Wát heb ik geslapen.... geslapen... geslapen... alle slaaptekort in een middag en nacht bij geslapen...
Toch word ik wakker met een zwaar gevoel..
Gelukkig weet ik niet meer wat ik gedroomd heb... gelukkig!
Iets van... van de één op de andere seconde stond mijn wereld op zijn kop... was alles anders...
Ik kan het begin niet meer vinden...
Alsof al het mooie ineens verdwenen is
Van... en ik ben boos op mijn verstand die zegt 'komt wel weer goed... het gaat over'
En ik ben boos op mijn gevoel... dat zich mee laat slepen in een zwart gat..
Van.... en toch ga ik door.... ik weet immers dat een mens sterker is dan zij denkt
Alleen... dat onrecht....
Ik verman me en ga richting ziekenhuis
Van....Rijnstate Zevenaar want daar was het snelste een plekje vrij
Nou kom ik zelden in een ziekenhuis dus zal ik eerst een ponskaart moeten laten maken want die ik heb is antiek te noemen
Ik loop dus naar een balie en leg uit waar ik voor kom
'Rechts mevrouw...u moet rechts'
Verbaasd kijk ik naar links waar ook 2 dames zitten aan een toonbank
'Nee rechts... aan uw rechterkant'
Ik loop een stukje rechtdoor en wil dan rechts de gang in
Van.... in de bocht, die ik net om wil gaan, zie ik een zuil met een enorme pijl waarop de worden 'ziekenhuis pas' staan
Een zuil.... zoiets als op het vliegveld als je in wil checken...
Van ja hoor... het is echt
Ik lees zorgvuldig de kille instructies op de zuil en leg dan mijn paspoort op de daarvoor bestemde plek
Ik druk op de knop volgens instructie en wacht...
En wacht....
En wacht... tot een vriendelijke mede patiënt mij wijst op een ander zuiltje welke je gemakkelijk over het hoofd ziet zoals ik dus deed en daar ligt inderdaad een kartonnen kaartje
Nee niet de antieke hard plastic ponsplaatjes van weleer die je gemakkelijk in je betaal pasjes vakje kon schuiven
Dit ding heeft een soort Ikea formaat, afwijkend dus, en past noch in je portemonnee, noch in je vakje van het mobiel en als je het los in je tas bewaart dan is hij binnen no time onleesbaar
Enfin Ik heb een kaartje... volgende stap.. toilet... nergens aangegeven tot je ervoor staat
Op een papier lees ik dat deze voor het laatst schoongemaakt is om 8.30 uur
Wil ik dit weten denk ik nog terwijl ik op de klok zie dat het 13.30 uur is en er niet aan moet denken hoeveel mij al zijn voorgegaan
Maar ik moet nu eenmaal dus ik ga
Dé derde ronde.... vindt de plek waar ik zijn moet
Route 4....
Ik volg de route...heej zuil op de kruising
Hier uw afspraak en komst bevestigen meldt het ding mij
Een dame komt op mij af
'Ha, u bent een mens....'
Ze bevestigt mijn vermoeden en sterker nog zij hoort bij het ziekenhuis en helpt mij verder
Op mijn vraag of ze haar niet gewoon achter een mij vertrouwd loket hadden kunnen zetten zegt ze dat dat geen toekomst heeft
Ik bereid me al lopend voor op het robot tijdperk en begin me af te vragen wat of wie ik straks in de spreekkamer zal aantreffen
Gelukkig hoef ik niet lang op het antwoord te wachten
Allereerst een zuster in herkenbaar witte outfit en even later een lieve oude dokter in authentieke witte doktersjas
Als ik weer naar buiten loop denk ik nog... niet te lang wachten tot de volgende keer want wellicht bevindt een ziekenhuis zich dan in een sciencefictionachtige omgeving waar ik niet in mee ben gegroeid en moet ik eerst en vr bril aanschaffen
Van... even gezellig bij mijn dochter en kleinkinderen langs
Afleiding!
We zitten heerlijk buiten waar ik de nieuwste creatieve uitspattingen van dochterlief bekijk, oefen met de oudste kleindochter een fluitstuk dat ze voor school moet leren en knuffel met de jongste kleindochter die al snel naar zwemles vertrekt...
Thuis wacht een door Willem gekochte maaltijd salade
We kijken naar de uitzending van het gouden kalf met de meiden als Willem opeens oppert dat hij wel weer aan Parijs toe is
Dat heb je ook wel verdiend hoor ik hem zeggen als ik net spijkers met koppen wil slaan voor hij dit heerlijke vooruitzicht weer intrekt
Van... bang dat het magische na alle aanslagen voorbij zou zijn, heeft het dit keer lang geduurd voor we weer toe waren aan ons zo geliefd Parijs waar we vroeger altijd een paar keer per jaar heen gingen...
Van.... ik heb weer wat om naar uit te kijken...
Maar van binnen voel ik de pijn opkomen....
Niet aan denken nu... even genieten van het moment...
Alleen momenten blijven momenten weet ik als ik mijn dagen bekijk...
En ook al geldt dit voor de narigheid eveneens, toch overheerst die grauwsluier...
Parijs... onrecht.... onrecht... Parijs... onrecht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten