Even bij stilstaan... even in de vrienden kliek app de herinnering sturen...
Even nog al die mooie laatste herinneringen voorbij laten gaan...
De laatste dagen op de camping in het speciale bed met alle mensen om hem heen die hem zo lief waren.... ook in zijn pyama nog lekkers voor alle honden...de knuffel momentjes tussen Jen en hem op het achterste veldje....het afscheidsdiner van Mieke voor hem uit de heksen pot.... iedereen rond het bed toen we mølky speelden...het laatste ritje in de camper....
Lieve zorgzame Ruud.......
Van...och die arme Willem... vandaag heeft hij zijn eerste terugkom momentje op school......
Samen met duo partner de klas inrichten...
Het is weliswaar niet zoals bij mij, vanaf morgen, drie verplichte hele terugkomdagen maar de wekker gaat er niet minder meedogenloos vroeg om af....
Dat is weer even wennen....
Van... en wat ga ik eens doen...?
Ik ga naar Middelburg naar mijn oude schoolvriendin die borstkanker heeft en de hele mallemolen van chemo, bestraling en medicijnkuur doorgaat en doorstaat..
Op zulke momenten in het leven zou je willen dat je dichterbij woonde...
Afstand hoeft nooit een probleem te zijn maar in dit geval, als je wil helpen en elkaar vaker wil zien dan zit er toch wel 214 kilometer in de weg...en ik dus op de weg...
Van...bos bloemen halen... tank vol... radio aan... gaan. ..Gorinchem...Zierikzee....Roosendaal.....Stampersgat.....Krabbedijke......Wouwse Plantage.... de namen worden steeds Zeeuwser......Middelburg.....
De navigatie geeft aan dat ik 12 minuten heb ingehaald van de aankomsttijd die zij berekent had.....
Ik zou wel eens hard gereden kunnen hebben...
Nu centrum aanhouden want daar woont ze bijna middenin. ..
In een van buiten allerliefst klein vissershuisje.... maar van binnen en zee van moderne zorgvuldig ingerichte ruimte...
Van... nog even wat lekkers halen.... die mijn onverwachte bezoek heeft ze niks in huis schreef ze....
Ze is van de chocola dus maar een chocolabrownie gebakje... sauzijzen broodjes... kaasbroodjes...Zeeuwse bolussen... keuze genoeg dunkt me...
Links... rechts... ik ben er...
Van... en daar staat ze....
Nee schrikken doe ik niet al voel ik wel haar niet uitgesproken schaamte...... want de kanker heeft haar aangevreten....
Ik babbel de schaamte voorbij.... maar oh...die meedogenloze kanker.... het sloopt je, slaat je neer en breekt je af....
Naakt en kaal.... tot de bodem van lichaam en ziel....
Tot er niets meer van je over is... en dan weer langzaam jezelf oppakken... opbouwen... overeind helpen...(maar hoe?)....
Van.... kanker laat je niet los.... het slaat een gat.... het tekent je letterlijk en figuurlijk (bestralingslijnen lopen over borst en rug .... littekens.....
Het kleurt je (bloeduitstorting onder de nagels... rode vlekken.... paarse gesprongen adertjes. ..
Van... alsof kanker al niet zichtbaar genoeg was... het sjaaltje om het hoofd.... ogen zonder wimpers en wenkbrauwen..... kleding die een verdwenen borst verhullen...met dat wat er niet in hoorde....
Oh kanker wat haat ik je.... wat verfoei ik je.... wat veracht ik je....
Van.... domme pech zegt mijn oude schoolvriendin... niet door alcohol. . ongezond eten... roken... ongezond leven... hormonen aanleg... erfelijkheid...maar gewoon domme pech!
Wrong illness... Wrong body....
Van... we spelen wat met de kat van wie ze zojuist de nagels geknipt heeft want eèn wondje nu, kan fataal zijn...
Van... nee geen sauzijzen broodje of bolus... gebakje wel... smaak veranderd....
Zo zit ze op de bank.... op drie kussen... zitten doet zeer.... net als lopen.... koffie drinkt ze met kleine slokjes.... het gebakje is snel weg....
Alles draait om kanker..... je leven letterlijk verziekt. ..je leven op zijn kop en in je kop...
Kale naakte waarheid....
Wat overblijft ben jij in de kern...en dat heeft dan weer wat moois...
Het gevecht aangaande. . bij de pakken neer zittende.... je kop omhoog... dan weer gebogen...
Wat blijft er over als alles in je afbreekt.... en ook je hart slecht functioneert....een lieve ziel... . ...volledige overgave vermengd met vechtlust....niet eens voor haarzelf, maar voor die ander....
Het alles of niets....het een of het ander... het zwart of wit zonder grijstinten...en eigenlijk vooral het hier en nu..... zonder vroeger of later...
En we houden dat ene toekomst plan 'samen naar Griekenland' in ere...
Niets is nog verloren maar wat is er gewonnen...?
Van... ze verzamelt alle moed en energie bij elkaar om een wandelingetje te maken door het centrum...
Sjaal om haar hoofd. .. maar kaal of sjaal... het blijft zichtbare kanker...
We lopen en schattig klein klooster kruidentuintje in.... veel soorten kruiden met christelijke namen... judas penning... Aronskelk....St. Janskruid... enz. ..
Soms staan we even stil...
Bij de winkeltjes is het als vanouds.... toen we op vormingskampweek waren met school in Arnemuiden.....en in Middelburg gingen winkelen...
Toen op de markt... nu in hippe winkeltjes...
Even weer als vanouds elkaar advies geven...
Maar de adviezen zijn veranderd....
Heel even niet... als ik een gek écht A. vest zie hangen...
Maar verder zoek ik mee naar camouflerende kleding... niet te opvallend nu... maar nog steeds wel wat bij haar kern past....
Van. . en hoe mensen dan reageren...
Gatverdamme!!!!!!
Alsof ze een weet ik niet wat voor zielig kind voor zich hebben.... zelfs hun stem vervormt als ze tegen haar praten... als tegen een kind....blèg...
Zou normaliter en verkoopster chagrijnig zijn omdat een klant kritisch is en niet slaagt... nu zijn ze oh zo begrip- en liefdevol.....
Dan is ze moe. .
We zoeken een terrasje....
Nee niet vooraan... beetje uit het zicht van starend Nederland. ..
Starend en dan achter de rug fluisterend Nederland...."pssssst die heeft vast kanker"...
Ik word er kriegel van ... al die mensen....zegt mijn vriendin...
Nou als ik het al word dan kan ik me al helemaal voorstellen hoe het voor haar moet zijn...
Van... dan slenteren we maar terug... door kleine achteraf steegjes die er oh zo leuk uitzien en waar nooit een toerist komt...
Ze vertelt over de stad en haar ontstaan van huisjes en tuinen.... ik proef de journalist weer in haar...
"Als ik minder moe ben, gaan we een stadswandeling maken door alle achteraf steegjes" zegt ze....
Van... zo hoor ik het graag... want hoor ik tussen haar regels door dat ze bijna de moed heeft opgegeven, zo hoor ik toch nu ook de wil.... als is het dan voor anderen...
Ik zie dat ze moe is... een moeheid die ik niet met haar mee kan voelen.... zoals ik zoveel niet kan meevoelen....
Behalve dat ik zie dat kanker een eenzame ziekte is.... want hoeveel hulp en mensen je ook om je heen hebt.... kanker draag je alleen.... chemo onderga je alleen.... en bestraling... en medicijnen.... en de angst.... de levens vervreemding..... de pijn.... de intense moeheid....
Van.... ik stap op.... weggaan en iemand alleen achterlaten... het valt niet mee....
Tweehonderdveertien verre kilometers weer van haar vandaan......
De terugreis valt zwaar....
Vóór mij dwaalt een vrachtwagen uit Spanje op de witte lijnen van een uitvoegstrook....
Ik ga er vanuit dat hij de afslag neemt en rijd met 130 kilometer per uur over de rechter weghelft......
Eén meter voor het echt niet anders kan draait hij het stuur mijn weghelft op en neemt dus niet de afslag....
Fractie van secondes... kan ik de berm in... kan ik nog naar links.... remmen!!!!!.... vol in de remmen.....
Ik red het op een haartje na... écht en haartje. ....en denk....
Soms bestaat het leven dus uit domme pech.... of stom geluk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten