28 november 2021

Dag van:

Meestal hoor je alleen negatieve reacties....

Hoor je de doemdenkers... of de tegenstanders...

Zelf zal ik zelden bedenkingen hebben bij het opnemen van asielzoekers...

Ik moet er dan altijd aan denken "stel je voor dat het hier in Nederland nou eens fout gaat... en ik nergens naartoe kan"....

En soms, maar dat is heel erg onnadenkend en irreëel idealistisch van me,  denk ik wel eens "stel je nou voor dat er geen grenzen zijn... dat de wereld... de aardbol van ons allemaal is.. en we kunnen wonen waar we willen"...

Dat kan niet... dat weet ik heus wel... daarvoor zijn de verschillen op de wereld... de verschillen van culturen... veel te groot....

Dan zouden we ook allemaal hetzelfde moeten denken over mensenrechten... over leefklimaat.... over sociale omgang.... wetten.....

Of misschien ook niet.... misschien dan alleen wat betreft de mensenrechten maar voor de rest zou je iedereen in z'n waarde laten....in geloof (binnen de mensenrechten) in eetgewoonten, in tradities,  kleur....

Nee... nee ik weet het... het kan niet....

Maar ik moest er even aan denken toen mijn gedachten uitgingen naar morgen...

Morgen komen vijftig pubers... vluchtelingen... naar Nederland... naar Duiven.... naar het klooster naast de kerk waar Willem altijd heen gaat...

Vijftig pubers... zonder vader en moeder... of broertjes en zusjes....

Zonder opa en oma.... of andere familie...

Zonder vrienden van thuis.....

Je bent puber... gevlucht...

Je hebt de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt...

Hebt in kampen gezeten onder erbarmelijke omstandigheden...

Ik weet nog dat één van de weinige,  bijna niks of

nauwelijks, verhalen die mijn moeder over het Jappenkamp vertelde was,  dat ze geen jeugd had gehad... en dat ze dat nooit meer over kon doen....

Morgen komen er vijftig pubers naar het klooster naast Willems kerk...

Vijftig kinderen zonder familie,  die verliefd zouden moeten zijn,  dansfeesten af moesten gaan,  hadden moeten sporten met vrienden,  tegendraads hadden moeten kunnen puberen,  op school hadden moeten spijbelen of toch maar huiswerk maken op het laatste nippertje... met de scooters op pad... hangen op een plek waar de buurt natuurlijk niet blij mee is....

Vijftig pubers die soms ook hun momenten hebben om nog even bij pa en ma aan te kunnen kloppen om daar veilig hun hart te luchten om daarna weer hard tegen hun regels aan te schoppen op weg naar autonomie, een eigen ik, zelfredzaamheid, een eigen leven....

Tussen de dertien en zeventien jaar zijn ze.... de pubers....

Een leeftijd waar menig ouder maar moeilijk raad mee weet...

Ik vond het de mooiste leeftijd van de opvoeding van mijn kinderen...

Ik kon immers nog weinig toevoegen... de basis was gelegd..

Normen en waarden meegegeven...

Succes met jullie zoektocht... schop maar... raas maar... ontdek maar.... uiteindelijk komt het goed... met vallen en opstaan...

En ik genoot van die worstelingen.. die zoektochten... en trotseerde alle pijn die ze onbedoeld en onbewust in mij losmaakte....

Ik trotseerde de zorgen die ik had als ze toch die drank of joint eens pakten....

En ik juichte als ik dan wat maanden later ze hoorde zeggen "zonde van mijn zakgeld... zonde van mijn tijd".....

Oei wat had ik soms moeite met hun keuzes... niet omdat het geen goede keuzes waren... maar omdat het niet mijn keuzes geweest zouden zijn....

De puberteit ging niet alleen om de kinderen maar foei wat moet je als ouder mee puberen in de zin van loslaten....

Ik las laatst zo'n prachtig verhaal.....

Elk jaar met de zomervakantie gaat een jongen samen met zijn ouders met de trein naar zijn oma.

De ouders gingen dan de volgende dag weer met de trein terug naar huis en haalden hem later weer op bij oma. 

Toen hij wat ouder werd, zei de jongen tegen zijn ouders: ik ben nu al behoorlijk groot, al bijna volwassen, wat zouden jullie ervan vinden als ik dit jaar alleen met de trein naar oma ga? 

Nadat hij het waarom van zijn wens had uitgelegd, stemden zijn ouders daarmee in… 

Op het station nam de jongen afscheid van zijn ouders. 

Zijn ouders bleven hem instructies geven, waarop de jongen bleef antwoorden: ik weet het, ik weet het, je hebt het al honderd keer gezegd! 

De trein stond op het punt om te vertrekken toen zijn vader nog 1 keer iets zei tegen zijn zoon: ‘als jij je eenzaam of bang voelt, dan is dit iets voor jou’ en stopte iets in de jaszak van zijn zoon. 

De jongen was nu helemaal alleen. 

In de coupé keek hij om zich heen en zag alleen maar vreemden. 

Terwijl de conducteur het vervoersbewijs van de jongen controleerde, maakte hij een opmerking over het alleen reizen, waarna de jongen met medelijden werd aangekeken door de andere reizigers. 

Mensen wezen naar hem en fluisterden. 

De jongen voelde zich plotseling erg ongemakkelijk en zijn ongemak nam met de minuut toe. 

Hij liet zijn hoofd zakken, bijna helemaal in elkaar gedoken zat hij op het uiterste hoekje van de bank. 

De tranen prikten eerst in zijn ogen en begonnen daarna over zijn wangen te rollen. 

En toen herinnerde hij zich dat zijn vader iets in zijn jaszak had gestopt. 

Met trillende handen pakte hij het papiertje en opende het briefje waarop stond:

Lieve zoon, wij zitten in de laatste treinwagon…

We moeten onze kinderen de ruimte geven om de vleugels uit te slaan, maar we moeten altijd in de laatste wagon zitten totdat ze echt volwassen zijn.

En ikzelf geloof dat zolang ouders leven en gezond oud worden, ze altijd in die achterste wagon zullen zitten...

Morgen komen ze aan... vijftig pubers....

En in de achterste wagon of achterin de bus... zitten niet hun ouders.....

Ze hebben ook niet elkaar want ze komen van verschillende kampen en uit verschillende landen en culturen....

Hun zoektocht is nog niet eens begonnen....

En wat lees ik dan in de kranten uit monde van de burgemeester (goedbedoeld misschien maar toch):

Ze blijven hier tot april...

Er is toegezegd dat er 24 uur per dag toezicht is op de jongeren en dat er een telefoonnummer is dat gebeld kan worden zodra er overlast is.

Er is ook afgesproken dat wijkagenten komende tijd bij een aantal buren langs gaan om vast contacten te leggen. En ook het COA gaat ‘buurt maken’, kennis maken met de buren dus.”

April 2022 is een harde deadline voor de opvang. “Dat komt omdat we het oude klooster willen ombouwen tot dertien woningen. Er is echt een tekort aan woningen dus daar houden we aan vast”, zegt de burgemeester stellig. 

Er wordt gezocht naar een plek waar de jongeren elke werkdag tot 15.00 uur naar school kunnen gaan.

Ze moeten zelf boodschappen doen, koken en besteden tijd aan gesprekken in het kader van hun procedure.

Deze jongeren maken een goede kans op een verblijfsvergunning”, zegt de woordvoerder van het COA. ,,Daarom is het van belang om hen de taal te leren.” 

In het kloosterpand is dag en nacht toezicht. “Dat is belangrijk. 

Het gaat om minderjarigen uit een ander land, die hebben zorg nodig.

Lees ik dat goed????.....

De jongeren hebben zorg nodig....???

Terwijl er staat dat de wijkagenten toezicht van houden in de buurt... het COA toezicht gaat houden in de buurt... om overlast tegen te gaan....

Oké... ze kúnnen naar school maar ze móéten zelf boodschappen doen, koken, hun procedure regelen én de taal leren.....

Ik lees ook dat ze nog vrijwilligers nodig hebben...

Mijn hart springt open...yes... dus toch...

Maar dan lees ik verder:

Administratief medewerker

Juridisch begeleider ivm de asielprocedure....

Maatschappelijk begeleider die verzekering en uitkeringen regelt.......

Systeembeheerder...

Klusser... voor als ze dingen vernielen (????)

Waar is de liefhebbende vervangende pleegmoeder/ vader... kampmoeder/ vader die zelfs kinderen die op schoolkamp of scoutingkamp gaan mee hebben.... die troost... luistert....ze vertrouwen geeft, een arm om ze heen slaat als ze het moeilijk hebben... complimentjes geeft een bemoedigende schouderklopjes... een knipoog op z'n minst....

Samen gezellig met ze de kerstboom optuigt terwijl de kerstliedjes op de achtergrond spelen.... samen met ze cadeautjes inpakt voor onder die boom.... ze opvangt als ze hun ouders aan de telefoon krijgen... als dat al lukt... en vooral als het dan niet lukt....

Waar is de traumahulp... de vertrouwenspersoon.... de oude sportleraar(es).... muziekdocent (e) etc die ze even laten vergeten hoe erg hun situatie is....?

In mijn beleving is zorg is wat anders dan toezicht......

Is niet "kijk ons eens goed doen en in april kunnen jullie weer moven, dan zit onze goodwill er weer op en zijn wijzelf weer aan de beurt".....

Je bent puber... 13,14,15,16,17 jaar.... een kind

nog....gevlucht... en alleen hier....

Je hebt de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt...

Hebt in kampen gezeten onder erbarmelijke omstandigheden...

Je hebt liefde, vertrouwen en begrip nodig...

En je krijgt volgens de burgemeester de zorg die je nodig hebt....

In Nederland noemen ze dat toezicht....

Welkom lieve pubers.... ik wou dat ik in jullie laatste wagon kon zitten....