Dag van:
Hij heeft een begrafenis....
Willem dus...
En hij moet daarvoor helemaal naar Drachten....
Het is sowieso een week van overlijden....
De een na de ander verlaat hier het aardse....
Ik heb de PowerPoint voor de dienst (niet die van Willem maar een andere dominee), al drie keer aangepast....
Vanmorgen overlijdt dan ook nog eens de vader van onze bevriende dominee die ons trouwde en moet Willem naar de begrafenis van de vrouw van de dominee die ons in eerste instantie zou trouwen maar wat niet kon omdat zijn vrouw toen al ernstig ziek was ....
Het is dus niet een komen en gaan hier, maar vooral een tijd van gaan....
Oh die vergankelijkheid....
Willem kan er helemaal niks mee....
Die snapt maar niet waarom het hier zomaar opeens voorbij moet zijn....
En ik die altijd oh zo bang was voor de dood, heb er iets minder moeite mee....
Maar dat komt denk ik ook omdat ik er niet teveel aan wil denken....
Ik denk ook dat ik net als mijn moeder wellicht niet zo bang voor die dood ben, maar om het feit dat ik iedereen achter laat....
Maar goed....nuchter mens als ik ben, weet ik ook dat het leven daarna ook gewoon weer doorgaat....
Mijn vader al 35 jaar dood, mijn moeder 20 jaar.....
Lieve vrienden mis ik.....maar het leven ging door....
In een lied van 'Doe Maar' beschrijft Ernst Jansz dat ook zo treffend....
Het leven gaat door/Er verandert nix
ik heb het nooit geweten
waar het eigenlijk om gaat
ik blijf gewoon maar meedoen
net als wij allemaal
ik word er moedeloos van
als ik ons zie gaan
ons leven doen en doodgaan
en is het dan gedaan
maar nee het heeft geen zin
nee het heeft geen zin
het heeft geen zin om steeds weer stil te staan
want het leven gaat door
ja het leven gaat door
niets verandert echt want het leven gaat door
kinderen zag ik komen en anderen zag ik gaan
maar niets verander echt het maakt niets uit
het maakt ons allemaal gelijk
we zijn allemaal gelijk
mensen schieten langs me
woorden schieten te kort
ik glimlach naar mijn buurman
maar hij rukt zich los
en hij rent weer verder
net of het zo hoort
hij schijnt niet te beseffen
dat ie ouder wordt
Het is maar een deel uit het lied ....maar het is precies wat het is.....
Mijn ouders maakten oorlogen mee, wij de corona, in Oekraïne en de Gaza strook heerst oorlog, kinderen sterven van de honger....maar ons leven gaat door.....
Je hoort dat iemand dood is....een bekend iemand...je schrikt en denkt 'och nee, die ook al'.....
Je ziet fragmenten op tv uit zijn sport, film of andere carrière of je hoort zijn liedjes wat vaker op de radio, maar ook dat gaat weer voorbij....
Je leeft weer door ....
En in dat leven kunnen zich soms dingen herhalen....
Maar de dood herhaalt zich niet....
Dood is een onomkeerbaar iets....
Misschien dat we daarom onbewust weten dat we wel door móéten gaan.....
Er is immers geen keus....
Je kunt niet zeggen "kom even terug, ik wil het met je overdoen".....
En dát doet me telkens weer beseffen dat we het hier en nu moeten doen...moeten maken....moeten leven.....
Omdat er ooit geen weg meer terug is....
Alles is tijdelijk......
De mensen die je lief hebt, de spullen die je bezit en ook je eigen leven......
Nog een reden dus om maar door te gaan....
Maar ooit......
Zullen we misschien tóch weer samen zijn....
We zullen doorgaan
Met de stootkracht van de milde kracht
Om door te gaan
In een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Met de wijfelende zekerheid
Om door te gaan in een sprakeloze tijd
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Met het zweet op ons gezicht
Om alleen door te gaan
In een loopgraaf zonder licht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Telkens als we stil staan
Om weer door te gaan
Naakt in de orkaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
We zullen doorgaan
Als niemand meer verwacht
Dat we weer doorgaan
In een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn
(Ramses Shaffy)
En laten we dan nu morgen maar het leven vieren....
Het leven van Willem....65 jaar.....
Want hij viert het zo graag.....
Lieve Willem....soms oh zo moeilijke Willem maar altijd lieve Willem.....
En zo eindigt ik met een gedicht van Slauerhoff....
De maan staat op den Yo Mei-berg,
een boordevolle schaal
Haar glans vloeit in den oeverdamp
en wordt daar droef en vaal.
Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen.
Soms heeft een mensch volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten