27 oktober 2023

Dag van:

Sterfdag van mijn moeder....

Nu alweer negentien jaar geleden....

En ik vind het soms zo raar dat de tijd dat je dacht nooit zonder je ouders verder te kunnen en de tijd dat je al negentien cq vierendertig jaar zonder ze leeft gewoon maar kwam en je gewoon doorging met je leven....

Zo'n contrast van 'ik kan het niet alleen' naar 'ik doe het gewoon zelf' bedoel ik daarmee te zeggen....

Het contrast van 'hoe doe ik dat straks als ik niet meer even bij mijn ouders aan kan kloppen....ze om raad kan vragen....mijn zorgen neer kan leggen.....mijn geluk en zegeningen kan delen' naar alles wat daar als vanzelfsprekend voor in de plaats kwam....

Nou ja.... eigenlijk niet voor in de plaats kwam want ouders zijn ouders, maar dat er wel een andere oplossing voor kwam....

Geen betere, geen slechtere, maar een andere....

En hoe familie verbindingen veranderen...

Verslappen, versterken of soms zelfs ophouden te bestaan....

In alle graden van familie....

Toen mijn opa en oma er niet meer waren, hielden de familie reunies op te bestaan....

Toen mijn vader overleed dachten we het leven te gaan vieren....maar dat liep anders....

Toen mijn moeder stierf vonden mijn zus en ik elkaar ineens...in de lach, de humor...vielen beperkingen en plaatsbepalingen die ouders ons gaven weg....

Nu zitten we in een periode van 'hoe nu verder?'.....'is dit het dan?'.....

Maar vooral 'maar wat was en is het dan eigenlijk wel?'....

Hoe sterk zijn die familie opstellingen?....

En zijn die op onze leeftijd nog op een andere manier in te vullen, want inhalen is geen optie....

Waar nemen we genoegen mee....hoe beschadigd zijn we door onze jeugd...?

Welke mentale beelden hebben we van elkaar....en wat is opgelegd en zo gegroeid naar wat is het nu....?

Rugzakken en eigen levens...ze zitten danig in de weg....

Zelfs die bloedband...?

Het zijn dingen die me vandaag weer eens bezig houden....

Hoe diep zijn wortels geworteld...?

Vanmorgen kom ik de school binnen...

Geen spijt van mijn beslissing om nog niet uitgeziekt te gaan....

Twee dagen thuis zijn betekent ook twee dagen werk inhalen...

Therapeuten met tientallen vragen...

Gemiste emails die dringend beantwoord moeten worden...

Ik had immers mijn laptop gewoon op school gelaten omdat ik helemaal niet van plan was om thuis te blijven....

Maar koorts brak wet....

Al die overleggen over die ene leerling....

En als ik al die ontredderde snoetjes zie van kinderen die al twee dagen drie verschillende juffen hadden, dan is zelfs het laatste restje spijt verdwenen...

Ik leun achterover in mijn bureaustoel en geniet...

Na twee dagen thuis en dus de tv aan met steeds maar weer die beelden ellende zie ik hier ons vluchtelingetje uit Oekraïne gezellig memory spelend met zijn klasgenootjes...

Hoor ik, als ik in de ochtendkring alle namen van de kinderen zing, mijn leerlingen ook goeiemorgen zeggen tegen hun afwezige klasgenootje die op familiebezoek is in Libanon....

Zie ik het Marokkaanse, Turkse, Pakistaanse, Somalische, Antilliaanse en Iraanse kind samen spelen...

Ze bouwen met de houten Haagse blokkenset huizen....

Hier wordt niks afgebroken, gebombardeerd of neergeschoten....hier wordt samen gebouwd aan een toekomst....

Samen.....

Oh heerlijkheid als we de dag beginnen met een natuur praatplaat en een kind het geluidsknopje bij de eend aanklikt...

Kwak, kwak.....

"Een kip" zegt ze....

En als ik vraag "een kip in het water?"....dan zegt "een zwemkip"....

Juf wat doe je toch moeilijk....

Tuurlijk is een eend een zwemkip....

Zoals je ook hebt; de loopkip, vliegkip,
springkip, de kakelkip en de kwaakkip.....

En nee tuurlijk heb je geen Turken, Marokkanen, Antillianen, Somaliërs, Syriërs in de klas....maar KINDEREN!!!!....

Lieve, ondeugende, ontdekkende, groeiende, grote, kleine, zwemmende, lopende, springende, huppelende KINDEREN....

We sluiten de dag af met een huisbezoek...

Zelfs dat lukt me nog....

Maar oh als ik dan thuiskom....

Ik bespaar jullie de details...

Nou ja, over mezelf dan...want in de stoel hangt een man met rode koorts wangen....een man waar gekreun uitkomt....en gesteun.....

Een man die je direct beroofd van alle inbuprofen, antigrippine, laurier dropjes, ademin snoepjes, die je schoudertas rijk was...

Met nadruk op die verleden tijd "was"....

Een man die neusdruppels zijn neus in verstuift als ware het goedkope eaudecologne die direct verdampt....

Een man die het heerlijk vindt als de hete koffie zijn zere keel langs stroomt....

Een man waar nauwelijks een zinnig woord uitkomt behalve de klanken van gerochel en geproest.....

"Ik ben ziek Wampie", komt er uiteindelijk uit....

Goh dat was me nou nog niet opgevallen Willem....