30 november 2021

Dag van:

Het werd een dag van de glimlach...

Vanmorgen al.... toen ik in de auto stapte en het nummer van Louis Armstrong hoorde...."what a wonderfull world"....

Niet omdat het nou zo'n wonderfull world is op het moment.... maar om de herinnering.....

Willem en mijn eerste uitje zonder dat we nog een relatie hadden ...... en ik hem trakteerde op een dagje Jazz In Duketown.....

Even uit de moeilijkheden die hij toen had....

Het optreden van Toots Tielemans..... dit dit nummer zo virtuoos speelde en ik die heel even vriendschappelijk mijn hand op Willems rug legde omdat hij zo stond te genieten....

En Willem die op de dag van vandaag vertelt dat mijn hand op zijn bil terecht kwam.... 

Nou écht niet....

Écht wel...

Nietes....

Welles......

En dan in de kring....

De kring die gevulder is dan vorige week... maar nog niet compleet is....

En waar ik, als we pictolezen, de picto van Sinterklaas laat zien.... en vol eigen verwachting vraag: "en.... wie is dat?"......

Om "een kabouter" als antwoord te krijgen.....

Nou vooruit dan... kinderen moet je altijd in hun waarde laten... een Sintkabouter dan....

En daar gaan ze mee akkoord....

Een Sintkabouter is namelijk minstens zo belangrijk als de Sint zelf....

(En zeker zo ongeloofwaardig... maar dat zeg ik natuurlijk niet).....

Om dan thuis te komen....

Willem die al naar de auto loopt....

Willem die zijn mond opent om direct alle gebeurtenissen van vandaag met me te delen bij het autoportier, terwijl hij de boodschappentas van de achterbank plukt.... maar na vier woorden al zijn zin staakt....

Oh ja... ik kan ook eerst vragen hoe Wampies dag was.... en daarop direct omschakelt....

Nee hoor lieverd... vertel jij maar...

Dan, terwijl hij naar de deur loopt.....de boodschappen uitpakt, een héééééél verhaal ophangt over het fluitspelen en het overleg,  het huis poetsen,  de honden,  de regen, de buren, de pakketjes die bezorgd zijn, zijn nieuwe truien die ik besteld had die zo lekker zitten, de nieuwe serie die hij bekijkt.....(adem in, adem uit Willem)..... uiteindelijk naar de kamer loopt.... en met een luid "OOOOOOOOOOOH JA, EN DIT MOEST IK NIET VERGETEN", terugloopt naar de keuken waar ik inmiddels het eten voorbereid....

Wat moest jij niet vergeten Willem?....

"Euh jahaaaa euh".... terugloopt naar zijn telefoon...."Ik ben het vergeten maar heb het opgeschreven"....

"Je moet de groeten hebben van..... ja hier staat het... oh dat raad je nooit.... raadt dan...... nee hè, je hebt geen idee.....van T.V........"

En ja hoor... glimlachte ik al niet om Willems druk doenerij, dan nu zeker om die naam die hij noemt.....

Tegengekomen in de kerk terwijl zij héééééél andere bezigheden daar had maar hem herkende van foto's van mij lang geleden....

De moeder van een heel geliefde oud leerling die héééééél vaak pannenkoeken kwam eten bij ons thuis vroeger en zo'n beetje half met mijn kinderen opgroeide.....

De eigenwijste jongeman met downsyndroom die je kunt bedenken....

Zo van genoten....

Zo vaak dacht ik nog aan hem en zijn lieve, maar uit het oog verloren familie terug....

Steeds als we die hun straat naar het dierenpension reden zei ik tegen Willem 'in deze straat wonen zulke lieve mensen'.....

En nu ineens was ze in gesprek met Willem.... en is er contact gelegd...

Ik ben nog niet over de glimlach op mijn gezicht heen of de volgende volgt al....

Mieke en Bob van de vriendenkliek spontaan aan de deur.... een prachtig zelf geknutseld  kerstboompje met licht in de handen....

Ik heb ze zeker al een half jaar niet gezien door die corona ellende... en nu ineens zomaar aan de deur....

Wat een cadeautjes toch vandaag....

De breedste glimlach had ik echter vanavond....

Gewoon omdat die glimlach overging in een schaterlach....

Het regent hard buiten.... en sinds Betsy in huis is, wil Bengel niet echt meer op de kattenbak... terwijl er twee staan en zij haar eigen heeft...

Nee... mevrouw wil naar buiten...

Maar.....

Mevrouw heeft ook een hekel aan kou, regen, hagel en sneeuw.... kortom... slecht weer dus....

Dan sta je minuten lang de deur voor haar open te houden terwijl zij op de drempel staat te twijfelen wat ze zal doen....

Zo ook vanavond dus....

Uiteindelijk.... na zeker 4 minuten (wie is er zo gek om zo lang een deur open te houden... nou Willem dus).... floept ze toch maar naar buiten....

Maar oei wat regent het hard... en wat is het waterkoud buiten....

Na vijf minuten,  ze zal nu wel haar behoefte gedaan hebben,  gooi ik de deur weer open en roep BEEEEEEENGEL!!!!!!....

En natuurlijk wacht ik even....

Daar komt de over buurvrouw van schuin tegenover de deur uit....

Ze wil de vuilniszak in de container gaan gooien....

"Hoi, zegt ze,..... wie zoek je... de hond, de kat of je man????....

Er zijn van die dagen, periodes, dat je het gewoon even niet meer ziet zitten.... al dat corona gedoe.... al die neergaande spiraal berichten....maar soms gebeuren er van die kleine dingen.... en nog wel achter elkaar... dat je ineens de zon dwars door die misère, grauwe lucht en regenbuien heen ziet schijnen....

Wanneer je lacht, kun je niet tegelijkertijd denken...... 

Wist je dat...?

Lachen en denken gaat niet samen...

Je boodschappenlijstje bedenken terwijl je lacht is onmogelijk, je zorgen maken kan niet meer....

Lachen haalt je naar het hier en nu.......

Naar dit moment......

En dit moment is eigenijk precies wat je nodig hebt... niet de zorgen om later... of het verdriet om wat was..... maar dit moment..... het moment van die glimlach... en even niets om bij te denken... laat staan te piekeren...

Oooooh ja... en ik zou het bijna vergeten....

De trouwringen zijn klaar.....

Yes, yes, yes.....!

(Wat zijn ze mooi hè!)