Dag van:
Het is druk in de kerk...
En dat is totaal in tegenstelling tot wat we dachten dat het zou zijn....
Een aantal mensen zijn namelijk naar de zuster gemeente van Duiven; Gemünde am Main in Duitsland....
Daarbij is het koud buiten....écht koud nu...
En het regent.....
Maar het is dus gezellig druk...
Je kunt natuurlijk ook gedacht hebben, ik ga nu niet in mijn koude huis zitten met dat sombere weer, ik zoek de gezelligheid op van samenzijn....
En gelukkig is het de moeite waard....
Willem treedt weer op met Ivan (gitaar en zang) en Ben speelt orgel/piano.....
Ik kan altijd mateloos genieten als Ben speelt....
Hij weeft dan allerlei liedjes door elkaar tot een prachtige medley....het meditatieve muziek moment....
Na afloop komt hij dan altijd even bij me om te vragen of ik de liedjes herkende...
De theater tros heeft vandaag een kort optreden in het kader van het thema waar Willem over preekt....
Deze zondag is dat dankbaarheid...
En Hans (90 jaar zonder dat je dat zou zeggen) kan super gaaf toneelspelen....
Nou, en Willem preekt dus over dankbaarheid....
Beetje lastig in deze tijd van oorlogen en natuurrampen....
Hij vertelt ook wat de barrières zijn om dankbaar te zijn, want soms zitten er heel wat dingen in de weg ....of betekent het 'Dankjewel' niet meer dan een formaliteit....
Het mooiste voorbeeld vandaag in Willems verhaal vond ik wel dat van dokter Mugwege....
Denis Mukengere Mukwege (Bukavu, 1 maart 1955) is een Congolees gynaecoloog en expert op het vlak van seksueel geweld in conflictgebieden......
In 2018 werd hij als mensenrechtenverdediger bekroond met de Nobelprijs voor de Vrede......
In 1999 richtte hij in Bukavu het ziekenhuis van Panzi op voor behandeling van slachtoffers van groepsverkrachtingen en seksueel geweld......
Hij is er sindsdien directeur en veroordeelt het geweld tegen vrouwen in het openbaar in niet mis te verstane termen.....
Omdat hij daarbij de machthebbers en militairen in Congo niet ontziet, wordt hij regelmatig bedreigd.......
In september 2012 veroordeelde hij in zijn toespraak voor de Verenigde Naties de wetteloosheid bij de massale verkrachtingen in zijn land......
Je kon er op wachten....
Op 25 oktober 2012 overvielen vijf gewapende mannen zijn woning in Bukavu......
Zijn lijfwacht werd gedood, maar hij kon met zijn gezin ontsnappen.....
Vanaf 29 oktober 2012 tot begin 2013 verbleef hij in België waar hem asiel werd verleend......
Toen Mukwege op 14 januari 2013 terugkeerde naar Bukavu, werd hij langs de dertig kilometer weg van het vliegveld naar Bukavu door grote rijen mensen verwelkomd......
Zijn woorden tijdens de uitreiking van de Nobelprijs....
“It’s not just perpetrators of violence who are responsible for their crimes, it is also those who choose to look the other way.”
Hij ging dus stug door met zijn werk en het opkomen voor deze vrouwen....
Maar waar zit hem dan die dankbaarheid....?
Die zit hem in het feit dat het grootste gedeelte van zijn medewerkers in het ziekenhuis zelf slachtoffer waren en uit dankbaarheid bij hen kwamen werken en stem geven aan dit onrecht.....om ervoor te zorgen dat ooit deze ellende een halt wordt toegeroepen.....
De eerste patiënt die Mukwege in het ziekenhuis ooit behandelde was geen vrouw die kwam bevallen, maar een slachtoffer van verkrachting met een schotwond in haar schaamstreek.....
Door de jaren heen wordt duidelijk dat er in het ziekenhuis vooral slachtoffers van dergelijk extreem gewelddadig seksueel geweld worden behandeld......
In de woorden van Mukwege: 
"Nergens staat beschreven wat je doet met een geslachtsorgaan dat is verminkt. Met patiënten bij wie wapens naar binnen zijn gebracht, messen, glasscherven en brandend plastic."
Je kunt het je gewoon niet voorstellen dat er zulke gruweldaden gepleegd worden uit lust en machtswellust....
Niets om dankbaar voor te zijn zou je denken....maar toch wel dus.....
Niet omdat dokter Mugwege de verminkingen kon verhelpen alsof er nooit wat aan de hand was geweest, maar omdat ze gehoord werden en de dokter met zijn Foundation opstaat tegen dit seksueel geweld.....
Volgende week zondag komt dit verhaal op tv op NL2 bij 'dokter Ruben'....
Er viel heel veel om over na te praten na de dienst....
Ik sprak zelfs iemand die het gevoel dankbaar nooit voelde, omdat er zoveel ellende in haar leven was....
Zou het echt kunnen....dat je nog geen strohalmpje of lichtstraaltje in je leven hebt om dankbaar voor te zijn....of zie je dat dan ook niet meer als dankbaar momentje in je leven....?
En weer denk ik aan de mensen in het Panzi ziekenhuis in Congo....
Dan schrikken we op....
Het lieve oude dametje waar ik altijd naast de PowerPoint de teksten in groot lettertype in Word naartoe stuur, wordt onwel....
Ze lijkt ook niet echt op te knappen en blijft verward....
112 wordt gebeld....
De ambulance centrale heeft wel 100 vragen voor ze een ambulance sturen....
Maar als die eenmaal op weg wordt gestuurd is die er snel....
Het lieve oude dametje wordt meegenomen....
En we zijn allemaal even van slag....
Nu nog benzine tanken in Duitsland...
En dan moeten we nog opschieten ook wil Willem dat, bij zijn jas passende, petje gaan kopen....
In weer een overvol winkelcentrum...
Mensen wat gaat het toch slecht in Nederland....pfffft
Het lijkt nu al wel Sinterklaas tijd zoveel wordt er ingekocht....
Met tassen zeulende mannen en vrouwen zie ik langs ons heen sjokken....
Dat doen wij beter met één petje.....
En je wilt niet weten wat deze twee oudjes
dan gebeurt....ze vallen in hun stoelen in slaap.... allebei.....
dan gebeurt....ze vallen in hun stoelen in slaap.... allebei.....
Op zich geen ramp natuurlijk....maar de moeheid blijft de rest van de avond....
Is het de weersverandering met z'n kou....?
De enerverende dag misschien....?
Of geven we toe aan vakantie.....?
Het zal wel een mengelmoes van alledrie zijn....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten