Dag van:
Soms kan een ontmoeting met iemand die ver van je staat en die je anders nooit spreekt voor verrassende en mooie gesprekken zorgen....
Vandaag had ik die ervaring...
En ik ben er bij mee....
Van.... corona komt weer dichterbij..
Meer harten worden weer met angst gevuld...
De tweede golf gaat harder aankomen wordt er gezegd...
We worden weer wakker geschud...
En dan mag ik van geluk spreken dat ik werk in een omgeving waar zich kwetsbare kinderen bevinden... en ouders thuis... familie... en wij... extra alert blijven...
Ik zie echter steeds vaker om me heen hoe makkelijk mensen weer worden...
Wat op die beurt weer zorgt dat, hoe makkelijker de één, hoe banger de ander wordt....
Nou werk ik natuurlijk dat waar veel kinderen zijn...
Daartegenover staat dat mijn leeftijd het met zich meebrengt dat ik ook veel met ouderen omga...
En juist die ouderen worden het zwaarst getroffen...
En dus zal mijn leeftijdsgroep straks weer het hardst uitgedund worden...
Zal dat de groep zijn waar de meeste tranen vallen...
De angst is voelbaar...
Onderwerp van gesprek is weer 'zal Covid19 ons treffen' ....?
Noem het laksheid van de één ...
Noem het zwaarmoedigheid van de ander....
Ergens in het midden zullen de slachtoffers vallen...
Van.... "en nou wil ik écht op de skelter"...
En nou vind ik écht dat je zeurt....
Dat antwoord had hij niet verwacht....
Hij is zo verrast dat hij vergeet boos te worden...
Van.... ik ben verkouden...
Ja gewoon verkouden hoor.... een snotneus....
En nee geen koorts... geen keelpijn... en ik ruik en proef alles nog...!
Gewoon snotterig dus... van te laat nog met open raampjes rijden... of te lang buiten zitten....
Maar oef wat voel ik me uitschot....
Het wordt tijd dat ik mijn schuldgevoel eens in quarantaine ga zetten...
Van... mijn herfstaster van vorig jaar krijgt weer knop...
Je moet goed kijken maar écht... de speldenknopjes zijn heus bloemen in wording....
Dat scheelt weer een ritje tuincentrum...
Van.... de eerste regenbuien... daar zal je ze hebben...
Dikke druppels.... en vier honden weer gezellig binnen... één kat spinnend op de bank... de ander snurkend op de krabpaal....
De herfst komt eraan...
Huiselijke herfst....
Van... de eerste online lesdag weer... van mijn studie....
En niet in kunnen loggen...
En dan weten wat Willem af en toe moet voelen als hij niks van de ict wereld snapt....
Dit keer kom ik er ook niet uit....
Net als ik wil opgeven probeer ik het toch nog eens met een andere browser...
En ja... het lukt....
De rest van de middag en avond kan ik de lessen volgen...
Lessen over alertheid.... en stimmen...
Kennen jullie dat woord....?
Zelfstimulerend gedrag....
Hoe blijf je alert tijdens een inkak momentje.... of... als je in een rolstoel zit.... of andere beperking hebt....
Hoe gaat je informatieverwerking in z'n werk...
Ben je overprikkeld of juist onderprikkeld....
Waar liggen die prikkels een welke zintuigen krijgen bij jou de meest irritante prikkels binnen....
Wat zijn dan eigenijk irritante prikkels...
Waar de één op kickt, verafschuwd de ander het...
Enfin... interessant dus....
Terwijl ik de online les volg, volgt natuurlijk de vraag "Hoe blijf jij alert bij deze les"....
Er volgen lange verhalen over; veel koffie drinken, tussendoor bewegen, tekeningetjes maken ofwel doodlen, cola drinken, ramen openhouden...
Dan ben ik aan de beurt...
Ik til alleen mijn handen op.... en zie het ongeloof op sommige gezichten...
In mijn handen heb ik namelijk mijn breiwerk...
Maar tja... dat zie je niet op de webcam als je alleen je gezicht in beeld hebt....
Maar... en of ik de hele avond alert bleef...!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten