27 mei 2021

Dag van: 

 "Ben je zenuwachtig?", vraagt Willem al meteen als we 's morgens voor ik naar m'n werk ga, nog even aan de koffie zitten....

Vandaag is immers "de dag!!".....

Mijn vaccinatiedag.....!!

Maar ik weet niet zo goed wat ik voel....

Bang voor prikken ben ik niet..... appeltje, eitje.....

"Ik ga wel met je mee hoor vanmiddag".... roept Willem me nog na als ik de deur uitloop....

Ja is goed.... tot vanmiddag dan....!!!!

"Zie je er tegenop?".... wordt er gevraagd als ik op school ben....

Euh.....

Nu moet ik toch maar eens na gaan denken wat ik eigenijk voel....

Eigenijk ben ik zo blij dat er aan een lange periode extra voorzichtigheid een einde komt....

Vooral die weken na de oproep die spanning (of was het toch angst?).... van.... nu zal me toch net voor ik de vaccinatie krijg toch niks gebeuren hè...?

Niet nou op het laatste moment toch nog corona krijgen....

Eigenijk ben ik zo blij dat ik eindelijk af ben van "mama

wees nou voorzichtig... mama wanneer ben je nou aan de beurt.... mama we willen niet dat jou iets overkomt...."

Of opmerkingen van anderen...."Heb je nou nog geen oproep gehad, ik zou maar eens bellen?".....

Eigenijk ben ik zo blij dat het nu eindelijk vandaag is en ik kan niet wachten tot de dag voorbij is en ik naar het vaccinatie centrum kan....

Ik wou dat ik 's morgens aan de beurt zou zijn geweest....

Eigenlijk ben ik zo blij dat ik straks geen gevaar voor anderen meer ben....

Dat ik zonder zorgen weer eens gewoon op visite kan... me niet rot hoef te schrikken als ik per ongeluk binnen die 1.5 meter sta...

Dat ik weer kan knuffelen.... met m'n kinderen en kleinkinderen... met m'n beste vriendinnetje....

Dat ik niet in de stress hoef te schieten als het ontsmettingsmiddel op is of ergens niet aanwezig...

Dat ik misschien weer.... alleen als ik haast heb.... dat ontsmettingsritueel van winkelwagentjes door zo'n apparaat kan overslaan....

Gewoon zo'n enkele keer dan....

Dat ik erbij hoor... bij die 8 miljoen anderen... eindelijk....

Dat de onzekerheid verdwenen is van "stel dat ik het krijg... ga ik dan dood.... moet ik dan op de ic..... of zou het meevallen....?".... want ik krijg het niet na de vaccinatie... of misschien slechts een klein beetje....

Dat ik gewoon volmondig tegen de mensen van de studie kan zeggen "gewoon weer fysiek les in plaats van online vind ik prima hoor"...

Terwijl ik nu nog een van de weinige was die zei "Nee doe maar online"....

Één ding is er slechts waar ik tegenop zie.....

Heb ik straks na de vaccinatie last van bijwerkingen....?

Ja tuurlijk heb ik ik die angst....

Het zal toch niet dat....

Maar dat gevoel lijk ik verbannen te hebben naar een plekje achter tralies...

Als ik het niet wil voelen dan voel ik het ook niet...

Ik denk dat op dit moment.... NU... alleen het gevoel van ongeduld heerst....

De hele dag kijk ik wel op de klok...

En juist dan kruipt die tijd hè....

Er komt een vaag maagpijntje opzetten...

Een pijntje van lang geleden....

Vroeger leefde ik bijna dagelijks wel met maagpijn...

Op mijn 16e had ik al mijn eerste maagzweer....

Op mijn 18e de tweede....

Toen ik alleen was na de scheiding... na het verwerken van (begreep ik ook toen pas) een meer dan bizarre jeugd en alle gevolgen van dien, is de maagpijn weg....

Nu voel ik hem....

Teken van opgekropte, weggestopte emoties.... die zich een uitweg banen.... maar ook van.... er is licht aan het einde van de tunnel... opluchting die nog geen uitweg heeft....

Maar dan eindelijk.... eindelijk is het zover...

Ik kan naar huis....

Willem ophalen en naar de vaccinatie locatie....

Heb ik alle papieren....?

Legitimatiebewijs....?

Medicijnenlijst....?

Makkelijke kleren aan om de bovenarm te ontbloten.....

Check, check, check....

Willem oogt gespannener dan ik....

"Ik kan je niet missen hoor", zegt mijn heerlijke emo man....

Ik jou ook niet hoor lieverd... maar ik ga wel even die vaccinatie halen in m'n eentje....

Dan komen we aan bij de locatie...

Nog even die kus....

Die laatste check in mijn tas...

Daar ga ik.... en eigenijk vind ik het best wel een historisch moment....

Onze leeftijd kent niet veel mijlpalen meer... maar dit is er eentje....

En hoe!!!!....

Een laatste zwaai achterom voor ik de deur open en dan naar binnen stap....

Of ik mijn handen wil ontsmetten....

Maar natuurlijk mevrouw.... stel je voor hè dat laatste moment .... 

Of ik overschoentjes aan wel trekken...

Ja niet tegen corona hoor maar voor de bescherming van de vloer van de gymzaal....

Maar natuurlijk mevrouw.... doe ik ook voor je....

Nu de gang door tot waar de twee stoelen staan en dan rechts de kleedkamers in...

En dan ziet u vanzelf de gymzaal....

Meldt u zich daar bij de dames aan het tafeltje...

Gang door.... twee stoeltjes..... rechts.... kleedkamer in... 

Alle kleedkamers van gymzalen ruiken hetzelfde wist je dat....

Zou je met een reuktest geblinddoekt deze geur onder je neus krijgen.... zeg je direct 'kleedkamer gymzaal....

Ik laat de geur achter me en kom in de grote zaal...

Tafeltje om me te melden en dan die statafels met artsen...

Ja niks geen assistenten, het zijn mijn eigen huisartsen van het maatschap....

Mijn kaart ligt al klaar....

De medicijnencheck en wat gezondheidvragen....

Kies naar een tafel....

Nou ben ik nogal van de middenweg dus ik kies voor de middelste van de drie....

Of ik een voorkeursarm heb....

Jazeker.... rechts....

Fout antwoord natuurlijk bedenk ik me achteraf...

Hij denkt in medische termen van prikken en ik in schoolse termen van schrijfonderwijs....

Ik ben rechts... dus stel dat die arm stijf wordt dan ben ik nou in de aap gelogeerd....

Ik pel me uit...

Nou ja... jas en vestje dan...

"Hier komt het prikje mevrouw"......

En ik moet zeggen... ik heb me met mijn eigen stopnaald wel eens vervelender geprikt....

De prik is gezet....

Elke seconde heb ik geabsorbeerd....

DIT is het moment....!

Het spul is binnen....

Nu nog even het gaatje aandrukken want bloedverdunners zijn gek op gaatjes in armen...

En zeker in de mijne....

Ik mag gaan zitten op één van de zeker honderd stoelen die keurig op anderhalve meter van elkaar in de grote gymzaal in rijtjes staan....

Geen schots en scheve rijtjes.... nee, nee.... je kan er haast een waterpas langs leggen....

Ik moet een kwartier blijven zitten....

En binnen een minuut heb ik Willem, die in de auto wacht,  al een trotse foto gestuurd....

Straks als alles achter de rug is, zal ik het wereldkundig maken...

Zo'n tien mensen zitten met mij....

Ze kijken op mobieltjes....

Ze kijken naar de klok....

Ze kijken eens naar de pleister op hun arm...

Af en toe druppelt er weer eens iemand binnen...

Af en toe drupt er weer eentje uit....

Ik zit en wacht....

Voel ik al wat...?

Gaat mijn arm warm worden....?

Krijg ik al spierpijn....?

Word ik licht in mijn hoofd....?

Voel ik hartkloppingen....?

Ik voel niks...

Nog geen oorsuizinkje.....

Ik voel me giga happy en wil naar Willem om het gevoel te delen.....

Ook dit kwartier kruipt....

Maar dan staat de wijzer toch op het punt waarop ik op mag staan en mijn felbegeerde vaccinatie bewijs deel 1 mag halen....

Ik heb 'm.....

Yes.....

De zweetlucht stinksportschoenen kleedkamer door....

Gang door...

"Nee mevrouw andere kant... daar is de uitgang"....

Deur door....

Ik ben bevrijd...

Letterlijk en figuurlijk bevrijdt....

Willem is superblij dat er niks ergs gebeurd is...

"Hoe voel je je?"....

Willem.... ik voel me bevrijd.......

En wat ik ook de rest van de avond probeer te voelen;

zere plek, zere arm, hoofdpijntje, opkomend verkoudheidje, spierpijn....

Er gebeurd niks van dat al...

Ik ben niet misselijk... ik zie niet wazig.... ik heb geen koorts, die plek van de prik wordt niet warm....

Ik blijf gewoon ik.....

Ik met het spulletje in mijn lijf....

Het astrazenerca spulletje waar we zo bang voor zouden kunnen moeten zijn.... maar die mij vooral een bevrijdend gevoel heeft....

En wat er morgen komt, zie ik morgen wel weer....