16 mei 2022 dag 3 Krakau Polen Krakau Polen

Dag van:

Hoe bereid je je op zo'n dag als vandaag voor...?

Theresienstadt staat nog op mijn netvlies...

Kan het nóg erger....?

Om negen uur precies staat ons minibusje klaar....

Twee oudere Engelsen en drie jonge meiden uit Nieuw Zeeland vergezellen ons vandaag....

Een van de drie spreekt ook Nederlands, de ander verstaat het alleen... Nederlandse roots....

Er valt nog heel wat kennis te maken in de Minivan....

Willem schrijft een gedicht....

De chauffeur vertelt waar over de omgeving....

Dan komen we aan...

Een muur....prikkeldraad....de eerste beelden van verschrikking....

Door een strenge controle...paspoort tonen....gepersonaliseerde ticket.....sticker op je kleding....tas door een poortje....

Koptelefoon en zendertje om...

Omdat....er zoveel mogelijk stilte betracht dient te worden in Auschwitz zelf....

Een zee aan jongeren staan er allemaal....

Grote groepen jongeren...

Dat voelt goed...

Onze gids is een jonge vrouw met de wereld aan kennis over al het gebeurde...

Ze stottert maar weet haar gebrek behoorlijk onder controle te houden...

En zwanger is...

Onder de hoofdpoort door.... prikkeldraad.... akelige stenen muren....

Hier huisden de duizenden en duizenden die geluk hadden...

Door de selectie kwamen...jong....sterk....

Een foto van een kamp commandant maakt diepe indruk...

Hij houdt zijn duim voor de gedeporteerden stiekem naast zich maar op de schaduw op de grond is duidelijk zichtbaar naar welke kant de duim wijst...

Oud, baby, zwanger, gehandicapt of anderszins beperkt, naar links....daar waar de gaskamers zich bevonden...

Jong, sterk....of soms mooi...duim maar rechts...naar de werkbarakken....

Foto's spreken sowieso boekdelen...

Foto's van mensen die tien minuten later dood waren.....maar dankzij de foto's hun 'bestond' nog verdienen.... foto's van mensen die te werk werden gesteld en vaak al binnen twee maanden dood gingen onder de erbarmelijke omstandigheden...tyfus....ondervoeding..medische experimenten....angst....kou.... onmenselijke straffen....ophanging...of alsnog de gaskamers.....

Koffers, schoenen, brilletjes (net zulke als Willem altijd zo leuk vind...van die ronde....het zorgt voor een rilling door me heen).....en alles onder het mom van "jullie krijgen het zo terug"....

Het bleef bewaard...maar terug kregen ze het niet....omdat daar het 'nooit meer' was...

De gastankjes die boven de gaten van de gaskamers werden geopend....

Zeven minuten duurde doodgaan....

In de gaskamers dan.... baby's en kinderen waren eerder dood...was je een lang persoon dan duurde het wat langer....

Onder andere omstandigheden duurde de marteling langer....

Of als je 'geluk' had overleefde je het...

We beseffen ons allen dat geluk hier een andere dimensie heeft....

Maar....zij die overleefden konden het wel navertellen....

Potten en pannen....want zo was ze

verteld....het is niet erg waar je heen gaat...een soort vakantiekamp...

Nu kun je je van alles bij een vakantiekamp voorstellen... zelfs slapen op een hooibaal....

Hier echter sliep je bij binnenkomst de eerste weken met vierhonderd mensen in een kamertje maar daarin 1 centimeter stro....

Volgende fase waren matrassen van niet veel meer dikte....

En leefde je dan nog dan waren er de barakken...vijf mensen op anderhalve meter...

Alleen op je zij kon je slapen...

En moest je plassen dan was je je slaapplek voor die nacht kwijt....

Maar er waren wc's.....allemaal naast elkaar....

Later in Birkenau waren er voor duizend mensen 2 emmers....

Emmers waarin ook baby's levend in het vuur van de verbrandingsoven werden gegooid....

Auschwitz.... Het enige deel van de drie

kampen; Auschwitz, Birkenau, Monowitz dat nog zo in tact is gebleven....

Buna Werken....daar werkte je...

Dat waar van haar van de overledenen stoffen gemaakt werden...sterke stoffen....warme stoffen zo werd ons ook verteld....

Haar van je medemens....die 'pech' had....

Haar dat hier als enig concentratiekamp na de dood werd afgeschoren....en niemand snapt tot op de dag van vandaag waarom erna.....

Geen vragen....geen antwoorden....arbeit macht frei.....

De strafkelders.....veertig dagen daar en je was dood....door kou, honger, verstikking van de zeventig man in een klein kelderkamertje....hok.....

De muur...

De afschuwelijke muur waartegen je gefusilleerd werd....

De galg...voor de afwisseling...

De as uit de ovens die als compost werd gebruikt.....

De afschuwelijke geestelijke mishandeling...

Hoe slechter je als mede gedeporteerde was hoe hoger je functie kon worden...

Beloning...eigen kamertje en een bed.....

Maar wat nou met je geweten????....

Gedood geweten??.....

Ik hoor geen vogels bij de barakken die daar in

 serene rust staan....

De seringen geuren....ze verdrijven de lucht van dood....

Ik hoor en zie amper vogels...

En de vogels die je ziet zijn kraaien, roeken....raven....

Als symbolen van de nog steeds overheersende herinnering aan dood...

Hoe is dit mogelijk...?

Hoeveel kwaad heeft een mens in zich...

Hoe kom je aan zulke plannen....

Welk mens kan deze gruwelen bedenken...

Van mens tot mens?????....

Hoe vertel je iemand

Dat de aarde niet meer rond is

Dat de vogels niet meer vliegen

En de zon niet langer schijnt

Hoe vertel ik jou

Dat 't leven dat je leefde

En de liefde die je voelde

Binnenkort verdwijnt

Je raakt me kwijt

Je raakt me kwijt

't Is de waarheid

Langzaam....heel langzaam begint alles binnen te komen....

Het is teveel...

Je probeert je af te schermen en het idee dat het je niet raakt is puur omdat je het niet allemaal ineens kan toelaten...

Anne Frank: "De zon schijnt, de hemel is

diep-blauw, er waait een heerlijke wind en ik verlang zo, verlang naar alles... Naar praten, naar vrijheid, naar vrienden, naar alleen zijn."

En we moeten nog Birkenau....

Twee minuten met de auto van Auschwitz vandaan....

Van Birkenau is niet veel meer over...

Restanten muur.....en rails...veel rails....

Dan staan we op de selectie plek...

En één ding weet ik zeker....de duim zou links gegaan zijn...

Mijn benen willen niet meer van het ellenlange pad dat we liepen naar de plek....

Het pad naar het gedenkteken is zo vreselijk lang....

Maar je houdt vol...want zij hielden vol...

En ik ..ik kan zo weer naar buiten lopen...via hetzelfde ellenlange pad....maar wat je dan maar oh zo graag loopt....in vrijheid....naar vrijheid....

Nu alleen nog die barakken....

De barakken waar het leed nog zo voelbaar is...

Je raakt het hout aan....

Je voelt de kou terwijl het zweet van de hitte buiten van je lijf gutst....

En nog houd je stand....

De weg uit Birkenau...de taxibus weer in....

En dan die stilte in dat busje...

Ieder in eigen gedachte....

Een enorme moeheid overvalt ons....

Eenmaal in het hotel slapen we zeker een uur....

Dan dat wakker worden...

Dat zware gevoel in je hoofd...in je lijf....

En we blijven stil...

Alles komt binnen en maakt je nog zwaarder dan je je al voelt....

Je kan het ook niet allemaal opschrijven.,.

Het is teveel wat je zag, voelde, hoorde, rook....

En dat wat het was zal altijd een vraag zonder antwoord blijven "hoe was dit mogelijk?".....

We gaan eten....

Zwijgend....dan weer vol verhalen....om weer in stilte te vervallen....

En we zoeken een volgend terrasje....

En praten weer....

Hoe heeft dit kunnen bestaan....????

We horen de trompet in de toren elk uur toeteren....

De dagelijkse vredeswake voor Oekraïne op het grote plein, laat haar vlaggen wapperen en liederen weer horen....

Wat is er veranderd sindsdien....????