Dag van:
"Zeg... jij hebt studie vandaag", roept mijn liefhebbende verloofde vanaf de wc waar hij een goed zicht op onze plan kalender heeft.....
Maak me gek....
Ik ga net mijn tweede dag werken in en nu al.....
"Ik maak je niet gek... zij waarschijnlijk wel", schalt Willem terug....
En het klopt...8 september studie, rakel ik inderdaad ergens ver in mijn achterhoofd op....
Nou dat wordt wat dan....
Vijf gelijke dagen model... dus vandaag voor het eerst geen vrije woensdagmiddag maar gewoon doorwerken...
Ook nog een moeilijke bespreking om 11 uur....
En dan meteen na schooltijd als een haas er vandoor om op tijd thuis in te loggen voor de studie....
Fijn vooruitzicht.... niet dus....
Het begint allemaal alweer lekker...
Maar in de klas is het relaxed.....
Voor het eerst weer leesles.....
Vind ikzelf altijd een hoogtepunt... maar de kinderen ook...
Vandaag het woordje 'ik'..... en dus de spiegel erbij...
Ik ben.....
En dan die heerlijke verwarring als ik zeg "Ik ben..." En dan de naam van een kind noem.... die dan héél hard roept "Nee dat ben ik"... maar dan niet doorheeft dat ik hem precies heb waar ik hem hebben wil....
Elk jaar weer hetzelfde ritueel maar elk jaar smul ik er weer van....
En dan meerdere kinderen die in de spiegel kijken en "Ik, nee ik, nietes ik" roepen....
Hoppa binnen twee minuten kent iedereen het woordje "Ik"....
Het zijn van die heerlijke trucjes die altijd weer werken..... maar nooit vervelen....
Dan het gesprek in en het dappere en moedig gedragen verdriet achter ogen zien en voelen....
Het zijn de mindere maar toch ook mooie dingen van je vak....
En in je achterhoofd bonkt "blijf professioneel... blijf professioneel!"....
Het verdriet helpen dragen om het dragelijker te maken...
En ja hoor... in de kantine om koffie te halen en op verzoek van een paar collega's, maar weer een keer het verhaal van het aanzoek vertellen...
Gelukkig verveelt het verhaal nooit....
Hoe kan het ook bij een verhaal waar de romantiek vanaf druipt....
Kinderen op de bus en als een haas naar huis....!
Willem die zijn verhaal over het telefoontje naar het gemeentehuis kwijt wil....
1 Juli 2022 om 9.30 uur burgerlijk huwelijk......
Wuhaaaaaaa het wordt nu steeds meer voor het eggie....
Formulieren laten invullen door de getuigen en door onszelf en dan ben je in ondertrouw tegenwoordig...
Twee weken geleden wist ik nog van niks.... en nu heet ik een verloofde en ben binnenkort in ondertrouw....
En even vraag ik me af of ik nou vlinders of de kriebels voel.....
Leuke anekdote: Ik moest tijdens het gesprek vandaag mijn naam noemen en op alle gezichten verschenen, zoals zo vaak bij het horen van mijn naam, vraagtekens....
Of ik mijn naam even wilde spellen.... want het was zo'n lastige naam....
Waarop mijn teamleidster fluistert "daar ben je na1 juli ook mooi vanaf"....
Inloggen en online college...
Hoe hou ik mijn gedachten erbij...???
Het gaat over hemisferen.... de hersenenhelften dus....
En op dit moment draait mijn rechter hemisfeer... daar waar de emoties zitten, overuren....
Wel makkelijk om te onthouden nu....
Over op de intrinsieke en de extrinsieke motivatie...
Door naar ondervraging en onderstimulering.....
En Willem met...... EEN LOEMPIA......!!!!
Negen uur... einde studie online.....
Telefoon......!
Mijn middelbare schoolvriendin....
Een oude schoolvriend van ons is op bezoek bij haar...
Zin in een mini reünietje IVO vrienden Wampie....????
JAAAAAAAAA ikke wel...!!!!!
Kalender erbij...23 april volgend jaar...
Zó....2022 raakt al aardig vol gepland op deze manier....
Zo belooft 2022 wel een leuke dingen jaar te worden.....!
Een kwartier later....
Mijn messenger knippert....
Een heel kort bericht....
"Heselbergh en Apeldoornseweg.... jij woonde in Oosterbeek.... ik zat achter je".....
Nou jaaaaaaaaa.... wat heb ik nou weer....????
Dat is nog uit de tijd van vóór de middelbare schoolvrienden van zojuist.....
Uit de mislukte middelbare schoolperiode zeg maar...
En ik weet niet welk hersengedeelte ik nu aanspreek, maar ergens heel ver weg uit een diep donker gedeelte komt die jongen die de geschiedenisleraar ooit zo pestte....
(En terecht want dat was een vreselijke man)....
Inderdaad... dat is hij....
Ik weet alleen zijn naam niet meer.... maar die krijg ik snel....
En zo ben ik voor de tweede keer vanavond in gesprek met een oude bekende van vroeger....
Zou dat nou zo zijn.... dat als je ouder wordt, je meer en meer aan vroeger denkt....?
Was dat nou waarom mijn opa en oma en mijn vader en moeder het vaak over vroeger hadden...?
Ga ik nu diezelfde kant op....?
En mijn medegeneratie van toen idem dito...?
Vanwaar toch die behoefte....????
Volgens wat ik lees komt dat omdat je korte termijn geheugen, als je ouder wordt, steeds slechter wordt maar je lange termijn geheugen betert.....
Heeft het ook te maken met nostalgie...
Het heeft ook te maken met selectieve perceptie....
En omdat je minder toekomst voor je hebt dan verleden achter je....
Reminiscentie (ophalen van herinneringen) speelt een rol.... och jeetje... alweer zo'n woord... omdat dat dus gekoppeld is aan het bewaren van je eigen identiteit...
Het praten over vroeger helpt je herinneren wie je in de kern was.... of, van wat er over is, nog bent....
Genoeg redenen om te mogen praten over vroeger dus...
Zeker als je de 60 gepasseerd bent.....
En vandaag hadden blijkbaar meerdere mensen uit "mijn vroeger" daar behoefte aan....
Het voorbije is niet dood;
het is niet eens voorbij.
We maken het van ons los en doen
alsof we er niets van weten.
Wie zich zijn verleden niet herinnert
is ertoe verdoemd het te herhalen.
Christa Wolf Uit: Patronen van een jeugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten