'klaaaaaar.... boodschappen binnen'....
Kan je weer terug ......
Van... nou..... ik haal ze morgen wel....
In de voorspelde regen....
Je kan tenslotte niet voor niks tegenwoordig medicijnen uit de automatiek trekken....
De techniek staat voor niks....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten