En ik denk in mijn droom nog gehuild heb ook want hoe ik mijn ogen vanmorgen weer toonbaar moet maken is mij een raadsel....
Daar is geen crème of zelfs facelift meer tegenop gewassen...
En als ik dan op school kom gaat het ook van ' we zien het al... zo'n nacht dus'....
Vandaag de laatste schooldag vóór de laatste schoolweek...
Weemoedig maakt me dat altijd...
Als je dan terugdenkt aan die eerste schooldag waar niks nog stilzat.... iedereen nog huilde... ze niks zelf konden.... en dan nu....
Stelletje zelfstandige weerbare gebekte rakkers.... met hun kleuter filosofietjes....
Van een ikke ikke kleuter naar behulpzame klasgenootjes ...
Van einzelgangers naar groep....
De meesten gaan immers allemaal hun eigen richting uit...
Vier kinderen gaan samen....
Gelukkig maar... het is een hecht komisch viertal die elkaar zo mooi aanvullen....
Van..... ondertussen word ik horentuterdol van alle piepjes en geluidjes van mijn mobiel...
Maar nee... ik ga het geluid echt niet uitzetten....
Zelfs 's nachts staat het geluid aan.... voor, stel dat.... voor, als.... voor, je weet maar nooit nu....
En het dierenziekenhuis belt en belt maar niet....
Ja.... eindelijk dan.... om half twee.....
De Evidensia kliniek licht op in mijn mobiel beeld...
En dan die hartkloppingen die je dan krijgt....
Gelukkig is het dokter Robert weer...
Hij is al zo vertrouwd aan het worden...
Eerst de bekende riedel; geen koorts, eet wat, ademt rustiger maar....
Steeds weer die verdomde maar ....
Het vocht vermeerdert zich....
En... het vocht zit écht ín de long en toch niet daarbuiten....
Is dat goed nieuws....?
Nee...... hopen is te vroeg....
Er is een middel dat eigenijk niet gegeven mag worden...
Een verboden middel....
Maar omdat Bengel niet op de andere medicatie reageert, krijgt ze nu toch dit....
Hij wil graag dat wij komen...
Hij wil van ons weten of wij verandering zien...
Hij wil graag zien hoe Bengel reageert....
NOU GRAAG!!!!!!!
Hoe laat....????
Kwart over vier....
We zullen er zijn....
Waarschijnlijk zelfs wel te vroeg..... want ik kan nu al niet wachten...
Van... en vanaf dat moment vordert de middag zó traag.....
Tot dan eindelijk toch de bel het weekend inluidt....
En nu als een haas naar huis.....
Thuis waar Willem net terugkomt van honden uitlaten....
We kunnen direct weg....
Bij Willem.... bij mij...
Handen die elkaar vastgrijpen.....
Ogen die elkaar zoeken....
Steunzoekend....
Het naargeestig grauwe gebouw doemt op...
Hadden ze voor die 3 miljoen nou niet iets vrolijkers kunnen neerzetten....
Van... we melden ons....
En we wachten....
Weer wachten....
We krijgen koffie...
En wachten....
Dan eindelijk mogen we mee...
De lange gang door....
Voor het einde links....
Een onderzoeksruimte in met een deur....
Een glazen deur....
En daar zien we Bengel liggen...
Ze ligt in een glazen cabine en het een prachtig roze paars verband om haar poot waar de infusen onder zitten....
Haar ogen kijken op als we haar naam noemen...
Haar kopje draait wat onze kant op...
En dan gaan de cabine deurtjes open en mogen we aaien...
Ze wordt ontkoppeld van het infuus en ik mag haar zelfs vasthouden....
Maar.... ja ha... deze reactie ken ik van als ik haar na een vakantie uit het pension kom halen...
Dan wil ze niks van me weten....
'Eigen schuld vrouwtje... moet je me maar niet opbossen'....
Op Willem reageert ze wel degelijk...
Ze snuffelt zijn hand en arm....
Snuf... hondenvriendjes....
Ze spint zelfs....
En ook bij mij is dan het ijs gebroken....
Ze mag zelfs even lopen... maar dat lukt moeilijk...
Ze zwabbert....
Toch lijkt ze ietsje minder moe....
Toch lijkt het alsof ze ietsje minder zwaar ademt....
En toch merk je dat ze nog heel héél erg ziek is...
Van... we leggen haar terug...
De arts komt er aan....
We staan er aan de andere kant van de glazen deur...
Bengel volgt ons een blijft ons aankijken...
We krijgen de foto's te zien....
Hij vertelt weer het verhaal....
Hij vraagt ons naast onze bevinding...
Hij kan zich daarin vinden...
Hij oppert zelfs dat we misschien Bengel zaterdag of zondag maar moesten meenemen....
Maar.... dan moeten we goed beseffen dat het ook nog fout kan aflopen...
De toestand blijft kritiek maar met de medicatie van nu kunnen ook zij niet meer doen dan wij thuis.....
Het vergt alleen een intensieve verzorging....
Bengel heeft rust.... veel rust nodig....
Als dat maar lukt bij vier herders....
Maar die vier herders zijn wel haar vrienden en ze kunnen haar er wel doorheen slepen merkt de arts op....
En ook dat is waar....
Het is alleen Bets dit haar stress kan berokkenen....
Misschien daar maar tijdelijk een plekje voor vinden....????
Van... hoe dan ook... we moeten morgen om half 12 weer komen.....
Dan gaan we verder kijken en beslissen....
Ze moet namelijk ook onder strenge controle van het ziekenhuis blijven...
Voor foto's.... voor het luisteren naar de longen....
Willem en ik staan beide in tranen....
Wat een impact heeft zoiets toch op je leven.....
Van.... dag lieve Bengel.... tot morgen....
En zo rijden we... alwéér vol tranen... even later weg...
Wat zijn we geschrokken van de foto's....
Maar wat was het goed om Bengel weer te zien en voelen....
Van.... en dan dat gevoel dat we allebei hebben....
Zo moe... zo uitgeput....
En toch die boodschappen nog moeten doen....
Niet eens meer goed na kunnen denken en als een dwaas door die winkel lopen...
Van de ene naar de andere kant zonder enige vorm van structuur omdat je daar niet meer toe in staat bent...
En dan Willem die naar de kassa loopt en tot de ontdekking komt dat hij ergens dat wagentje heeft laten staan in de winkel...
Maar waar...?
En er dan samen maar hard om lachen...
Van... de honden die ons helemaal besnuffelen...
Ruiken ze ziekenhuis...?
Ruiken ze Bengeltje...?
Van... morgen weer wat dichterbij onzekere zekerheid...
Nemen we haar mee of rekken we het nog één dag....
Wordt ze wel beter....?
Hoelang mogen we haar nog bij ons hebben...?
Wordt ze ooit weer de oude...?
Geduld op de proef dus....
Uit hoeveel procent geduld zou ons leven bestaan.....?
En is geduld nou hetzelfde of toch wat anders dan (af)wachten....
Is geduld uitzichtlozer dan (af) wachten...
Geeft (af) wachten toch meer doel aan je bestaan dan geduld....
En waar leer je nou het meeste van... geduld... of wachten....?
Wat een vreemde levensvragen doemen dan op tijdens bepaalde onverwachte levensgebeurtenissen....
Onverwacht toch....?
Of moet je zoiets in je leven incalculeren.....?
Hersenbrekers.....
Toe maar... zulke gedachten kunnen er ook nog wel bij....
(Dankjewel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten