Ik weet het..... soms kan ik wanhopige stukjes over Willem schrijven....
En vanmorgen toen ik net wakker werd en hij op de rand van het bed zat met een heeeeeeel verhaal over wat hij nu weer niet van mensen begrijpt, en wat hem verdriet doet, had ik dat stiekempjes even weer, maar.......
Leven met mijn allerliefste hoogsensitieve Willem, voelt toch ook heus elke dag hoe bijzonder onze verbinding is.......
Ik beweeg met zorg en tederheid door onze relatie, alsof ik een kostbaar geheim meedraag dat alleen wij lijken te begrijpen.......
Zijn gevoeligheid kan mij ook raken..... het opent een dieper soort gevoel van liefde in mij, een liefde die aandacht wil geven, wil beschermen en wil koesteren......
En ik hoor mijn vrienden al zeggen, 'ja ja over je eigen grenzen heen zeker weer'......
Tja that's me, zullen we dan maar zeggen..... ik kan.... ik wil niet anders......
Ik merk hoe Willem de wereld intenser voelt, de dingen achter de dingen voelt..... de schoonheid, de woorden, de stiltes, maar ook de drukte en de prikkels.......
Voor Willem kun je geen geheimen hebben....
Voel jij de eerste of tweede laag in jezelf, Willem is al bij die vijfde laag, waar jezelf misschien (nog) niet eens bij kan komen....
En juist daardoor wil ik een plek zijn waar hij kan landen......
Naast zijn honden maatjes natuurlijk, want van alles om hem heen, zijn dat de meest intense bronnen van liefde en verbinding..... omdat het zijn zielsmaatjes zijn..... omdat Willem en zij totaal één zijn......
Zelf probeer ik waar het kan veiligheid, vaste bodem om ons heen te creëren..... momenten waarin we zonder woorden bij elkaar aan zitten, al is dat behoorlijk moeilijk bij een praatgrage Willem die constant overal en bij iedereen de spanning, het gesprek, de verbinding en gemeenschappelijke deler opzoekt.....
Maar soms voel ik dan toch dat zijn hart langzaam ontspant......
Wanneer ik zie dat iets te veel wordt, neem ik vanzelf gas terug.......
Niet uit plicht, maar uit liefde......
Ik kriebel over zijn arm, lees voor...... ik vertel dat het oké is, dat er niets hoeft, dat we tijd hebben...... of probeer in klare taal met voorzichtig gekozen woorden dat onbestendige unheimliche gevoel dat hij kan hebben, handen en voeten te geven......
Ik laat Willem dwalen, opgaan in, weglopen, vluchten als dat nodig is, en ik verwelkom hem net zo graag weer terug.........
Die momenten voelen intiemer dan een kus; het is vertrouwen in zijn puurste vorm........
In gesprekken probeer ik te kiezen voor
zachtheid......
Maar oh oh oh, woorden doen ertoe is Willems stokpaardje...... en ik 'warboel van ingewikkelde en beschadigde gevoelens', vind dat nog wel eens lastig....
Ik probeer (probeer!!!!!) mijn gevoel rustig te delen, omdat ik zie hoe woorden bij Willem binnenkomen......niet aan de oppervlakte, maar diep, alsof ze een echo achterlaten, tot aan die diepste laag waar alleen hij bij kan......
Ik vind het mooi hoe Willem zo intens mee kan leven met anderen........
Het maakt liefde/vriendschappen rijker, voller, eerlijker.......
Maar heel vaak ook onbegrepen.......
Soms raakt zijn gevoeligheid mij onverwacht, wanneer hij bijvoorbeeld iets in mij ziet wat ik nog niet eens heb uitgesproken.......
Dan voel ik me gezien (of.... betrapt haha)...
het ontroert me..... en soms ook maakt het me bang of kriegel.....
Wanneer emoties hoog oplopen, blijf ik dicht bij hem......
Rustig blijven ademen...... niets vragen...... niet aanraken.....
Ik ben er wel, zwijg en luister, en vaak is dat precies genoeg.......
Ja, jaaaaaaa.....en tegelijk zorg ik ook goed voor mezelf, niet door afstand te nemen, maar door stevig genoeg te blijven om die veiligheid te kunnen blijven geven......
Ik bewaak mijn energie, zodat ik niet leegloop...... en wanneer ík kwetsbaar ben, stel ik mijn grenzen en zorg ervoor dat ik zijn woorden niet op mezelf betrek/ persoonlijk aantrek, maar bij hem laat.......
Ik kan van Willem ook genieten..... (bijna) elke dag: de empathie, de intuïtie, de schoonheid van dat open hart.......
Ik hou van de manier waarop hij de kleine dingen ziet; een blik, een aanraking, een nuance......die anderen missen.......
Maar ondanks die diepe liefde merk ik soms ook hoe vermoeiend het kan zijn.......
Ik geef zoveel aandacht, zoveel zachtheid, zoveel ruimte, dat ik af en toe leeg raak zonder dat ik het meteen doorheb.....
Er zijn dagen waarop ik mezelf betrap dat ik moe ben van het wikken en wegen, van het afstemmen, van het inschatten......
Dan voelt het alsof ik tussen de regels van zijn gevoeligheid door moet lopen, voorzichtig en alert.....en dat kost energie..... zeker als je ook je eigen werk nog hebt waar natuurlijk ook het een en ander gebeurt dat me raakt....
En hij voelt dat dan weer......!!!!!!
Er is geen verbergen aan.....
Soms word ik hopeloos moe van de intensiteit, van de emoties die onverwacht hoog kunnen oplopen, van de momenten dat we elkaar versterken, de momenten waarop ik wil troosten maar hij dat niet toelaat...... of wanneer ikzelf eigenlijk behoefte heb aan rust.......
Ik voel mezelf dan balanceren tussen geven en mijn eigen grenzen bewaken, die aangeven dat ik even pauze nodig heb......
Of samen pauze nodig hebben.... tijdens een vakantie.....
En toch, juist in die vermoeidheid leer ik eerlijk te zijn..... niet alleen tegen Willem, maar ook tegen mezelf.......
Ik zeg dat ik moe ben, dat ik een moment wil ademen, dat ook ik soms overprikkeld raak......
En wanneer ik dat uitspreek, zie ik dan wel vaak begrip in zijn ogen, maar ook die wanhoop......
Een HSP’er wordt zo vaak niet begrepen..... Zijn gevoeligheid wordt gezien als 'te veel', terwijl het juist een diepe manier van voelen is.......
De wereld gaat snel, luid en zonder pauzes, en daarin raakt Willem als HSP’er gemakkelijk overweldigd, door er juist volop in mee te gaan......
En nee, dat is dus geen geldingsdrang.....
Mensen zien soms alleen de reactie; de
tranen, de stilte, het terugtrekken, de enorme passie...... maar ze zien niet de storm van indrukken die eraan voorafgaat of erna komt.......
Daardoor voelt een HSP’er, in deze Willem, zich vaak onbegrepen, buitengesloten, alsof hij anders is op een manier die niet altijd wordt gewaardeerd........terwijl die gevoeligheid juist een prachtige kracht is, wanneer er ruimte en begrip voor mag bestaan......
Constant op zoek naar verbinding is Willem....omdat hij de wereld diep en intens ervaart......
Oppervlakkigheid voelt leeg; echte, warme verbinding geeft juist rust......
Door de sterke onderstroom voelt Willem anderen goed aan, en verlangt hij naar iemand die hem óók echt ziet en begrijpt..... Verbinding geeft veiligheid in een wereld die soms te luid, te snel, te oppervlakkig voelt.....
Verbinding.....niet omdat hij nou zo afhankelijk is, maar omdat hij als HSP'er naar de gevoeligheid van een andere, diepere laag van contact verlangt......
Daarom is diepe, oprechte nabijheid voor een HSP’er bijna net zo belangrijk als ademhalen......
Ach ja, zo worden zelfs de moeilijke momenten een deel van onze relatie......
Want liefde is niet alleen ruimte en begrip geven; het is ook moe durven zijn, echt durven zijn, en elkaar blijven kiezen, zelfs wanneer het even zwaar voelt.......
In die eerlijkheid, in dat delen van grenzen en gevoel, groeit onze saamhorigheid verder...... ontwikkelende gesprekken, ontwikkelende liefde..... dieper, sterker, hechter...... en vind ik heus, al dan niet mopperend en klagend, maar vooral ook trots, liefhebbend, telkens opnieuw mijn weg terug naar Willem......
Ook vanmorgen, op de rand van het bed toen ik hem het liefst even die trap onder zijn hol wilde geven......
Jij voelt de wereld
zonder filter, zonder pantser.
Elke stilte spreekt,
elk detail raakt.
Jij bent de zachte storm,
het hart dat dieper hoort.
Te veel voor velen,
maar precies genoeg
voor wie echt kijkt.
#HSP #HSPmagazine
