Wakker worden... weten dat het je laatste fulltime werkweekdag is en denken..... gut... het begint te wennen zo elke dag werken....
Vanmiddag mezelf nog maar eens afvragen of het zo voelt...
De stoplichten mee.... weinig drukte..... ruimschoots op tijd op school...
Rapporten nog maar even checken... datum erbij zetten... rood in zwart veranderen... oeps en erachter komen dat je een leerling vergeten bent dus dat rapport ook maar schrijven..
Zo....die kunnen vanmiddag uitgeprint worden....
De briefing... heerlijk snel en efficiënt als altijd... lopende zaken op elkaar afstemmen... evalueren van de thema afsluiting en 7 minuten later weer bijgepraat naar je eigen klas...
Laat die laatste dag van de week maar komen... en hier geen warme truien dag nodig want je werkt je wel warm...
Van.... soms voel je het al meteen hoe de vlag er bij de kinderen voorstaat...
Vandaag zo'n dag van... maak je borst maar nat want de drukke binnenkomst belooft wat...
Gelukkig al snel in de ochtend gym...
Dé kinderen bewegen de ergste drukke er vanaf en wij zitten om het bureau... checken de mail... en verzuchten dat we die uitzonderlijke momentjes 'even zitten' wel missen...
Eigenlijk gebeurt dat alleen op vrijdag tijdens gym... de rest van de dagen is het rennen en vliegen geblazen...
Én het is slechts een kwartiertje zitten want voor we het weten moeten we de leerlingen weer ophalen..
Gymschoenen uit... schoenen weer aan... fruit eten dus opletten geblazen... drinken en dus gemors opvegen.. allemaal naar de wc.... jassen aan... naar buiten... opletten opletten!!
Het is koud... dat zijn de kinderen niet meer gewend na die heerlijke temperaturen van de afgelopen dagen...
Én het is nat... dus verschoon kleren aan... werken....1 op 1 of 1 op 2 ....
Maar ze komen allemaal aan de beurt en we werken zolang de concentratie duurt, hard...
Van.... brood eten en dus je handen vol hebben.... drinken... wc.... en weer naar buiten...
Even een praatje maken met mijn duo partner die maandag begint en vandaag in een andere klas staat....
Van... over de kinderen hoeven we het eigenlijk niet té hebben... die laten buiten puur zien hoe en wie ze zijn... geen twijfel over mogelijk hoe een ieder in elkaar steekt...
We kijken dus samen vooral en ik wijs mijn collega op de bijzonderheden...
Vier weken werk ik nu bij en met ze....sommigen waren al direct een open boek waarvan je bladzijdes zo kon open slaan en waarvan je de inhoud van het verhaal direct snapte... anderen kostten wat meer tijd om er een verhaal van te maken.... die bladzijdes zaten wat door elkaar...
Vier weken..... en dan al zoveel van ze herkennen en aanvoelen... dankzij hun eigen pure ik...
Het maakt me blij!!!!
En dus geef ik aan dat die ene leerling gerust dat stille plekje op mag zoeken omdat de prikkels teveel worden en het wel weer tevoorschijn komt als het op het plein rustiger wordt om dan met spelen te beginnen...
Of die andere leerling van wie je nu het gedrag al ziet aankomen dat je liever niet ziet.... maar er dan wel op tijd bij bent...
Óf die oh zo ondeugende leerling die je op die en die manier om je vinger windt...
Om maar niet te spreken over die leerling die precies weet hoe het alles voor elkaar moet krijgen en... als je dan teveel hebt toegestaan, de weg terug moeilijk is...
Zo gaan we ze allemaal af... wat een mooi en bijzonder klasje is het toch!
Van.... maar oh wat zijn ze druk vandaag....
In de kring kan ik nog net gezellig een spel met de ballon doen maar al snel schakel ik over naar zogenaamde stilte spelletjes....
Toch.... drie weken lang eindigde we de week met televisie kijken op kussens op een kleed...
We zijn vier weken verder en we eindigen de week al in een kring....
Ik ben trots op mijn leerlingen!!!
Van... en.... we zijn ook al zover dat niet wíj de rugzakken inpakken maar.... dat we de rugzakken op tafel zetten en zijzelf deze inpakken.....
Niet meer wíj die de jasjes aandoen maar de jassen op tafel leggen, die ze dan zelf vervolgens aandoen....
Allemaal overwinninkjes en succes ervaringen voor deze boefjes....
Ik ga ze vast missen maandag en dinsdag....
Van.... nog steeds dat gevoel van vanmorgen.????
Het is al iets minder geworden maar... ik denk dat ik wel voor ze aan het werk ga thuis ..... poppen breien en kleertjes voor poppen....
Leuke carnaval lesjes voorbereiden.... ook al heb ik zelf een hekel aan carnaval....
Nu eerst maar eens aan weekend denken...
Van och nee....de rapporten uitprinten.... het dagprogramma met mijn collega doornemen.... de manier van overdracht doorspreken....
Maar dan.... toch eindelijk weekend....
Van..... eerst even naar vriendinnetje... bakkie doen....
In een uur kletsen we elkaar de oren van het hoofd maar zijn dan ook weer helemaal bij en vooral BLIJ.....
Thuis ligt het beloofde broodje kebab op het aanrecht... Willem is Babeth naar haar baantje brengen...
Als hij terug komt vertelt hij verdrietig dat onze fijne kebab tent weg moet... past niet in het nieuwe winkelcentrum plan....
Chips... dat is ernstig balen....
Kijk Willem kan elke dag Chinees eten als het moet... en de Chinees mag blijven... maar ik ben juist erg van de kebab en vind Chinees 1x pet maand wel voldoende...
Gatsie gatsie gatsie....!!!!!!!
Van.... geleidelijk verdwijnt de werk adrenaline uit mijn lijf..... elke prikkel is er eentje teveel... het tikken van hondenpoot nagels op het parket.... het geluid van het koffiezetten apparaat... de te snelle babbel van Matthijs van Nieuwkerk bij DWDD..... het geknars van honden brokken..... gegrom van Bikkel.....
Ik tuig naar boven.... stilte aan mijn hoofd....
Geluid van mijn mobiel staat zo goed als altijd uit dus daar heb ik tenminste geen last van...
Dan ontwaar ik de foto van mijn lieve oude schoolvriendin....
Mijn schoolvriendin die bij iedereen bekend stond en staat om haar grote bruine ogen en haar immens lange zwarte bos haar (Tot op haar billen) die ze sinds mensenheugenis heeft....
Al 57 jaar hetzelfde kapsel.... nou ja... met groei en af en toe puntjes knippen meegerekend dan....
Sommigen denken wel eens dat ze van de indianen afstamt, zulk mooi haar heeft zij....
Maar..... op deze foto zie ook mijn oude school soul maatje met kort haar....
Na al die jaren......
Dé chemo slokt haar op en toont me haar macht....
Even ben ik weer uit het veld geslagen... zoals ik dat altijd heb bij die rot ziekte...
Maar dan denk ik... niks macht... je zult haar niet krijgen... haar haren misschien... maar haar niet....
En die prachtige indianen haren zullen weer aangroeien...oooooh ja!!
Indianen kracht laat zich niet zomaar verslaan....
Vandaag zag ik in de herinneringen die Facebook me steeds zo mooi laat zien, ook de foto's voorbijkomen van de eerste oproep die mijn collega's en ik deden toen we het plan vatte om de Alp d'Huez op te gaan voor onze lieve collega bij wie borstkanker was geconstateerd....
Zij heeft het overwonnen al weten we nu ook dat er een tijd voor kanker maar zeker ook na kanker is...
Én nu vandaag deze foto.....
Lieve sterke schoolvriendin...
Mijn vroegst bewaarde vriendinnen herinnering.....nog steeds in mijn leven....
Blijf blijf blijf...bij ons!!!!
Rotziekte rotziekte rotziekte.....!!!!!!!!
Van..... en nu kak ik in... vermoeidheid slaat toe...
Ik zet nog wat steken op de brei pen... brei nog twee benen en een buik... maak een begin aan twee armen....
Maar als ogen dichtvallen dan komt er van fatsoenlijk breien niks terecht...
Bol katoen oprollen... en mezelf oprollen.... maar dan onder mijn donzen dekbed...
Morgen misschien de uitslag van de kweek van Blitz...
Mijn geluid op de mobiel aanzetten dus voor als de dierenarts belt ....
Én dan de laatste actie van vandaag.... licht uitdoen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten