Dag van:
En dan zit je vakantie erop....
Eigenijk was het best even een soort droomwereldje we je in leefde....
Zoveel gedaan in zo'n korte tijd...
Alle kinderen weer gezien en de kleinkinderen...
Naar een krea beurs geweest...
Wonderlijk en zo geliefd Parijs weer gezien...
Willem en ik er weer eens helemaal voor elkaar....
Uitslapen.... niks moet en veel mag...
En nog kwam ik tijd tekort om al mijn vrienden te bezoeken....
Maar het was heerlijk....
En dan kom je zo'n eerste dag na de vakantie weer op school...
De realiteit van alle dag...
En nou heb ik het heerlijkste vak van de wereld zeg ik altijd....
Speciaal onderwijs zit in je hart.... alle kinderen hebben er een plekje... een plekje net zo speciaal als dat ze zelf speciaal zijn....
Waarom....?
Omdat deze kinderen met hun beperking.... en soms ook met alle beperkte omgevingsfactoren die er ook zijn, zo extra moeten knokken en doorzetten en volhouden en ondanks alles... of misschien wel juist daarom... hun puurheid niet verliezen...
Ik heb zoveel leerlingen zien komen en gaan...
Zoveel geluk gezien maar.... ook.....
Zoveel verdriet de revue zien passeren...
Mishandeling... misbruik...... uithuisplaatsing.... aftakeling.... ziekte.... trauma.....dood.... slachtoffertjes van drank en drugs misbruik.... niet aangeboren hersenletsel door ongelukken..... ouders in gevangenissen.... pleeggezinnen.... gezinsvoogden.... gezinshuizen met steeds wisselende groepsleiding..... pijn..... hechtingsstoornissen... vluchtelingenleed....en ga maar door.....
Het kwam allemaal voorbij in die 22 jaar....
En wat me altijd weer hielp als ik me afvroeg "Hoe kan het toch dat sommige kinderen zoveel te verstouwen krijgen.... hoe verwerken ze dat?".... dan zie ik hun volharding... hun loyaliteit... en weet één ding...'als zij het kunnen volhouden, dan ik ook'....
Het heeft me nooit hard gemaakt....
Het deed me altijd weer wat...
Het raakte me......
Je wordt er nooit ongevoelig door... integendeel zelfs....
En gelukkig zijn er altijd je collega's bij wie je met je verhaal terecht kan zodat je... nee niet er afstand van kan nemen.... maar wel dat het niet met je op de loop laten gaan....
Gelukkig maar....
Maar vandaag...
Die eerste dag in al die 22 jaar dat ik het even niet meer wist...
Bij alle nare dingen die ik zag, kon ik wel iets... hoe groot ook.... hoe immens en afkeurenswaardig ook....
Maar soms gebeuren er dingen die zo wreed zijn...zó niet te bevatten met je eigen brein... dat je niet bij je gevoel kan komen....
Vandaag dus....
En al kwamen mensen even bij je: Ik heb er kippenvel van..... hoe kan zoiets.... wat vreselijk.... ik kreeg koude rillingen toen ik het hoorde.....
Zelf kwam ik er niet bij....
En ik kom thuis... en Willem vraagt "Hoe was je dag?"....
Dus ik vertel... schoonzoon met hartritme stoornissen in het ziekenhuis.... hard werken en mail wegwerken...
Maar het komt er warrig uit...
En Willem hoort dat ook...
En ik vertel.... Willem ik ben echt in de war....
Komt het nou omdat ik een droomweek had...?
Heb ik nou al zoveel erge dingen meegemaakt dat ik bij dit geval er niet met bij kan....?
Ik kan niet bevatten dat er mensen zijn die in staat zijn dit te doen.....
Bij misbruik weet ik dat zo'n dader ziek of gestoord is.....
Bij trauma kan ik nog bedenken dat er oorzaken van verslaving zorgde voor de daad of misstap...
Bij mishandeling kan ik termen als onmacht plaatsen...
Het is allemaal te erg voor woorden en te groot om ook maar een greintje begrip te tonen.... maar toch....
Maar dit geval... dit geval is gewetenloos zinloos wraakzuchtig moedwillig.... onmenselijk... ongelijk van groot mens tot klein onschuldig kind. ....
En dat is het denk ik....
Dat ik niet kan bevatten dat er mensen zijn die tot zoiets in staat zijn....
Dat ik mij niet... op geen enkele manier.... in zo'n situatie kan verplaatsen....
Het maakt me in de war.... ik wil het verdriet voelen... maar ik kom er niet bij....
We maken vandaag de mooiste dingen om naar het kind te sturen in het ziekenhuis....
En ik zoek en zoek naar dat gevoel.... tussen de lieve tekeningen en kleurplaten die de kinderen maken..... maar ik vind het niet....
Ik zoek en ik zoek naar dat gevoel... tussen de lieve opmerkingen en mailtjes van anderen.... maar ik vind het niet...
Ik weet zeker dat ik me er niet voor afsluit... maar ik kom er niet bij....
Misschien is het wel hetzelfde als die momenten dat je naar journaal kijkt..... martelingen ziet.... zinloze oorlogen.... genocide.... onthoofdingen..... en je er gewoon naar blijft kijken... en alleen zegt "Goh wat erg"....
Het is té groot..... té veel om voor een menselijk brein te beseffen en te bevatten wat het werkelijk betekent....
Één ding weet ik zeker..... mocht dit kind terugkomen dan zal ik volhouden.... want ook dit kind, zelfs dit kind.... zal volhouden...
De wereld is niet alleen maar slecht mijn kind
Blijf alsjeblieft geloven
Mensen zijn niet allemaal ingemeen
Blijf alsjeblieft vertrouwen
Er zijn dingen die we nooit zullen begrijpen
Begrijp ze ook alsjeblieft niet
Er gebeuren dingen die het daglicht niet verdragen
Reik naar het licht
Blijf alsjeblieft toch hopen
En soms als alles verloren lijkt
Blijf zoeken
Je zult het vinden
Klein lief dapper mensenkind
Ik heb je zo lief....
Zo speciaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten