Dag van:
Ik hoorde het vandaag pas....
En het leek net zo ongelofelijk als de paarse lucht waaronder ik wakker werd vanmorgen....
De paarse lucht leek wel een decor uit een science fiction film.....
Of misschien wel juist een Disney film met iets van een fata morgana waar Aladin als een zwarte schaduw, op een vliegend tapijt langs vliegt.....
Jammer dat ik mijn dromen al gedroomd had en ze niet meer kon herinneren....
Misschien hadden ze wel fantastisch gepast onder de paarse hemel.....
Een soort pausenhemel......
Datzelfde gevoel van een film had ik dus toen ik vanmorgen pas hoorde dat gisteren vier dieven op klaarlichte dag binnen zeven minuten juwelen van ontzettend veel waarde hadden gestolen uit 's werelds meest bezochte museum...... het prachtige Louvre......
Ook dat had een scène uit een film kunnen zijn, maar dan wel een heel spannende film......
Zondag om 9.30 uur het Louvre in Parijs binnengaan.......met behulp van een bouwlift op zo'n karretje, dat ze naar de eerste verdieping van het museum bracht......
Daar stapten ze op het balkon en maakten met elektrisch gereedschap een opening in het glas......
Ze kwamen direct terecht in de Apollo zaal waar de juwelen lagen.....
Het dunne glas van de vitrine hadden ze zo stuk en weg waren de juwelen..... en de dieven.....
Een ketting die Napoleon aan zijn vrouw gaf....oeps..... verdwenen.....
Oh écht hè.... ik kan er zo een film script bij bedenken:......
>Parijs ontwaakte onder een fluweel paarse hemel, de Seine glinsterde als vloeibaar zilver......
In het hart van de stad, waar de piramide van glas het nog schaarse maanlicht ving, waakte het Louvre..... trots, stil, vol geheimen......
Niemand hoorde de voetstappen van de vier schaduwen.......
Hun handschoenen verhulden de vingerafdrukken...... hun ogen leken van staal........
Ze kenden het museum beter dan wie dan ook.......
Hoe vaak hadden ze er al niet gelopen..... binnen en om het museum heen.......
Nu kwam ze eindelijk voor dát, dat glansde als verboden liefde: de smaragd van Saint-Clair, het juweel dat ooit Joséphine tot tranen had geroerd.....
Hun hart was stiller dan hun schreden......
Toen ze het juweel bereikten, keken ze er kort naar zoals men kijkt naar een herinnering die nooit had mogen bestaan......
Ze pakten het niet meteen......eerst immers fluisterden ze iets......een belofte, misschien, of een afscheid.......
Het glas brak.......en toen verdwenen ze, zoals ze gekomen waren..... een zucht van koude lucht.
En toen de bewakers het ondenkbare ontdekten, en het alarm op actief stelden..... bleek toch de lege vitrine niet geheel leeg....een briefje troffen ze aan.....
“Ware schoonheid is niet om te bezitten, maar om te bevrijden.”........
En ergens boven Parijs, in een klein zolderkamertje aan wie weet welke Rue of Boulevard straalde de smaragd in het ochtendlicht.......niet als buit, maar als vrijheid.......<
Heerlijk zo schrijvend mijmeren over een gebeurtenis in de stad die ik zo lief heb.....
Ik mijmer nog even verder:......
Wat verder.....in het koele marmer van Les Invalides, diep onder de gouden koepel van Parijs, rust Napoleon......
Eeuwen van stilte lagen als stof over zijn naam....... tot nu......
Noem het de woede van de stilte....
Een schok ging door het graf, zo licht dat geen mens het merkte, maar sterk genoeg om de lucht te doen trillen.......
Napoleon voelde het.....iets ontbrak......de ketting van Josephine, die ooit zijn geschenk van vergeving was.........
De ketting was verdwenen uit het Louvre wist hij......
De stilte antwoordde niet......de woede evenmin.....
Alleen het zachte geritsel van oude eiken buiten het mausoleum leek te bewegen, alsof Parijs zelf luisterde.......
In de diepte van zijn eeuwige rust zag de keizer even het beeld van Josephine — glimlachend, levend, met de ketting weer om haar hals.......
Ze stond niet bij hem, maar ergens verder, lichter.......
Napoleons woede week voor iets anders...... een herinnering, een spijt die hij nooit had durven voelen......
En in een zucht blies hij de woorden......“Laat haar houden wat nooit veroverd kon worden,”........
“Liefde, zoals rijkdom, is slechts geleend.”
Toen verstilde alles weer......
Alleen de gouden koepel boven Parijs leek die nacht zachter te schijnen, alsof zelfs het marmer van zijn graf de echo van zijn woorden wilde bewaren.......
En nou stop ik.....
Wie weet..... straks als mijn arbeidrijk bestaan erop zit...... wie weet...... zal ik dan het verhaal afmaken......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten