Dag van:
Een dag vol R, hart, herrie en héél veel regenpakken
Een dag die al begon voor kwart voor negen.....
De stoelen van de tafels......de bakjes erop waarin straks de inhoud van de rugtassen zal verdwijnen......
Ik hoorde op de gang al het geluid van een nieuwe schooldag...... collega's voor de ochtend briefing......
Of we alsjeblieft niet ziek willen worden want de invalpool is tot zeker de Kerst leeg.....
Dan klinken in de verte al de kindgeluiden..... geschreeuw, gehuil, gelach, gestamp of juist geslof.... maar in ieder geval hoopvol, luid en lichtelijk chaotisch......
Oooooh als die R in de maand zit..... in dit geval de R van heRfst, Regen en stoRm.......
De deur is open..... ik maak nog snel een gezellige muziekles terwijl 10 kleuters binnen druppelen.....elk met hun eigen energielevel en ochtendstemming........
Nog voor ik goed en wel “goedemorgen” had gezegd, was het lokaal een levendige mengelmoes van vallende speelgoedbakken, rammelende lunchboxjes en lekkende bekers...... een gesprek uit een spraakcomputer, gejengel, geneurie, geruzie...... en ligt er een bende van rugzakken, jasjes en knuffels of ander meegebracht speelgoed......
De ochtend verloopt… intensief, zullen we
maar zeggen........
maar zeggen........
Er wordt in de kring een begin gemaakt aan het nieuwe thema.....'de speelgoed fabriek'....
Er wordt getekend (met meer potloden op de grond dan op papier).......
Er worden papieren torens op papier geplakt..... (waarbij de lijmstift soms meer op en in monden dan op karton terechtkomt)...... er wordt met tongen uit de mond, frustratie uitschreeuwend, in het rond vliegend papier maar ook met trots, gelukkig hard gewerkt.....
Tot het moment waarop één van mijn leerlingen die driftbui krijgt.....
Stoeltjes en potloden vliegen door de ruimte.... zoiets als de storm buiten zullen we maar zeggen.....
Een stampend, schreeuwend kind en een klas die verstijfde.......
Ik voelde even de spanning stijgen.......die stilte waarin iedereen denkt: Wat gaat de juf nu doen.......?
Dus deed ik wat ik meestal doe: ik neem de leerling mee de klas uit, laat de storm in haar uitrazen......en ga dan rustig naast haar zitten.......
Geen grote woorden, geen oplossingen, alleen nabijheid...... en de rust keert in haar terug.....
Ik had nog zo gezegd dat als ze aan het kleuren waren, ik langs zou komen met de opdracht van de toren, zodat ik ze één voor één ermee kon helpen.....
Maar oh Juf wat dom.... wat krijg je weer een spiegel voorgehouden..... natúúrlijk moest háár tekening eerst af zijn voor ze aan wat nieuws beginnen kon......
Eigen schuld dikke bult Juf.....
Nog weer wat later zakte de storm helemaal......ze kijkt me aan, snikkend.......
“Juf… ik wilde niet boos worden.”
Ik glimlachte. “Dat weet ik, lieverd.......de juf snapt er weer eens helemaal niks van..... en je hoofd was gewoon even vol”......
Ze knikte, en samen ruimden we de zooi op......
Net toen ik dacht.......zo, even ademhalen...... zien mijn collega's dat de eerst zo hevig losgebarste buien, stopten.......
Een herfstbui van het type ‘bijna horizontaal’.......de wind die de bladeren over het plein joeg, de druppels tegen de ramen liet slaan......
"Laten we nu maar buiten gaan spelen"...... opperden ze, want nu is het droog..... en dat was een goed plan....
Maar dan komt het hè..... tien regenpakken...... tien paar laarzen......
Ik weet niet wie ooit heeft bedacht dat kinderen misschien wel eens hun regenpak zelf aan konden trekken....... leuke gedachte, maar .........één regenpak binnenstebuiten, één achterstevoren, en eentje waarvan de rits dienst weigerde.......
En als je ze helpen ging:...... voeten die recht vooruit gehouden werden, knieën die niet meewerkten..... bananen voeten ofwel de linker laars rechts en de rechter laars links....
En terwijl ik eindelijk mezelf half in een regenjas probeer te wurmen, hoor ik iemand roepen:
“Juf, ik moet plassen!”.......
Na goed een kwartier worstelen stonden we allemaal buiten.......
En dan vergeet je alle leed weer..... stampen in de plassen...... schoppen door de bladeren....
Rondjes draaidend alsof ze de wind wilden knuffelen......
Ik stond erbij, terwijl de regen alweer naar beneden kwam....... mijn haar in vochtige plukken, bril beslagen — en dacht: Ja, dit is dus precies waarom ik dit werk doe.......
Na schooltijd nog twee multidisciplinaire overleggen......
De echte marathon van de dag......
Hoofden vol zorgen..... papieren vol plannen......doelen, ideeën en de neuzen weer één kant op........
En ergens halverwege het tweede overleg dacht ik..... heb ik nog hersencellen over......?
Toen ik eindelijk de deur van de klas achter me dichttrok, regende het 'nog steeds'...... of was het nou 'alweer'.....?
De lucht rook naar herfst, mijn jas naar natte hond, en mijn bemodderde schoenen waren ooit wit geweest......
En ik wist....... geen hello fresh in de koelkast....... dus Willem krijgt........Loempia’s.....!!
Die ga ik halen......
Ik zag het al voor me.....de blijdschap van Willem..... de warme geur, het vertrouwde zakje, het knapperige eerste hapje dat kraakt tussen Willems tanden...…
Dat dacht ik ja...... optimist die ik ben.....
Tot ik voor de deur van de Chinees stond en het bordje las:
“Wij zijn met vakantie..... van 21 tot en net 31 oktober!”.......
Ik kon alleen maar glimlachen.
Natuurlijk........dit past immers perfect bij deze dag......
En niet getreurd, een deurtje verder zit de snackbar......
Neeeeeeee, geen patat..... maar gezonde broodjes kebab.....
En even later reed ik naar huis, mijn hoofd nog vol maar voldaan..... met mijn modderschoenen en een hoofd vol beelden van tien kleine regenpakken, één driftbui, twee overleggen, en nul loempia’s.......
Soms is het leven in het speciaal onderwijs als die broodjes kebab.... vaak niet zoals je het gepland had, maar altijd het waard......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten