Dag van:
Na de schrik....de schok, bleef het stil,
maar niet leeg.
Iets, merk ik, trilt na, diep in mij,
als een snaar die is aangeslagen
en weigert zijn toon te doven.
Mijn hart klopt nog in echo’s,
alsof het niet wil geloven dat het echt
voorbij is,
dat de klap is gevallen,
dat nu de stilte mag bestaan.
In de lucht hangt nog een rest
van wat groot was voor één moment:
een schaduw van schrik,
een warmte van verdriet,
iets dat tegelijk
blijft en zal verdwijnen.
Ik vang de naschok op,
adem zacht,
en wacht tot mijn binnenste
weer stopt met nabeven......
En zo kom ik op school vandaag.....
Niet in de war, maar met die naschok....
In een klas waar alles doorgaat.....
Waar ouders zorgen hebben om hun kind....
Waar de zorgen van de kleuters om Ozosnel, die zich niet goed voelt, toenemen en waar er driftig puzzelstukjes worden verzameld voor de Pieten want anders kunnen ze de cadeautjes niet terugvinden.....
Zorgen van andere aard maar voor een kleuter niet minder hevig en even ernstig....
Er zijn momenten waarop een volwassene plots beseft hoe dun het draad is waaraan een leven hangt........
Het kan een diagnose zijn, een onverwachte gebeurtenis, of slechts één zin die nog na-echoot......
In dat ogenblik verschuift het perspectief: alles lijkt kwetsbaar, voorlopig, breekbaar.......
De dagen krijgen een scherpte die ze eerder niet hadden; de prioriteiten herschikken zich zonder overleg.......
En in diezelfde wereld leeft een kind die
met dezelfde intensiteit bezorgd kan zijn, maar om iets geheel anders.
Terwijl de volwassene de ernst van sterfelijkheid overweegt, kan het kind zich met volle overgave afvragen of Sinterklaas wel weet dat zijn schoen klaarstaat, of de puzzelstukjes van de Pieten niet verloren zijn gegaan in Nederland, en of alles zal gebeuren zoals het moet......
Voor het kind is dit geen lichtzinnigheid: het is zijn eigen vorm van verband leggen, inhoud geven, betrekking hebben op het gewicht van het leven......
Alles wordt immers ervaren op de schaal van de ziel die kijkt.......
Zo ontstaan twee werkelijkheden die elkaar niet tegenspreken maar naast elkaar bestaan.......
De volwassene ervaart de ingrijpende broosheid van het leven zelf; het kind ervaart de broosheid van zijn wereld van zekerheid, rituelen en verwachting.......
De afstand tussen beide is misschien groot qua inhoud, maar klein in structuur, allebei zoeken ze immers houvast in iets dat wankelt.......
Eigenijk toont dit de relatieve aard van ernst......
Wat voor de één een kleine zorg lijkt, draagt voor de ander dezelfde intensiteit van betekenis......
De ernst van een kind is niet minder waar omdat zij kleiner lijkt; zij is eenvoudig anders verankerd......
En misschien ligt hierin een stille les......dat de schaal van een zorg niets zegt over haar diepte.......maar dat de fragiliteit van het bestaan zich in vele vormen uitdrukt......
En dat de wereld, hoe verschillend ook ervaren, door zowel het kind als de volwassene met dezelfde oprechtheid wordt bewoond.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten