Dag van:
De tweede vaccinatie....
En ik kijk er naar uit...nadat ik vandaag voor de derde keer op rij naar schoenen heb lopen zoeken...
Dinsdag vind ik ze in de prullenbak.... gisteren vonden we ze in een kast... waar moet ik vandaag zoeken nu ze buiten zijn verstopt...
Mijn leerling doet dat niet expres... echt niet...
Maar kinderen met autisme kunnen heel moeilijk met veranderingen omgaan...
Zij leven het liefst in een constante, onveranderbare, voorspelbare wereld....
Elk seizoen en dus nieuwe kleren dragen, is het weer een gedoetje....
Had je hem of haar net gewend aan zonder jas naar buiten, moet de jas weer aan...
Een gedoetje....
Moeten ineens in de winter wanten aan.....
Is de wereld wit buiten....
En ze communiceren niet of nauwelijks....
Of toch wel?????
Als je goed kijkt en volgt....
Toch roep ik wel tien keer per dag "ik wou dat ik maar even in dat koppie kon kijken....'
En nog vaker roep ik wanhopig " Och kon ik er maar voor zorgen dat ik je begreep..... dat je me kon vertellen wat ik moet doen om het in deze veranderlijke wereld zo aangenaam mogelijk voor je kon maken..."
Het gedrag vertelt je welk gevoel je bij woorden krijgt...
En natuurlijk doen we al heel veel in de klas om te voorkomen.....
Maar er blijven nu eenmaal ook dingen die gewoon veranderlijk en onvoorspelbaar zijn....
Nu is het dus de tijd van vakantiegeld...
En wat zien wij altijd ten tijde van vakantiegeld, kerstbonussen of kinderbijslag......
Juist... nieuwe kleren... en schoenen....
Bij alle leerlingen....
Zo ook bij deze leerling....
Help... nieuwe schoenen... nieuwe prikkels... overprikkeling.... nieuwe kleur.... voelen anders... knellen.... verandering....
Dag vertrouwde rode winterschoenen... welkom prachtige blauw met witte sneakers....
Nou niet welkom dus....
De klas in komen 's morgens..... en meteen uitdoen die schoenen.....
Met een beetje geluk ziet de juf dan wat waar ze terecht komen maar 6 van de tien keer ziet ze dat niet...
Oh ja... ze neemt zich elke ochtend voor vooral goed op te letten....
Maar er gebeurd altijd, met nog tien leerlingen, wel weer wat ......
We hebben zelfs een geplastificeerde foto op de grond naast zijn tafel geplakt...
Daar mag jij je schoenen neerzetten...
Visualiseren helpt immers....
Nou niet dus....
Na de prullenbak, de kast... maar nu????
En ik sta op punt van vertrekken want ik moet die tweede vaccinatie halen....
Ik kijk in bomen, onder de trampoline.....
Ik spit de zandbak uit..... kijk over het hek.... zoek onder bomen..... tussen bladeren....
Ik kijk zelfs op het dak van het schuurtje.... in laadbakken van driewielers... tussen de struiken...
Ik moet écht weg nu....
Dan toch wel ietwat boos zeg ik dat ik nu wil dat hij zijn schoenen pakt....
Kleine kans... maar toch....
Want.... dat doen ze nooit... maar.... ze lopen wel in de richting van....
En deze leerling loopt naar de buurklas....
Hoe kan het... want ik had mijn mede zoekers toch echt gevraagd ook in de andere klassen te kijken...
Wellicht tussen het kiertje van een deur gepropt....
Ik loop ook naar de andere klas....
Deur open... veiligheidshekje los..... en ja hoor... achter de verwarming....
Maar dan die ineens verdrietige huilbui....
Daar heb je die blauw met witte dingen weer....
Die paniek in die oogjes....
Troosten dus maar...
Een doorgelekte luier op mijn schoot...een warm bolletje tegen mijn schouders en twee handjes die zich stevig om mijn armen knellen...
Haal die prikkel weg juf... help me verwerken.... wennen... gun me tijd...
En zo zit ik dus twintig minuten wiegend.... in een jurk die ter hoogte van mijn schoot steeds natter wordt...
Maar hij kalmeert....
Ik veeg de tranen weg.... knuffel nog even extra....
Ik kan gaan....!
Op naar de tweede....
Een drukkere gymzaal dan de vorige keer...
Ook wel leuk om te weten dat én mijn dochter (eerste vaccinatie) én mijn schoonzoon én de ouders van mijn schoondochter én Willem én een van zijn dochters vandaag ook gevaccineerd worden (2e keer)
Het is een hele happening dus....
Ik dol wat met de administratief arts.... maak grappen met de prikarts..... en pak mijn haakwerk als ik een kwartier moet zitten wachten....
"Mevrouw mijn complimenten...u bent de enige die niet met uw mobiel zit" hoor ik de prikarts zeggen die nu naast me staat....
"Gaat het wel goed met u?"....
Omdat ik niet meer mijn mobiel zit?... vraag ik mompelend achter mijn mondkapje....
Hij lacht....
"Het is wel een mooi steriel wit kleurtje wol"....
En ik antwoord weer murmelend.... wij huisvrouwen noemen dat smetteloos wit katoen....
Hij lacht alweer....
"U mag wel gaan hoor.... ik zie al dat u het goed doorstaat"...
Hè, zeg ik... ik hoef nog een paar vasten en dan is de toer klaar.....
"Steekt u nou uw tong uit achter het mondkapje mevrouw?"... lacht hij....
Shit.... dat verhullen die kapjes dus niet....
"Tot gauw" zegt de steriele prikarts....
Nou dat hoop ik niet, antwoord ik.....
Yeahhhhhhh.... nu heb ik er twee...!!!!!!
Nu mag ik ook een qr code op een app....
Ik dans bijna naar de auto....
Draai de sleutel om... de radio start automatisch...
Oh yeah.....of euh...oh no....
Één van mijn lievelingsnummers... een héle favoriete... music was my first love.....
Dat lied wil ik op mijn crematie (liever nog vriesdrogen tegen die tijd) in ieder geval horen....
Is het nou een goed of slecht teken dat ik dit nu hoor....met kans op mogelijke bijwerkingen na zo'n vaccinatie met astrazenerca.....?
Het lied blijft in mijn hoofd zitten....neuriënd loop ik dus
de kamer binnen...
de kamer binnen...
Ik wil nu maar één ding....
In mijn tuintje zitten....
To live without my music...
Will be impossible to do....
In this World of troubles...
My music pulls me through
En zie en hoor mij eens genieten...
Wat mooi hè zucht ik genoeglijk naar Willem....
Wat is het leven goed hé....
Kijk.... als je naar de boog vol bloemen kijkt en je staat ervoor, is het net of je zo de hemel in loopt....
Oeps
Euh..... sorry....
Lekker bezig Wampie....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten