7 maart 2024

Dag van:

Ik heb het rijk weer eens voor me alleen....

Na het journaal met de laatste politieke ontwikkelingen toch maar eens gaan zappen....

Maar echt hè.....het ene na het andere reality programma passeert de revue...

Het volgen van mensen dus....

Mensen van de handhaving, deurwaarders, politieagenten, verliefde mensen of verliefd in wording....

Fake mensen, mensen die doodgaan of mensen die iemand verloren hebben....

Mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten, bondgenoten of mensen die met elkaar voor 100 dagen in een huis leven....

Ik kijk naar mensen die een mocktail in elkaar flansen, samen eten koken, twijfelen of ze wel niet bij elkaar moeten slapen, wel of niet met elkaar moeten verder gaan met daten, denken dat ze kunnen zingen, in een hottub bubbelen, de boel manipuleren bij het leven....

Bekeuringen uitschrijven, zorgen dat geldeisers hun geld krijgen, zwervers van de straat halen, zwartrijders aanspreken....

En ga zo maar door....

Is dit echt de televisie anno 2024....?

Zou Willem daarom alleen sport kijken...?

Ben ik niet van deze wereld dat ik alleen maar naar 'Wie is de Mol' of 'de verraders' kijk......

Ik ben heus wel een mensenmens en geïnteresseerd in verhalen achter de mensen om me heen....maar dit...???!!!!!

Hoe zijn dit soort programma's er eigenlijk ingeslopen...?

Eens even kijken....

In de jaren zestig al komt het genre reality-tv op, waarbinnen drie grote categorieën te onderscheiden zijn: spelprogramma’s, datingprogramma’s en talentenjachten.....

De programmamakers kopiëren de formats uit Amerika......

Tuurlijk, het is Amerika weer....

De KRO start voor het eerst in 1991 met de reality soap: ze volgen zeven beginnende studenten in een huis in Amsterdam in het programma Nummer 28.....

Ik kan me er niks van herinneren....

Big Brother is in 1999 een groot succes door de combinatie van verschillende televisiegenres: reality-tv, de soap en de spelshow.....

Ja, dat weet ik nog wel....daar heb ik inderdaad naar gekeken....

Ik vond toen vooral dat psychologische gedoe allemaal interessant....

Hoe mensen reageren als ze met onbekende anderen in één huis komen te zitten....

Programma’s met normale mensen zijn populairder dan ooit omdat ze herkenbaar zijn wordt er geschreven in diverse artikelen....

Ik neem mezelf eens flink onder de loep.....maar ik herken Willem, mezelf, of onze relatie niet zo...

Ja, wij doen ook boodschappen, we slapen en douchen, poetsen onze tanden, hebben meningsverschillen, we lachen vooral veel met en om elkaar...maar verder....?

Misschien is onze relatie wel een soap op zich vermoed ik....

De discussie over de grens van reality-tv laait regelmatig weer op.....

En daar kan ik me van alles bij voorstellen, maar de grens is ondertussen nog steeds niet gesteld....

Ik lees dat er zelfs programma's bestaan waar eerst naar piemels gekeken wordt voordat er gedate gaat worden....

Ik lees verder....

Als mens identificeer je je graag met anderen en zie je graag dat er bij die anderen ook eens iets fout kan lopen of iets gebeurt wat ze niet onder controle hebben".......

Maar dat weet je toch ook als je om je heen kijkt....familie, vrienden, collega's, buren hebt....met ze praat....in ze geïnteresseerd of bij je bij ze betrokken bent....?

En er is toch geen hond die denkt dat het perfecte leven bestaat.....?

In de Libelle staat:.....

“Reality-tv geeft vooral de kijkcijfers een boost......

Het publiek kan bijna niet anders dan de Verhulstjes of de Vermeires live op tv bekijken, want als je uitgesteld kijkt, kun je de volgende dag niet meepraten met de rest.....

Ik weet niet eens over wie ze het hebben....Verhulstjes.....Vermeires.....

Ik ben enkel op de hoogte van, laat ik me aan dit taalgebruik aanpassen, de Meilandjes.....

Je komt er ook bijna niet onderuit om te weten wie dat zijn....ook als je zoals ik niet naar hun programma kijkt.....

Deze programma’s kunnen seizoenenlang meegaan en zo blijf je als zender je kijkers behouden.....

Er komt echter nog wat bij kijken weet Metro ons te vertellen....

Waarom voelt de ellende van anderen zo goed?....

Volgens de mediapsycholoog Kirsten Hofman is de verklaring hiervoor eenvoudig: „Wanneer we kijken naar andere mensen worden onze spiegelneuronen actief.....

Deze neuronen zorgen ervoor dat we ons kunnen inleven in anderen......

De gevoelens en gebeurtenissen van de mensen op televisie projecteren wij in een oogwenk op onszelf......

We denken heel kort dat dit onszelf overkomt.....

Zodra je direct daarna beseft dat deze nare zaken jou bespaard blijven, voel je vanuit je onderbewustzijn een soort van opluchting......

Deze opluchting voelt prettig"....

En ik denk alleen maar....daar heb je die reality toch niet voor nodig....kijk naar het reality journaal....!

Trouwens, dan voel ik geen opluchting maar vooral dankbaarheid dat ik het hier zo goed heb.....

En trouwens dat zinnetje over dat we deze spiegel neuronen nodig hebben om ons in te kunnen leven in het leven van een ander, vraag ik me ook ten zeerste af.....

Een beetje empathisch mens kan zich ook inleven of voorstellen hoe een ander zich zou kunnen voelen.....

Maar goed...men kijkt dus graag naar de ellende van anderen, maar worden we daar nu écht gelukkig van?.....

Hofman: „Onderzoek wijst – ironisch genoeg – uit dat mensen die naar reality-tv en soaps kijken ongelukkiger zijn dan mensen die hier helemaal niet naar kijken.”.... 

Kijken mensen die ongelukkig zijn meer naar reality tv of veroorzaakt reality-tv voor ongelukkigere mensen?.....

 „Dat is een beetje een kip en het ei-verhaal; de zaken hebben met elkaar te maken maar het is niet helemaal duidelijk wat nou de oorzaak en het gevolg is, eigenlijk is het een soort vicieuze cirkel”, vertelt Hofman...... 

"Het kijken naar veel reality-programma’s verandert je belevingswereld......

Als jij vaak mensen ziet vreemdgaan, wordt dit steeds normaler voor je......

Een gevolg hiervan is de kijkers zelf vaker vreemdgaan en vaker denken dat anderen vreemdgaan.”.....

Dat bedoel ik nou .....

Normen en waarden vervagen dus verschrikkelijk....

Je zou er de ethische realiteit door uit het oog verliezen....

Het belangrijkste dat we ons moeten realiseren is dat er bij reality-tv heel erg veel gescript, geëdit en geframet wordt..... Als een real life-serie de naam ’real life’ draagt, heeft het niks met het gemiddelde leven te maken......

Niet de deelnemers, maar de programmamakers bepalen hoe iemand wordt neergezet......

Met montage kan je nét even dat ene genânte momentje gigantisch uitvergroten.......

Muziek, geluidseffecten en een voice-over kunnen deze richting nog sterker benadrukken......

Kinderen tot een jaar of vier denken dat tekenfilms en sprookjes echt zijn en sommige volwassenen denken dat reality tv ’echt’ is......

Natuurlijk probeert de serie jou te laten denken dat het echt is maar een realityserie komt net zo dicht bij de realiteit als een tekenfilm.”.....

Waarbij ik me dan afvraag waarom zo'n onderzoeker dan vindt dat wij ons kunnen of moeten inleven in die gescripte wereld van anderen.....oftewel in de wereld die NIET echt is....om die stomme neuronen aan te maken....

Weet je.....

Zoals bekend werkte ik deze week op school over het element lucht....

Daar heb ik al veel te veel over geschreven....en in de klas heb ik het de kinderen op zoveel manieren laten ervaren....

Eigenlijk vind ik het jammer dat we nu morgen studiedag hebben en niet die laatste dag ook nog over lucht kunnen werken....

Ik ben namelijk één ding vergeten..... DE GEBAKKEN LUCHT!!!!!.....