22 maart 2021

 

Dag van:

Vriendschap is iets
Dat nooit dood gaat
Dat niet verdwijnt
Niet vervaagd
En niet slijt
Jij bent mijn vriend
En je ging
Maar je vriendschap
Blijft zo levend
In mij
Aanwezig
Ik hoor de echo Van je lach
En je eindeloze verhalen
Ik ruik de wijn
En de whiskey
Ik zie op mijn netvlies
Jou twinkel ogen
Ik voel jouw
Warmte en begrip
Maar kon ik je nog maar
Eén keer knuffelen
En je baard
Voelen kriebelen
Lieve Ben
Voor altijd ❤

Een jaar geleden alweer.... en nog steeds behelst corona ons leven...

Heftiger dan toen.... met quarantaines.... lockdowns... avondklok.... beperkt bezoek....winkelsluiting... gesloten horeca.... faillissementen... zelfmoorden... eenzaamheid... psychische klachten...

En toch....

Corona werd een bekende in je leven...

En bekende die je nooit de hand zal schudden...

En bekende waarvan je nooit blij bent dat hij onder ons is... terwijl hij bij ons lijkt te horen...

Corona is een onderdeel van ons leven geworden...

Een raadselachtig,  doodeng,  grimmig onderdeel....

Een sluipmoordenaar...

Toen wisten we nog van zo weinig...

Was alleen de angst groot...

Maar ook het vertrouwen of de hoop dat het snel weer over zou waaien...

We hielden ons aan alle regels...

Regels die een levenswijze werden...

Mondkapjes, hoesten in je elleboog, handen wassen en ontsmetten, papieren zakdoekjes, en die anderhalve meter...

Wat wisten we van alles dat ons nog te wachten stond...?

Wie had ooit aan een tweede of derde golf gedacht...?

Aan een Engelse, Franse Afrikaanse, Braziliaanse variant....?

Aan protesten.... tegenstanden.....weerstanden.. wantoestanden. .....?

We hoopten op een vaccin... keken er naar uit....

En toen er was waar we zo op hoopten kwam de kritiek... de volgende angst... kwamen de vraagtekens.... protesten... complottheorieën...

En wij...?

Wij misten vooral die vriend......

Nooit afscheid kunnen nemen...

Abrupt einde....

Afgerukt... afgescheurd... vol rafels.... in plaats van netjes en symbolisch doorgeknipt....

We worstelden ons door al die vreselijke dagen van zo'n eerste jaar... de vakantie.... de verjaardagen.... de sinterklaas en kerstfeesten... oud en nieuw, wat nou nieuw als je zo graag het oude terug wil...nog meer verjaardagen..... de seizoenen... de verbouwing...

Met altijd weer dat gemis... of die vraag..."Wat zou Ben ervan gevonden hebben?"....

Maar ook die vele wis en waarachtigheidjes...

Nu zou Ben de fles wijn gepakt hebben.... nu had hij vast gebarbecued..... nu had hij dat sterke verhaal weer verteld..... nu zou hij aangekeken hebben met zijn blik van "maak je niet druk"....

En weer vallen er vandaag dus verse tranen...

Omdat er geen oude tranen en geen oud verdriet bestaan...

Misschien dat het gemis verouderd.... en de datum..... maar dat "kriebelbaard" gevoel zal altijd vers zijn.... zijn naam altijd opnieuw klinken.... zijn herinnering levend blijven.... zoals zijn sterke verhalen die hij keer op keer vertelde .... maar nooit verveelden....

Het speelt de hele dag door mijn gedachten...

In de klas, in de kring, op het plein, tijdens dat moeilijke gesprek, en thuis....

Weer vertel je het verhaal...

Dat je appte....

Dat Marleen terug appte "nu niet"... dat...

Dat je toen wist.....

Dat je daarna hoorde bevestigen van wat je wist...

Die schreeuw...NEEEEEEEE!!!!! ... niet Ben....!!!!

Het ongeloof.... het verdriet.... het niet te bevattenne..... het grote onomkeerbare.... het terug willen draaiende....

Het begin van een lang lang definitief einde.....

Het begin van een pijn die nooit meer overgaat maar die je met je mee leert dragen..... niet als last maar als een warme gloed....

Een tijd waarin je op alle vragen die je de stilte in gooit, toch antwoord krijgt....

Je weet immers altijd wat vrienden die zo dichtbij je staan,  zouden antwoorden.... met welke intonatie.... met welke blik....

Ben is niet weg... niet voor Marleen en de kinderen en niet voor ons.... daarvoor was hij té aanwezig altijd....

Zijn baard kriebelt alleen niet meer....