Waarschijnlijk heeft dat ook te maken met de dip in het weer want allemensen wat voelt het koud buiten...
Je bent er op een gegeven moment ook wel klaar mee... al dat aanpassen aan weersomstandigheden...
We babbelen wat heen en weer over naastenliefde en ....we hebben het over de maakbare mens in de maakbare samenleving...
In hoeverre kan een mens nog zichzelf zijn... in hoeverre weet een mens nog wie hij zelf is...
In een wereld die steeds meer geregeerd wordt door regeltjes... door angst....door commercie... door technologie...
Op je werk.... in je gemeente... in een kerk... een club of vereniging... je land...
Regeltjes die steeds verder af raken van de samenleving en veelal voorkomen uit de consumptie maatschappij... de maakbare maatschappij...
En wíj, de steeds meer gemanipuleerde mens, die dat niet doorheeft... of misschien toch wel...?
Alles moet meetbaar.. controleerbaar... beheersbaar...
De technologie is al zover dat we op een horloge kunnen zien wat onze bloeddruk is... wie er belt als je huis telefoon overgaat... wat je hartslag is.. hoe je je energie verdeelt... hoeveel voetstappen je per dag zet... welk deel van je hersenen oplicht bij welke activiteit... wat je bmi en vetpercentage is... oj je mail hebt....of je ziek wordt... waar je bent....enz.
Registeerbaar.... in grafieken omzetbaar.... in percentages weergegeven...
De mens vastgelegd in een grafiek...
Wat denken we ermee te bereiken...?
We raken steeds meer van onszelf af..
Hart en ziel worden vergeten...
Natuurlijk worden die vergeten want hoe meet je de ziel van een mens...?
We kunnen veel beïnvloeden.. oh ja... gedachten ook... cognitieve gedragstherapie...emdr therapieën... conditionering...
En je ziel kan vertrapt worden...of je mond gesnoerd...
Soms doen mensen daar erg hun best voor...
Maar wat er werkelijk in je hart speelt.. los van het aantal slagen die het je bloed van de ene naar de andere kamer pompt... dat is niet in grafieken vast te leggen of in percentages weer te geven... zeker niet als een gemiddelde of algemeenheid...
Van.... wat een gesprekken en gedachten weer voor de koude zaterdag
En natúúrlijk gaat het weer over Bikkel...
We tellen alle goede momentjes en alle slechte momenten bij elkaar op...
We wikken en wegen over levensverwachting... de kwaliteit van een hondenleven...een waardig en waardevol hondenbestaan....
Wachten we tot het echt mis gaat... of mis is...
En dan................................
Hakken we een knoop door...
De week na Willems verjaardag laten we hem inslapen...
Nu nog elke dag een dag van intens afscheid nemen...
En weer merken we dat we escapes zoeken ...
Maar we houden stand.... voor Bikkel... omdat het mooi is geweest...
Omdat het goed was...
Omdat het ook mooi is om de herinnering mooi te houden...
Voor zover het er nu naar uitziet zullen we 27 maart afscheid gaan nemen van een hele HELE trouwe vriend...
Naast het verdriet dat we voelen.. maar wat we al zolang voelden... en naast de tranen die er vloeien... is er ook een gevoel van opluchting...
Niet omdat we straks geen Bikkel meer in ons midden hebben maar omdat we eindelijk een beslissing genomen hebben...
Omdat de onzekerheid... het ongewisse... het hikken tegen iets aan... over is...
Tijd is nu een zekerheid geworden... van een tijd stopt...
Oh ja.. hij blaft nog... hij komt nog bij zijn waterbak.. hij eet nog maar het is enkel rijst wat hij krijgt want de rest kan hij niet meer hebben zonder darm krampen te krijgen...
Oh ja... hij loopt nog... met een zwabberende achterpoot onder zich... die bij tijd en wijle zo wankel is dat hij omvalt...
En hij poept en plast nog... maar dan in de kamer... omdat hij niet op tijd buiten kan komen en het gewoon niet meer voelt aankomen...
Waren we niet thuis als dat gebeurt dan kruipt hij, als hij de deur hoort, weg... wetend dat het niet mag maar het niet kunnen helpen...
En ook komt hij nog buiten... maar de kou slaat op zijn botten en dat maakt dat hij vaak piept van pijn....en een pijnstiller moet hebben...
Kwispelen kan al niet meer.. zijn staart staat scheef om nog enigzins evenwicht in zijn lijf te bewaren
Ach... hij is nog zo graag bij ons... wil nog zoveel voor ons doen en betekenen...
Hij is er echter alleen nog om er te zijn voor ons... omdat hij alles voor zijn baasjes over heeft...
Wij moeten daar doorheen prikken...
Het hoeft niet meer... het was goed zo...zo ontzettend veel gegeven... zo trouw gebleven....
Je gaat nu langzamerhand je rust tegemoet Bikkel....
Ongelofelijk toffe hond... die voor zoveel mensen van waarde was en ze plezier heeft gegeven; de kinderen en kleinkinderen.... de vrienden kliek... de buurt... de Wiekslag kinderen...het Russische jongetje op de camping die zijn trauma in jouw honden oren kon fluisteren en je kon aaien... uren en uren.... kleine Emma die haar angst voor grote honden kwijt raakte door jou.... Ben en Marleen je oppas ouders...Quimper het hondenpension die zo graag op je pasten en je zo bijzonder vonden.... je kleine vriendjes Babs en Blitz voor wie je nog een voorbeeld nestor en leider mocht zijn... en voor Willem en mij... onze verbinding..... onze lieve huisgenoot en gezinslid....ons thuiskomen... ons altijd iets om vóór terug te komen... ons welkom en ons afscheid... groot deel van ons hart... onze liefde... onze troost.... onze energie.... ons rustpunt...
Zo onvoorwaardelijk... zo onuitputtelijk... zo loyaal en trouw...
We gaan nu dag voor dag heel bewust met je mee... naar die laatste dag....
Van... en als dan die beslissende datum nu bepaald is... en de tranen zijn gedroogd... gaan we boodschappen doen...
Dinsdag al viert Willem zin verjaardag op school... dat wordt dat altijd groots gedaan met een verjaardagsshow op het podium... en in de klas met acts... liedjes... toneel... quizzen...
Er moet dus taart en snoep en chips komen... dat hoort bij een feestje...
En we moeten vanavond iets eten natuurlijk...
We trekken de kragen van de jas over de oren en stappen dapper de kou in...
In de winkel is het druk... alsof iedereen geen zin had om eruit te gaan met die kou en boodschappen doen tot het laatst uitstelde...
Systematisch pakken we wat we nodig hebben... niks meer en niks minder... gaat goed vandaag!
Van... dan weer lekker warm thuis...
No place like home.... al zal thuiskomen straks heel anders zijn ondanks de twee boeven dames die er ook nog zijn...
Van.... oei feest denkt Babeth die thuiskomt en zomaar frietjes ruikt...
Ik bak nooit frites.. heb een hekel aan vette etenswaar....
Mij zie je ook niet snel bij de Mc of in een cafetaria...
Maar zo heel zelden wil ik wel eens een uitzondering maken...
De huisgenoten genieten dan ook met volle teugen van kiprollade, sla met feta én frites...
De avond keuvelen we over natuurlijk mooie herinneringen met Bikkel.... laten ons verbazen door het programma Mindfuck.... en dan lees ik lekker in Brainwash magazine...
Morgen niet te laat opstaan want een ritje Haarlem staat op het programma...
Kleinzoon Michael gaat afzwemmen voor A....
En daar hoort een oma als het even kan, bij te zijn...
Nu maar hopen dat de wegen begaanbaar blijven.. geen sneeuw.... geen ijzel alsjeblieft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten