Dag van:
Willem is wakker, en dan is hij ook WAKKER!!....
Dat er vannacht een invasie van weet ik veel op het busstation voor ons was, daar heeft hij niks van gemerkt...
Hij slaapt juist lekker in met geluid om zich heen...
Ik snap daar niks van maar dat hoeft ook niet....
De zoete geuren van waterpijp kwamen uiteindelijk de ramen door en ik moet zeggen....dat werkte rustgevend en slaapverwekkend.....
Maar Willem is dus wakker en wil weg...
En wel nu meteen...
Zijn maag zegt 'ontbijt'....
En nou zal hij best wel eens leugentje om bestwil vertellen maar zijn maag liegt nooit....
Rustig aan Willem, ik ben wel wakker maar wil daarentegen ook rustig op gang komen in mijn vakantie...
En doe nou maar stil want beneden op straat ligt de clochard ook nog op één oor....
Maar tja...op je gemakkie terwijl Willem al
tien minuten met zijn jas aan staat te wachten....koffer aan de hand....dat wil dus niet zo goed hè....
tien minuten met zijn jas aan staat te wachten....koffer aan de hand....dat wil dus niet zo goed hè....
Ik zet dus maar een tandje bij....
En om negen uur stipt zitten we in het naastgelegen cafeetje te ontbijten...
Nou ja, Willem dan...in verband met mijn medicijnen mag ik niet direct eten na het innemen....
Willem geniet van zijn omelet Jambon de Paris en zijn koffie...terwijl ik rustig aanschouwend mijn cappuccino weg slurp....
We hebben nog tijd ....
Een gezellig gesprekje met de over datum ober die volgens mij op punt van dementeren staat....maar hij is oh zo lief en wil zo graag Engels met ons praten terwijl wij juist graag ons Frans ophalen als we nou toch hier in Parijs zijn....
Dan is het tijd om te gaan...
We hebben toch duidelijk gemaakt dat we vandaag vertrekken en aan de koffers die we bij ons hebben is dat ook nog duidelijk te zien maar....obertje blijft echter volhouden dat we vanavond weer komen zoals elke afgelopen twee avonden....
Dat zeg ik....op punt van dementeren....
We slenteren nog wat boulevards van Parijs over....de koffers achter ons aan slepend....
Het is een gewoon beeld in Parijs...mensen met koffers....
Ik heb wel eens gedacht dat Parijs de meest toeristische stad is waar ik ooit kwam, en ik ben in veel....heel veel steden geweest....
Het maakt ook niet uit in welk arrondissement je loopt of in welke metro je stapt ...eerst de mens en dan zijn koffer......
Och Parijs wat heb je ons weer verwarmd
en omarmd....
 |
| (Ssst hij slaapt) |
en omarmd....
Wat voelde je weer goed en liefdevol....
Wat voelde je vooral weer thuis....
En wat heb je onze batterijen weer een eind opgeladen...
Wat blijf je verrassend.....want weer ontdekten we een verborgen plek....de tuin van Tino Rossi....
We geven onze ogen nog één keer goed de kost en laten ons omarmen....
Dan lopen we naar Gare du Nord....het grote treinstation....
We worden verwelkomd door piano muziek....
We voelen ons veilig bij de militairen die met grote karabijnen rondlopen.....
En dan begint het wachten...
De Thalys staat er al naar we mogen nog niet instappen....
Eerst moet het nummer van het perron op het bord verschijnen...
En dat doet het....twintig minuten voor tijd...
We lopen en we lopen....
"Dit kan niet Wampie we zijn pas bij rijtuig 5, zo lang is die trein niet"....
Wedden Willem....
En toch vraagt hij het een service medewerker die alleen maar het gebaar maakt van 'doorlopen'.....
Want het is heus.....na acht minuten lopen komen we bij het op een na laatste rijtuig aan....nummer 16.....
"Jeetje, helemaal aan het eind....de laatste...het is maar goed dat we hier zo vroeg waren"...
Tja Willem... alles is relatief hè...
De trein rijdt straks die kant op en dan zijn we dus de tweede en zitten we vooraan.....
Zo had Willem het nog niet bekeken....
We zitten....zelfde coupeetje met een
tafeltje en dus niet de coupé met rijen stoelen...
tafeltje en dus niet de coupé met rijen stoelen...
We hebben alleen andere nummers...
Geen stoel 17 en 18 maar stoel 11 en 13....
Nou zit er een hele familie ook in deze coupé, en die willen graag ruilen om bij elkaar te zitten....
En zo zitten Willem en ik toch nog naast elkaar....
Daar gaan we.....
We glijden Gare du Nord uit....
Dag Parijs....dahaaaag....
En harder gaat het...
Op de app zien we dat we 289 kilometer per uur rijden....
Je merkt het alleen niet...
Behalve dan als je langs een snelweg komt en de autos naast je ineens zo langzaam gaan, terwijl je weet dat ze vast wel 130 rijden....
Brussel, Antwerpen, Rotterdam...... Schiphol....
Twee strengetjes borduurgaren, een dutje, een kapotte deur die maar blijft sissen omdat die niet dicht wil, drie bladzijden uit het boek en drie uur verder, glijden we Schiphol binnen....
En Willems maag zegt 'honger'....
Eerst dus een hapje scoren en dan naar P3 lang parkeren om de auto op te halen...
Wat loopt dit gesmeerd....
En zo, doen we boodschappen, komen we weer thuis, zijn de katten overgelukkig en kan Willem de honden ophalen....
Trefwoorden van deze vakantie??:....
Ik heb Willem wel ongeveer tweehonderd keer horen zeggen hoe fijn de Thalys is...
Ik ben het roerend met hem eens...
Wat ons betreft nooit meer wat anders....
Oh ja....en Willems metrolijn 4 trauma...."we hoeven toch niet met lijn vier hè"....
Nee Willem....
En verder zijn alle woorden gezegd...
Omarmd, verwarmd, thuis.... Ons Parijs....!!
Zou het obertje nou op ons zitten wachten...of is hij ons al vergeten....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten