15 december 2025

Dag van 

Ik lees en luister naar het nieuws en het voelt alsof de wereld tegelijk te luid en te dichtbij is......

Een schietpartij op Bondi Beach in Australië.....een plek die zon en vrijheid zou moeten ademen.....en ineens is zelfs dat decor niet meer veilig......

Dan weer een bericht over Rob Reiner, de Amerikaanse regisseur, en zijn vrouw, vermoord door hun eigen zoon.......

Ik blijf hangen bij die zin......

Niet eens bij de beroemdheid, maar bij het idee dat een gezin zo implodeert......

Wat moet er in een mens gebeuren voordat liefde verandert in geweld......?

Verderop lees ik over een Amerikaans vliegtuig dat zonder transponder vliegt en bijna twee ongelukken veroorzaakt.......bijna..... .en dat woord blijft kleven......

Hoeveel 'bijna’s' kunnen we ons nog veroorloven.......? 

Tegelijkertijd groeit de angst op kerstmarkten......

Zelfs daar, tussen lichtjes, glühwein en kinderstemmen, is wantrouwen binnengeslopen......

Ook in Valkenburg, gewoon hier, niet ver weg......

Ik merk dat ik anders kijk naar foto’s van drukte: niet meer gezellig, maar kwetsbaar.....

In Engeland willen artsen staken, precies nu er een zware griepgolf woedt......

Mensen die anderen moeten redden, zijn zelf uitgeput, overschreden en niet meer gehoord......

En dan zie ik berichten over enorme vuurwerkaankopen over de grens......

Alsof we collectief iets willen laten knallen......spanning, woede, onmacht.....maar niet weten waar het heen moet......

Of is het toch rebellie of gewoon dommigheid.....?

Het voelt alsof alles tegelijk onder druk staat: systemen, relaties, vertrouwen......

En dan stel ik mezelf die vraag: in wat voor

(De wereld van een kleuter)

wereld leven wij......?

Het antwoord komt niet als een verklaring, maar als een gevoel......

We leven in een wereld die snel gaat, te veel draagt, en weinig rust kent.......

Een wereld waarin grenzen vervagen...... tussen landen, tussen privé en publiek, tussen zorg en uitputting...... 

Maar ook een wereld waarin ik dit alles opmerk, waarin ik me laat raken, waarin ik nog steeds vraag 'wat is dit'......? 

Misschien is dat het punt......

Het is niet raar dat ik dit denk......

Het zou pas raar zijn als ik het níet meer dacht......

Want zolang ik die vraag stel, leef ik niet alleen in deze wereld, geef ik om anderen...... ik probeer die wereld alleen enkel nog te begrijpen......

En dan komt die volgende gedachte vanzelf: hoe moeten we met al die ellende straks, over 16 dagen,  het nieuwe jaar in.....? 

Alsof er van mij verwacht wordt dat ik een schakelaar omzet, dat ik op 1 januari ineens lichter moet zijn, hoopvoller, alsof het oude jaar zijn rommel keurig meeneemt......

Maar zo werkt het niet......

Ik neem alles mee over de drempel; het nieuws, de zorgen, de beelden die blijven hangen.......

Misschien hoef ik het nieuwe jaar niet in met grote woorden of valse beloftes......

Misschien is het genoeg om het voorzichtig binnen te stappen.......

Niet met optimisme als verplicht nummer, maar met aandacht......

Ik kan besluiten minder "waarom" te schreeuwen en nóg meer te luisteren.......

Minder te verdoven en meer te voelen, ook als dat ongemakkelijk is......

Ik hoef de wereld niet te redden, maar ik kan wel mijn eigen cirkeltje klein en menselijk houden.......

Ik kan het nieuwe jaar ingaan door zachter te doen waar alles verhardt......

Door niet mee te doen aan de voortdurende angst, maar ook niet weg te kijken......

Door lichtjes serieus te nemen, niet als decoratie, maar als gebaar......

Een gesprek, een hand op een schouder....... Misschien is die hoop niet groots of spectaculair, maar iets wat ik vastberaden volhoud, elke dag opnieuw......

Dus hoe we het nieuwe jaar in moeten......?

Niet onbeschadigd, niet naïef, maar aanwezig.......

Met de bereidheid om het niet allemaal te begrijpen, en toch te blijven kiezen voor menselijkheid......

Misschien is dat, in deze wereld, al een vorm van verzet........

14 december 2025

Dag van:

 En toch heeft het iets, die kerkgang......

Iets van vastigheid.....van verbinding......

Alsof het even niet uitmaakt wie je bent of waar je vandaan komt, maar alleen dát je er bent......

Het is koud vanmorgen.....

De kou is weer binnengeslopen in de straten en onder de jassen......

Iedereen zit liever thuis, dicht bij het kacheltje, met ongeacht de inhoud, een mok in de hand......

En toch… op zondag verzamelen we ergens moed......

Misschien discipline, misschien verlangen..... We trekken onze jas aan en komen samen..... Gewoon......in een wit kerkje in een dorp..... 

Ik kijk vanuit het techniekhok om me heen......

De man met zijn hondje, de vrouw die eigenlijk niets met kerk heeft, maar er toch zit, de man die hoopt dat Willem vandaag woorden uit zijn boek zal citeren, het echtpaar dat al vijftig jaar getrouwd is, de één en al liefde vrouw uit India,  de zieke man, de kromgebogen oude koster van vijfennegentig die de ruimte lijkt te kennen als zijn eigen adem......

En nog zoveel meer verhalen, gezellig keuvelend naast elkaar op de banken......

We zingen samen......dat is altijd fijn. 

Alsof stemmen elkaar even vasthouden.....

Dit keer is er ook een toneelstukje, een beetje Jisjefet-achtig, over hoop en wanhoop......

De mensen lachen en ik glimlach......het is licht en kwetsbaar tegelijk en sluit naadloos aan op wat Willem de tien minuten daarna te vertellen heeft......

Maar dan…

Dan gaat Ben zitten achter de piano......(later achter het orgel)..... en zonder dat hij het weet raakt hij me recht in het hart......

Hij speelt mijn lijflied; 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' van Ramses Shaffy...... 

Zo die is raak en komt binnen...... dat zijn dus weer eens tranen...... 

Ik laat ze maar gaan......

Na afloop klinkt zelfs applaus......voor de muziek......voor het moment.....

Misschien ook een beetje voor het samen-zijn.......

En ik zit daar, warm van binnen, en in ieder geval minder koud dan toen ik binnenkwam......

Alsof iets in mij even is aangeraakt: toch wel fijn dat ik hierbij hoor.......nu.....vandaag.... 

De preken van Willem gaan altijd over het

leven van alledag......

Over wat mensen meemaken, voelen, tegenkomen.....

En juist daardoor komen ze dichtbij.....

Een lastige, vaak korte bijbelzin wordt ineens helder, alsof er ruimte omheen komt....  

Niet een verzonnen of mooier gemaakt verhaal van vroeger, maar een ervaring uit het nu wordende wijsheid......

Vandaag gaat het over hoop doet leven......

Over wanhoop die zich zomaar aandient, onaangekondigd, uit het niets......

En diagnose, ziekte, overlijden, niet te betalen rekening, ruzie......

Die ineens op alles kan liggen als een zware deken......

En dan die hoop, zegt Willem, niet als iets om passief op te wachten, maar als een werkwoord.......

Iets dat je doet......

Iets dat beweegt.....

Kleine stappen, kleine daden, tegen de stroom in......

Ik luister en voel hoe dat blijft hangen.....

Hoop niet als wegkijken, maar als blijven opstaan......midden in het gewone leven......

Na de dienst, die gelukkig nooit lang duurt, komen bij koffie en thee de tongen los....... 

En er is altijd een koekje......dat hoort erbij.....

Vaak duurt de nazit langer dan de dienst zelf....

Ik raak vanochtend aan de praat met de

lieve vrouw uit India......

Eigenlijk zit iedereen hier met iets van wanhoop, besef ik, zij ook......

Ze werkt hard aan de hoop, maar de wanhoop kan zich hardnekkig wreken......

Bij haar gaat het over cultuurverschillen, terwijl ze hier al zo lang is......

In India, vertelt ze, zijn mensen zacht.....beleefd......behulpzaam......

Hier ervaart ze soms iets anders: stugheid, eigenwijsheid, wijzende vingertjes, pragmatiek, tactloos direct......

Met name één iemand, ze vertelt discreet niet wie,  die het op haar gemunt heeft.....

Geen wonder dat het haar raakt......

Ze is zacht van aard, en harde woorden blijven hangen.....

Ik luister en vraag me af: ga je dat zeggen tegen diegene.....als je keer op keer door dezelfde persoon wordt geraakt......? 

Of slik je het in, weer en weer en weer, en noem je dat aanpassen......?

We staan daar met de warme kopjes in onze handen......

Hoop en wanhoop samen....... 

En even is er ruimte om het uit te spreken.....dat alleen al voelt als iets......

Haar woorden blijven bij me hangen......

Terwijl ik naar haar luister, voel ik hoe ze iets in mij raakt dat ik herken........

Die zachtheid.......dat steeds opnieuw proberen......het zoeken naar houvast in een wereld die soms hard en ongeduldig voelt.....

Ze vertelt over hoe ze hier al zo lang woont en zich toch nog vreemd en alleen kan voelen op zo'n moment......

Over mensen die zeggen dat ze “gewoon direct zijn”, terwijl haar dat telkens weer pijn doet.......

Ik zie het aan haar gezicht......ze wil begrijpen, zichzelf blijven en zich aanpassen, maar niet verharden......

En juist dat kost haar zoveel......

Ik zeg haar dat ik hoor en voel hoe moeilijk dat voor haar is...... 

Dat het logisch is dat het haar raakt......

Dat haar manier van zijn geen tekort is, maar iets waardevols.......

We praten over woorden......

Over hoe ze iets kan terug zeggen zonder jezelf kwijt te raken......

Hoe je kunt laten merken dat iets pijn doet, zonder hard te hoeven worden......

Kleine zinnen, voorzichtig uitgesproken...... Hoop als iets wat je doet, niet als iets waar je op wacht......

We staan daar met onze kopjes koffie, de

stemmen om ons heen, het koekje dat inmiddels op is......

Ik kan niet wegnemen van wat ze meemaakt.......maar ik kan wel naast haar staan......luisteren......ruimte geven....... en haar laten voelen hoe waardevol ze is......

En misschien is dat al genoeg om de wanhoop iets minder zwaar te maken......

Alleen is voor mij op zulke momenten blijven hopen dat de wereld beter wordt, wel eens even moeilijk.....

13 december 2025

Dag van:

Vandaag heeft Willem weer een optreden..... Hij vertelde van de week al dat hij Dickens kleding aan moest, want het hele koor gaat in die stijl omdat daar het thema van de kerstmarkt is......

Geen probleem want zulke kleren hebben we wel.......

Maar nu komt de verwarring......

Ik denk nog: ik ga even kijken in het Horsterpark in Duiven on Willem en het koor te zien........ 

Ziet er op de foto's op social media leuk uit hoe ze dat daar in Charles Dickens stijl hebben omgetoverd.... ...

Blijkt het niet in Duiven te zijn......

Deventer dan zeker, denk ik nog......

Maar pffft een eindje verder en druk daar altijd want half Nederland gaat daar volgens mij naartoe.......

Maar ook nu zit ik er weer naast......

Het betreft het Dickens festival in Bennekom........

Allemensen hoeveel Dickens kerst festivals zijn er inmiddels al wel.......?

Wat is dat toch met die Dickens......?

Jongens, jongens, wat een zoektocht met al

die omtoveringen en Dickens-vermommingen...... en ik moet toch zeker niet de enige zijn die denkt 'Dickens… waar, hoe en wat ook alweer'......? 

Want het lijkt alsof heel Nederland rond december ineens besluit om in Victoriaanse kleren te gaan lopen en kerst te vieren alsof het 1843 is.......

Dus even overzichtelijk en met een knipoog waarom het lijkt alsof Dickens elke hoek van Nederland opeist:

De grote klassieker blijkt toch wel het Deventer Dickens Festijn......

Dit is de bekendste en grootste.....al sinds begin jaren ’90 elk decemberweekend, verandert het Bergkwartier in een 19e-eeuwse Engelse stad met honderden personages uit Dickens-verhalen en duizenden bezoekers elk jaar.......

Nou mij niet gezien.....

Dickens in de Liemers (Duiven / Horsterpark), waar ik heen wilde, is een  gezellige evenement in Duiven en laat je ook letterlijk door Dickens-achtige taferelen lopen met marktjes en verklede figuren.......

Maar ja, daar treedt Willem dus niet op......

Blijkt er ook nog een Dickens Festijn Drunen te zijn......

Ja hoor, ook in Brabant duiken ze in het Dickens-tijdperk met een kerstmarkt en personages in kostuum midden in de dorpskern.......

En wat te denken van Dickensday in Medemblik.....

West-Friesland heeft z’n eigen Dickens-dag: markten, Dickens-figuren en gezelligheid in de historische binnenstad......

En het Lemster Dickens Festijn (Lemmer) is er dan ook nog......

Zelfs Friesland draait mee met een Dickensdorp-achtig evenement in de maand rond kerst......

Dus hoe veel zijn het dan.......? 

Er zijn minstens vijf bekende Dickens-achtige evenementen in Nederland deze kerstperiode (en nóg meer kleine lokale kerstmarkten met een tintje Dickens, zoals in Appingedam, Buitenpost, Schiedam, Bennenkom enz.....

Hou maar op met tellen dus..  .

Maar waarom toch zo veel Dickens......?

Dan moeten we aan het volgende denken....

Dickens betekent ultieme kerstsfeer.....

Dickens was schrijver en zijn verhalen (zoals A Christmas Carol) zijn gewoon hét prototype van nostalgische kerst: goede daden, sneeuw, straatverkoop, muzikale koortjes, Scrooge die toch nog zacht wordt..... het roept bij veel Nederlanders precies die warme, ouderwetse kerstbeleving op......
Zoiets als voor de hele oudjes onder ons W.G

van de Hulst dat in Nederland was met zijn 'het huisje in de sneeuw'

Het is gewoon gezellig vindt men, en niet te vergeten fotogeniek.....

Wie wil nou niet met hoge hoeden, sjaals en vuurtjes in parken rondlopen terwijl je gepofte kastanjes eet en glühwein drinkt......?

Of er in ieder geval mee op de foto gaat..... staat zoooooo leuk op je social media.....

En dus denken die organisatoren 'doe er nog maar een Dickensfestijntje bij'......

Communities houden ervan.....vrijwilligers, toneelverenigingen en kerstmarkt-fans vinden het fantastisch om dit samen te doen en iedereen draagt dan zijn steentje bij.....

Goed voor met ultieme saamhorigheid kerstgevoel.....

Daarna mag je elkaar weer niet lief vinden en zien we wel weer verder....

Het schijnt gewoon bij kerst te horen..... ergens is de tijd still blijven staan vermoed ik....

Victoriaanse kerstmarkten zijn hip, nostalgisch en een beetje buiten de tijd......

Dus in plaats van een saaie kerstkraampjesmarkt krijg je meteen theater, sfeer en een klein tijdreisje......

Vroeger was misschien toch als beter.....??

Goeie vraag toch.....?

En ja, dat denken sommige mensen inderdaad vaak, maar wel met een flinke romantische rose bril op.....

Wat Dickens doet, is ons collectief laten geloven dat 'vroeger' alles gezelliger was.....

Knisperende haardvuren.....sneeuw op kinderkopjes.....mensen die elkaar groeten met een hoedje.....warme kerstgevoelens en morele lessen.....

En dan denkt ons brein: 'zie je wel, dát was pas een fijne tijd'......

Maar ondertussen vergeten we even heel handig dat het stervenskoud was in die kleding......kinderen gewoon in fabrieken werkten.....armoede heel normaal was..... tandartsbezoek bestond uit bijten op een stuk leer en hopen op het beste......

Dickens beschreef die ellende ook, maar hij deed dat zó mooi en hoopvol dat wij er 150 jaar later glühwein bij drinken en zeggen: 'wat was het toen toch knus vroeger hè'......

Eigenlijk is zo’n Dickens-festival dus geen 'vroeger was beter', maar meer:  'vroeger was harder, maar we willen het ons nu even mooier voorstellen'......

Even geen mobiele telefoons.....geen nieuws.....geen haast.....gewoon doen alsof iedereen tijd had en vriendelijk was.....

Dus ja, mensen denken soms dat vroeger

beter was......

Maar diep vanbinnen weten we ook.....we willen vooral het gevoel, en vooral niet het echte leven van toen.......

En eerlijk… dan is het misschien logischer dat half Nederland zegt: "Kom, we doen alsof het 1843 is......maar we poepen en plassen wel op een gewone moderne wc als we onderweg moeten"......

Net zo logisch als dat wij na afloop gewoon Grieks anno 2025 gaan eten....... ouzo en metaxa drinken.....en de sirtaki dansen......

Oeps.... die bestaat ook al sinds de zestigster jaren..... maar ja, ach vroeger......

12 december 2025

Dag van: 

Het is vandaag één en al paars wanneer ik de school binnenloop.....

Het voelt warm, bijna ontroerend, hoeveel mensen hebben meegedaan......

Overal zie ik paarse sjaals, truien, nagellak vesten en zelfs paarse broeken.......

En natuurlijk doe ik zelf ook mee: mijn paarse jurk, paarse panty, paarse laarsjes en zelfs mijn paarse oorbellen......

Vandaag is het immers Paarse Vrijdag....

Dit werd al een week van te voren in de teambrief aangekondigd en daarin draag ik dat vandaag met trots.......

Paarse Vrijdag is een jaarlijks evenement waarop leerlingen, therapeuten, management, zorgondersteuners en klassenleidimg paarse kleding dragen om solidariteit te tonen met de lhbtqia+ gemeenschap.......

(Dit moest ik opzoeken hoe, want ik onthoud dat rijtje nooit..... ik kom niet verder dan de q)......

Het is een dag waarop we samen laten zien dat iedereen er mag zijn..... iedereen zichzelf mag zijn...... voor jongeren die soms nog te vaak twijfelen of ze écht veilig zijn om te laten zien wie ze zijn.......

Paars staat voor moed, voor zichtbaarheid, voor het recht om zonder oordeel door de school te lopen.......

Paarse Vrijdag herinnert ons eraan dat een

veilige school niet alleen bestaat uit regels en woorden, maar uit mensen die hun steun durven te laten zien......

Vandaag is paars meer dan een kleur......

Het is warmte, verbinding en ruimte om te ademen......

En juist daarom raakt die paarse gloed me zo........

Het is niet zomaar een kleurige actie, maar een stille belofte: je hoort erbij, precies zoals je bent......

Voor iemand die zich onzeker voelt of worstelt met wie die is, kan dat kleine gebaar; een trui, een nagellakje, een paar oorbellen, zich vertalen naar een gevoel van hoop......

Paars staat daar in ieder geval vandaag bij symbool voor het recht om jezelf te zijn, zonder angst voor afwijzing, uitsluiting of pesterijen......

Door zichtbaar paars te dragen, laat je zien dat iedereen welkom is, ongeacht geaardheid, genderidentiteit of expressie.....

Voor veel jongeren kan dat niet alleen voor vandaag maar voor altijd,  een wereld van verschil maken.......

Paarse Vrijdag herinnert ons eraan dat een veilige schoolomgeving begint bij zichtbare steun, openheid en respect.......

En eigenijk had dat al lang overal in de wereld al zo moeten zijn.....

Een paars leven..... in een paarse wereld.....

 

11 december 2025

Dag van:

Ik weet het..... soms kan ik wanhopige stukjes over Willem schrijven....

En vanmorgen toen ik net wakker werd en hij op de rand van het bed zat met een heeeeeeel verhaal over wat hij nu weer niet van mensen begrijpt, en wat hem verdriet doet,  had ik dat stiekempjes even weer, maar.......

Leven met mijn allerliefste hoogsensitieve Willem, voelt toch ook heus elke dag hoe bijzonder onze verbinding is.......

Ik beweeg met zorg en tederheid door onze relatie, alsof ik een kostbaar geheim meedraag dat alleen wij lijken te begrijpen.......

Zijn gevoeligheid kan mij ook raken..... het opent een dieper soort gevoel van liefde in mij, een liefde die aandacht wil geven, wil beschermen en wil koesteren......

En ik hoor mijn vrienden al zeggen, 'ja ja over je eigen grenzen heen zeker weer'...... 

Tja that's me, zullen we dan maar zeggen..... ik kan.... ik wil niet anders......

Ik merk hoe Willem de wereld intenser voelt, de dingen achter de dingen voelt..... de schoonheid, de woorden, de stiltes, maar ook de drukte en de prikkels.......

Voor Willem kun je geen geheimen hebben....

Voel jij de eerste of tweede laag in jezelf, Willem is al bij die vijfde laag, waar jezelf misschien (nog) niet eens bij kan komen....

En juist daardoor wil ik een plek zijn waar hij kan landen......

Naast zijn honden maatjes natuurlijk,  want van alles om hem heen, zijn dat de meest  intense bronnen van liefde en verbinding..... omdat het zijn zielsmaatjes zijn..... omdat Willem en zij totaal één zijn......

Zelf probeer ik waar het kan veiligheid, vaste bodem om ons heen te creëren..... momenten waarin we zonder woorden bij elkaar aan zitten, al is dat behoorlijk moeilijk bij een praatgrage Willem die constant overal en bij iedereen de spanning, het gesprek, de verbinding en gemeenschappelijke deler opzoekt.....

Maar soms voel ik dan toch dat zijn hart langzaam ontspant......

Wanneer ik zie dat iets te veel wordt, neem ik vanzelf gas terug.......

Niet uit plicht, maar uit liefde......

Ik kriebel over zijn arm, lees voor...... ik vertel dat het oké is, dat er niets hoeft, dat we tijd hebben...... of probeer in klare taal met voorzichtig gekozen woorden dat onbestendige unheimliche gevoel dat hij kan hebben,  handen en voeten te geven......

Ik laat Willem dwalen, opgaan in, weglopen, vluchten als dat nodig is, en ik verwelkom hem net zo graag weer terug......... 

Die momenten voelen intiemer dan een kus; het is vertrouwen in zijn puurste vorm........

In gesprekken probeer ik te kiezen voor

zachtheid......

Maar oh oh oh, woorden doen ertoe is Willems stokpaardje...... en ik 'warboel van ingewikkelde en beschadigde gevoelens', vind dat nog wel eens lastig....

Ik probeer (probeer!!!!!) mijn gevoel rustig te delen, omdat ik zie hoe woorden bij Willem binnenkomen......niet aan de oppervlakte, maar diep, alsof ze een echo achterlaten, tot aan die diepste laag waar alleen hij bij kan......

Ik vind het mooi hoe Willem zo intens mee kan leven met anderen........

Het maakt liefde/vriendschappen rijker, voller, eerlijker.......

Maar heel vaak ook onbegrepen.......

Soms raakt zijn gevoeligheid mij onverwacht, wanneer hij bijvoorbeeld iets in mij ziet wat ik nog niet eens heb uitgesproken.......

Dan voel ik me gezien (of.... betrapt haha)...

het ontroert me..... en soms ook maakt het me bang of kriegel.....

Wanneer emoties hoog oplopen, blijf ik dicht bij hem......

Rustig blijven ademen...... niets vragen...... niet aanraken.....

Ik ben er wel, zwijg en luister, en vaak is dat precies genoeg....... 

Ja, jaaaaaaa.....en tegelijk zorg ik ook goed voor mezelf, niet door afstand te nemen, maar door stevig genoeg te blijven om die veiligheid te kunnen blijven geven......

Ik bewaak mijn energie, zodat ik niet leegloop...... en wanneer ík kwetsbaar ben, stel ik mijn grenzen en zorg ervoor dat ik zijn woorden niet op mezelf betrek/ persoonlijk aantrek, maar bij hem laat.......

Ik kan van Willem ook genieten..... (bijna) elke dag: de empathie, de intuïtie, de schoonheid van dat open hart.......

Ik hou van de manier waarop hij de kleine dingen ziet; een blik, een aanraking, een nuance......die anderen missen.......

Maar ondanks die diepe liefde merk ik soms ook hoe vermoeiend het kan zijn.......

Ik geef zoveel aandacht, zoveel zachtheid, zoveel ruimte, dat ik af en toe leeg raak zonder dat ik het meteen doorheb.....

Er zijn dagen waarop ik mezelf betrap dat ik moe ben van het wikken en wegen, van het afstemmen, van het inschatten......

Dan voelt het alsof ik tussen de regels van zijn gevoeligheid door moet lopen, voorzichtig en alert.....en dat kost energie..... zeker als je ook je eigen werk nog hebt waar natuurlijk ook het een en ander gebeurt dat me raakt....

En hij voelt dat dan weer......!!!!!!

Er is geen verbergen aan.....

Soms word ik hopeloos moe van de intensiteit, van de emoties die onverwacht hoog kunnen oplopen, van de momenten dat we elkaar versterken, de momenten waarop ik wil troosten maar hij dat niet toelaat...... of wanneer ikzelf eigenlijk behoefte heb aan rust.......

Ik voel mezelf dan balanceren tussen geven en mijn eigen grenzen bewaken, die aangeven dat ik even pauze nodig heb......

Of samen pauze nodig hebben.... tijdens een vakantie.....

En toch,  juist in die vermoeidheid leer ik eerlijk te zijn..... niet alleen tegen Willem, maar ook tegen mezelf.......

Ik zeg dat ik moe ben, dat ik een moment wil ademen, dat ook ik soms overprikkeld raak...... 

En wanneer ik dat uitspreek, zie ik dan wel vaak begrip in zijn ogen, maar ook die wanhoop......

Een HSP’er wordt zo vaak niet begrepen..... Zijn gevoeligheid wordt gezien als 'te veel', terwijl het juist een diepe manier van voelen is.......

De wereld gaat snel, luid en zonder pauzes, en daarin raakt Willem als HSP’er gemakkelijk overweldigd, door er juist volop in mee te gaan......

En nee, dat is dus geen geldingsdrang.....

Mensen zien soms alleen de reactie; de

tranen, de stilte, het terugtrekken, de enorme passie...... maar ze zien niet de storm van indrukken die eraan voorafgaat of erna komt.......

Daardoor voelt een HSP’er, in deze Willem,  zich vaak onbegrepen, buitengesloten, alsof hij anders is op een manier die niet altijd wordt gewaardeerd........terwijl die gevoeligheid juist een prachtige kracht is, wanneer er ruimte en begrip voor mag bestaan......

Constant op zoek naar verbinding is Willem....omdat hij de wereld diep en intens ervaart......

Oppervlakkigheid voelt leeg; echte, warme verbinding geeft juist rust......

Door de sterke onderstroom voelt Willem anderen goed aan, en verlangt hij naar iemand die hem óók echt ziet en begrijpt..... Verbinding geeft veiligheid in een wereld die soms te luid, te snel, te oppervlakkig voelt.....

Verbinding.....niet omdat hij nou zo afhankelijk is, maar omdat hij als HSP'er naar de gevoeligheid van een andere, diepere laag van contact verlangt......

Daarom is diepe, oprechte nabijheid voor een HSP’er bijna net zo belangrijk als ademhalen......

  

Ach ja, zo worden zelfs de moeilijke momenten een deel van onze relatie......

Want liefde is niet alleen ruimte en begrip geven; het is ook moe durven zijn, echt durven zijn, en elkaar blijven kiezen, zelfs wanneer het even zwaar voelt.......

In die eerlijkheid, in dat delen van grenzen en gevoel, groeit onze saamhorigheid verder...... ontwikkelende gesprekken, ontwikkelende liefde..... dieper, sterker, hechter...... en vind ik heus, al dan niet mopperend en klagend, maar vooral ook trots, liefhebbend,  telkens opnieuw mijn weg terug naar Willem......

Ook vanmorgen, op de rand van het bed toen ik hem het liefst even die trap onder zijn hol wilde geven......

Jij voelt de wereld

zonder filter, zonder pantser.

Elke stilte spreekt,

elk detail raakt.

Jij bent de zachte storm,

het hart dat dieper hoort.

Te veel voor velen,

maar precies genoeg

voor wie echt kijkt.

#HSP #HSPmagazine

10 december 2025

Dag van:

Zit ik me daar ineens met de volgende opgekomen gedachte.....

Hoe verslavingsgevoelig zijn mensen.....?

En hoe zit het met mij......?

Ben ik verslavingsgevoelig.....?

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik dat dus ben als roker......

Ik weet het slechte gewoonte, slecht voorbeeld enz.......

Meestal hoor je bij verslaving alleen dingen als gamen, gokken, drugs en alcohol drinken......

Nou ja, en roken dus.....

Maar dan ga ik eens dieper wroeten......

Bij mij liggen verslavingen ook op de loer......

Ik ben, op een paar programma's op de publieke zenders na, geen televisiekijker......

Maar heb ik op Netflix eens een super gave serie gevonden, dan MOET ik die afkijken......

Ik heb geen rem.....

Ik ben extreem gevoelig voor cliffhangers..... zoenen van lippen die elkaar nét niet raken maar in de volgende aflevering bat wel...... of doen die net voor afloop van een aflevering nog niet dood zijn.....

Soms wordt het daarom, ook op een doordeweekse werkdag wel eens 4 uur 's nachts voor ik eindelijk de serie uitzet......

En dan alleen omdat mijn ogen vanzelf dichtvallen......

En in de weekenden kijk ik zelfs tot de ochtend door......

Aflevering na aflevering, intrige na intrige.....

En dan zeg tegen mezelf: 'Nog één aflevering'.......

 Mijn brein vertaalt dat naar: 'We gaan niet slapen tot het ochtendgloren'......

En datzelfde heb ik met boeken......

Er zijn maar weinig boeken die ik niet in één keer uitlees ongeacht hoe laat het wordt.......

Mijn hersenen willen namelijk weten hoe het afloopt, zelfs als dat betekent dat ik de volgende dag meer wallen heb dan een hamster met wintervoorraden......

Ik ben geen 'in slaap valler' door lezen..... integendeel, het houdt me juist wakker.....

En dan… drop......

Mijn knuffelzachte achilleshiel.......

Zolang ik geen drop proef, gaat het eigenlijk prima.......ik denk er niet eens aan......

Maar zodra ik één dropje eet......één!......dan gaat er ergens in mijn hoofd een luikje open dat roept: 'Doe de zak maar vast open, dit wordt een lange avond'......

En jawel hoor: die zak moet leeg..... 

Niet uit genot, maar uit een soort drop-plicht.......

Alsof de dropjes me roepen in een taal die alleen ik versta......

Ben ik nog te helpen......?

Valt dit ook onder een soort van verslaving.....?

Tja,  en hier zit ik dan: een roker met een afstandsbediening, een stapel boeken, een streamingabonnement of drie, en het zelfinzicht van iemand die halverwege een 'nog één aflevering dan'.....moment ineens besef dat het buiten alweer licht wordt......

En dan vraag ik me af: ben ik

verslavingsgevoelig......? 

Het zou immers ook kunnen dat ik gewoon een enthousiasteling met de zelfbeheersing van een terriër ben.......?

Of is dit dan zijn zogenaamde smoes om het niet te willen erkennen.....?

Hoe verslavingsgevoelig zijn andere mensen eigenlijk.....?

Mensen zijn van nature behoorlijk gevoelig voor dingen die ze een beloning geven......

Ons brein vindt het heerlijk om dopamine te krijgen......het stofje dat zegt: 'Goed bezig!......doe dit nog een keer!”

Eten, social media, gamen, spanning, roken, drama in series… zodra er een 'beloning' is, willen we terug voor meer......

Ons brein is  in de basis misschien niet meer dan een lab-rat die op een knopje drukt voor brokjes.......

En hoe zit het met mij?

Ik rook. Dat is al één duidelijke aanwijzing dat mijn beloningssysteem niet bepaald zit te wachten op een leven vol kale rijstwafels en stilte.......

En ja, ik weet dat roken slecht is......niet alleen voor mijn longen, maar ook voor mijn reputatie als verstandig mens........

Maar het blijft niet bij roken......

Zet een serie voor me neer met een cliffhanger en ik verander in een soort nachtelijke zombie die fluistert: 'Nog één… nog eentje… alleen deze nog'…..

Tot mijn ogen zo droog zijn dat ik knipper als een kapotte kerstverlichting.......

En boeken......? 

Ach, hetzelfde verhaal.......

Als er ergens een hoofdpersoon is die in gevaar is, een mysterie dat nog net niet opgelost is of een romance die op kantelen staat, dan blijven mijn hersenen op standje 'we lezen door, slapen kan altijd nog'......

Hoezo beloning.... na een half uurtje slaap je dag weer beginnen als een soort van zombie, noem ik nou niet echt een beloning.....

Maaaaaarrrrrr.....is het allemaal een verslaving?

In de strikte medische zin wordt gezegd: nee, bingewatchen (in één keer, lang achter elkaar, kijken van meerdere afleveringen van een televisieserie) en boeken verslinden worden meestal niet als echte verslavingen geclassificeerd.......

Maar…

Er is wel zoiets als gewoontegedrag, impulsiviteit, of problematisch gebruik......

Kijk daar gaan we al...... want ik vink eerlijk gezegd wel een paar vakjes aan......

Wanneer ik slaap bestempel als 'optioneel', begint het wat te lijken op gedrag waar een psycholoog waarschijnlijk de wenkbrauwen bij optrekt.......

Het punt is: ik vertrek telkens vanuit hetzelfde mechanisme als bij een verslaving......ik mis mijn rem, ik zwelg in de spanning, ontsnapping, dopamine.......maar dan in de mildere categorie die je 'verslavingsgevoeligheid' kunt noemen.......

En die hebben heel veel mensen, trouwens...... 

Ik ben dus geen probleemgeval.......ik ben alleen mens......

Ben ik nog te helpen?

Vast wel.....

Ik hoef niet in een klooster zonder wifi (hoewel… misschien rustgevend).......

Maar kleine, praktische dingen zouden volgens kenners (al dan niet ervaringsdeskundigen), kunnen helpen:

Uitzettimer op Netflix – laat de techniek me beschermen tegen mezelf.....

Ben alleen bang dat ik slim genoeg ben om dat timerding ook uit te zetten....

Stoppen op een cliffhanger vóór hij gebeurt..... en inderdaad, dat werkt verrassend goed...... maar ik ben slecht in timen hihi.....

Tijdvakken voor lezen.....zeggen ze, terwijl ik weet dat ik me daar nooit helemaal aan ga houden......

Ach, het belangrijkste is dat ik doorheb hoe ik in elkaar zit...... toch.....?

Zelfinzicht is de helft van de oplossing......

De andere helft is… nou ja… praktijkervaring.......

En die heb ik inmiddels ruimschoots.

Dus ja, ik ben te helpen......

En ja, ik ben verslavingsgevoelig.......

Maar ik ben ook iemand die geniet, lacht, leeft en af en toe een serie tot zonsopkomst kijkt......

Dat klinkt toch eigenlijk best menselijk......

Kortom: ik ben niet verloren.......

Ik ben gewoon een mens met een brede interesses en een brein dat soms denkt dat slaap optioneel is in het leven......

En hé… het feit dat ik dit allemaal redelijk scherp onder woorden kan brengen......dat is toch al een teken dat ik het heus onder controle kan krijgen.......(zodra ik deze ene laatste aflevering heb gekeken dan....... 

Echt waar....... 

Alleen deze nog......).....

9 december 2025

Dag van:

Veel mensen kennen wel die stress van werkdruk......

Maar ik.......? 

Nee hoor......ik zie een deadline aankomen en denk......pas om vijf voor twaalf beginnen is gewoon efficiënte tijdsbesteding.....

Ik leef op de adrenaline van last minute keuzes.......

Ik ben graag mijn eigen regisseur, stuntcoördinator én figurant in het levensverhaal dat 'komt wel goed' heet.......

En soms komt het dat ook heus wel eens niet..... maar desondanks sta ik liever onder druk dan dat ik zeeën van tijd heb.....

Totdat…

De Webshop......

De Belofte.......

De woorden.... voor 23.59 uur besteld morgen in huis, gevolgd door....'vandaag geleverd'.......

Het begon nog onschuldig......

Ik bestel iets, iets waarvan ik gisteren nog dacht dat ik het nog maanden kon uitstellen...... maar toch heus en op tijd toch maar besteld.....

En vandaag in de mail duidelijk...... "vandaag bezorgd".....

Mooi.......graag......ik blij.......

Kan ik weer wat afvinken.....

Maar dan begint het universum aan z’n favoriete hobby...... testen hoe zen ik blijkbaar écht ben.......

Geen track & trace.......

Geen tijdvak.......

Geen bezorger......

Geen duidelijkheid.......

Alleen het vage orakelachtige bericht: 'uw pakket is onderweg'........

Onderweg......

Ja........waar dan.......... welke richting......? 

Te paard........voet........? 

Met een ezel.........(past mooi bij kerst).......? 

Via een omweg door Kuala Lumpur........?

Om 21:00 uur drentel ik nóg bij de voordeur.......

Ik heb m'n telefoon in de hand als een cowboy z’n revolver.......

Maar ja, geen service meer bereikbaar natuurlijk,  en morgen moet ik weer werken en heb dus geen tijd om te bellen.....

De deurbel heb ik getest, inclusief de batterijen van mijn gehoorapparaten.....drie keer........

Ik ben praktisch één geworden met de deurmat........

Mijn interne monoloog......?

Een mix van zen-boeddhist en razende sumo worstelaar.......

'Rust.......geduld........vertrouwen'......

'WAAR BLIJFT DAT VERHIPTE PAKKET'.....?

'Misschien komt ie nog'..... 

'Misschien is ie verloren geraakt.......

Ik haat dit soort afhankelijkheid......

Waarom moet ik überhaupt wachten op iemand anders.......? 

Ik ben toch een zelfstandige volwass....... IS DAT EEN BUSJE.......?!....... 

Nee, dat is het taxibusje van de buurman van drie huizen verder, die áltijd schuin voor ons neus zijn busje parkeert.......

En natuurlijk komt het pakket niet.......

Niet om negen uur.....  

Niet om half tien.....  

Misschien in mijn volgende leven.......

De stressfactoren die werkdeadlines nooit in me losmaken, wordt nu veroorzaakt door één enkel kartonnen doosje ergens in Nederland, vastgehouden door een bezorger die waarschijnlijk besloten heeft dat hij ook wel even pauze verdient, of met de gedachte van 'morgen weer een dag'........

En daar, precies in dat moment…

Daar ontstaat het grote spanningsveld:

De Zen-Meester versus De Pakketvolger.......

Een tragikomedie in één bedrijf.......

Met mij in de hoofdrol.....

En de bezorgdienst als onbetrouwbare sidekick.......

Ik wil echt heus begrijpen dat het druk is bij welke bezorgdienst dan ook, maar alsje alsje alsjeblieft beloof dan niet dat het vandaag bezorgd wordt en schrijf gewoon eerlijk 'we hebben het in deze tijd druk en de pakketjes kunnen vertraging oplopen'.....

Dan kan ik tenminste naar bed om morgen hoopvol op te staan met de gedachte dat 'vandaag' mijn pakket bezorgd wordt.....

Hoop toch dat dit verhaal wordt vervolgt......

8 december 2025

Dag van:

Het is zo’n typisch druilerige, grijze ochtend waar de regen tegen de ramen tikt alsof hij ook even naar binnen wil......

Nou mooi niet.....!!

Zodra ik de klas binnenstap, creër ik meteen een 'droge sfeer'.....

Op het digibord knappert binnen no time een digitale open haard alsof hij ons écht verwarmt.....

Al moet ik zeggen dat het niet echt koud buiten is.....

En terwijl ik eigenijk zelf het liefst Sky Radio met vrolijke kerstmuziek zou aanzetten, stroomt de klas vol met zachte, rustgevende pianoklanken van kerstliedjes die het digitafereel met zich meebrengt.....

Het geeft de ruimte een bijna sprookjesachtige sfeer.......

Wat een verschil met vrijdag......

Toen stond alles nog in het teken van Sinterklaas......

De stoomboot, de mijters, de verkleedkleren, het Sinterklaasjournaal op de achtergrond......het leek één groot feest dat nooit zou eindigen......

Maar toch… zodra het weekend voorbij is, is het alsof Sint en zijn Pieten met stille trom zijn vertrokken......

Alles is opgeruimd, weggehaald, omgetoverd......

Geen spoor meer van chocoladeletters, pepernoten of tekeningen voor de Sint......

De eerste kleuters druppelen binnen en

blijven abrupt staan in de deuropening......

Ze kijken rond alsof ze per ongeluk in een andere klas terecht zijn gekomen......

Voor sommigen kost het even tijd om met die verandering om te gaan....

Maar dan gaan hun ogen groot open; een beetje verbaasd, een beetje verwonderd......

Maar ik zie hun gezichten langzaam ontspannen zodra de lichtjes hun blik vangen.......

De kerstboom in de leeshoek vlakbij de deur, waar alleen de lichtjes nog in zitten, fonkelt zacht, alsof hij ze uitnodigt.......

En dan verandert er iets......

De verbazing maakt plaats voor een fluisterende opwinding......

Kleine voetjes schuifelen nieuwsgierig naar binnen.......

Handjes wijzen naar de boom, het digibord, de krans aan de muur, en monden gaan open van bewondering......mooooooiiiii.....

De rust en warmte van de kerstperiode lijkt hen meteen te omarmen......

En dan is het zover: we gaan de kerstboom versieren.......samen......want dat is, al kost het de juffen hun rug door het optillen van al die kleuters,  natuurlijk het allerleukst......

We zingen eerst ons kerstboom-optuig-lied, en de kinderen doen op hun manier vrolijk mee.....

Daarna verdelen we de pinguïns en ballen, iedereen komt aan de beurt....

En zo vullen we de boom......

En dat onze groep de pinguïngroep heet...... tja dat zal vanaf nu echt niemand meer ontgaan.......

Binnen een paar minuten hangen de eerste gehaakte pinguïns die ik zelf heb gemaakt tussen de takken......

Dan volgen de houten pinguïn-hangers, elk met een eigen grappige houding.......en niet te vergeten: de foto-kerstballen die de assistente zo liefdevol heeft gemaakt.......

De boom verandert in een vrolijk wintertafereel, alsof we een klein pinguïndorp in een sneeuwbol bouwen......

Sinterklaas......? 

De stoomboot...  .? 

Die lijken ze in één klap vergeten zodra ze de rode arreslee op de thematafel zien staan.

En als we de muziekmakende, dansende kerstmuts tevoorschijn halen.....die op je hoofd mee beweegt en vrolijk rinkelt..... breekt er een golf van gegiechel los......

Eigenijk best veel leuker dan een mijter....! 

Kerst brengt een zachtheid met zich mee die

je bijna kunt voelen......

De lichtjes, de warmte, de liedjes, de knusse sfeer… het heeft iets magisch......

Net zo magisch als Sinterklaas, maar dan anders...... 

En ja......voor ons als juffen is het allemaal nét even iets rustiger...... 

Terwijl ik de kinderen zie genieten, voel ik dat dit weer zo’n dag is die je bewaart......

Een dag waarop regen buiten tikt, maar het binnen warm, vrolijk en vol verwondering is.....