10 september 2021

Dag van:

Dat is een lang geleden gewerkte vrijdag vandaag...

Vrijdagen zijn altijd wel relaxte dagen om te werken...

Iedereen staat met één been al in het weekend....

De kinderen (vooral ook deze eerste week) hebben het wel gehad na zo'n eerste week met zoveel nieuwe indrukken en weer in het ritme komen...

Er komt geen kick meer uit... maar oké... je krijgt er ook niks meer in......

Rustig aan doen maar.....

En zoals ik al vertelde deze week, heb ik dit jaar een klas vol kinderen met een kop erop...

Dus als de fysiotherapeut en de vrouw van de spalkenpoli binnenstappen draait degene die mee moet voor therapie en controle, resoluut zijn hoofd om met een luid en zeer gedecideerd "NEE"......

Natuurlijk proberen beide op aller vriendelijkste toon hem toch mee te krijgen....

Maar ho ho... binnen vijf dagen blijkt er al een soort van hecht clupje te zijn ontstaan.... dus klinkt vanaf de tafel van een van zijn klasgenootjes "hij zegt toch neehee".....

Diep in mijn hart ben ik het nog met de leerling en zijn secondante eens ook....

Gister al vier keer therapie en nu weer...?

Toch gooi ik mijn eigen charmes maar in de strijd...

Met succes....ssssst en het chantage middel van de juffensnoeppot in de materialenkast.....ssssst....

In de kring:

En... wat gaan jullie het weekend allemaal doen...?

En dan 4 jaar hè.... en de volgende opmerking..."Nou eigenlijk maar even helemaal niks"!....

Zo'n klas dus....

Bij de bushaltes is het weer eens chaos....

Ik sta vandaag bij de rode bushalte....

De haltedienst doet haar uiterste best, maar soms loopt het wel eens in de soep.... vooral aan het begin van het jaar....

Geïrriteerde juffen... drukke kinderen... ongeduldige buschauffeurs....

Op een chauffeur na.... en dat is juist degene die ik moet hebben....

"Zijn de kinderen compleet?" roept de haltedienst....

Waarop ik meld dat de kinderen zelf zeggen dat er nog eentje moet komen maar de haltedienst zelf dit ontkent... ik dus naar de chauffeur loop... die ook meldt dat er nog eentje mist die ook in zijn bus hoort... waarop de haltedienst daar weer tegenin gaat.... ik aangeef het wel even uit te zoeken... de haltedienst de kinderen naar buiten duwt.... en aan de chauffeur geagiteerd vraagt waar of zijn bus dan wel staat....

Waarop de doorgewinterde chauffeur voor speciaal onderwijs kinderen en gewend aan regel juffen,  met Surinaamse tongval en een enorme rust in zijn stem zegt "aan gene zijde mevrouw"....

Nou je kunt me wegdragen....

Nu moet ik even mijn tijd uitzitten..... ik moet om vijf uur kleindochter Isa van de laboranten opleiding halen....

Ik ga bij haar eten vanavond want papa en mama zijn in Parijs zus is kamperen en zij is alleen thuis....

Gelukkig heb ik nog genoeg te doen....

Ruim op tijd vertrek ik naar de opleiding waar mijn kleindochter zich bevindt...

En ruim op tijd betekent dus nog even parkeren iets voor de school omdat de school zelf geen parkeergelegenheid heeft....

Ik zet mijn auto neer.... achter mij, op nog geen drie meter, hoor ik een enorm gekraak en jawel een enorme tak ter grote van een jonge boom breekt af....

De tak verspert de gehele weg... er kan geen auto meer langs...

Och had ik toch vijftien seconden eerder....

En in de onwetendheid van hoeveel engeltjes er nog over zijn, bedank ik mijn zoveelste beschermengel in dit leven...

Isa appt... kom maar oma....

En daar komt oma...

En samen beginnen wij aan de reis naar Didam in het spitsuur....

Anderhalf uur hutje mutje, bumper aan bumper dus hè....

"Wat zal ik koken oma?"....

Zeg Ies.... zullen we maar patat halen...

"Goed plan oma, ik kook de volgende keer wel voor je"....

Even later zitten we saampjes genoeglijk op de bank

van onze frietjes te peuzelen met drie bedelende katten om ons heen....

En tussen elk frietje van Isa schuilt een verhaal van wel 5 minuten....

Oma en kleindochter verhalen....

Lieve oudste kleindochter van bijna 18..... met dezelfde worstelingen als waar ik ooit en mijn dochter toen, ook mee kampten..... identiteit....

Isa praat... oma luistert....

Wat een mooie avond....

Ik blijf en ik blijf....

Maar om tien uur sta ik dan echt op....

Kleindochter voor het eerst alleen achterlatend in het huis....

Dat wordt een bezorgd ritje...

En ik ben nog niet koud thuis over de drempel en ik app haar al of alles wel goed is...

Ik krijg een groot hart terug....

En Willem zegt "We gaan aan de wijn".... en maakt de fles open....