Zeg nou gewoon nooit meer dat mijn wederhelft een onhandige Harrie is, want dat is hij echt niet....
Of euh.... laat ik even anders beginnen....
Dat de pc bijna naar z'n grootje was doordat (onschuldig gezicht Willem) er zomaar uit het niets.... een usb aansluiting aan gort was..... en (weer een onschuldig gezicht Willem), hij had echt niks verkeerd gedaan... tot daar aan toe...
Ik geef hem het voordeel van de twijfel... een ietsepietsie twijfel....
Maar vandaag was de dag dat mijn zoon en ik probeerden via beeldbellen de computer weer aan de gang te krijgen.....
Daarvoor moest de pc opengemaakt worden...
En als je bij ons iets openmaakt waar je nooit in komt.... dan kan je er gif op innemen dat je ladingen stof tegenkomt....
Mijn zoon die het ziet verschiet van kleur...... en een luid geschrokken en overbodig MAAAAAAAAAM!!!!! komt over zijn lippen....
Het lieve is dan wel weer dat hij zich over mij met mijn bronchitis meer zorgen maakt dan over de door hem zo zorgvuldig in elkaar gezette computer...
Ik draai de telefoon weg om mijn zoon de aanblik te besparen en wil de stofzuiger halen...
Maar nu komt dus mijn wederhelft in het verhaal binnenlopen....
"Zal ik de honden blazer halen?"....
Een geweldig idee natuurlijk!!!!....
Nou ja..... tot hij hem aanzet dan....
Want binnen een seconde kan ik én mijn zoon, én Willem niet meer zien door de stof mist die ontstaat...
Ik hoor alleen in de verte "MAAAAAAAAAAAM ga de tuindeur uit... dit is ongezond"......
En dat doe ik al hikkend en stikkend dan ook maar....
Vijf minuten later kom ik terug...
De computer is brandschoon.....
Wederhelft niet meer....
En we fixen de computer.... ik op de knieën met de beeldbel telefoon en extra licht...
Maar dan trekken we toch het juiste kabeltje eruit...
Wat een opluchting... De pc werkt weer....
Maar dan ben ik er nog niet...
Mijn handigerd blijkt ook nog binnenhuisarchitectonische vaardigheden te bezitten....
"Als we nou dit daar zetten.... dat daar opruimen.... die verschuiven.... en dit draaien... dan...."
Nou en echt hoor.... binnen tien minuten ziet het er opgeruimder uit dan ooit....
Wat een verborgen kwaliteiten heeft die Willem toch...!
Voldaan zitten we even later in onze stoelen...
De printer op z'n nieuwe plek.... de kattenmandjes keurig onder het bureau... printer papier in een la....
Fantastisch....!
Willem geniet van z'n restje Chinees van z'n verjaardag.... ik van mijn broodje zalm met mierikswortel....
Het wachten is op 'Matthijs gaat door' En 'de verraders'....
Matthijs is indrukwekkend....
De Edison winnaars met echt super gave verrassende en innovatieve muziek....
En Rob de Nijs....
Nou was ik niet zo'n heel erge dweper met pophelden vroeger....
Ik las de muziek expres en nog een of ander pop blad... popfoto geloof ik....maar verder ach....
Maar mijn lagere school vriendin José en ik waren wel lid van de fanclub van Rob de Nijs....
Eigenijk meer geloof ik omdat hij Oebele en de weg naar Hamelen was....( jeugdprogramma's)...
Veel later heb ik niet begrepen waarom ooit wel Rob de Nijs en niet mijn Franse helden of David Cassidy uit de Partridge family....
Ik heb Rob de Nijs ook nooit echt vervolgd....
Had meer lp's van Ramses Shaffy.....
En later Stef Bos en Bløf.....
Toch ging Rob de Nijs mijn hele leven mee...
Liedje na liedje na liedje...
En zijn laatste cd is natuurlijk geweldig...
Niet voor het laatst:
ik wil niet opstaan in het donkerik wil mij zijn maar dan jongereeuwenlang was ik gezondermaar opeens gaat het zo vlugen ik wil terug, ik moet terugnaar jou ik wil uit lachen en uit datenen uit pannenkoeken etenen alle tijd vergetendus overal te laat‘k weet dat het bestaat, want het bestaatmet jou je weet niet half hoe het me gek maaktdat ieder nieuw gebrek maaktdat ik zo maar van het pad raakwaar ik ooit op stondop vaste grond, op vaste grondmet jouRefrein:
als ik kijk naar de eeuwigheid
hoe klein is dan onze tijd
‘t is maar èèn dag en dan is ie kwijt
recht naar hiernaast
God is het zoveel wat ik vraag ?
geef me gisteren in ruil voor vandaag
zodat ik jou weer voor het eerst mag zien
en niet voor het laatst
niet voor het laatst
ik dacht toen ik jou pas zag
ik hou voor altijd deze dag vast
jouw ogen en jouw glimlach
in m’n hart, m’n dom dom hart
dicht bij jou, mmm mmm
zo dicht bij jou
ook al deed ik het verkeerd
ik wil mijn fouten nog een keer
omdat ik honger heb naar meer
ik heb nog niet genoeg geleerd
het meeste niet,
het meeste niet
van jou
nu met alles wat we weten
nog 1 keer pannenkoeken eten
zeggen wat ons heeft gespeten
alle tranen van verdriet
dat verdriet en wat niet,
met jou
als ik kijk naar de eeuwigheid
hoe klein is dan onze tijd
‘t is maar èèn dag en dan is ie kwijt
recht naar hiernaast
God is het zoveel wat ik vraag ?
geef me gisteren in ruil voor vandaag
zodat ik jou weer voor het eerst mag zien
en niet voor het laatst
niet voor het laatst
de waarheid heeft mij in jou verplaatst:
ik zie jou nu pas voor het eerst, maar wel pas op het laatst
god is het zoveel wat ik vraag ?
geef me gisteren in ruil voor vandaag
zodat ik jou weer voor het eerst mag zien
en niet het laatst
niet voor het laatst
niet voor het laatst
nee niet voor het laatst
Daar zit hij... De jeugdheld..... bibberend van Parkinson.... de niet meer zo mooie jongen van weleer die de kantjes van het leven eraf liep...
Maar kwetsbaar is..... oh zo kwetsbaar...
En dan zingt Willeke Alberti hem het for ever young lied toe in plaats van dat Henk vd Lubbe dat doet....
Eeuwig jong:
Tot vandaag was ik nog jong
Leven smaakte zoet als regen op de tong.
De wereld was een taart te groot voor mij alleen.
Dus had ik altijd massa's mensen om me heen
Een druppeltje ambitie en een zee van tijd
Wie ziet de waterval zolang het bootje glijdt.
Ik leefde voor de nacht en brak ze met geweld
En zag niet hoe mijn dagen toen al zijn geteld
Tot vandaag was ik nog jong
Stond in permanent in bloei
Ik sprak niet maar ik zong
Ik voerde mij gevolg de slagroom van de taart
De bodem en de korst bleven voor mij bewaard
Ik liep mezelf voorbij
Nu haal ik mezelf weer in
Een hoop gebakken lucht
Veel woorden zonder zin
Ieder heeft zijn plek in onze maatschappij
Maar alles wat ik heb zijn ik mezelf en mij
Sinds vandaag voel ik me oud
M'n vrienden zijn gescheiden en opnieuw getrouwd.
De liefdes voor het leven nooit meer terug gezien
De krekel en de mier de kans van een op tien
Het ergste moet nog komen het leukste al geweest
Ik blijf als laatste achter op m'n eigen feest
De slingers zijn gebroken het dansorkestje zweeg
Ja jeugd is een ballon laat los en hij loopt leeg
Ik nam niet eens een aanloop voor de grote sprong
En donder in het gat ver voor de laatste gong
De koning van het bal hij valt steeds in de val
Voor eeuwig jong
Jong
Jong
Nou je kunt me oprapen....
Ik ben op dit moment een en al vergankelijkheid...
En dat laat je dan ook niet los hè....
Dat gaat zich in je nestelen...
Nou heb ik een goede vriendin...
Ze heeft een doodsangst voor de dood...
Die angst behelst haar leven...
Alles draait steeds weer om die dood...
Ze gaat daar ook hulp voor inschakelen...
Zo knap....!
En op dit moment kan ik voelen wat zij moet voelen...
Alleen ik voel het maar héél eventjes...
Het komt ook niet terug dat gevoel....
Het zet zich om....
Nee, ik ben niet bang voor de dood...
Het is een gegeven waar ik mijn hele leven al mee leef....
Zeker met oudere ouders.... een vader die steeds maar weer riep dat hij dood ging....
Ik was 28 toen hij stierf.... en 46 toen mijn moeder heenging...
Dus nee... ik ben niet bang voor de dood....
Als ik het eenmaal ben merk ik toch van niks... of... in het gunstigste geval kom ik in de hemel.... herken de energieën van het aardse leven.... en zal mijn energie naar de aarde sturen....
Dood is dood hoe dan ook....
Einde aards leven....
Dat moment vóór die dood vind ik wel een dingetje...
Ik ben verschrikkelijk slecht in afscheid nemen....
Dat kan ik nu al niet als bijvoorbeeld een collega vertrekt.... een goede buur verhuist....
Nee... afscheid is niet mijn ding....
Achterlaten... achterblijven... ik heb er niks mee...
Goddank helpt mijn verstand op zo'n moment...
Lieverd, zeg ik dan tegen mezelf, je kon zelf ook verder zonder vader en moeder.... het leven ging door.... hoe dan ook... en je kon het... je kinderen en kleinkinderen kunnen dat ook... dat heet "leren omgaan met verlies"....
Stom verstand....
Maar het helpt wel....
Dus mijn tranen met tuiten kwamen geloof ik niet zo zeer uit de angst voor de dood....
Toch besefte ik me vanavond zo goed dat ik toch al 61 ben over anderhalve maand....
Ik zit toch wel aan die andere kant....
En eveneens besefte ik me zomaar opeens dat ik me onbewust best wel aan het verzetten ben tegen dat ouder worden....
Misschien nog in die ontkenningsfase zit...
Probeer toch dat jeugdige vast te houden....
"Ik kan het wél "....
"Ik kan het zelf".....
"Ik ga toch lekker door"....
Terwijl aan alle kanten dat lijf gewoon rustig oud wil worden... gewoon wil slijten....
Maar je wil nog zo graag....
Ik hoor mezelf zo vaak denken "het kan nu misschien niet maar volgende maand vast wel weer"....
Maar zo is dat natuurlijk niet....
En zo zijn er zoveel smoezen...."Als ik nou een paar nachten goed slaap, dan lukt het wel"......"Als nou die schildklier weer zijn werk doet dan gaat het vanzelf weer"....."Zal wel gewoon een slechte dag hebben"....
Maar zo is dat natuurlijk niet.....
-Het leukste is geweest... het ergste moet nog komen-....
-als ik kijk naar de eeuwigheid hoe klein is dan onze tijd-
- geef me gisteren in plaats van vandaag-
En dat is het óók nog eens....
Naast dat vervelend afscheid nemen, het gevoel nog niet klaar te zijn...
Hoe vaak stellen mensen je niet de vraag "waar heb je spijt van in je leven?"...
En hoe vaak zegt de mens dan niet....oooooh ik zou het zo weer overdoen... nee hoor.. nergens spijt van....
Nou weet je...
Ik heb misschien geen spijt... ja en toch wel... maar ik kon niet anders... wist niet beter... toen.... TOEN...!
Was ik in een ander gezin geboren dan had ik het wél anders gedaan....
Maar het klinkt zo krom... want natuurlijk waren het mijn ouders... en had ik het naast heel slecht ook heel goed....
En ik ben daar nu eenmaal geboren....
Ik mag hopen dat alles een reden heeft... dat niet mijn kinderen nutteloos ook weer hebben moeten lijden onder de fouten die ik heb gemaakt door niet beter te weten....
Spijt kan je dat dus niet noemen...
Op het moment dat voor mij de zon doorbrak en ik het licht zag... wist ik wel beter.. en ben als de donder met mezelf aan het werk gegaan... om vooral mijn kinderen te laten zien dat het WÉL anders kan....
Maar, wat het ook is... "Ik had zo graag nog zoveel"....
Ik had in derde wereldlanden schooltjes willen bouwen en daar les willen geven....
Ik had kinderboeken willen schrijven....
Ik had door een oerwoud willen lopen en surviven....
Ik had zo graag ook een gezinsvervangend huis / weeshuis willen oprichten... hier of waar dan ook....
Ik had de wereld willen veranderen....
Ik had graag psychologe willen zijn.... en een kinder centrum beginnen voor trauma verwerking...
Ik had een kindertheatergroep willen beginnen voor kinderen uit oorlogsgebieden....
Ik had dat kamp in Lesbos willen helpen...
Ik had een eigen woonboot willen bouwen.....
Ik had nog zoveel.....
En ik heb heus juiste keuzes gemaakt...
Ik wilde niets liever dan moeder zijn.... juf zijn.... oma zijn.... maar ik wilde nog zoveel meer...
-als ik kijk naar de eeuwigheid hoe klein is dan onze tijd-
Het is ook niet reëel... dat weet ik heus wel....
Maar het komt gewoon allemaal even op me af als ik vanavond die twee nummers hoor.... van een (ook al) tijdelijke jeugdheld....
Die vergankelijkheid..... dat tekort aan tijd....
Die fles van Aladin was zo'n verkeerd verhaal nog niet...
Drie wensen die vervuld zouden worden....
Die keuzes... beslissingen....
Men zou er misschien toch zorgvuldiger mee omgaan... met dat leven.... meer over nadenken misschien....
Alhoewel....
Aan de andere kant....
Drie wensen;.... moeder zijn... juf zijn... oma zijn...
Ik had ze al verbruikt voor ik verder kon denken....
En ik ben er zo dankbaar voor....!!!
