Moeder van 2 dochters... oudste zus van 9....
Mijn moeder Anje, zussen Rinie en Nel, broers Henk,Alef en Koen, en de laatste drie Kees, Ad en Ida.....
Toen mijn opa en oma leefde was het een verknipt hechte familie....
Allemaal het Jappenkamp en de streng christelijke opvoeding beleefd en al dan niet een plek gegeven of daarnaar zoekend....
Vier van het gezin, de drie middelste broers en avonturiers zus Nel, vertrokken naar Canada....om aldaar een bestaan op te bouwen...
En allemaal kregen ze op hun beurt weer kinderen...twee of drie of zelfs vier....die ook weer kinderen kregen, die ook weer kinderen kregen.....
Je mag dus spreken van een grote familie...
Een familie die vreugde en tragedies meemaakten...
Zo stierf de avonturiers zus aan leukemie, werd haar dochter geadopteerd door een oom en tante in Nederland....
Kwam broer Henk om bij een groot vliegtuigongeluk...
Werd er een gehandicapt kind geboren..... en zijn er familiegeheimen die nooit naar buiten treden.... zelfs niet binnen die familie....
Mijn oma stierf aan vermoedelijk een aneurisma op haar 89ste... mijn opa uiteindelijk op zijn 93 ste aan alvleesklierkanker....mijn moeder aan darmkanker toen ze 82 was....twee ooms wat jonger.... door beroertes en de gevolgen daarvan......
En de rest leeft nog... mijn oudste tante is nu 93.....
Best een sterk ras....
Vier generaties vol generatiekloven....
Van.... we waren een hechte familie zei ik al....
Maar eigenlijk was dat helemaal niet zo....Eens in de 5 jaar kwam Canada naar Nederland... maar nooit andersom.....
Door het kampverleden waren broers en zussen ook van elkaar vervreemd...
Een bloedband is er altijd maar daar houdt het dan ook mee op...
En toen opa en oma er niet mee waren, zochten alleen enkele zussen en broers elkaar nog op... kwamen er soms wat nichtjes uit Canada onze kant op... maar daar bleef het bij....
Onze nichtjes en neefjes waar we toch heel wat mee speelden als we bij elkaar waren, zagen we nooit meer....
Al 15 jaar dus nu niet meer....
Heel af en toe.. heel héél af en toe bezochten we eens een oom en tante.... of gaven present op een begrafenis....
Één maal slechts ....want naar Canada reizen reden we niet....
Van.... en daarom... bedacht mijn zus... een High tea op haar landgoed te geven voor de jongste overgebleven zus en broer van mijn moeder, ter ere van het feit dat mama 96 geworden zou zijn....
Ach ja... waarom niet....
Van... het beloofd prachtig weer te worden... en dat wordt het dus ook...
En al snel ontvang ik foto's van een prachtig gedekte tafel onder de idyllische boomgaard naast de hangmat en het zwembad...
Zoals ik dat van mijn zus gewend ben.... zijn alle voorwaarden voor een gezellig samenzijn tot in de puntjes voorbereid en aanwezig...
Van.... laat de familie maar komen....
En oei... nog vervelender... er lijkt in Nederland de laatste weken geen plek waar niet de oorlog herdacht moet worden.... we belanden dus in een file in verband met een optocht van oud militaire gevechtsvoertuigen.....
Je kan veel voorwaarden scheppen maar dat zat even tegen dus....
Van... geen nood..... ooms en tantes bekijken de landerijen en het erf plus rest van het terrein....
En gelukkig maar dat je daar even zoet mee bent want net als ze het hoofdgebouw uitlopen staan wij voor het automatische hek, dat zich juist voor ons opent....
Van... en hoe dat dan gaat... eerst knuffel ik de kinderen van mijn zus en mijn zwager... en loop dan op mijn lievelingsoom af die al klaar staat om zijn omhelzing in ontvangst te nemen....
Hij houdt me op een afstandje... omhelst me weer... en gaat weer verder met kijken....
Hij ziet áltijd aan mijn ogen hoe ik me voel... en ik krijg een dikke knipoog....
Hoe werkt zoiets dan hè... dat je je ineens weer dat kleine nichtje voelt van 7 of 8 jaar.... je veilig wetend bij die grote oom met zijn baard....terwijl je daar staat met je bijna 60 lentes oud....
Mijn lieve kleine tante, de vrouw van mijn lievelingsoom oogt wat vreemder.... waar is haar ondeugende lachje.... waar zijn haar olijke ogen....?
Waar blijft de lieve aai over mijn wang... en het strelen over mijn haar...?
Geen tijd om verder bij stil te staan...(later verneem ik dat ze in het beginstadium dementie verkeerd)... mijn andere oom de man van mijn moeders jongste zusje, staat te trappelen om hallo te zeggen....
'Gut kind wat lijk jij op je vader... je bent precies je vader...'
De mooie, grappige, populaire oom....je nam hem nooit serieus...maar genoot van de Frico kaas die hij altijd meenam en van zijn bulder lach....
En mijn ouder geworden maar nog steeds mooie en van make-up glimmende tante....
Ik had zo weinig met haar....
Van..... we eten... we babbelen... en eten weer... mijn zus stelt vragen die ik niet heb....
We krijgen antwoorden die niet op iedereen van toepassing zijn...
En dat is voor mij dan wel weer het bewijs dat er niet één waarheid bestaat....
Van.... gedurende de middag hoorde je steeds... ja Wampie heeft daar nog contact mee.... vraag maar aan Wampie....
Maar ook mijn contact is slechts Facebook contact... en dan alleen met degenen uit Canada....
Vraag me niet waarom... het zal ook wel met bloed te maken hebben.... of ondanks mijn geliefde onafhankelijkheid, het gevoel toch ergens bij te horen....
Van..... 'vond je het gezellig?'... appt mijn zus na afloop....'ik vond het zo'n apart sfeertje'.....En ja..dat was het ook...een apart sfeertje.... maar niet vervelend....
Het was maar goed dat ik er zonder verwachting naartoe gegaan ben....
Je kan een familiegeschiedenis veranderen of herschrijven.... geen verknipte relaties lijmen....
En trauma's worden dus altijd anders beleefd....
Eén gezin.... en 9 mensen met heel veel aanhang en vooral eigen levens .... mensen die met zichzelf te dealen hebben.... waarvan de enige verbinding die ze hebben, datzelfde bloed is....dezelfde ouders zijn..... en ooit een paar handjesvol familiebijeenkomsten op verjaardagen....
Vreemde familiebanden besef ik me....of eigenlijk meer... bloedbanden... want meer is het niet.....
En ook dat is goed...!
(Mijn moeder)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten