Dag van:
Helemaal weer fris en fruitig opgestaan...
Geen griepverschijnselen .... koorts of spierpijn....
Ja, de plek van de prik voel ik wel.... niet erg... maar gevoelig is het wel...
"Me is happy!"......
De zon schijnt...
Willem heeft een jaarvergadering van de kerk....
En kleindochter Isa is onderweg...
Een speciaal gevoel hoor, als je oudste kleindochter je appt "Oma vind je het leuk als ik met de trein en bus naar je toe kom?".....
Ineens voelt ze dan zo groot....17 jaar....
Ineens voel ik me dan zo oud.....
Het glas groene limonade (reine claude) staat al op haar te wachten...
Wij delen die liefde voor de groene limonade...
En terwijl ik wacht op de komst van de oudste, leg ik de laatste hand aan het vest voor de jongste kleinkind telg....
Een waar kunstwerk....
De bel gaat....
Daar staat ze mijn al zo grote zelfstandige kleindochter...
Ze slurpt vergenoegd van de limonade...
Het gesprek begint over school...
Het gesprek gaat door over haarzelf...
Waar ze met zichzelf of de wereld om haar heen tegenaan loopt...
Gesprekken die je een dagboek toevertrouwd en deze oma dus ook tussen haar en mij laat bestaan...
De tand des tijds heeft ook puber worstelingen veranderd....
Gelukkig ook veel bij het oude gelaten...
De dingen waar ikzelf, mijn kinderen en nu ook mijn kleinkinderen nog tegenaan lopen...." het in ontwikkeling zijnde zelfbeeld en zelfvertrouwen"....
Wat een worsteling was dat.....
En is het soms nog steeds....
Als de ijscoman in de straat zijn deuntje laat horen, is één blik naar elkaar voldoende....
We staken het gesprek en rennen naar de kar....
En 5 minuten later zitten we al likkend en genietend van het ijsje, samen aan de waterkant....
Isa een bekertje, oma een hoorntje....
Als Willem thuiskomt is het een vrolijke boel...
Hij voelt wel dat er ernstige gesprekken gevoerd zijn en voelt aan dat het nu tijd is voor wat grappen en grollen...
Het wordt later en later...
"Blijf je mee eten Isa?".....
En dat laat mevrouw zich geen twee keer zeggen....
Zeker niet als ze hoort dat we pasta eten, oma de saus bedenkt maar zij mag vertellen welke pasta we nemen....
Het eten is op en dan is het écht tijd om te gaan....
Dankjewel oma voor de superfijne dag....
Dankjewel lieve kleindochter voor je heerlijke bezoekje en het delen en het mij toevertrouwen van je gedachten....
Geen Streamers vandaag...
Ja, de tickets had ik wel...
Maar je weet wel.... voetbal... champions league..... finale..... en zo....
'Dat kan ik echt niet missen Wampie'.....
Volgend project haken dan maar.....
Mijn boek dan maar....
Het heerlijke van lezen is dat ik in een boek kan verdwijnen....
Dan is er maar één wereld... die van de Parijs....
Ik kan de geur oproepen.... de geluiden van de stad horen....
Alleen de eerste vijf jaar van mijn leven en deze afgelopen anderhalf jaar coronatijd, zijn de enige periode geweest dat ik niet naar Parijs ging...
Haal zeven jaar van 61 af dan ben ik 54 keer in Parijs geweest....
Dat weinige jaar dat ik misschien niet ging heft zich weer op aan de keren dat ik er twee of soms zelfs drie keer per jaar kwam.... zelfs al was het naar Eurodisney....
Parijs is mijn tweede thuis....
En nu hield ik het aardig vol door de coronaschrik die in de benen zat en om het hart sloeg.... maar ik begin nu toch aardig heimwee te krijgen naar dat tweede thuis....
Vandaar waarschijnlijk ook die zucht naar boeken over mijn geliefde stad.....
Sinds gisteren dus al 43....
Ook vanavond is de wereld om me heen die van Parijs...
Ik kan de bloesem van de bomen langs de straten ruiken....
Ik slenter onder de prachtige kastanjebomen van Père LaChaise....
Twaalf duizend bomen telt Père LaChaise....
Zo heerlijk dat ik straks als ik er weer echt zal lopen zoveel meer verhalen en achtergronden ken van die imposante graven....
Het mooiste deel vinden Willem en ik de zuilen galerijen met persoonlijke en vaak zelf gemaakte tegeltjes waarachtig de urnen zich bevinden....
Cremeren is in Parijs echter nog steeds niet gewoon...
De Parijzenaars laten zich liever begraven....al wordt cremeren de laatste jaren ietsje populairder...
De eerste crematie vond plaats 30 januari 1889 , ruim een jaar na de wet van 15 november 1887 waarin de vrijheid van begrafenis en crematie verkondigd werd. Het was echter wachten tot het einde van de 20ste eeuw tot crematie meer gebruikelijker werd.
Het grappige van Père LaChaise is, dat je weliswaar de ingang in kan gaan, je hebt de keuze uit verschillende ingangen; twee grote en twee kleine, en dat je dan begint te lopen en de eerste graven dan nog wel herkend..... maar dat je al snel daarheen loopt waar je nog nooit eerder geweest bent en je, hoe vaak je er ook loopt, altijd weer een ander weg te pakken hebt...
Nadeel is dat je ook niet die graven weer kunt vinden die je zo mooi vond....
Het idiote is alleen dat we 8 van de 10 keer weer wel dat graf tegenkomen van de man met het gepoetste geslachtsdeel....
Huh????.
Ja echt....!
Op een marmeren plaat ligt het beeld van een man in brons waarvan ales groen verweerd is, behalve zijn kruis....
Nee niet zo'n kruis alszijnde en kruis op een graf maar ik bedoel écht het kruis in zijn broek...
Dat deel glanst en glimt....
En nooit kwam ik erachter waarom.....
Nu weet ik het....
Victor Noir heet de weledele heer die daar ligt... althans zijn botjes liggen er nog....
Hij was de redacteur van La Marseillaise en rokkenjager....
Oud werd hij niet....22 jaar maar.....(1848-1870)....
Hij komt nog aan een triest einde ook zeg...
Het was ten tijde van Napoleon III....
De ene helft van de bevolking steunde Bonaparte.... De andere helft wilde een gekozen president....
Victor's collega journalist, Pascal Grousset had in de krant een hevig anti Bonaparte artikel geschreven.... oeps....
Prins Pierre Bonaparte, neef van Napoleon III pikte dat niet......
Hij daagt Grousset uit voor een duel...
Dat ging zo in die dagen....
Als Victor als secondant precies op tijd op de afgesproken plek komt en Pascal er nog niet is, ziet de prins hem aan voor Pascal en schiet hem neer...
Einde Victor Noir...
Het feit echter dat hij een ware vrouwenversierder was, zorgt ervoor dat er nog steeds een veelvuldig vrouwenbezoek staat aan het graf...
De legende wil dat wie de bobbel in de broek aanraakt, en vergrote kans op vruchtbaarheid heeft....
Vandaar dat dat deel van het beeld altijd glanst...
Ik duik weer verder mijn boek in... en slenter verder...
Ik moet het graf van Edith Piaf nog bezoeken......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten