Lekker wakker worden met de kou die door het kiertje van mijn dakterras deur piept maar
Nog wakker voor de wekker zelfs... lekker rustig aan doen dus...
Nieuws app lezen, berichtjes bekijken... op mijn gemakje aankleden en aan de koffie
Willem gaat naar zijn moeder... kan niet wachten wat voor gedicht er dit keer uit voortkomt...
Zo het proces van je dementerende moeder beschrijven is wel heel bijzonder en waardevol
Dan is het tijd om naar mijn coach te gaan...
Ik zie er gek genoeg niet tegenop maar heb er juist zin in
Ik merk sowieso dat ik héél voorzichtig weer wat positiever in het leven begin te staan
Toen alle grond zomaar ineens onder mijn voeten wegviel en ik in een groot zwart gat zweefde en niet wist waar ik het zoeken of vinden moest was ik allerminst in staat om ook maar ergens houvast te vinden
Dé bodem werd weer gevormd door alle lieve mensen dichtbij en iets verder af
Nú heb ik weer iets om op te staan... gedragen door heel veel liefde en vriendschap... vertrouwen en geloof in mij
En dat maakt dat ik héél langzaam mijn eigen vertrouwde touwtjes die eerder zo vervreemd voelde, weer beetje bij beetje in eigen hand durf te nemen
Soms met een nieuw touwtje en soms zoekend naar touwtjes die ik losliet om voor altijd los te laten maar er nog niet aan kunnen wennen het vertrouwde kwijt te zijn.....
Van.... tjonge wat staat die parkeergarage weer eens vol... ik draai wel 5 rondjes naar boven voor ik 1 plekje vind
Nu alle trappen af... au mijn ouder wordende knieën
Van... lang hoef ik niet te staan wachten...
Wordt het wandelen of koffie... nou ik ga voor de koffie
En dan merk je dat Arnhem eigenlijk best een gezellige stad is met exclusieve excentrieke koffietentjes want voor ik het weet nestel ik me, in een oergezellig koffiehuis, in een luie juchtleren kuipstoel...
Onder het genot van cappuccino vervolgen we ons gesprek van vorige maand
En ik merk alwéér dat ik een heel klein beetje sterker in mijn schoenen (in dit geval blauwe laarsjes) sta
Minder labiel... minder huilerig en weer in staat na te denken en terug te grijpen naar handige altijd in mij aanwezige reflectie
Onbewust zijn mijn gedachten de afgelopen weken niet stil blijven staan
Onbewust blijk ik toch wel over veel dingen nagedacht te hebben tijdens het tikken van de breipennen...
Niet alleen over mijn eigen verdriet maar ook over de rol van anderen...
En kijk aan.. ik krijg alles, nou ja... af en toe een zijpad op springend, toch nog redelijk helder en op een rijtje uit mijn mond
De onduidelijkheid die overblijft is daar waar de andere partij in wankelt...
Besloten wordt dus... hè hè eindelijk.... met alle partijen samen om tafel te gaan zitten om helder te krijgen wat nu eigenlijk de werkelijke bedoeling is....
Van.... het voelt wel enorm heerlijk alles van me af te mogen schudden en mogen zeggen...
En nog fijner voelt het dat je weer complimentjes krijgt van een externe en onpartijdige partij die jou niet kent
Toch voel ik nog te vaak de gedachte 'Maar wat koop ik daarvoor in mijn situatie'
Gelukkig is de verhouding zo dat ik dat ook uit kan en durf te spreken.... wat me dan weer wel zó kwetsbaar maakt dat ik even een traantje laat...
Van... en ik krijg een heel mooi handvat mee... vasthouden- loslaten- toevoegen
Ik geniet van zulke wijsheid en nadenkerstjes..
Ik merk alleen dat ik bij deze drie het weliswaar mooi maar lastig vind
Heeft dat te maken met leeftijd... rugzak.... al zo gevormd zijn.... juist al zo over het leven nagedacht hebbend.... al zoveel losgelaten en toegevoegd hebben?
Ondertussen weet je inmiddels wel zo'n beetje hoe je in elkaar steekt... je kent je kwaliteiten... je valkuilen...
Je bent je meer dan bewust van je ontwikkelingen en je wilt van alles bijhouden juist ook door loslaten maar je wilt ook eigenlijk eindelijk wel eens blijven vasthouden aan wie je bent... wat je wilt/ doet...
Ik ervaar ouder worden als milder worden....'makkelijker' worden en... oh jee daar komt ie... wijzer worden
Van... toevoegen... allemensen wat wil ik nog toevoegen?
Ik wil eigenlijk liever loslaten en wat ik niet wil loslaten behouden maar toevoegen... ??...... nog meer innerlijke rust?.... goede mensen om me heen?.... reiservaringen?.... kennis wat betreft mijn werk?.....maar toch echt niet veel meer....
Vasthouden aan wat goed voelt voor mij en voor anderen.... loslaten wat niet goed voelt en niet werkt in mijn leven.... toevoegen........ tjonge.. ik weet t echt niet....
Ouder worden is just loslaten en niet teveel meer toevoegen zo voelt het nu
Niét dat mijn ontwikkeling stil moet blijven staan... integendeel.... maar laat me nou eerst eens teren op al die dingen/ ervaringen die ik in t leven al heb verzameld... laat me daarvan wat loslaten en dan wat er behouden blijft laat dat de kern zijn van mijn bestaan... mijn doen en laten... mijn zijn..
Ik parkeer dit even....
Van.... laat ik maar weer eens lekker ontspannen naar mijn vriendinnetje gaan...
Daar zitten we weer..Annetje lekker in haar zwart fluwelen troon en ik geleund tegen de kussens in de bank...koffie en asbak binnen handbereik
We bekijken de tevoorschijn gehaalde zomerkleding die over een maand mee moet naar Srilanka
We zoeken uit wat ze vanavond aan kan doen naar een etentje
We lachen om mensen die verwijten maken naar anderen maar die ze eigenlijk zichzelf te verwijten hebben
We downloaden de reis app polarstep om elkaar op reizen te volgen en nu Annets dochter in Australië
We klagen over onze oude zere knieën
En voor we het weten zijn we weer een paar uur verder
Van... Willem heeft maaltijd salades gehaald
Ik schrijf een kerstkaart en een brief naar ons sponsor kind
Dé meiden komen
De meiden maken ruzie
Willem durft niet verder naar boven want er zit een mega spin
Willem vermand zich en haalt de spin onder mijn toeziend oog weg
Dé meiden maken schreeuwende ruzie
Bikkel heeft het weer moeilijk...
De mandarijnen zitten vol pitten en ik heb verdorie nog wel twee zakken gehaald
Dé meiden maken zo goed als slaande ruzie
Willem grijpt in
Rust... en een mooi moment om ons bed op te zoeken
Pffft.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten