19 oktober 2025

Dag van:

Het is zondagochtend, buiten ritselen de bladeren terwijl de zon probeert omhoog te klimmen.....

Wakker worden is een langzaam ontwaken van het universum in jezelf.......

Eerst nog dat fluisteren van stilte.....een sluier van dromen die niet wil verdwijnen.......

Tussen mijn nacht en de dag die nog niet de mijne is,  is er dat dunne, heilige ogenblik

waarin alles mogelijk lijkt.....

Mijn bewustzijn keert langzaam terug als een logee die zichzelf herinnert.....

Mijn kamer krijgt weer betekenis.....

Mijn werkelijkheid bestaat bij de gratie van het feit dat ik haar mijn aandacht geef.....

Wakker worden is dus niet alleen maar opstaan...... het is het opnieuw aanvaarden van mijn hier zijn......

De vakantie is voorbij....

De wereld, lijkt nog ver en vaag als een herinnering van gisteren en de dagen daarvoor.....maar komt steeds dichterbij......een vogel roept, de reiger krast, een klok tikt, een gedachte groeit......

Het is nog veel te vroeg voor een zondag om wakker te worden, maar de eerste taak wacht....

Willem is gespannen....

De kerk zat de afgelopen weken niet vol.... slechts een handjevol mensen....

Hoe zal het vandaag zijn.....

De leegloop van kerken in veel westerse

landen, vooral in Europa, is niet het gevolg van één enkele oorzaak, maar van een langzaam verschuivend weefsel van waarden, overtuigingen en levensvormen...... 

De wetenschap heeft veel van wat eens onverklaarbaar was,  geprobeerd begrijpelijk te maken...... 

Waar bliksem ooit een teken van God kon zijn, is het nu een natuurkundig verschijnsel........

Het mysterie verdween niet, maar veranderde van vorm......het verhuisde van het heilige naar het meer kosmische..... zeg maar; van de hemel naar de hersenen......

Veel mensen zoeken verwondering niet langer in openbaringen, maar in kennis......

Maar waar blijft de troost.....?

De mensen van nu willen zelf betekenis geven, en niet de betekenis ontvangen......

Waar geloof eeuwenlang richting gaf aan moraal en levensdoel, is er nu een diep verlangen om zelf te kiezen wie men is, wat goed is, wat heilig is......

Maar is dat gelukt.....?

Want dan lees ik wel zo mooi: 

De kerk als instituut verliest macht,

maar spirituele beleving verschuift naar andere vormen zoals de natuur, meditatie, kunst, mindfulness enz.......

Het goddelijke wordt niet langer 'boven' gezocht, maar tussen mensen, in ervaringen, door verbondenheid.......

Hoezo hoor ik dan steeds woorden als versplintering of polarisatie.....

Schandalen, macht, hypocrieten hebben ervoor gezorgd dat de mens bevreemde.....

Waar het geloof warmte en liefde zou moeten bieden werd de organisatie soms zo kil en koud...... werden mensen bang gemaakt......

Vroeger was de kerk hét sociale centrum..... zoals het in Griekenland nog grotendeels is hebben wij ervaren....

Maar hier worden gemeenschappen/ vriendschappen online gebouwd.....

De mens blijft verlangen naar verbinding, 

maar vindt haar in andere rituelen......

We kunnen niet leven zonder betekenis — maar betekenis is geen vast gegeven meer....

Terwijl de richting zo mooi is, alleen de uitleg ervan soms zo beroerd.....

Er bestaat niet één manier van geloven, al zou er van mij wel veel meer één richting mogen zijn.... namelijk die van liefde, zorgzaamheid en respect.....

Elke vorm dooft uit als ze haar vonk verliest.....

Dan verlaten mensen de oude vormen.....

Ze voelen dat het ritueel niet meer ademt,

dat de woorden niet meer raken.... en dan.....dan zoeken ze niet naar nieuwe dogma’s, maar naar nieuwe levendigheid......

De oude vormen boden stabiliteit......maar wij, mensen van nu, leven veel meer in beweging....... en dus wordt er gezocht naar vormen die meebewegen.....

Ik merk dat de oudjes het moeilijk vinden en het zien als een groot gemis......

Maar misschien is het juist zo dat  verschuiving van vorm een teken is van groei en zeker niet van verlies.......

Tenminste, zo voel ik dat als ik vanmorgen vanuit mijn techniek hok, ademloos dit keer, zit te luisteren naar Willems verkondiging over 'loslaten' in een bijna volle kerk.....

Zijn verhaal over Borre en alle dingen die zo moeilijk zijn om los te laten....

Het verhaal komt héél dichtbij de mensen.....

En hij linkt het dan zo mooi naar het verhaal in de bijbel over drie discipelen die mee mogen de berg op en dat zo'n super ervaring meemaken.... zoals je dat op schoolkamp of bijv vakantie ook kan hebben.... die verbinding die je dan voelt rond het kampvuur......

En dat dan die dríe discipelen willen blijven en hun tentjes willen opzetten om dat overweldigende mooie gevoel vast te houden...... maar ze dan te horen krijgen dat je het niet kunt vasthouden..... verlengen misschien, maar niet vasthouden..... behalve dan in je hart..... en het licht is verdwenen eer ze het vasthouden konden.....

De mens zoekt altijd tenten om het licht in te bewaren.......maar het licht zelf zoekt altijd een lichaam om doorheen te schijnen.......

Het verhaal gaat verder, maar dit is de essentie en die blijft hangen.....

Een goede gezondheid die je wil behouden/ vasthouden.... mensen,  je huis, je werk, je huisdier, je vakantie, je schooltijd, een mooie ervaring.....tal van verhalen komen los na de dienst.... herinneringen komen naar boven....

De nazit duurt bijna langer dan de dienst.....

Over zingeving en betekenis aan je leven geven gesproken.....

Over groei en ontwikkeling binnen je geloof.....

En zo kom ik weer bij verschuivende vormen....... loslaten van de oude.....en meebewegen met de tijd.....

En denk na over de nieuwe vorm van verbinding...... omdat de zucht naar verbinding altijd blijvend zal zijn....

Hoe dan ook...... het maakte het vroege opstaan van vanmorgen wel weer waard.....!!!!!