Dag van:
Er zijn van die weken, ik durf het zelfs al maanden te noemen, waarin alles klopt zonder dat je precies kunt aanwijzen waarom........
Je wordt wakker vóór de wekker...... fris......
De lucht ruikt zelfs in de nazomerse dagen, nu met de regen en de herfst, naar iets zachts, iets beloftevols......
Je kijkt in de spiegel en denkt: ja, zo kan het wel even blijven....... en je negeert zelfs je haaruitval en steeds dunner wordend haar.....
Je piekert zelfs niet over de mogelijke oorzaak daarvan; ouderdom, medicatie.....?
De koffie smaakt precies goed..... niet te bitter, niet te slap.... behalve op school dan nu met die nieuwe koffiezetmachines.....en de dag voelt als een open veld waarin je alleen maar hoeft te lopen.......
Je lichaam lijkt mee te werken met wat je wil.......wel wat pijntjes, maar ach..... geen slepende vermoeidheid of achter je laptop op school in slaap kunnen dutten..... geen mist in je hoofd......
De energie is er gewoon, vanzelf, alsof iemand onzichtbaar aan de knoppen heeft gedraaid en het precies goed heeft afgesteld......
Je lacht vaker.......
Niet dat geforceerde lachen dat iets moet verbergen, maar dat lichte lachen dat zomaar uit je stroomt.......
Je merkt dat je partner hetzelfde doet.... jullie praten moeiteloos, bakkeleien moeiteloos, delen blikken waarin geen uitleg meer nodig is........
Zelfs de stilte voelt warm, alsof ze tussen de sta op stoelen tussen hem en mij in is gaan liggen.
Werk gaat goed..... alles en meer op tijd klaar..... vol ideeën en oplossingen......de perfecte samenwerking van een 'gouden team'.....
Vrienden zie je vaker, de auto rijdt goed en houdt het moeiteloos vol in de langste file.....
Het lijkt erop alsof de wereld even besloten heeft om mij met rust te laten.......
Alles draait soepel, met af en toe een kraakje.....
Maar pffft.... een kraakje.....
En ergens diep vanbinnen knaagt het kleinste stemmetje: durf ik dit wel te geloven......?
Je zegt tegen niemand hoe goed je je voelt, uit angst dat het geluk zal schrikken van zijn eigen naam en zal verdwijnen.......
Je loopt op eieren van tevredenheid..... voorzichtig, dankbaar, misschien een tikkie te bijgelovig......
Even voelt het alsof het leven niets van me vraagt......alleen dat ik er ben.....
’s Avonds, in bed, net voor mijn ogen dichtvallen, fluister ik dan even heel zacht:
Blijf nog even, ja.......?
Er zijn dagen
die niet trekken, niet duwen,
maar stil naast me gaan,
als een vriend die zwijgt
en toch precies begrijpt.
De lucht ligt open,
de klok tikt zonder haast,
en ik adem alsof ik het pas leer
niet om te overleven,
maar om te zijn.
Mijn handen rusten,
de zorgen slapen uit,
de wereld lijkt even
geen toetsenbord van moeten,
maar een veld vol mogen.
Niets hoeft gewonnen,
niets veroverd, niets verklaard.
Ik zit in mijn eigen tijd,
en hoor het zachte zoemen
van iets dat klopt.
Misschien is dit geluk
niet de storm,
niet de top,
maar de vlakte ertussenin,
waar alles gewoon aanwezig is,
en niets van me gevraagd wordt.
En het lijkt alsof het leven, dat even op
glimstand staat, knikt.......
glimstand staat, knikt.......
En ik vraag nog een keer: blijf je alsjeblieft nog even....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten