Je nieuwe boek 'Rinkeldekink' van Martine Bijl, meteen uit te willen lezen....
En dan het boek dichtklappen om 1 uur 's nachts......
Heel dom zelfs.... want als de wekker gaat ben je brak...
Maar... je hebt wel weer een mooi boek in the pocket....
Raakte het me....?
Tja.... helemaal bij haar gevoel komt ze voor mijn gevoel niet...
Angst omschrijft ze mooi maar ik mis dat verdriet om wat haar overkwam....
En toch doet het veel met me....
In mijn omgeving kwam ik veel 'manische' mensen tegen...
Om wat voor reden of om welke oorzaak dan ook....
In welke hoedanigheid dan ook...
Manisch in angst....
Manisch in aandacht....
Manisch in verdriet....
Manisch in depressie...
Manisch in godsdienst.....
En een aardig aantal verloor ik aan zelfdoding....
Eén ding leerde ik ervan.....
Zelfdoding is eigenlijk geen keuze....
Het is de enige hoop....de enige toekomst.... de enige houvast....het laatste en enige redmiddel....
Van zo dichtbij maakte ik het een paar keer mee...
Oude mensen.... jonge mensen.... hele jonge mensen....
Omdat ik er bijna niet meer uit kwam heb ik toen het boek van Isa Hoes gelezen over Anthony Kamerling .....
Hoe de depressies steeds terugkwamen... uitzichtloos terugkwamen....
Maar hoe dat er dan uitzag.... dat beschrijft Martine dan weer voortreffelijk....
Helaas.... voortreffelijk.....
Alles in je en om je heen verandert om de haverklap... op elk ongewenst en onverwachts moment in een monster.... dat aan je vreet.... in je vreet....schrijft ze....
Bij de een ontstaan door een trauma, en stoornis, bij de ander door het gebrek aan een stofje in je hoofd en bij Martine door SAB (subarachnoïdale bloeding)....
En nog duidelijker dan ooit besef ik dat degenen die het overkomt vaak geen andere uitweg meer zien dan de rust van de dood.....
Aan ons is het om daarmee verder te leven....
Van.... en dat doe ik dus...
Ik start de dag van duizend en één dingen....
Van..... het thema water in de klas.... en de woordenschat woorden; druppel, straal, waterplas....
En dan 11 kleine neusjes die tegen het raam gedrukt staan om vervolgens weer zelf druppels te maken met hun rietjes en straaltjes met de spuitjes.....
Van.... de leerling die afscheid moest nemen vanmorgen van haar buitenlandse familie die wel een maand gelogeerd hadden bij haar en haar familie... en hoe verdrietig ze daarvan was....
De tranen die steeds maar weer terug kwamen....
En die ene kleuter die dan naar haar oog wijst en zegt "hé een druppel"...
En die andere leerling die dan zegt "dat is een verdrietige druppel"....
Van..... een prachtig onverwacht gesprek met iemand....
Zomaar.... terwijl we ergens binnen schuilen voor de hoosbui buiten.....
Geadopteerd uit een cultuur die ik goed ken omdat ik daar half half ook mee opgegroeid ben....
Geadopteerd door streng gelovigen die goed wilden doen voor de buitenwereld....maar stuk liepen op eigen verwachtingen.....
Eigenlijk stuk liepen op hun Godsbeeld en eigen falen maar daar niet aan wilden en het dus op het kind gooiden....
Zij kindercoach.... ik juf en ooit afgestudeerd gedragsspecialist op het onderwerp hechtingsstoornis....en kleindochter van een (manisch) godsdienstige streng gelovige opa...
Ze noemde dat aan het eind van zijn leven zelfs godsdienstwaanzinnig.....
Ik belangstellend... zij blij met een luisterend oor....
Dat wat zij altijd is voor een ander en ik nu even voor haar.....
In de hoosbui vertelt ze van haar gevecht van de zoektocht naar zichzelf..... van de ontworteling en ontworsteling..... de zoektocht naar zelfvertrouwen....
Zij die brak met alles... en opnieuw begon ....
En wat herken ik het verhaal dat zo fout ook zo vertrouwd kan zijn.....
En wat herken ik haar verhaal dat in de omgeving van kinderen zijn, altijd vertrouwd is....
Van... nog veel meer bepraten we.... tot de laatste druppels van de bui verdwijnen...en het opklaart...
Zo voelt het op dat moment ook... alsof er in jezelf iets opklaart....
En dus eindigen we het gesprek met het feit dat je misschien niet ontheemd bent... niet hier of daar hoort... maar bij allebei.... dat dát je compleet maakt....
Dat je eigenlijk alles bent....en dat dat heel mooi kan zijn....
De bui is over... onze wegen scheiden zich weer.....
Ik leef voor zulke ontmoetingen..... net als die gesprekken tijdens het jazz festival in Den Bosch....
Ieder mens is immers blijvend op zoek....
De een is er wat drukker mee dan de ander misschien... maar zoekende zijn we...
En als je je ogen openhoudt voor zulke ontmoetingen zul je nooit een zoekende in de woestijn zijn....
Van.... Babeth is geslaagd.... ja écht....
Zo trots.... zo blij.....
Zo gegund en zo verdiend....
Willem gaat er snel nog even naartoe....
De laatste van zijn vijf meiden met een goede basis om verder te gaan....
Weer een periode afgesloten....
Van..... dan komt Willem weer thuis....
Iemand uit de onderwijswereld, die we goed kennen gaat vertrekken.... kan niet meer.... moe .... op..... afgebrand....
Het onderwijs is geen passie meer....
Het is een onwrikbaar systeem..... dat eis op eis op eis stelt en slachtoffer na slachtoffer maakt.....
Zo'n intens goede leerkracht.... zo kundig en ervaren.... zo vol kennis en vaardigheid.... stopt ermee....
Door het systeem kapot gemaakt....
En eventjes voel ik een schaamte voor mijn vak...
Een vak dat zoveel tol eist ....
Er bijna niet meer mogen zijn voor de leerling maar voor het administratief controle systeem...het systeem denken.....
Ze noemen het out of the box mogen denken.... maar het is net zo'n plastic blokken kubus toren.... allemaal blokken/ kubussen in elkaar....
Out of the box denken mag alleen buiten dat eerste kleine kubusje..... maar dat ene kleine kubusje zit wel verstopt in 9 andere kubussen....strakke kaders... dichtgetimmerde systemen....
Deze zo bekwame juf kan niet meer... stuk gelopen ....
Ze is niet de eerste....
Ze zal ook niet de laatste zijn....
Tot er enkel nog robotachtige leerkrachten zijn die het systeem volgen....
Maar zij die werkelijk er voor de kinderen waren en baanbrekend durfden te zijn, investeerden in lesgeven... lesmateriaal maken.... lessen bedenken....bezig waren met de ontwikkeling van de leerling en niet met de ontwikkeling van administratieve mogelijkheden en toetsen... zij zijn straks verdwenen....
Al zal dit vast niet voor elke school gelden... het is wel een tendens.... die door een ieder wordt waargenomen maar waar te vaak te weinig aan wordt gedaan....
Van... niet alleen Willem is er door aangeslagen... ook ik ben er stil van...
Zo'n onwijs goede juf.... wat zonde.... wat schande....
En ik denk terug aan mijn water les...
Ten spijt van heel veel scoringslijsten om te kijken hoever de kinderen zijn....en ik moet overzetten in weer andere systemen.....heb ik met water gekliederd en elf blije snoetjes gezien die tegen een raam gedrukt stonden... om naar druppels te kijken.... en te voelen hoe nat die waren...
Heb ik vaderdag cadeautjes zitten inpakken voor schooltijd....in plaats van de
Heb ik de waterplassen weer weg gedweild in plaats van de onderbouwingen te schrijven...
En heb ik een digibord les zitten maken in plaats van verslagen schrijven....
Heb ik met die ene leerling gestoeid om hem uit zijn boze bui te krijgen in plaats van te testen of die ene leerling nou wel of niet de cijfers tot 3 herkend en de kleuren kent...
En toch voel ik me als ik in de auto zit weer schuldig en bezwaard en onder druk..... omdat al die andere dingen toch ook moeten.....
Ach cito... inspecteur... jezelf bewijzen willend ministerie van onderwijs....ik voel een heel verdrietige druppel opkomen bij de wetenschap dat er wéér een ongelofelijke vakvrouw met hart voor het vak... hét vák.... vertrekt....
Van...... kranten en journaals vullen zich met berichten over examen fraude.... gesjoemel met eindcijfers....
Geen school wil afgerekend worden op slechte resultaten of op een zwarte lijst komen.... want hoe goed je school ook is.... het gaat om de cijfers....
Facebook en Instagram vullen zich met beelden van gelukkige blije geslaagden....
Kijk.... en daar draait het om.....!
En vertel mij nou..... waarom is traan wel goed en verdrietige druppel niet....
Omdat het systeem dat zegt....??????!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten