Er had allang leven op straat moeten zijn...
Maar de auto's in de straat staan nog precies daar waar ze gisteren ook stonden .... de gordijnen van kinderkamers waar anders de dekbedden uit het raam hangen te luchten, zitten nog potdicht....
De winkels lijken alleen personeel rond te hebben lopen.. en kijk nou... zelfs de brug die je van zuid naar noord leidt is zo goed als uitgestorven....
Zonder brood maar met een paar op de kop getikte liga's rij ik naar school...
Een zombie-achtig gevoel maakt zich van mijn meester...
Een school zonder kinderen...
Geen gelach, gekrijs, geruzie, geklets en gekibbel, gebabbel en geschater...
Alleen verontruste serieuze gezichten die per twee of drietal in de gangen op gepaste afstand van elkaar staan te praten...
Het laat zich raden waar het over gaat...
Ook bij het koffiezetapparaat is het stil..
Men lijkt elkaar te vermijden...
Niet meer dan tien in een lokaal en ook hier de anderhalve meter in acht nemen...
Het valt niet mee...
Juist wij zijn zo team dat graag aanraakt, knuffelt, samen is....
Van... corona wordt steeds zichtbaarder en tastbaarder..
Althans... de maatregelen dan...
De leerlingen van ouders met vitale beroepen zijn geïnventariseerd en verdeeld...
Ook weet het niet zieke personeel wanneer hij of zij verwacht wordt...
Twee per groep... en zorgen dat er nooit meer dan tien personen, klein danwel groot, in één lokaal aanwezig zijn....
Van... nu de ouders bellen... gewoon even om sociale reden.. love care and tenderness.....
En dan voor lesmateriaal zorgen...
Grappig om te zien dat veel collega's in dit digitale tijdperk toch vooral voor tastbare lees pakketjes zorgen....
Ze liggen verspreid in de hal... ouders kunnen ze daar ophalen...
En steeds vreemder en vreemder...
Van... iedereen helpt elkaar...
Er komen ook mooie krachten los in deze bizarre tijden...
Van.. ik beantwoord de belangrijkste mail...
Maak nieuwe afspraken omtrent excursies...
En och hoe gaan we verder met het schoolreisje...?
Alle zekerheden van ooit staan nu te wankelen op hun zo goed voorbereide fundamenten....
Drie weken thuis....
Je zal die ouder maar zijn....
Je zal die werkgever, die zzp'er, die hulpverlener, zorgdragen, onderwijsgevende, handhaver, opa en oma maar zijn....
Er is letterlijk geen mens die niet op welke of wat voor manier dan ook getroffen wordt...
Van... twee begrafenissen staan gepland...
Er kan wellicht geen school afgevaardigde heen......
En ook het bezoek aan die leerling die tijdelijk is opgenomen gaat niet door...
In welk verdriet dan ook staan mensen er deze tijd voornamelijk alleen ervoor...
Van.... mijn taken zijn gedaan...
Om kinderen op te vangen van ouders uit de zorg of anders...
Ouders die risico's lopen maar hun kinderen en wij dus ook...
We staan er maar al te goed bij stil... hoe onwerkelijk het steeds ook weer voelt....
Van... voorlopig zien we de grafieken alleen maar stijgen..
Het aantal zieken neemt toe.. het aantal doden ook...
Het virus grijpt om zich heen waar het maar graaien kan...
Van... de emotie verdwijnt in mijn borduurwerk...
En in pannenkoeken bakken...
Ik vond nog een pak in de schuur ....
En Willem, die toch vanmorgen om acht uur al voor de winkel stond, heeft dan weliswaar eindelijk brood op de kop weten te tikken, maar het vlees was nog steeds niet bijgevuld...
Van... onze lieve vriend Ben opgenomen...
Geen corona maar wel erg ziek...
Is het nou werkelijk zo dat zij er alleen voor staat...?
Niemand anders dat ziekenhuis in mag dan die ene uitverkorene....
Het kan toch niet waar zijn...
Maar we zullen er zijn... voor onze Marleen...
En voor Ben... op bizar gepaste afstand....
Van..20.00 uur...
Willems dochter Marianne is inmiddels gearriveerd..
We lopen maar buiten...
Vanavond zal Nederland applaudisseren voor de harde werkers uit de vitale sectoren....
En daar gaat het los...
Ook bij ons in de straat... al valt de opkomst tegen...
Maar wij klappen... drie minuten lang...
En vijf of zes buren klappen mee...
Chapeau hulpverleners en anderszins...
Zelfs het koninkrijk huis klapt mee...
Met handen en pannendeksels....
Zo vind je ze bij mij in de keukenkastjes niet hoor....
Van... ach dat arme koninklijke stel... in quarantaine...
Een glazen hokje met vergulde randjes....
Op wintersport zijn ze in aanraking geweest met 5 mensen die het corona virus hebben...
En vergis ik me nou of klonk die koning al wat nasaal....?
Zou hij er rouwig om zijn dat Koningsdag nu niet doorgaat...?
Of heeft hij juist de vlag uitgehangen...?
Joepie feestje in kleine kring...
Van....het wereld corona virus...
In de mondiale ban van...
Zou er ooit een tijd komen dat we het weer over andere dingen kunnen hebben...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten