Dag van:
Corona vaccinatie..... er blijft toch steeds veel om te doen en over te zeggen....
De nachtmerrie tijd kunnen we alhaast niet meer voelen....de gevolgen zijn er echter nog steeds.....
En dat het een rot griep is, daar is iedereen het wel over eens....
Het blijven persoonlijke afwegingen...
Als je 65 jaar bent, dan val je volgens de RIVM-richtlijnen in de groep die sterk wordt aangeraden om zich te laten vaccineren tegen corona, zeker met de herfstprik van 2025.....
Nou heb ik al genoeg overgehouden aan corona dus haal ik hem voor de zekerheid toch maar weer....
De angst wint van de toch al aanwezige onrust....
En zo duiken Willem en ik maar weer met onze blote voeten op het koude parket want we moeten al om half elf op de daarvoor aangewezen locatie zijn.....
We moeten nog wel even de formulieren
invullen, meld ik Willem vlak voor we willen gaan....
invullen, meld ik Willem vlak voor we willen gaan....
En dan.... tja en dan krijg je dus het volgende.....
We kunnen mijn papieren niet vinden.....
Die van Willem liggen er wel, die van mij zijn op raadselachtige wijze verdwenen....
Dat wordt dus geen vaccinatie....
Althans, niet vandaag.....
Binnenkort maar een andere afspraak maken.....
Of zou dit een teken zijn....?
Willem gaat zondag voor in Duiven, en dat betekent voor mij werk aan de winkel....
Behalve dat hij gisteren al vroeg of ik wilde meewerken aan de act voor kinderen, en ik zondag óók de beamertechniek verzorg,moet er een PowerPoint presentatie komen.....
Genoeg te doen dus vandaag.....
Ondertussen gaat Willem met Borre naar de dierenarts....
Er worden vandaag foto's gemaakt van zijn elleboog....
Dat er artrose zit weten we al maar omdat hij de laatste tijd wat moeilijker vooruit komt, wil de dierenarts weten in elk stadium de artrose verkeert.....
Komt goed uit, want nu kan ik zonder enige inmenging een bemoeienissen van Willem aan het werk gaan......
Het thema van zijn dienst zondag is "laat het nu maar los!".... en daar kan ik wel wat mee....zeker nu het herfst is en de blaadjes buiten, los van hun bomen, in het rond dwarrelen.....
Borre is onder narcose appt Willem me met bijgaande foto...
Willem kennende zit hij nu met betraande ogen in de wachtkamer....
Eerst maar even een hartje sturen.....
Ik ga weer verder....
De PowerPoint vult zich met herfstkleuren een herfstplaatjes.....én de nodige tekst natuurlijk.....
Borre komt uit de narcose appt Willem me met wederom een bij geleverd portret.....
Willems kennende valt er nu een last van zijn schouders....
Eerst maar even een hartje sturen.....
Een oude schoolvriendin belt vanuit
Middelburg....
Middelburg....
Voor de tweede keer oma geworden maar de start van het kleine mannetje liep niet zo goed....
Ze zit midden in haar verhaal of de honden slaan aan....
Daar zul je Willem hebben met Borre....
En ja hoor.....
Maar dan zie ik Willems gezicht.....
'Ik bel je zo terug' meld ik mijn oude schoolvriendin....'het is hier niet goed'..... en ik hang op.....
Rood omrande ogen kijken me aan.....
'Foute boel' kan hij er nog net uitbrengen voor het huilen opnieuw begint.....
Even uit laten huilen en dan maar vragen wat er aan de hand is....
Deze had ik niet zien aankomen....
En dat er iets goed mis is, heb ik wel door.....
Willem komt tot iets van rust..... aangeslagen rust......
"Hele erge artrose, begint hij..... een maanlandschap op de foto (hij probeert met handgebaren voor te doen hoe het eruit ziet..... er niet uit ziet eigenijk)..... niet operabel..... uitzichtloos..... nog een paar maanden zei de dierenarts..... een Belgische specialiste op dit gebied"..... en daar komen de tranen weer.......
Het voelt alsof ik een stomp in mijn maag krijg....
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik Borre als verrassing voor Willem heb opgehaald.....
Een zusje en een broertje in één nest vond ik op een website....
Toen ik ervoor belde kwam er nog een stel kijken werd mij gezegd..... en zij hadden de eerste keuze....
Maar ik wist één ding zeker, het moest Borre zijn en anders zou ik weer terug rijden zonder hond....
Het werd Borre......
Zelfs dat gezicht van Willem zal ik nooit vergeten toen hij kleine Borre in de kamer zag zitten....
Borre werd, boven alle andere honden, zijn soulmate......
Borre en Willem zijn één....
Hoe je dat aan mensen moet uitleggen is bijna niet te doen want alles tussen die twee speelt zich af met energie.... met die ene blik.... met dat ene gebaar....
Borre en Willem communiceren zonder woorden en begrijpen alles van elkaar.....
En ik denk alleen maar....'dat wordt wat als hij afscheid van Borre niet nemen'....
Van alle honden natuurlijk wel, maar van Borre wel in het bijzonder.....
We kijken elkaar aan alsof we allebei en stomp in ons maag hebben gehad....
Lamgeslagen.... doelloos......
En als ik Borre zie, kan ik me er nog niks bij voorstellen....
Borre....de leider van de roedel....de grootste.....de sterkste.....
Geen krimp zal hij hij ooit geven.....
Niet na de blaasstenen en die vreselijke operatie aan zijn blaas en urineleider omlegging....
Wat een bloed verloor hij..... wat een complicaties..... maar geen krimp.....
En nu dit....
Zou hij net zoveel pijn hebben als ik aan mijn hand.... mijn voet...... mijn nek en mijn knie....?
Maar verder sta ik dat niet bij stil...... we praten alweer over inslapen.... thuis of bij de dierenarts.....
We praatten over cremeren..... en dat Willem een tatoeage wil van Borre.... en een sieraad met zijn as erin.....
We praatten over de dienst van zondag en het nu wel zeer toepasselijke thema 'laat het nu maar los'.....
En Willem huilt weer...... 'ik kan dit niet, Borre loslaten'......
Lieve Willem..... Borre is jou zó trouw geweest al die jaren.... nu moet jij trouw blijven aan hem' zeg ik dan.....
Willem kijkt op...."dat is mooi" zegt hij.....
"Dáár ga ik me aan proberen vast te houden".....
En dan ineens moet de hele PowerPoint anders....
Geen act meer maar foto's van Borre met zijn verhaal.....
En het nummer van "stil de tijd" ......
En nummer van Jacqueline Govaerts (Krezip) dat Typhoon zong bij 'beste zangers'....
Normaliter zou ik flink de pé in hebben als ik opnieuw kon beginnen.... maar nu...... ach.....
Willem deelt zijn verdriet op Facebook....
Het helpt hem, ál die reacties.....
En toch snap ik het nog steeds niet als ik
naar Borre kijk......
naar Borre kijk......
Zoals hij daar staat..... nog een paar maanden?..... maar hoeveel dan?..... en hoe weten we dan dat het klaar is.....?
Ineens zal hij in elkaar zakken en niet meer op kunnen staan.....
Ineens zal hij wél janken als hij opstaat.....
En Willem, waarvan ik weet dat hij in en met zijn verdriet gelaten wil worden, kruipt ineens zomaar 's avonds tegen me aan.....
"Het komt goed hè Wampie?"......
Hoe dan ook 'ja' Willem...... antwoord ik ferm.....
En dan hoor ik hem zijn fluit pakken en 'stil de tijd' spelen.....
Het komt, hoe dan ook goed........
(Ik weet alleen nog niet hoe).......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten