27 maart 2020

Dag van:

Opstaan met een steen in je buik.....
Een steen die er niet uit wil...
Vandaag is het twee jaar geleden dat we onze Bikkel lieten inslapen...
Twee jaar alweer...
Maar vandaag is ook de dag dat we Ben wegbrengen...
Het ongeloof zit nog steeds in mij ....
Dat het niet kan...
Dat het niet waar is...
Dat ik een film script heb geschreven in plaats van een memoriam...
En dat ik straks een rolletje speel in een derderangs soap serie....
Maar het is toch echt waar... zegt dan weer zo'n stemmetje in mijn hoofd....
Van....en ik ben zo moe.... zo moe van al die emoties... dat nieuws de hele dag door.... de informatie de hele dag door.... alles dat anders gaat en is dan anders....
Moe van malende gedachten.... ook... van toch wel een beetje angst... van veranderingen....
En wat ben ik bij dat mijn schoonmoeder dit alles bespaard is gebleven.... en wat heb ik te doen met al die mensen die nu alleen in zo'n tehuis zitten...
Wat een taak voor die verpleging....

Van de dochter  van Willem werkend in de zorg,  hoor ik schrijnende verhalen...
 Niet alleen over de bewoners maar ook over henzelf....
Van... maar vooral ben ik stil vandaag...
Stil omdat het afscheid nadert....
Kwart over drie... bonst het in mijn hoofd...
Half drie weg... bonst het er achteraan....
Willem en ik stil.... en we wachten... op de tijd die voorbijgaat...naar de tijd die komen gaat....
Nog een  bemoedigend berichtje...
Maar dan toch echt de bloemen in de auto.. de muziekstandaard... de fluiten...
De tocht door de stad...
Een welhaast lege stad....
Daarentegen een redelijk drukke parkeerplaats....
Later zullen we van een bevriende uitvaartondernemer horen dat het een bijna niet te verwerken drukte is....
Corona telt zijn doden.... alsof het er welbehagen uit tapt ....

Van.... mijn benen voelen loodzwaar.... net als de vazen vol bloemen die ik draag....die gelukkig door een vriend van de kinderen wordt overgenomen....
In een  zaaltje zit de familie.... inclusief nog twee vrienden van de kliek die van verre moesten komen.....Op "veilige" afstand van elkaar....
Net zoals de anderen ook hun toegestane afstand bewaren...
De genodigden zijn op twee handen te tellen....
De rest zit voor de tv thuis....
Het voelt zo intens bizar....
Niet omhelzen.... niet lijfelijk troosten....
Van... de familie eerst....
Wat moet het zwaar zijn voor ze....in deze onwezenlijke situatie....
Dan wij....
Twee mensen per lange bank.....
Links.... rechts.... links.... rechts wijst de hand van de gastvrouw ons...
Veilige maar onmenselijke afstand....
Van... geen afscheid kunnen nemen...
Er vanuit gaan dat het Ben is die daar ligt...
Lieve lieve Ben die zoveel meer verdient dan dit...
Lieve familie er dichtbij.... die zo niet nog meer verdienen dit moeilijke moment....

 Kaarsen... bloemen.... kaartjes met wensen.... zoveel lieve intense wensen... om maar iets goed proberen te maken van iets in een tijd waar niets goeds in zit....
Prachtig glas in lood raam waar ik altijd zo blij van wordt als ik hier kom...
Die op het verdriet een laagje kracht legt....
Van... ook nu weer schijnt de zon...
Ben had voor zijn camper moeten zitten nu... uit de wind... met een schaaltje piepers op schoot om te jassen....
Of ieder geval daar de voorbereidingen voor treffen....
Maar Ben ligt daar....
En aan de foto weet ik dat het Ben is....
Niet meer even aanraken...
Niet meer even zien....
Corona stond het niet toe...
Van... de dienst verloopt mooi...
Mooie muziek en lieve liedjes....
En tussen het intro en de afsluiting weet ik mijn ogen droog te houden...
De steen in mijn buik is inmiddels verplaatst naar mijn keel....
Al plegen ze dat dan weer 'brok' te noemen....
Van... het is een mooie dienst... een lieve dienst...maar het klopt niet....
Van... de laatste groet....

Ach lieve Ben.... zo ongeloofwaardig... zo niet werkelijk.... zo niet eerlijk....
Dag lieve Ben....
We houden zo vreselijk veel van je....
We gaan je zo afschuwelijk missen....
Van.... en dan dus naar huis....
Geen troost kunnen bieden.... geen arm om schouders leggen... niet samen een potje kunnen janken.... herinneringen ophalen.... lachen om anekdotes... steun kunnen bieden...
Niets van dat al...
De dienst... de groet... en weer de parkeerplaats....
Geen samenscholing...?
Ammehoela.....
We staan in een grote kring bij onze auto's....
En praten na....
In verbijstering... in onmacht..... in rouw... rauwe rouw....
Omdat we dat nodig hebben.....
En dan gaan we ieders onsweegs.....
Van.... er wordt nog veel geappt over en weer....
Ook door degenen die er niet bij konden.... mochten.... wilden zijn....
Op afstand de dienst gevolgd....
Als toeschouwer... niet als deelnemer... zo voelde dat....
Van... mijn moeheid is nu grenzeloos....

Mijn ogen branden van het opgedroogde zout van diep verdriet....
Alles...ALLES aan deze tijd is onmenselijk....
Alles wat wij niet zijn is dit....
Boze geesten die de macht overnamen...
Hij die keer op keer weer genoemd zal worden....'corona'...
Ik wil dat het voorbij is... dat het over is... en dan wil ik de tijd terug draaien... en al die lieve mensen weer terug laten keren....
Kinderlijke gedachte wellicht... maar kinderen zitten niet voor niks nog puur in hun gevoel...
En wat er tussen willen en kunnen ligt is dan de strijd van de balans.... en aanvaarding...
Van... ik heb vandaag het meest onmenselijke uit mijn leventje meegemaakt...
Een lieve vriend op een vreselijke manier verliezen ...
Een lieve vriend die geen schijn van kans had....
Een lieve, ontzettend lieve familie die je amper kan troosten....
Terwijl dat juist nu....zoooooo nodig is...
Onbegrijpelijk... onmenselijk.... niet te bevatten... ongelofelijk machteloos.....