28 februari 2018

Dag van:
Och arme Bikkel.... het was weer helemaal mis vannacht...

De kamer ligt helemaal vol met inwendige ellende....
Dat betekent dus in mijn eentje als de duvel aan de gang want Willem ligt wakker te worden in het ziekenhuis bij zijn dochter...
Zou hij geslapen hebben... zou zij geslapen hebben...?
Áls hij net zo gesnurkt heeft als gisteren dan vrees ik het ergste...
Van... maar nu niet denken maar doen... kamer schoon want ik heb maar een half uur voor ik naar school moet..
Gelukt!
Van... in de auto omroep Gelderland luisteren... en net als meerdere zenders hebben ze het maar steeds over de Siberische kou....
Ik krijg er ondertussen de hik van.... Siberische kou zeg... zo koud dus als in Siberië waar het ongeveer -30 vriest.... doe me een lol... waar hebben we het over met -6
Niet dat ik het niet koud vind... want dat vind ik het heus wel... maar dat overdreven gedoe om het met Siberië te vergelijken... onzin...
Van... ik rij dus gewoon door de Gelderse kou naar school....
Ben wel bang dat het te koud voor de kleuters is om lang buiten te spelen...
Wat een rust in de klas.... en niet door de ontbrekende gehoorapparaten die ik in alle schoonmaak hectiek van vanmorgen vergeten ben in te doen, maar omdat de kinderen zo rustig zijn...
 Vanmorgen de structuur maar eens erven los laten en genieten van hun spel waar vooral zijzelf ook zo van genieten...
Gauw het programma dus maar aanpassen...en de dagritme kaarten wisselen...
Ondertussen de definitieve gisteren en eergisteren gemaakte roosters, materiaal lijsten en doelen ophangen...
Niet teveel tijd aan besteden want het is nu veel leuker om naar de leerlingen te kijken...
Een vader en moeder in de poppenhoek... ze koken... maar dat is nog een heel gedoe want vader wil niet eten wat moeder kookt..."jij moet eten want daar wordt je groot van" hoor ik moeder zeggen...
Niét te hopen dat mams thuis dat ook tegen papa zegt en dat echte papa volgroeid is...anders zou hij wel vol gegroeid kunnen raken...
Prachtig hoe je vadertje en moedertje kan spelen of imiteren terwijl je in je eigen vel verkeerd en dus kan groeien...
Iets ernaast spelen er twee in de bouwhoek... bouwen om weer om te gooien... misschien stiekem wel de droom van iedere bouwvakker...
De leeshoek  is ook in trek... lekker hangen in de kussen en je eigen verhaal van de boekjes maken...
Van... toch kan dit niet eeuwig duren... straks komt de handvaardigheidsjuf met de kar vol spulletjes...
We gaan gezellig in de kring... zingen het goedemorgen lied en begroeten elkaar...
We kijken welke dag het is en wat er op het programma staat...
Dan begint de les over kleuren... morgen moeten we allemaal in het rood op de foto en het zou leuk zijn als ze dan ook weten wat rood is..
Éen aantal weet dat natuurlijk al wel maar de rest is druk op zoek naar de kleuren in de klas...
 Éen kleine dondersteen zit steeds dwars... niet vervelend dwars maar ondeugend dwars..
Dan maar even op het lieveheersbeestje stoeltje...
Maar elke seconde dat ik maar even de andere kant op kijk of bezig ben, glipt hij van het stoeltje en gaat of weer op zijn stoeltje in de kring zitten of duikt, na hem terug gezet te hebben, de leeshoek in...
Als ik hem voor de zesde keer terug gezet heb volgt zijn andere aanpak.... het hele lieveheersbeestje stoeltje wordt nu opgepakt en meegenomen naar de kring en tja... dan kan ik mijn lachen niet houden....hoe slim kan je zijn...
Maar goed.. je moet toch een beetje je geloofwaardigheid zien terug te veroveren na je lachbui...maar je wil ook niet dit slimme initiatief de grond in boren...
"Heb je liever straf in de kring" vraag ik...
Zijn antwoord is nee...
Zullen we dan maar gaan luisteren naar de juf en dit stoeltje terug zetten en op je eigen stoeltje gaan zitten vraag ik
Ijverig antwoord hij ja...
En gelukkig... hij doet weer gezellig mee in de kring...
Van... zulke bijzondere akkefietjes vergeet je als juf je hele leven niet meer... die komen in het boek der nooit vergeten dingen...

Aan het eind van de dag nog 3 ouder gesprekken... schakelen ...schakelen... steeds weer andere vragen beantwoorden... geruststellen...
Allemaal tevreden ouders die allemaal aan het begin van de school carrière van hun kind staan.. het beste willen en nu al nadenken over later... net als iedere andere ouder of je nou een speciaal kind of een normaal kind hebt....
Ouders met verwachtingen... hoop.. en heel veel vertrouwen...
Dát laatste voelt goed... en mooi... en soms ook een beetje zwaar...
Je kan als juf geen wonderen verrichten...
Je kán wel voorwaarden scheppen om die wondertjes heel soms te kunnen laten ontstaan...
Nog meer kun je ervoor zorgen dat er misschien geen wondertjes ontstaan maar gewoon mooie en fijne dingen... gelukkige kindergezichten.... en ervoor zorgen dat de beste dingen een kans krijgen....
Van... en waarom wondertjes als ieder kind op zich al een wonder is....
Vanmorgen op het toilet bij de logopedisten las ik zo'n mooie quote op de spreuken kalender...
    - er moet een barst of scheur inzitten om het licht door te laten-
Wauw... prachtig....!!!
Van..... Willem is thuis geweest maar weer terug naar het ziekenhuis...
Vannacht lag er een jongetje met zijn vader bij hun op de kamer...
Éen papa die snurkte....
 Willem heeft geen oog dicht gedaan...
Hi hi hi dat heeft hij weer... de hoog sensitieve man die geen luchtje, beweging  of geluidje kan verdragen....
Van.... ik knuffel met de hondjes die gelukkig weer terug zijn... en meen je nou dat Babs lekker uit wil om buiten te spelen... mooi niet... mevrouw draait zich om bij de deur na de eerste snuif koude lucht...
Tjonge jonge wat een kapsones dame...
Blitz de eeuwige kwispelaar kwispelt vrolijk verder en zelfs bikkel  Bikkel met ziin stramme botten trotseert de kou... maar lady Babs vertikt het...
Nou dame... dan hoop ik dat je een sterke blaas  hebt want ik ga er voorlopig niet meer uit...
Van.... na twee dagen geen tv zet ik de tv maar weer  eens aan...
Éven journaal kijken en dan ook maar DWDD....een programma waar ik eigenlijk ook wel een beetje op uitgekeken raak...
Behalve dan op woensdag als Nico Dijkshoorn er is...
Ook wel leuk dat Waylon zijn songfestival liedjes ten gehore brengt... al heb ik er al twee gemist...
Vandaag echter cadeautjes bij Matthijs Nieuwkerk...
Hanneke Groenteman als tafel gast en Maan en Paskal Jacobse van Bløf die een nummer zingen voor het Nederlands songboek...
Én... ach arme Willem nou ben je er niet... een man die een pleidooi houdt om de oude Kuip te behouden.... met daarna Nico Dijkshoorn die daar nog een schepje bovenop doet...
Dat pleidooi raakt me... en Nico raakt me nog meer...
Dan komt Maan die vertelt dat je, in de wereld waar altijd gekeken wordt naar de beste, de mooiste, dé grootste, degene naast je die ook zoveel betekent, wel eens vergeet... en dan zingt ze een lied van IOS daarover....emotioneel mooi... en... alweer geraakt..
Maar dan... dan komt Paskal... een man  die ik niet  alleen heel aantrekkelijk vind maar ook innemend en lief... en hij zingt acapella een nummer van Rob de Nijs... open einde..
Hanneke Groenteman in tranen...Maan emo... Matthijs stil.. en ik in de tranen modus...
https://www.ad.nl/show/paskal-jakobsen-roert-tot-tranen-toe-met-cover-van-rob-de-nijs-bij-dwdd~a2efd616/
Van... en dan moet je eigenlijk de tv weer uitzetten... alles wast nu komt valt weer tegen...
Dus off die knop....
Rust en teren op het gevoel van zojuist...
Lezen en nadenken...
Van... Willem komt thuis... moe... en hij ziet er niet uit...
Ja Willem tuurlijk heb ik nog wat te eten voor je... witlof salade in roquefort saus....
Dát heb ik tegen geen dovemansoren gezegd... hij valt aan...
Nóg éven kletsen over de ziekenhuis belevenissen... en dat hij een goede vriendin van me tegenkwam.... van Hanna en haar moeizame ziekenhuis ervaring...
Ach ja... hel leven is niet altijd "Hugo" en feest....
Ik zoek mijn gewone bed maar eens op...
Morgen rode dag op school.... rood aandoen en kou lijden?... want ik heb alleen rood zomerspul... of een lekker warm ander gekleurd vest erover doen en het behaaglijk hebben...
Ik denk dat ik morgen voor het laatste kies....

27 februari 2018

Dag van:

Willem gaat alweer vroeg richting ziekenhuis. Puberdochter die zich volgens zeggen als een

prinses op de erwt gedraagt, maar dat mag want ze heeft best nog wel wat ongemakken, wacht al op papa.
Nu is haar mama even aan rust toe...
Zelf duik ik er achter de computer en het erge bij mij is dan altijd dat van het één het ander komt....
Als ik lessen maak kan ik over enthousiast raken en denken 'oh ja en dan dit... en dat... en jaaa dit ook nog....
En zo verzamel ik ter verdieping van een onderwerp; liedjes... verhaaltjes... werkbladen... spelletjes maar vooral ook maak ik veel zelf...
Heerlijk om te doen dat zelf lesmateriaal maken... je weet precies wat bij de belevingswereld en het niveau van de kinderen past... materiaal op maat dus...
Én aangezien de grote les materialen leveranciers nog steeds geen winst zien in speciaal onderwijs vind ik allerlei wielen uit..en gelukkig met mensen uit het speciaal onderwijs veld met mij..
Alhoewel... ik moet wel zeggen dat nu met passend onderwijs, er wel meer over wordt nagedacht bij de bedrijven omdat nu ook speciale kinderen in het 'gewone' onderwijs opgenomen worden...
Het is echter nog mondjesmaat dat ik 'speciaal materiaal' ontwikkelt zie worden...
Én gelukkig kunnen we ook wel wát met het materiaal dat er op de markt is... we moeten alleen een paar stapjes terug denken... en dat is soms voor de leerlingen knap frustrerend...
Want je zal maar tegen je puberteit aanlopen en nog druk bezig zijn met leren lezen of tellen... dan wil je echt geen kaboutertjes meer tellen maar liever popidolen of profvoetballers...
En dan wil je geen verhaaltjes leren lezen over Bas in de boom... Bas is boos .. poes is  weg... dag poes.. waar zit jij... ik heb vis... kom maar poes..
Dan wil je lezen... Bas is boos... boos op de juf... hij wil naar huis... maar juf zegt nee... juf is dom... Bas wil een kus... een kus van zijn lief... een kus is fijn... en taal is dat niet...
Of..... Bas is ziek... ziek in zijn buik en zijn keel... zijn lief is boos... is het nu uit.. Bas wil naar huis.. Bas wil naar haar....
Dat dus...dat leeft in een bijna puber...
En dat is er dus niet....
Én...(alweer) dus... dus pas ik het aan... ook bij de kleuters.... die qua beleving kleuter zijn maar qua andere ontwikkelingen op peuter niveau kunnen zitten...
Oké... ze moeten de kleuren leren maar dan alsjeblieft niet met een rammelaar of fopspeen kleur.. maar iets met papa's kleur auto en mama's mooi paarse jurk...
Én daarom gaat het steeds van... meer... meer... en dit... en dat...in mijn hoofd...
Vandaag zit ik alweer veel te lang achter de computer en heb dat pas in de gaten als Willem even thuis komt om de honden te halen die naar het pension gaan....
Willem slaapt, na eerst ouder gesprekken op school, vanavond in het ziekenhuis.... morgen van daaruit naar zijn werk.. ik kan de honden niet zo ver maar het pension brengen dus vandaar dat ze daar de nacht zijn...
Willem haalt ze morgen op... slaapt morgen misschien weer in het ziekenhuis maar is dan op zijn vrije dag vroeg thuis want ik moet wel werken...
T is bijna niet te volgen al dat geregel...
Van.... maar zelf ben ik ook een ander soort ouder... ben je 17, bijna 18, dan kan je best een nachtje of uurtje overdag alleen zijn denk ik... maar ja... dat ben ik.. en iedereen is anders.. en dat is ook goed...
Dus Willem vertrekt weer en ik ga de kou in om boodschappen te doen voor mezelf...
Brrrrrr... wordt het morgen echt nóg kouder...?
Ik ben hier al niet blij mee....
Kom op met die lente....
Vorige week zag ik de eenden en zwanen nog flirten met elkaar op het water... nu ligt er ijs op en zijn de eenden verdwijnen....
Ook de zwanen zijn in geen velden of wegen meer te bekennen...
Nare kou...
Van... over de brug in het noordelijke gedeelte van de stad sneeuwt het dikke vlokken... aan onze kant van de brug zie ik nog niks...
Laat het ook maar weg blijven... ik zie morgenochtend dan wel hoe ik bij school kom...
Er zal dan wellicht sneeuw geschoven en gestrooid zijn...
Van.... nee maar... ik ontdek iets nostalgisch...
Áls Willem er niet is heb ik nooit eigenlijk de tv aan... dan luistert ik radio, cd's of muziek op YouTube...
Vanmiddag dus even op YouTube... oude nummers jazz en Stef Bos... ik zie iets uit de "kaboutertijd" van toen voorbij komen... een afsplitsing van de toenmalige Provo beweging met anarchistische ideeën...
Én let nou niet op mijn associatie want ik, die me die tijd maar amper kan herinneren en al helemaal niet dezelfde ideeën aanhing, moest meteen denken aan de kaboutertjes die mjin ouders levend probeerde te houden op het landgoed waar we toen woonden, door briefjes voor ons achter te laten en kleine vilten puntmutsen rond te laten slingeren...
Van... nu geloofde ik al heilig in Sinterklaas... maar voor die kaboutertjes had ik ook ontzag...
Ze bestonden echt ... dat wist ik... en waren er.....maar nooit als ik mijn kamer op moest ruimen...
Nú vond ik dat al een oneerlijke klus want mijn ouders hadden personeel om hun zooi op te ruimen... schoon te maken.. de tuin te doen... de deur open te doen etc...... maar ik moest het dus zo veel mogelijk zelf doen en dan zeiden mijn vader of moeder...'of denk je soms dat de kaboutertjes dat komen doen "....
Van..... nou.. als dat had gekund... maar ze kwamen nooit....
Wij waren eigenlijk ook meer hun personeel... wij veegden de blaadjes voor de holletjes in de boom weg zodat ze niet zouden struikelen... wij (mijn zus en ik) verzamelden takjes van de eikenboom met het eikeldopje er nog aan zodat ze verse pijpjes hadden om te roken.... wij legden kleine stukjes stof neer in de winter zodat ze een extra dekentje voor de kou hadden etc...
Maar ons kwamen ze niet helpen....Okkie Pepernoot niet... kabouter Langbaard niet... geen een kabouter...
Van... ik kan me niet meer herinneren wanneer mijn ouders ons vertelden dat kabouters (en Sinterklaas)  niet bestonden... ik denk dat ik vreselijk kwaad op ze ben geweest (voor zover je kwaad op je ouders durfde te worden)
Van Sinterklaas kan ik me voorstellen dat ik een soort van opgelucht was... tjonge wat was ik bang voor die man met zijn donkere vrienden.....
Liever geen cadeautje dan bij hem op schoot of pepernoten uit de handen van Piet...
Maar kabouters... ach wat hield ik van die wezentjes en wat deed ik graag de wonderlijkste klusjes...
Van.... later bij padvinderij was ik ook kabouter...nog later toen ik volwassen was, ben ik kabouters gaan sparen... en nog steeds heb ik een voorliefde voor het sprookjesbos van de Efteling en verzamel ik sprookjesboeken...
Van... en ik weet wel waarom... omdat de boodschap goed is.... en het verhaal blijvend prachtig klinkt.... zoals zoveel losse stukjes in een mensenleven mooi kunnen klinken... en dat ook echt waren....
Maar in wezen hadden wij een heel zware jeugd.... geld en luxe verzachtte voor mij toen al niet veel omdat het de  werkelijke essentie van het leven niet raakt... helaas wel hoe vaak de wereld in elkaar zit...
Én de kabouters.. de sprookjes... die hielden mij op de been.... omdat ze altijd goed afliepen .... hoe lang dat ook kon duren...
Ik bedoel..
Nergens staat hoe lang Hans en Grietje wel niet bij die pokke heks hebben vast gezeten...
Kijk... roodkapje en oma kunnen nooit lang in die wolven buik gezeten hebben, anders waren ze verteerd door maagzuur en andere zoutzuur houdende inwendige ingrediënten... maar Hans en Grietje.... tja...
Én hóe lang heeft klein Duimpje wel niet gelopen met die korte beentjes of die gelaarsde kat ondanks zijn zevenmijls laarzen....
Hij liep dan wel sneller maar je wist mooi niet waar hij vandaan moest komen...
Én Doornroosje....Doornroosje sliep notabene 100 jaar... al heeft ze daar zelf weinig van gemerkt...
Assepoester wel...
Die heeft alles gemerkt... een vreselijk leven waar ze pas rond de huwelijksgerechtigde leeftijd vanaf was....
Toen waren er geen kinderrechten... kinder beschermingen of stichtingen voor het vergeten kind...
Ze had alleen vogeltjes en muisjes....
Van... en ik wil ook niet eens weten hoe lang de kikker een kikker was voor hij gekust werd...
Gelukkig lang geleden want dat paddo's likken is nu niet meer toegestaan.....
Maar het kwam goed!!!!!..
Het kwam altijd allemaal goed... het liep altijd goed af....
Van... maar goed... ik had het over kabouters.... geloven in sprookjes en vasthouden aan goede losse korte momentjes...

Inmiddels weet ik dat mijn ouders het allemaal uit liefde deden en goed bedoelden maar niet wisten wat liefde was gezien hun eigen jeugd... twee wereldoorlogen... Jappenkamp....
Én inmiddels heb ik alles op een rijtje kunnen krijgen en ben ik trots op hoe ik overleefd heb en eruit gekomen ben.... bloed zweet en tranen... maar zo blij met alle inzichten...
Én dáárom kan ik ook die losse lief bedoelde momentjes wel koesteren... het is tenslotte alles wat je aan essentie hebt om op terug te vallen... hoe overschaduwd ook...
Maar een van die momentjes was dus luisteren naar de radio naar " het klokje van 7 uur en dus"... en dan kwam er een té lieflijk piano melodietje vervolgd door de stem van Henk de Wolf...die vertelde over kabouter koning Kaskoeskielewan en Krokeledocus... die heel wat avonturen samen beleefden...
Wat kon die man vertellen... zelfs die stemmetjes heb ik nog in mijn hoofd zitten...
Én vanmiddag vind ik de fragmenten op YouTube terug... van iets voor mijn tijd maar hij heeft het 35 jaar volgehouden lees ik later... hoor ik het deuntje ....beluister ik weer zijn stem... en waan ik me in het rijk van Kaskoeskielewan.....
https://youtu.be/rhMR9L9ii2M
Van... ach... misschien moet je wel eerst oud worden om dat geweldig te vinden en er van in vervoering te kunnen raken... maar dan word ik graag oud...
Ik app het mijn zus díe ook direct terug duikt in oude tijden....
Én we herleven en genieten... delen geeft toch meer opbrengst dan optellen en vermenigvuldigen zeg ik dan maar weer eens..
Van... had ik er het weekend er nog over hoe het is je kind van ouders te voelen op mijn leeftijd... nou je hoeft er weinig meer voor te doen dan een oud fragment te beluisteren merk ik al...
Al dekt dat niet de lading natuurlijk want ik voel me dat kind van toen en niet van hoe dat nu zou zijn...
Toch blijft dat gevoel wel even leuk ... alle bijkomstige voltooide en volbrachte narigheid daargelaten...
 Van zo... de computer nu uit anders blijf ik aan de gang...
Breien gaat niet meer lukken... eten maken en dan lekker ontspannen in bad......
En dan maar gewoon bijtijds naar bed want morgen begint de werkweek weer....
Dát ik dan uit mijn eigen lesmateriaal kan putten maakt het wel heel luxe voor míj... en voor de kinderen leuker...

26 februari 2018

Dag van:

Het is al ver over twaalven als Willem thuiskomt...
Hanna's mama blijft er slapen en Willem gaat er morgenvroeg weer heen...
Hanna is in goede handen en met de morfine zit ze vast op een roze wolkje...
Morgen zal ze geopereerd worden...
Tegen tweeën lig ik pas in bed....
Slapen doe je dan niet meteen... zeker niet na zulke gebeurtenissen....
Maar uiteindelijk neemt de slaap mij in haar macht...
Van.... veel te vroeg weer opstaan want Willem moet terug naar het ziekenhuis..
Dochter krijgt eerst een MRI scan...
Wat een gedoe allemaal voordat ze je opereren...
Weer wachten en dan eindelijk groen licht....
Willem neemt afscheid voor de operatie kamer waar Hanna met haar moeder in gaat... en het duurt en het duurt... spoedgeval tussendoor...
Van... maar dan kunnen Willem en Hanna's mama eindelijk aan de koffie... Hanna ligt onder het mes..
Van... en dat was maar goed ook want tijdens het eruit halen springt de blindedarm... gevolg... de buik moet gespoeld worden..
Nare complicatie...dat wordt morgen niet naar huis maar zeker drie dagen ziekenhuis verblijf....
Van... wat moet er dan veel geregeld worden weer... want hoe oud je als puber ook bent, op zo'n moment ben je een klein kind die wil dat papa of mama bij je slapen....
En dus wordt alle overredingskracht u uit de kast gehaald om extra vrij te krijgen... honden onder te brengen... afspraken af te zeggen... enz enz....
Vanavond slaapt mama er... morgen papa die vanuit daar maar naar zijn werk gaat maar morgen gelukkig nog vrij heeft gekregen...en daarna zien we weer verder...
Van.... Willem en ik appen wat af... over mooie gesprekken die hij heeft tijdens bijzondere ontmoetingen...
Van goede gesprekken met Hanna's mama en over Hanna zelf met haar nu zichtbare eigenaardigheden die extra naar voren komen...
Van.... gedichten en mooie foto's...
Af en toe stuur ik even een filmpje over wat de honden doen...
Én tussendoor... zeg maar het grootste gedeelte hou ik me bezig met schoolse zaken...
Hoe is het mogelijk dat als je tot zo laat op school blijft altijd, je toch nog zoveel werk te doen hebt..
POP invullen..... werk voorbereiding.. roosters aanpassen... leerling administratie bijhouden en eigenlijk, terwijl ik er laatst nog over las, dubbel werk want waarom zet ik de mailtjes ook nog eens in een leerling systeem.... handelingsplannen maken van nieuwe leerlingen... ouder gesprekken voorbereiding.... een soort van groepsplan maken zodat je overzichtelijker te werk kan gaan... bedenken hoe je invulling gaat geven aan de thema opdrachten... rode kleding opsnorren want donderdag is het "alles is rood" dag... werkbladen maken omdat ze niet kant en klaar bestaan...
En netwerken ... eigenlijk wel een van de leukste dingen.... vandaag met mediamensen en mensen uit het veld van Downsyndroom en hun op handen zijnd symposium...
Die uitnodiging kunnen een paar mensen uit mijn omgeving wel goed gebruiken..
Als laatste babbel ik nog even met de vrouw die veel betekent op het gebied van taal achterstanden en met iemand van stichting Milo...

Van... niet te vergeten tussendoor honden uitlaten in de ijzige kou... ze te eten geven... op hun donder geven als ze echt te ver gaan in hun spel en een wasje draaien....
 Toch is het geen werkdruk of zonde van je tijd... veel dingen blijven leuk om te doen... je merkt alleen dat het meer en meer en meer wordt en vraagt je af hoe dat toch kan...
Van... Blitz duikt op de bank... doet hij anders nooit en mag ook vast niet van de baas...Babs springt op de stoel van de baas...Bikkel probeert de bejaarde macho uit te hangen wat faliekant mislukt en Bengel heeft de keukentafel maar in beslag genomen... lekker warm want daaronder zit de verwarming...
Zin om boodschappen te doen heb ik niet... te koud... ik maak wel iets van restjes...
Willem eet de maaltijd van Hanna op hoor ik al... zij wil nog niks eten en papa eet immers alles... zelfs ziekenhuis eten...
Jammer dát Annet helemaal boven werkt en te druk is om naar de kinder afdeling te gaan...
Zij had vast nog wel meer lekkere hapjes voor Willem als voedingsassistente zijnde...
Van.... ach...Mies Bouwman overleden... tv icoon... de lopende band...de tv marathon inzamelingsactie van het Dorp toen...
Het Dorp waar ik elke dag langs rijd en dat nu voor een deel in puin ligt in verband met een grote renovatie en nieuwbouw...
Ze zal de heropening  niet meer meemaken...
Sterk verzwakt en niet meer opgeknapt staat er in de berichten....
Ook zulke mensen overkomt dat dus... verzwakken zonder dat het opgemerkt wordt...
Van...22.00 uur... Willem komt eraan....
Dát was een lange dag...
De televisie die nog niet aan geweest is gaat direct aan...
Abrupt stoppen de Stef Bos klanken uit mijn computer, waar ik heerlijk naar aan het luisteren was...
Nou ja... Willem heeft ook even zijn momentje nodig...
Van... ha fijn de vijf genomineerden van de Wouters Pieterse prijs zijn bekend...
https://www.nu.nl/cultuur-overig/5145251/vijf-boeken-genomineerd-woutertje-pieterse-prijs.html
Alleen die ene titel al..."de zweetvoetenman".... daar  word je toch meteen nieuwsgierig naar...
Van... oei en niet vergeten..6 april beginnen de media ukkie dagen... thema dreumesen, peuters en kleuters...
Daar ga ik morgen maar even voor aan de gang...
Van... en dan ineens gaat je lichtje uit... gapen... geeuwen... moe.. ofwel genoeg gedaan vandaag en genoeg meegeleefd... en genoeg aangehoord...
Morgen een extra compensatie dag.... toch wel lekker...
Media ukkie dagen voorbereiding dus en... wie weet maar weer eens een brei werkje oppakken...t is er wel weer voor...

25 februari 2018

Dag van:

Van vanmorgen bij twee lieve mensen, die Willem van de kerk kent, lezen... hoera onze dochter is vandaag 52...
Ze natuurlijk eerst feliciteren maar dan zoets hebben van.... hoe kan dat nou... en dochter van 52...?
Nou ben ik geen 52 meer,  maar 57..... maar het klinkt zo raar en dochter van 52 hebben...
Dan dringt het besef tot me door dat ik natuurlijk hele oude ouders had toen ik geboren werd...
Mijn vader was 54 en mijn moeder 38...
Voor míj is hert heel normaal dat ik allang niet meer gefeliciteerd wordt door mijn ouders...
Maar het is juist veel normaler als dit wel gebeurd....
Ik las immers laatst ook een stuk in een krant waarin stond dat een 99 jarige moeder aan het sterfbed van haar 80 jarige zoon stond...
Vond ik ook al raar...
Het voelt even heel.... tja hoe zeg je dat.... onwerkelijk of zo...
Hoe zou dat voelen als ik nog een vader en moeder had...
Stom eigenlijk want Willem heeft immers ook nog een moeder en dat vind ik gewoon...
Al feliciteert ze hem niet meer in dit stadium van haar leven...en zeker niet via Facebook...
Mijn vader typte zijn artikelen voor zijn economische nieuwsbrief nog op een typmachine... hij heeft nooit weet van computers gehad...
 Mijn moeder stencilde (autocorrectie op mijn mobiel herkent het woord niet eens meer) die nieuwsbrieven nog met de hand...
Maar zij heeft nog wel geweten wat geld pinnen was...
Ik ben langer moeder van mijn kinderen dan mijn vader, vader van mijn zus en mij was...
 En ik ben langer zonder vader nu dan ik ooit mét ben geweest...
Van.... aparte eerste zondagochtend gedachte...
Én ik geloof dat onder dat vreemde gevoel ook wel iets van gemis steekt....
Hoe zou het eigenlijk voelen, nu je zelf naar die 60 kruipt,  je nog kind van iemand te voelen....?
Ik sta al zolang bovenaan de lijst van generaties nu.... als eerste te gaan....
Zorg dragen voor jezelf... zorg dragen voor je eigen kinderen...
Niét meer terug kunnen vallen op ouders....
Zou ik mijn moeder nog 'lastig vallen' met mijn zorgen zoals ik vroeger deed?
Ik zou haar zeker om raad vragen denk ik...
Mijn vader zou nu 111 zijn... mijn moeder 95.....
Hoe zóu ze er nu uitgezien hebben op haar 95ste?....
Grappige zondagochtend gedachtes....
Van.... toch zal ik zelf (hoop ik dan toch) mijn kinderen ok op die leeftijd van 52 feliciteren.. ik heb immers al een zoon van 34 en een dochter van 31....
Over 20 jaar ben ik 77..(moet ik toch kunnen halen) ... en dan feliciteer ik héb....
Hi hi hi.. moeder van kinderen die dan zo oud zijn als ik nu zo'n beetje ben......
Wie weet ben ik dan al wel overgrootmoeder ..... kleinkinderen van 33, 29,28,26
 Ik hoop dat ik dan nog eens aan deze zondagochtend gedachte denk...
Ik hoop überhaupt dat ik het red.....77 worden....
Dan ben ik net 10 jaar met pensioen....

Zou ik nog gezond zijn... zou ik dan nog, misschien iets langzamer, met de honden wandelen... zoals gisteren mijn prullaria verplaatsen.... poep ruimen van een nieuwe generatie honden...?
Ach ja... over 20 jaar... we zullen het beleven....
Van.... in de middag komt een oude vriend van Willem na lange tijd weer eens bezoek met zijn vrouw...
Ik heb ze al een keer ontmoet en het voelde toen heel goed...
Een man met een enorme diepgang en de gave na het luisteren van je verhaal precies de juiste vragen te stellen zodat je nog dieper op zaken ingaat...
Een bijzondere man....
Allebei onderwijs mensen... hij aan het VO richting godsdienst, filosofie en zingeving en zij school coach....heerlijk die raakvlakken...
Én hoe leuk dat we op het onderwerp ouders en kinderen komen maar dan wij in relatie tot onze ouders...
En dan die vragen van Henri... wat zocht je in je ouders..... wat mis je nu precies....hoe zou kind zijn in het nu voor je moeten voelen, waar vind je dat in en hoe zou je dat invulling geven...
Van.... nou ga er maar voor zitten...
Dat heb je niet 1,2,3 beantwoord....
Vroeger zocht ik niets in mijn ouders... je kreeg een daar deed je het mee.... de veiligheid die je toen kreeg was je veiligheid en je wist niet beter.... al weet je nu dat het dat absoluut niet was...
Én mis je nu iets?..... misschien raadgeving.... advies... gewoon alleen het idee nog kind van iemand te zijn...of toch niet?.... En waarom dan...
Bij Willem komen we op de demente wijsheid die nog aanwezig is als een soort houvast aan het feit dat je nog een stukje moeder herkent in de vrouw die je moeder is...
Haar holle ogen zijn het niet waar je het in vindt maar wel soms die twinkeling...
Van.... we hebben het over, zoals ik dat altijd noemde, de grens gesprekken met je ouders...
Die gesprekken die vlak voor de dood van hen plaatsvinden en ook alleen dan kunnen plaatsvinden omdat ze dichter bij de kern zijn dan ooit... bij dat wat is overgebleven...
Blijkbaar hebben toch meer 'kinderen' dan alleen ik dat gedaan....
De "wat je nog wil zeggen/ weten/ vragen/kwijt" gesprekken....als je daar de kans voor krijgt tenminste en je ouder niet plots van je wordt weggerukt...
Een we hebben het over doodsstrijd... inslapen.... euthanasie....
Wat een gesprekken op een zonnige zondag...
Ach ja... en natuurlijk hebben we het over onderwijs... de angstcultuur die op veel scholen heerst en vaak beleidsbepalend blijkt te zijn....bang dat het uit de hand loopt of het overzicht te verliezen...
Het dingen voor willen zijn in plaats van ze te laten gebeuren en dan zien dat het wel meevalt met de gevolgen..
Ik las vanmorgen toevallig ook nog een  mooi artikel over werkdruk:
https://stichting-leerkracht.nl/werkdruk-in-het-onderwijs-verminderen/
Tijd verkwistende processen en nutteloze administratieoogt het dingen dubbel moeten doen...
En zo bomen we door.. over wat wat we wel en niet belangrijk zouden moeten vinden en waaruit we onze inspiratie halen buiten ons werk...
Van.... een mooie middag....
Van...de avond verloopt ietsje anders... in het kader van.. in huize Lindeman le Comte is altijd wel wat loos...
We hebben net de Luizenmoeder gekeken en bedenken ons dat we blij zijn dat 1 april dit jaar niet op een schooldag valt... en Willem heeft net zijn oude kloffie aangetrokken of....
 De telefoon gaat... Hanna ziek en niet gewoon ziek... erg ziek.. erg buikpijn... klinkt als
blindedarmontsteking.....
Dus naar de huisartsenpost met mama en wij wachten rustig af...
En weer telefoon... naar het ziekenhuis...

Terwijl Willem zijn kloffie weer verruild voor kleding, zoek ik het adres van het ziekenhuis...
Maar oeps... Willem zal niet meer via de hoofdingang kunnen maar moet naar spoedeisende hulp... de nacht ingang...
Dat gaat 'm niet worden natuurlijk... Willem en de weg vinden is al een ramp laat staan dat ik hem moet uitleggen dat hij een andere ingang in moet...
Ik heb mijn jas al aan voordat hij beneden is...
Ik ga wel voor je uit rijden vertel ik hem...
Echt?...
Ja echt en opschieten nou maar...
Het is echt koud buiten...maar de auto start nog en de verwarming zal zo wel op temperatuur komen...
Zo rijden we in de donkere kou achter elkaar naar het ziekenhuis...
Voor de nacht ingang slagbomen houd ik stil... raampje open...
Daarin Willem wijs ik...
Daarin?...
Ja daar en dan door de intercom zeggen dat je voor je dochter komt....
Welke intercom?
Bij de slagboom Willem..
Daar?
Ja daar!
Én waar is de ingang dan?
 Na de slagbomen alsmaar rechtdoor rijden Willem tot je licht ziet...
Waar zit dat dan...?
Willem gewoon doen wat ik zeg... doorrijden tot je licht ziet...
Mijn arm vriest intussen af met dat raampje open...
Ik rij iets door... draai de auto.... rij langs de slagbomen en zie dat Willem er al door is...
De rest zal hij ook wel vinden...
Van.... en als ik even later thuis zit en zijn appje lees weet ik zéker dat hij er is...
Praktische ik help hem er even aan herinneren dat hij zijn werk afbelt... want dat gaat hem morgen natuurlijk niet worden nu...
Hij zal wel laat thuis zijn en anders morgen weer vroeg erheen moeten...
Misschien ook slim om Babeth nu met haar proefwerk week voor de rust hier te laten zijn de hele week....
Ook maar even met haar mama overleggen...
Ach ja... never a dull moment hier zeggen de Engelsen dan...
Én zo is dat!

24 februari 2018

Dag van:

Ach ja..... dan maar in nachtpon de compleet onder gepoepte kamer opruimen met je ogen op 8.30 uur...
Willem zag het even niet meer zitten en riep wanhopig naar boven...
En dat sta ik dan... sloffen... pon... emmer sop... mop.... keukenrol....
Van... het is dan ook wel héél erg dit keer... er is zo goed als geen plekje waar we noch normaal over heen kunnen lopen...
En je vraagt je af hoe je het allemaal weer hygiënisch schoon krijgt...
Willem helpt wel dapper mee... zijn zorgen gaan vooral uit naar hoe lang dit nog door moet gaan en hoe lang Bikkel nog heeft...
Hij drinkt ook wel erg veel water de laatste tijd...
Van... en dit keer denk ik niet "ach Willem trekt wel bij... ik ruim het wel weer op... straks is alles vergeten "
Dit keer denk ik.. och Bikkel wat doen we je aan.... moeten we dit nog willen?
Ik hoor Willem zeggen..."dan moeten we de ratio maar inschakelen en het gevoel uitzetten.. want mijn gevoel zegt dat hij nog geïnteresseerd genoeg is in alles maar misschien zegt mijn ratio wel wat anders"...
Ha ha... Willem en ratio.. daar kan ik me nou weinig bij voorstellen...
Willen denkt immers  zo goed als alleen maar met zijn gevoel...
Ach Bikkeltje Bikkeltje... oude bejaarde man....
Van.... waarom gaan honden nog zo weinig vanzelf dood?
Waarom moeten toch baasjes de beslissing van inslapen nemen?
In de natuur gaat alles vanzelf maar met huisdieren is dat blijkbaar toch anders.
Je hoort wel eens dat honden, als baasjes beneden kwamen, dood in het mandje lagen, maar je hoort het niét vaak...
Vaker hoor en lees je..."we hebben onze trouwe vriend in moeten laten slapen"...
Van....nou móet ik zeggen dat Bikkel ook niet veel ruimte krijgt om rustig dood te gaan natuurlijk..
De andere honden dartelen om hem heen... er is altijd wat te doen in huizen le Comte Lindeman...
Én dieren zoeken juist een rustig plekje om te sterven heb ik ooit gelezen... ergens onder een struik of diep in het bos..
Weinig kans dus hier...
Van... een uur en een kwartier later is alles opgeruimd en schoon...
Willem eet snel want hij gaat naar de voorlees wedstrijd waar een van zijn vluchteling leerlingen voorleest waarna hij uit dankbaarheid bij hen is uitgenodigd voor een maaltijd...
Én één ding weet ik zeker als Willem te eten krijgt is hij voorlopig nog niet terug... zeker niet als het de befaamde Syrische kip schotel is....
Hij is nog niet koud 5 minuten weg of weer laat Bikkel alles gaan...
Melkachtige diarree met vreemde stukjes weefsel en bloed erdoor...
Ik maak een foto ervan en app Willem...
Wat te doen nu?
Gaan we de hele lijdensweg artsen en onderzoeken met hem door of kijken we het dit weekend aan...
Is dit dan misschien het begin van zijn einde...
Maar hoe vaak hebben we dat al niet gedacht...
We besluiten af te wachten...
Bikkel ligt rustig in het zonnetje en geeft niet aan pijn te hebben...
Hij slaapt... hij slaapt veel... en Babs en Blitz laten hem vooralsnog gelukkig met rust....
Van... ik betrap me erop dat ik op zijn ademhaling let in de stille van deze zaterdag morgen...
Zijn ogen draaien af en toe.... zijn poten geven kleine schokjes en het ademhalen is onrustig...

Och Bikkel.. lieve oude Bikkel... van ons mag je gaan.... maar je doet je naam zo'n eer aan en blijft zo'n Bikkel....
Van..... met dat zonnetje dat je huis binnen schijnt en de verwarming op 20, krijg ik zo'n onbedwingbare zin om dingen schoon te maken waar ik anders niet aan toe kom..
Afzuigkap, rommel lades in de keuken en zo... al die kleine dingen die zijn blijven liggen eens opruimen en... weggooien.... onnodige zooi weer eens gewoon in de prullenbak om weer onnodige prullaria aan te schaffen...
Van... maar ja.... dan kom ik als eerste bij de vensterbank in de keuken waar al die leuke souvenirs uit diverse landen en plaatsen op staan...
Prullaria is het zeker... maar weggooien...????
Dát wordt dus de eerste verplaatsing...
Doch als ik wil verplaatsen zal ik op die plek eerst ruimte moeten maken...hmzzz.... wat kan weg en wat niet.... het één van een leerling gekregen.. het ander van een kleinkind.... dan nog iets dat in het kerstpakket van 3 jaar geleden zat...
Nou... eerst dat laatste maar weg.... dat is 1...
Enfin.. zo kruimel ik een paar uurtjes.... er is weer ruimte...
Het lijkt weer op een huis ipv een uitdragerij....
Van.... boven ook maar aan de slag..
Overal oorbellen... iets met elke keer.... die ruim ik morgen wel op en dat maal 8....
Ik prik ze allemaal op het lege canvas doek.... ideale manier om je oorbellen op te hangen en staat nog grappig ook...
Kleding opruimen die her en der verspreid ligt.... haarknipjes  netjes in het daarvoor bestemde tasje..
Ik zeg: goed bezig!
Beneden hoor ik Bikkel alweer blaffen omdat er waarschijnlijk een hond het bruggetje over loopt...
Ook dat zal wel weer goed komen...
Ondertussen begint het huis aardig fris naar glassex  en allesreiniger te ruiken...
Dát is beter dan honden poep luchtjes...
Van.... pffft verzucht Willem bij thuiskomst... ik hoef nooooit meer te eten.... ik zit helemaal vol.... nou ja... in ieder geval vanavond geen eten meer....
Ik dacht al.. Willem en nooit meer eten dan bestaat niet....
Hij laat me de foto's, die wat mij betreft zo in een kookboek of kook tijdschrift kunnen zo mooi,  van al het eten zien...
Lieve ménsen zijn het... en niet alleen om hun eten.... wat een verdriet....wat een kracht...
En als we s avonds de belden op het journaal zien dan smaken we des te beter waarom...

Van de week had ik het er nog met een collega over... hoe het toch kon dat er zoveel nieuwe aanmeldingen bij ons op school zijn...
Ik vertelde haar al dat je overal kunt lezen dat het passend onderwijs bijna geen haalbare kaart is...
Niet alleen zo zeer omdat het heel lastig is kinderen met een rugzakje in de juiste onderwijs behoefte te voorzien maar vooral ook omdat je naast rugzak kinderen tegenwoordig ook zoveel vluchteling kinderen in de klassen van het reguliere basisonderwijs binnenkrijgt met weer heel andere specifieke problematiek; de taal, trauma's, strubbelingen van familieleden die terug willen terwijl de anderen willen blijven... verdeeldheid dus...., uiteen gerukte families....
Met kerst kreeg de zus van de moeder van dit Syrische gezin een infarct... en hoe kom je dan bij je zusje die in Berlijn woont... je hebt geen auto... geen geld voor alternatief vervoer etc....
Vanavond zie ik een klein bebloed en bestoft meisje van een jaar of 5 tussen de puinhopen van bombardementen haar verhaal doen....
Dan moet ik vaak meteen aan Wilders denken... zou zo'n man hier echt onbewogen en misschien zelfs verbolgen naar kunnen kijken en als eerste kunnen denken 'weer eentje die naar Nederland komt'.....'t zal toch niet waar zijn hè....
Van.... Willem gaat de honden uitlaten... Bikkel, die al aardig weer opknapt, gaat met hem mee.....
Even rust... even niks...
Van..... de boodschappen zijn snel binnen....
Het eten.. nou ja voor Babeth en mij dan.... snel op... en Willem...?
Willem neemt toch nog maar een salade......en 3 eitjes...
Van..... yes..... mijn mollen zitten er nog in!!!!
Volgende week alweer de laatste aflevering..
Maar ja... wordt het Olcay.... of toch Ruben.... al kan Jan ook....
Lastig.... lastig....
Ik neem het maar mee naar bed.... wie weet komt het antwoord in mijn dromen...

23 februari 2018

Dag van:

Ach.... ik zal wel op de een of andere manier uitgerust zijn, denk ik als ik om half zes wakker word en ook niet meer in slaap kom...
Wél heel lekker om nog even drie kwartier in bed te liggen met het idee dat je in bed ligt...
Euh klinkt dit logisch...?
Voor mij wel...!
Natuurlijk had ik ook aan de ochtend rituelen kunnen beginnen en dan beneden nog zeeën van tijd overhebben... maar zo werkt dat bij mij niet...
Áls ik dan eenmaal aan de dag begin, laat me dan ook maar lekker doorstomen...
 En dat doe ik dan ook even later...
Tussendoor feliciteer ik Babs met haar eerste verjaardag..
Eén jaar en dan volwassen genoemd worden...
Ik feliciteer de fokker ook maar even...
Vanavond zal ik wat extra lekkers geven om het te vieren...
Van..... iets vroeger op school dan anders...
Komt goed uit want ik moet nog wat verjaardag voorbereidingen plegen voor die ene leerling...en wat werk klaar leggen....
Áls we in de kring zitten en we de dag doorspreken vertel ik van de verjaardag die eigenlijk in de vakantie al was...
Maar ik word al snel onderbroken met "maar vandaag ben ik echt jarig... in de vakantie kwam ik uit mama's buik en vandaag was ik jarig"... ☆
Ik vind het een goede beredenering... zo kan ik nog wel een paar dagen bedenken om extra feest te vieren...
We dansen.. we zingen... we pakken de digitale cadeautjes uit en versieren een digitale taart...
Dan wordt er getrakteerd.... daar zullen we de cupcakes hebben...
Én een wijsneus wijst op de digitale taart die nog op het bord staat en trekt een vies gezicht om vervolgens een hap cupcake te nemen vervolgd door een verheerlijkt "mmmmm"...
Tja tegen deze lekkernijen kan een juf met digitale vernuftigdheden natuurlijk niet op...
Van... ze zijn rustig vandaag... vrijdag natuurlijk...
Ik kan met twee  leerlingen zelfs werkbladen maken terwijl de anderen rustig aan tafel bezig zijn.....

Buiten spelen is koud vandaag... dat houden we niet lang vol..
Dat zal wat worden volgende week als het kwik nog dieper daalt...
 Een heerlijke leerling mét Downsyndroom heeft zich bedacht vandaag tot "nationale grenzen verleg dag" te bombarderen..
Nou is downsyndroom mijn specialiteit...
Tijdens mijn opleiding gedrag specialist heb ik naast gedragsproblemen bij kinderen met hechtingsstoornissen ook onderzoek gedaan naar gedragsproblemen bij kinderen met Downsyndroom...
Beide naar aanleiding van leerlingen die ik ooit in de klas had met bijbehorende problemen die me eindeloos boeiden..
Hechtingsproblemen omdat ik ontdekte dat met "liefde" dus niet alles op te lossen is...
Hechting in de eerste maanden is zo cruciaal dat je dat nooit met helemaal goed krijgt als dat verstoord is geraakt..
Deze kinderen hechten zich niet aan mensen maar aan structuur en tradities... steeds alles op dezelfde manier doen... alles en eigen plaats geven... rituelen...
Dat geeft veiligheid...
Downsyndroom omdat ik gewoon een enorme affiniteit voel met deze doelgroep...
Éen doelgroep met enorme diversiteit...en oh zo veel gradaties....
Ik weet nog goed de kritiek op het programma van Johnny de Mol...."je ziet alleen de goede daar"...
En hoe gaaf ik het programma  ook vind... ze hadden natuurlijk wel een beetje gelijk...
Van... ik werk óók voornamelijk met de zogenaamde goede.... Ben en Marleen van de kliek werkten met de minst goede.. en het verschil is groot....
Het plezier in werken met hen is echter ook groot...
Er gaat niks boven de eigenwijsheid... zeg maar gerust eigenzinnigheid...
Én daarom zeg ik ook altijd "Je moet als juf of begeleider altijd net iets - downer-  zijn dan je leerling of client met Downsyndroom...
Van... en dat is een reuze uitdaging... ook voor jezelf...
Vooral.... omdat ze zo leuk en slim zijn en humor hebben...
Je wilt niet weten hoe vaak ik even een andere kant op moet kijken als ik ze waarschuw of corrigeer en dan zo'n onschuldige of juist overdreven schuldige blik terug krijg...
Én je moet eindeloos veel geduld hebben maar ik zeg je.. dat kost geen moeite...tenminste als je affiniteit hebt met ze...
Heb je dat niet dan zou je al gauw geneigd kunnen zijn het "bloed onder je nagels zuigertjes" te noemen...
Van... ik geniet ervan... heb truckendozen vol trucjes... ben eigenwijzer dan eigenwijs ... en heb graag geduld...
Én dus ga ik vandaag eens heerlijk de strijd aan....(terwijl ik wel 100 keer die bewuste andere kant op moet kijken)

Ik verbaas hem met onverwachte antwoorden of reacties (handvat nummer 1)
Ik blijf consequenter dan consequent vandaag...
Ik introduceer het lieveheersbeestje moment...
Ik zocht eigenlik de befaamde rode time out kruk maar kon die nergens vinden en vond toen en rood lieveheersbeestjes stoeltje uit een Ikea achtige poppenhoek..
Zet het ding op een plekje in de klas waar niks te beleven is want... dan gaan ze daar wel mee aan de gang... en heb je het dan bij een kind met Downsyndroom afgeleerd dan bedenkt hij wel het volgende..en ze vinden altijd wel iets...
Ik hang er een rode pictogram boven met een duim naar beneden.. zeg maar zo'n Facebook Like datum maar dan andersom...en poot meneertje erop als het echt even niet meee kan...
Verdikkie.. de duplo plaat vergeten weg te halen (schuif schuif schuif).... en oeps toch de kruk iets te dicht bij de kast gezet (deurtje open deurtje dicht deurtje open deurtje dicht)...
 Maar eindelijk zit hij zonder enig iets en dat is toch minder leuk...
Yes.... het werkt
 Mag weer in de poppenhoek spelen.....kletst 2 speelgoed deksels herhaaldelijk tegen elkaar...
Dan maar er op het vriendelijke lieveheersbeestjes stoeltje na 4 waarschuwingen...
Dat bevalt hem niet...
Oké... ga je nu gewoon gezellig spelen?...
Ja...
Boink boink boink.. trappen tegen de bedbox die in de klas staat... maar met een blik van..."Dit ga jij niet goed vinden hè "
Ook ik geef hem een blik terug van "NEE dat ga ik niet goed vinden en kijk naar het stoeltje...
Frrrtt... weg is meneertje... op naar zijn volgende wandaad...
Kom we gaan naar binnen...
NEE
Hij rent weg...
Oké... wij gaan naar binnen en jij niet... doei....
Wow. Dat had hij niet verwacht....
Ja ik ga mee naar binnen!
Nee kan niet meer... ik heb de deur al dicht...
Maar ik ga luisteren....
Waarmee?
Ik denk mijn oren (Let op hij houdt en slag om de arm en de deur op en kier)
Alleen denken?
Ja ik denk het wel....
Ik kijk de andere  kant maar weer even op..hij kijkt te guitig....

Oké.. dan doe ik de deur weer open...
Een beker omgooien...
Leuke actie maar pech meneertje want hier is een doek en ga het maar opruimen..
Oeps.. dat was niet de bedoeling...
Zo gaat dat de hele dag door... en niet alleen hij geniet daarvan... maar ik ook...
 En nóch de een noch de ander wint... het gaat om het spel....en het uiteindelijk inzicht verkrijgen in waarom dingen nou eenmaal gaan zoals ze gaan... moeten zoals ze soms moeten...hoe het leven in elkaar zit....en  dat leer  je door dat spel ..en door je grenzen proberen te verleggen
Én dáárom geniet ik er zo van....en hou ik soms grenzen dicht en zet ik andere grenzen open
Van.. ach... ik kan er wel uren over bomen en praten en sparren en ervaringen uitwisselen...
Van... eind van de dag.. en vier vrije dagen in zicht...goede overdracht dus
..werk afmaken...oudergesprek...
Zes uur thuis...
Willem heeft maar weer eens kebab gehaald..
We kijken wel 3.4.6.8 keer de race van Kjeld Nuys op de 1000 meter....
Zijn tweede gouden medaille...
Maar áls ik hem voor de 10 keer zie met weer dezelfde interviews en commentaren van weer andere presentatoren, vind ik het weer welletjes...
Van... had ik nu maar een wekker die niet wakker maakt maar je verteld dat je juist niet hoeft wakker te worden want  dan kan ik uitslapen morgen..
Enneuh.... hoe zet ik mijn biologische klok uit...die juist zo blij is met mijn werkweek ritme...

22 februari 2018

Dag van:

Wat kan ik toch genieten van de geweldige luxe tien minuten langer te kunnen blijven liggen in bed omdat ik niet Willems brood hoef te smeren of hondenvoer hoef te maken omdat het Willems vrije dag is...
Belachelijk misschien maar ik geniet... en met de armen onder mijn hoofd lig ik bewust tien minuten langer in bed met de gedachte..."Ik blijf lekker liggen... oh wat lig ik lekker... kijk mij toch eens liggen..."
Van... tja en dan toch eruit....
Wel de honden uitlaten.... wel even aankleden etc.
Als ik weg wil gaan komt Willem net naar beneden...
Beter!.... want anders zou Babs weer alle kasten en vuilnisbakken plunderen (een nieuwe tic van haar)
Van.. grappig dat elke hond toch weer zijn eigen karakter heeft...
Blitz bijvoorbeeld bijt eigenlijk nooit iets stuk en vreet ook niet alles uit bakken of kasten...
Blitz is ook veel minder van de knuffels en balletjes maar veel meer van de botjes .....
Babs is van de gevoelige onderdanige aard en Blitz van de olifant door de porseleinkast...
Babs is van... oei de baas is kwaad... Blitz is van... wat nou de baas is kwaad....
Én Bikkel is Bikkel...
 Nou ja... net als bij mensen zoets dus...
Van.. laat ik eens naar school gaan....
Door de intercom schalt weer het "alles is liefde" lied... gevolgd door lieve verhalen van kinderen....
Vandaag ervaar het maar 'ik belevingslessen'... bouwen met  constructie materialen... kleien... de 'wil jij mijn vriendje zijn' les 1e deel en alle andere terugkomende  zaken..
Van... lief ben je als je niet stout bent en stout ben je als je niet lief bent... heerlijke kleuterlogica... maar wel duidelijk...
Ik vraag door...
Wat doe je als je lief bent dan...?
Antwoord: niet stout zijn...
Ik hou hardnekkig vol...
Wat is stout zijn?
Plagen....
Wát is lief zijn?..
Niet plagen...
Van.... ofwel.. het leven hoeft niet zo ingewikkeld te zijn áls wij volwassene het willen maken...
Van.... de hele dag door hoor ik steeds die leerling die morgen jarig is 'happy birthday to you' neuriën....
Als ik vraag wat ze neuriet is het antwoord... happie cupcake koekoek....
Ook dat reken ik vandaag goed...
Van.... zoiets van... mijn dag kan niet meer stuk ...
Ik loop dan ook met een voldaan en gezellig gevoel de deur uit als het werk er weer op zit...
Op naar vriendin Annet die haar dochter en kleinkinderen op bezoek heeft...een kleuter en een peuter...

Of zoiets van.. mijn werk zit er nog niet op voor vandaag want ik kom binnen en heb ze om mijn nek hangen en op schoot zitten....
Een bijzonder gevoel toch.....
Ooit zat hun mama bij me op schoot en voerde ik haar brood tussen de middag...
 Ik was een tweede moeder voor haar en haar broer...
En nu zitten twee look a likejes bij me op schoot....
 Van... dat ik het beste vriendinnetje van hun oma ben vinden ze al geweldig maar als ze horen dat ik ook nog juf ben net als hun eigen juf dan is het hek helemaal van de dam...
Alle namen uit de klas moet ik opnoemen en hoe oud ze zijn...
Én áls ik daarna óók nog eens het prentenboek van "tijger slaapt" ken EN de film van heksje Lily.. nouuuuuu dan lijk ik wel het achtste wereldwonder....
Mwoh... dat bevalt me wel gniffel gniffel...
Van... we eten gezellig wat.... we kletsen en brengen ze naar bed.... en dan vertelt dochter dat ze heel voorzichtige plannen hebben om naar Australië te emigreren...
Ik zie mijn vriendin slikken...
We gaan roken buiten zegt ze en maakt  mij, met een beweging met haar hoofd, duidelijk " kom mee jij"...
Van.... ik weet wat ze voelt en denk teug aan de mededeling ooit van mijn eigen dochter die met het gezin naar Schotland vertrok...
En Australië is nog wel even een stukje verder...
 Oh guttegut.... hoe gaan we dit weer overleven samen .....
"Jij gaat wel elk jaar mee naar Australië met mij" zegt ze...
Van... nou Annet je bent m'n bestie  maar dat vind ik wat veel van het goede...
"Denk jij dat ze gaan" vraagt ze dan...
Én wat doe je dan... wat zeg je op zo'n moment.... iets verzachtends van 'denk t niet' of gewoon wat je denkt hoe hard ook (want je bent immers hartsvriendinnen)...?
En dus zeg ik 'het klinkt wel serieus Netje '....'laten we maar afwachten'
'Ik denk niet dat ze gaan' hoor ik haar tussen hoop en vrees antwoorden...
Van... we babbelen nog wat verder maar de gaap en geeuw nemen de woorden over...
Tijd om naar huis te gaan...laat die twee nog maar even samen kletsen...
Van... Willems meiden zitten thuis te wachten... nou ja..Babeth dan want Hanna is boven...
Willem komt al snel na mij van de oudergesprekken thuis...
Hij zit weer vol verhalen...
Én Babeth natuurlijk ook want die was op ski vakantie en ging nog wel van de rode piste...
Ik hoor alle verhalen aan tot mijn oren tuteren....
Ik geloof dát ik wel genoeg heb gehad voor vandaag...
Laat mij maar lekker rustig de nachtrust opzoeken..
Nog even boven helemaal niks...
Morgen zien en horen we verder...

21 februari 2018

Dag van:
Waarom toch heb je soms van die dingen; 'fiepjes' (vak jargon), eigenaardigheden zeg maar.. die je eigenlijk helemaal niet wilt hebben....
Zo ben ik een absolute ramp op het gebied van rekenen (over wiskunde maar helemaal niet gesproken) maar.... heb ik wel weer heel veel met cijfers....
Nummerologie en zo, kan mij mateloos boeien... en vaak tel ik huisnummers bij elkaar op of nummerborden om een soort eindgetal te verkrijgen... ik tel regelmatig traptreden.... paaltjes van een weiland of mensen in een wachtkamer en....
Ik onthoud datums.... ik heb absoluut wat met datums...
Ik ken nog de geboortedata en sterfdagen ... zelfs trouwdata van mijn ouders en grootouders..
En echt tal van bijzondere datums vergeet ik niet...
Aanslagen in Parijs bijvoorbeeld.... datums van nare en mooie gebeurtenissen.... aanschaf en geboortedatum van de honden en....
Zo'n dag als vandaag dus....
Dé verjaardag van een hele oude bijzondere vriend die ik niet meer zie....  waarvan ik zijn dochter zo nu en dan eens tegenkom in de stad en....af en toe eens app of mail ik hem eens..zoals vandaag....
Mijn aangepaste spreekwoord luidt immers "Wat in het hart zit verzuurd niet"
Zijn verjaardag zit echter gekoppeld aan de dag dat mijn ex en ik uiteen gingen (klinkt nu makkelijker dan dat het in werkelijkheid ging... had nog heel wat voeten in de aarde).... en dat vergeet ik dus ook niet meer...
Van.... nou dat dus....
Én oké... dat ik dan die datum onthoud tot daar aan toe... maar ik onthoud ook ieder detail van zulke momenten...

Bizar dus.... en naast heel grappig, soms ook heel confronterend vervelend....
Van... ik probeer me te focussen op de verjaardag en de oude vriend.... nachten en nachten.. tot de ochtend begon, konden we bomen... bomen over de gekste dingen...
Én uitstapjes maken konden we onder het genot van de mateloze fantasie dat zijn altijd veel te grote auto's, vliegtuigen waren die opstegen als hij optrok...
Ik herinner me een dag dat we maar den Helder reden (de vuurtoren)..... van daaruit naar Enkhuizen (leuke haven) door naar Utrecht (Altijd fijn stappen) en om 00.00 uur nog besloten om naar Antwerpen te rijden (het nachtleven is daar zo gaaf)
En altijd... áltijd aten we shoarma....
Iets anders bestellen was doodzonde...
Ach wat hebben we veel ontdekt en gezien....
Een heel bijzondere vriendschap...die het kon hebben dat hij een relatie kreeg (Ik een stapje terug deed) het weer uitging (hij een stapje terugkwam).... ik een relatie kreeg (hij en stapje terug deed)... mijn relatie standhield en zoveel tijd in beslag nam en neemt dat er geen samen op ontdekkingsreis gaan tijd meer overbleef...
Én dan toch van elkaar weten dat we er zijn en als het echt nodig is voor de deur staan...a la minute....
Van... maar vriendschap moet je voeden.... hoor ik al zeggen...
Klopt.. helemaal mee eens...
Maar deze dus niet...
Én ter ere van onze immer diepgaande maar oooh zo fantasierijke en humoristische gesprekken maak ik een verjaardagskaart..... met een knipoog en een kus...
Van ♡e lieve vriend Hans

Van... dacht ik toch dat ik vandaag vrij zou zijn... dom dom dom.. ik moet gewoon werken...
Maar.. nee hè... we zouden vandaag die rondleiding in dat fitness centrum krijgen...
Eerst vriendin afzeggen... dan de fitness school afbellen...
Het is ons niet gegund blijkbaar....
Van... maar werken is ook zo leuk...
Én vandaag is de school fotografe er...
Om de haverklap stoten we elkaar aan als we een mooie blik of lach zien en moeten dan het hardst om elkaar lachen..
Ik blijf erbij dat voor mij beelden vaak zoveel meer kunnen zeggen dan alle woorden bij elkaar...
Én hóe mooi komt dat tot zijn recht als ik mezelf hoor zeggen..."die glimlach...oh kijk toch die glimlach... die is zo mooi en puur" .... maar even later bij hetzelfde kind... "och kijk die blik dan.. wat een plaatje"....om te vervolgen "ach elke opslag is mooi"....
Én dat zet me aan het denken....
Hoe komt het dat ik juist bij dat kind elke blik mooi vind?...
Dat gezichtje zegt alles.. de ogen.. de stand van het hoofd... de richting die het uitkijkt.. de frons.. de grijns... de glimlach... de kuiltjes in de wangen... de rimpel..
Maar... dat gezichtje.. die houdingen en uitdrukkingen móeten ook alles zeggen want dit kind praat niet....
Alles communiceert daarom.. álles... maar niet de spraak... de gezichtsuitdrukkingen vormen de stem...
De gezichtsuitdrukkingen zijn alleszeggend.....
En daarom.. daarom vind ik het vast zo mooi....
Dé ogen vertellen me wat er gedacht wordt .. wat er gevoeld wordt... of gewenst of juist niet gewenst...
Hoe  knap kan dat werken in een mensenkind...
Van... en eigenlijk maak je de hele dag zulke fascinerende dingen mee...
Vandaag wijst een collega me op het feit dat die ene leerling alleen huilt als het bij ons... veilige ....klassenleiding is....
Loopt het naar iemand anders op het plein dan pakt ze die collega wel vast maar er wordt niet gehuild...
Ze durft in de veilige nabijheid van jullie dus wel te laten zien wat ze voelt zegt die collega...
 En zo is dat... en wij noemen dat gelukkig adequaat handelen en zien dat als effectief duidelijk maken wat je wilt...
Hoe speciaal is speciaal onderwijs...?!?!
Machtig prachtig!!!!

Van.... en daarom zit ik op mijn vrije woensdagmiddag tot kwart over 5 op school om een aangepaste les naar aanleiding van het boek "wil jij mijn vriendje zijn" te maken..
Én daarom loop ik om half zes nog op het winkelcentrum om dieren uit dat verhaal bij elkaar te zoeken...
Én dáárom ben ik om 6 uur pas thuis.... oeps nee... rij ik weer gauw terug maar de winkel omdat ik koekjes meel zou halen om hartjes koeken te bakken morgen... en ben ik dus pas om kwart over 6 thuis...
Van.... gelukkig...Bikkel heeft het huis schoon gelaten en dus zit er een ontspannen Willem in de stoel...
Hij barst los over zijn leerlingen die bijna het raam van enthousiasme uitsprongen omdat ze op live stream schaatsen gingen kijken.... en dan over hoe stil het werd bij de laatste bocht toen ze enkel brons bleken te behalen...
En hoe ze meeleefden met de emotie van Irene Wüst....en wat een mooi kringgesprek daar uit voort kwam...
Én hij vertelt van het gedicht dat hij bij een van mijn foto's maakte..
En dan is het stil... meneer eet....
 En daarna is het weer stil... meneer is naar de eerste school kamp vergadering...
Nu rustig douchen en vriendin bellen...
Met schoondochter overleggen over allerlei lopende zaken...
Ach en dan is de dag alweer om....
24 uur is echt te weinig voor het etmaal dat ik wil vullen...
Is echt te weinig om alle gedachtes die ik denk te verdiepen....
Om alle belevenissen te vermelden...
De mooie gesprekken die ik vandaag had...met collega's.. met een gezellige vroegere schoolvriend over de psychiater Dirk de Wachter en zijn verfrissende kijk op de huidige maatschappij...
Het netwerken dat ik vandaag deed met een vrouw die gespecialiseerd is in taalontwikkeling voor kinderen met Downsyndroom.. en hoe een lief en leuk gesprek dat werd.. en hoeveel tips en ervaringen we uitwisselden... en ik nu toegang heb tot haar website vol lesmateriaal...
Ach... en zoveel meer...
Je moet ook niet alles op willen schrijven... je moet ook wat in je hart te bewaren hebben...om bijvoorbeeld later uit te stralen... ☆☆

20 februari 2018

Dag van:
Yeahhhh wekker...dat is weer lange tijd geleden dat ik dat irritante geluid zo vroeg hoorde...

Beter klonk toch Willems nog half slaperige stem 'Wampie ben je al wakker"?
 Bed uit.... en het was zo'n lekker warm bed nog wel...
Brood maken... koffie zetten.. honden eten maken... aankleden... tanden poetsen... ruiten krabben..
Ik héb er al een dagtaak opzitten zeg...
Van..... maar wat een leuk binnenkomer vanmorgen op school...
Het schoolbrede thema liefde begint vandaag....
Dé school barst al uit haar voegen van liefde...
Overal hartjes en hartjes mensen en liefdes kijkdozen... een liefdesboom... en op mjin bureau een kaartje met een hart en de tekst "fijn dat je er bent"...
Wat wil een mens als ik nog meer... werken tussen de liefde...
Door de school intercom klinkt het lied "alles is liefde" en vertelt een leerling over lief en over liefde...
Dit zal 3 weken doorgaan.. op dinsdag en donderdag...
Ik zeg: gezellig... altijd zo laten...
Kijk... dat komen alle lieve snoetjes weer aan...
Én nog wel twee nieuwe lieve snoetjes deden na de voorjaarsvakantie hun intrede...
Van.... en dat merk je... het is volle bak...aanpoten dus...
Ín de afgelopen zes weken heeft de "oude" garde (Hoe relatief kan het begrip oud zijn) al veel geleerd...
Zij zitten al snel gezellig te doelen aan hun tafel...
Dé nieuwelingen zullen vanzelf volgen...
Dé eerste liefdesopdracht komt binnen... hartjes kleuren voor in de boom....
Van en ook de volgende opdrachten stromen binnen..
Hartjes post it blaadjes die je met lieve woordjes en tekeningen die de hele school mag pakken of bij je vriendjes op tafel of bij de therapeuten op de deur...waar je maar wilt...
Gedurende de dag vullen de gangen zich met hartjes.... tekeningen... mooie kunstwerken...
Dat belooft nog wat voor de komende weken...
Van... en we werken... we vegen weer snotneusjes... maken muziek.... kijken filmpjes... juf leest voor... spelen buiten.... en genieten weer....
Hier en daar gaat een beker om.... wordt geprobeerd grenzen te verleggen.... worden bakken speelgoed omgegooid.... vliegen de potloden door de klas... maar we genieten weer...
Het vak "juffen" bestaat vooral nog uit pedagogisch handelen..
Veiligheid... relatie...
Dingen ook als stil blijven zitten.. luisteren... aangeven of je iets wil of niet wil... spelen... opruimen ook daarna... corrigeren.. ge en verbieden... net doem of je veel bent... net doen of je het niet ziet.... of juist op het goede moment wel dingen zien...
Én héél héél vaak je even omdraaien zodat ze niet zien dat je lacht... om daarna toch zo geloofwaardig als mogelijk te zeggen  "Dat vind ik niet leuk" of "Dat doen we hier niet" ... terwijl je eigenlijk denkt - ja nog een keer, nog en keer-....
Van... maar het mooiste van liefde kwam vandaag van een leerling die heel erg in zijn eigen wereld leeft.... nog helemaal niet bezig is met leren zitten.... of leren luisteren...
Veel te druk is met het regelen van al die prikkels die binnen komen....
Van... zo'n voorbeeld van als juf balans vinden tussen wel sommige dingen eisen maar ook dingen door de vingers zien dus...
Én maar hopen en duimen dat je de juiste balans raakt...
En het maar op één manier zeker weten.... als je van juist zo'n leerling ineens een heel nat zoentje op je haren voelt....
Och wat smelt ik... och wat is het moeilijk voor mij om nu goed te reageren door juist niet te reageren.... het liefst zou je even terug knuffelen maar ik weet...ik voel aan.. dat dit bij zo'n leerling niet kan en ik tien stappen terug zou doen als ik het wel doe....
Eén aai over zijn wang dan.... snel en zachtjes.... dan die glimlach .... en weg is hij weer...
Maar dát kusje voel ik nog steeds...
Zelfs nu ik het vertel...

Van..... thuiskomen en een Willem zien zwoegen met schrobber en dweil... mopperend 'het kan niet meer... Dit kan echt niet meer.... de hele kamer lag onder de plas en poep van Bikkel"..."ik weet het nu zeker Wampie... het kan niet meer"...
Van school weer thuis... en opnieuw balans zoeken in pedagogisch of liefdevol handelen...
Over 10 minuten denkt hij immers weer anders... ik ken hem...
Even niks zeggen dus maar..... hoogstens een "och jeetje... en ik snap het"
En vooral beginnen met eten koken...
Kookluchtjes dien wonderen bij Willem...
Van... de heerlijke goulash geuren verdringen de poeplucht...
Het is ook mega hinderlijk en vervelend... hoe baal ik er zelf niet steeds van als ik het voor de zoveelste keer opruim...
Maar moet dat de reden zijn dat we hem laten inslapen?....
Van... en ja hoor...10 minuten later...."het is eigenlijk geen reden hè Wampie"...
Ik wist het... (heerlijk om dat nu te kunnen denken)...
Nee Willem... eigenlijk niet... kijk hier is je bord....
En Willem smult... en vegeet de ellende van zojuist weer....
(En nee ik doe geen vreemde hallucinatie opwekkende kruiden door het eten)
Van.... we zijn allebei moe....
De avond vult zich met rust...
Koffie en rust...
FACETIME....OMAAAAAAA ik mag afzwemmen voor A....
Kleinzoon is in de wolken ....
Oma vind het heeeeeeeel knap...
Dank je wel oma...
Nee niet dank je wel oma, zeg ik, je moet jezelf bedanken...
Zijn handje reikt naar zijn schouder waar hij vervolgens twee keer op slaat...
Wat doe je nou, vraag ik...
Nouhouuuuu.... ik geef mezelf dan maar een schouderklopje...
♡♡♡♡♡lieve kanjer....
Van teruggekeerde rust...
Nog een kop koffie en rust....
Het enige lawaai komt van de vallende botten van de honden op het parket... boem... bats...
Tot ook dat verstomd als de ogen van de honden dichtvallen....

19 februari 2018

Dag van:

Én toen begon het leven van alle dag weer....
In ieder geval dan voor een van ons want maandag is mijn vrije dag...
Van uitslapen komt niks mar wat heeft dat als je naar de Olympische Spelen kunt kijken..
Behalve ijshockey vind ik alles leuk om te zien...
Het en aantrekkelijker dan het ander maar allemaal leuk...
Van.... tja... en wat dat dan met ijshockey is... ik weet het niet..
Hetzelfde heb ik met gewoon hockey...
Dat gedoe om die puck te volgen... en dan met ijshockey ook nog eens dat gebeuk tegen erlaat aan...
Het gaat me te snel denk ik...
Zo'n voetbal... zo'n tennisbal, volley of basketbal..prima... maar zo'n puck... verschrikkelijk..
Tafeltennis kan ik nog net aan.. krijg nge wel een stijve nek van maar dat kan ik nog handelen... dat balletje zie ik ook nog wel heen en weer gaan..
Zo'n ienemienie puck op zo'n groot veld met al die sticks waarmee ze zo'n puck ook nog eens een loei van en klap mee verkopen... laat maar....
Van curling... wauw dat vind ik leuk om te zien...
Wat een precisie werk...
Skispringen of slalom... ook gaaf...
 Langlaufen weer wat saaier maar ik kijk er vol waardering naar... ook de biathlon...
Bobsleeën... snowboarden... kunstschaatsen... allemaal leuk!
Vandaag kijk ik vooral curling en natuurlijk de achtervolging dames een 500 meter mannen...
Van... tussendoor stoeien de honden weer en... of het nou komt door dat kijken naar sport... maar ik geef Annet en mij op voor de Milon cirkel.. iets met 55+ fitness waarbij je in 35 minuten een parcours in een cirkel aflegd......
Annet hangt meteen aan de lijn als ze het bericht van mij ontvangt...
Dit zit zo ongeveer al jaren in de planning maar er komt nooit wat van...
Annet is enthousiast... gelukkig maar want alleen ging ik vast niert...
Wie weet krijg ik Willem ook nog wel zo gek...
Van..
Annet en ik kletsen even bij...
In een vriendinnen leven valt namelijk altijd wel wat te vertellen (al kunnen we ook zalig zwijgzaam in elkaars gezelschap vertoeven)...
Steevaste onderwerpen als kinderen en werk komen voorbij en dan wat verder nog ter tafel komt....
Én dát is meestal veel.... en kan uren duren...
En het voelt altijd goed!
Van.... na al dat sportgeweld en het telefoontje maar even winkelen...
Make-up voorraad aanvullen... naja aan wat ik dan aan make-up gebruik; eyeliner en nagellak... en in dé winter altijd een beetje blusher....
Kruidvat is alleen en verraderlijke winkel omdat ze zoveel neven artikelen hebben..
Vitamines en magnesium ook maar aanvullen dus.. en wat aspirine....
Dapper langs al die andere leuke dingen lopen... ho... stop...

Dapper geprobeerd maar mislukt.... want als ik de verzamel cd van Bløf zie liggen voor maar €6,99 is mijn dapperheid in gruzelementen gevallen...ik faal... ik verlies en pleeg de laffe daad der aanschaf....
Van... als schoonzoon nou snel een andere autoradio in de auto plaatst kan ik straks heerlijk luisteren onderweg...
Van... ik pak mijn dapperheid weer op en loop verder...
Toch voelt het een stuk minder dapper maar daarentegen toch ook voldaan...
Van... nu de Turkse supermarkt in... fruit aanschaffen... veel fruit... en verse groente... en maccernasi... voor wie niet weet wat dat is.... heel simpel... macaroni maar dan anders..
Nu nog tonijn... Turks fruit met rozen smaak..mmmmm... en feta...
Zo diner plannen klaar....
Van.... zal ik wel of niet de Kik inlopen....
Neeeeej ik doe het niet.... ik heb Bløf....
Op naar huis waar de honden  en Bengel weer wachten...
Kijk nou.... in de verte zie ik Willems auto...
Die heeft vast hondenvoer gehaald één straat verder dan waar ik was...
Pffft.. die heb ik zo ingehaald met zijn rijstijl...
Én ja hoor....in een zuchtje....
Twee minuten rij ik strak naast hem op de tweebaansweg...
Maar denk je dat meneer wat in de gaten heeft...
Niet dus....
Van... dan ga ik voor hem rijden en... ja hoor.. zijn groot licht gaat aan en uit... sein van herkenning...
Zo rijden we samen alleen naar huis in de spits...
 Waar of ik geweest ben vraagt hij als we de auto's naast elkaar op onze oprit zetten...
Nou.. sinaasappels voor jou halen.. want die waren we laatst vergeten...
Kijk... hij vindt me weer lief ha ha ha...
Nu alle Turkse ingrediënten gauw in de pan en kokkerellen maar... heerlijk dat geëxperimenteer...
Binnen no time hangt er een verrukkelijke geur in huis...
Ik ben alweer lief ha ha ha....
Van... als Willem na de verorbering  de herhalingen van de Spelen gaat kijken, die ik allang gezien heb, ga ik heerlijk fröbelen...
 Maar daar komt weinig van...
De telefoon gaat...
Oude schoolvriendin......borst inmiddels geamputeerd... eerste chemo gehad....
Ik luister naar de ervaringen...
Het went nooit...
De eerste keer begon ik met acties... om mijn onmacht... mijn woede en frustratie kwijt te kunnen... om de ander te steunen... yes you can....
Én het helpt... absoluut... het helpt degene met kanker, lotgenoten ...en het helpt jezelf....
Maar toch....

Dit keer, nadat ook mijn eigen moeder stierf aan kanker....nog een andere vriendin kanker kreeg waar we.ook veel mee en bij bezig waren... en ik door mijn werkzaamheden nog te weinig vond ik... is het nu anders...
NEE... niet omdat het went... in tegendeel zelfs.... juist omdat het NOOIT went... en ik steeds bozer lijk te worden op die rot ziekte...
Je zou alles tegelijk willen zijn... een dokter die beter kan maken... een psycholoog die de juiste woorden en toon vindt... een actievoerder die oproept tot nog meer geld voor onderzoek... een medicijn fabrikant.. analist... onderzoeker die de remedie ontdekt en vooral dan een betaalbare remedie... de oncoloog... de zuster... de ontbrekende schakel die gemist wordt in het leven met kanker...de buurvrouw die elke dag even langs gaat...
Maar je bent het niet..
 Je bent die vriendin... bij wie het leven ook doorgaat...
En dat is ook goed weet ik... maar toch...
Nee.... kanker went nooit.... kaal worden niet... chemo niet... misselijk en moe zijn niet... eenzaamheid niet... en de machteloosheid in mij ook niet...
Sommige dingen dienen geen doel en zijn ook niet zinvol... die zijn gewoon afschuwelijk oneerlijke pech...
Van... ik beloof komend weekend of volgende week langs te komen.... wat meer kun je doen dan er te zijn....
 Morgen weer aan het werk....
Voor nu neem ik mijn gedachte mee naar bed...