De kracht van troost.... niet de pijn en het verdriet overnemen maar laten bij degene die in die pijn en het verdriet zit... omdat het er mag zijn... moét zijn....
En omdat overnemen je niet meer in staat stelt de ander tot steun te zijn....
Het verdriet en de pijn delen... meeleven... het gevoel geven er niet alleen voor te staan....
Bemoedigen.... aanmoedigen... opbeuren....
Van... maar eigenlijk is er geen algemene manier van troosten...
Als ik naar mijzelf kijk will ik altijd het liefst heel dicht in die pijn of in dat verdriet kruipen.... ergens.... stil in een hoekje.....
Door het intens te voelen is het ook eerder over...
Ik zit niet altijd te wachten op die bemoedigende woorden....
Ik word er eerder obstinaat van.....
Zoiets van "jij hebt makkelijk kletsen... jou overkomt het niet"....
Wegwezen... ik heb tijd nodig om er weer uit te krabbelen....
Op zo'n moment is alles wat ik nodig heb geduld van mijn naasten.....en daarna pas de troostende woorden.... als een soort bevestiging van hoe erg het wás.... maar dat het overgaat...... anders wordt...... en weer op een of andere manier goed komt.....
Van.... een ander zal willen zwelgen in medelijden.... weer een ander alleen je gezelschap voelen....
Nee.... er is geen algemene manier van troosten....
En toch... toch is troost één van de belangrijkste dingen in het leven om te geven en te delen....
Van.... ik heb al zoveel getroost.... meegeleefd.....
Wat bij de één wel gezegd kon worden, kon bij de ander beslist niet....
Van... vaak hoor ik..."ik weet nooit wat ik moet zeggen"...
Maar misschien moet je soms ook gewoon niets zeggen....
Is alleen er zijn al voldoende....
En de juiste woorden vinden..... ach, het is niet zo moeilijk als je weet wie je voor je hebt....
Als je je inleeft in die persoon en die specifieke situatie....
Het enige dát ik nooit zal zeggen is "het gaat wel over"...
Ja ammehoela... dat weet zo iemand immers zelf ook wel... maar op dat moment zit je mooi wel middenin je ellende....
Evenals...."Oh toen ik dat meemaakte...... bla bla bla..."...
Niet jij bent belangrijk op zo'n breekbaar moment.....en jij bent hij of zij ook nog eens niet....
Van.... troosten... ik doe de laatste dagen niet anders.....
Iemand met kanker.... iemand van wie haar man heel slecht ligt.... een verbroken relatie
Maar vandaag.... vandaag raakte het me zelf weer tot in het diepst van mezelf....
Iemand die me zo na aan het hart ligt....
Met wie ik de liefde heb zien beginnen op zo'n geweldige manier....waarin ik zoveel heb mogen mee delen.... zoveel gelachen en tranen gehuild...
Twee toen nog jonge onbezonnen mensen die door de jaren zoveel narigheid samen hebben doorstaan....
Samen zoveel plezier en moed hebben gedeeld ... en nu is die prachtige liefde over....
En zie ik een enorm krachtige vrouw nu ingestort kwetsbaar....
Het doet me veel.... en ik vind de woorden van troost heus wel...
Maar oei wat was de grens tussen overnemen en steunen even flinterdun....want ik voel haar pijn... als een knoop in mijn maag... een brok in mijn keel...
Soms overwint liefde dus niet alles....
Of overwint een nieuwe verliefdheid....
Dan zou ik wel willen schreeuwen "doe het niet... doe het niet...... vecht voor de bestaande liefde".....
Dat zijn de momenten dat je beseft dat liefde eigenlijk ook zo broos kan zijn....
Troost.... is mooi.... maar liever had ik de successen mee bejubeld....
Verdriet heeft ruimte nodig....
Ruimte in tijd.... ruimte in beleving...
Dat voel ik vanavond maar weer al te goed....
Troost is die ruimte en tijd geven....
En als je uitgetroost bent.... uit het zicht....weer eventjes zelf die pijn voelen.... het oud zeer....
Soms gaat verdriet niet over... maar het veranderd wel....
Soms wordt pijn niet minder.... maar wel anders....
Dat weet ik.... dat weet jij.... en dat zal zij straks ook weten....
Maar nu even niet... in alle hevigheid nog even niet....
Ruimte.... tijd.... geduld....
Van.... pffft... wat een avond.....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten