Gisteren al een goed beeld gekregen van de nieuwe leerlingen nog 6 te gaan waarvan vandaag dus ook eentje...
Altijd weer benieuwd... voorbereiden doe ik weinig... open het gesprek ingaan vind ik belangrijk...
Als ik de school inkom is de ouderraad al druk met de voorbereidingen voor de kerst knutsel ochtend...
De hal is gevuld met tafels en ouders en daar tussendoor lopen en rennen en rijden de leerlingen met hun chauffeurs in hun kielzog....
In mijn lokaal is nog niet veel veranderd... de tafeltjes zijn er nog niet en de bed box staat dominant in plankjes aan de zijkant... wat dat toch moet gaan worden met zo'n groot aanwezig ding..
Van... ik heb me in de tijd vergist... dacht dat de ouders om 9.00 uur zouden komen maar er staat 10.00 uur...
Dan maar gezellig even naar de hal en koffie halen...
In mijn gang kom ik al een lieve collega tegen die ik bedank voor de kaart die ik kreeg toen ik thuis was en die belangstellend vraagt hoe het gaat...
Belangstellend... want ik ben intussen het verschil gaan herkennen tussen nieuwsgierig, sensatie belust en oprecht belangstellend..
Het wordt me duidelijk dat de afgelopen weken me emotioneel meer gekost hebben dan ik heb toegegeven...
Stoer en sterk, positief en moedig ben ik erin gegaan... maar nu merk ik dat ik labieler ben dan ik dacht....ik voel de tranen opkomen bij de eerste lieve begripvolle opmerking...
'Ik kan zien dat het je diep geraakt heeft' .... wow... ze raakt die diepte waar ik niet bij wilde de afgelopen dagen.... maar nu kan ik niet anders en voel het weer...
Maar het is goed en ik weet me veilig....
Als ik weer in mijn lokaal zit komt iemand vertellen dat ze straks met de oude klas langs komen....
Goed voor bepaalde leerlingen maar ook voor de nieuwe juf enzovoorts...
Ik snap het... ik heb niet veel woorden nodig om de onderkant te voelen....en vind het dus oké ...
Van... dan komen de ouders met de leerling binnen....
Een goed gesprek volgt en de ervaring geeft me gelukkig vrij snel een goed beeld van de nieuweling die de klas kriskras aan het ontdekken is en zijn spoor achterlaat...
Ik kan de klas wel opnieuw inrichten zeg maar... (Grote grijns)....
Het gesprek loopt net ten einde als er op de deur geklopt wordt...
Mijn oude klas staat voor de deur....
Tijd om na te denken heb ik niet... neem afscheid van ouders en leerling en gooi de deur wijd open met de mededeling of er ook helpende handen zijn die me willen helpen 'het spoor' op te ruimen....
Tja juf... wat denk je nou.... pubers!!!! Dus nee...
Maar pubers of niet... ze duiken de poppen hoek wél in en het keukentje, de pop en het serviesje zijn al snel favoriet...
Ik loop elke oud leerling af... aai over de bol... knuffel... persoonlijk woordje... ook voor hun nieuwe juf... ik spreek mijn vertrouwen over de nieuwe juf tegen hen uit en zeg dat ze in goede handen zijn.... en dan gaan ze....(Maar mogen we wel terugkomen juf en je helpen met de kleuters??!!)
Van één goede collega blijft achter... en dat is maar goed ook want ik sluit de deur en krijg een niet te stoppen huilbui.... (Waar hebben al die tranen van de afgelopen maanden toch al die jaren gezeten?)
Ik wil begrijpen waar het allemaal vandaan komt maar vergeten kan ik het nog niet...
Eergisteren hoorde ik nog in het programma ' andere tijden' iemand die iets soortgelijks was overkomen... hij vertelde dat hij nu begreep hoe een nachtmerrie begon en in elkaar zat...
Een reeks gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben maar door samenloop van omstandigheden aan elkaar gekoppeld worden, waar door mensen een rode draad aan verbonden wordt en zo de nachtmerrie tot een verhaal breien....
En zo is het en voel ik het precies hetzelfde....
Het duurt even voor ik uitgehuild ben en weeeeeer het hele verhaal verteld heb dat mijn collega allang kende...
Wat ben ik dankbaar dat zij er was.... niet alleen nu maar sowieso de afgelopen maanden... ze was een rots in mijn branding.... ze was er... ze is er nog steeds....
Dan kan ik verder... pictos en naamkaartjes lamineren....
Lamineer apparaat halverwege stuk... dan nog maar even overleg met mijn nieuwe kleuter collega maar ik voel dat ik op ben.... emotioneel op....
Morgen is kerstfeest in de gang... de voorbereidingen zijn in volle gang en er heerst veel bedrijvigheid....
Ik kán het niet opbrengen morgen te komen.... volgend jaar weer....
Vorig jaar geen kerstfeest met mijn klas omdat ik ineens zomaar ergens moest invallen... Dit jaar ook geen kerstfeest ...ik kan het gewoon niet... en zeker niet omdat ik de betekenis van dit mooie feest zelf nog niet waar kan maken... vergeven.... ik begrijp maar vind vergeven nog zo moeilijk....
Van... dan rij ik naar Bikkel... schrijf een briefje voor Willem die 'opa kerstfeest' bij zijn kleindochter in de kleuterklas gaat vieren en vertrek naar de audiciën... eindafspraak...
Ik laat mijn apparaatjes nog een keer opnieuw afstellen... vul een stapel formulieren in voor de audiciën en de verzekering en loop met twee gehoorapparaatjes die nu echt van mij zijn de deur uit...
Ik ben te moe om nog even het winkelcentrum over te lopen.... ik wil gewoon even niks meer....
Van.... en dan komt er zomaar een naar bericht binnen... zo vlak voor alle feestdagen... zo'n bericht dat je even stil maakt en je weer voelt dat alles relatief is...
Nu weet ik dat werken in het speciaal onderwijs weliswaar prachtig is en de leerlingen je blijvend verrassen en verwonderen maar het is een blijft natuurlijk ook een kwetsbare groep mensen....
Menig leerling hebben we verloren door uiteenlopende oorzaken...
Vanavond treft me weer zo'n bericht... zowel in een privé bericht als op Facebook...
Een oud leerling overleden..... lieve zachtmoedige altijd vriendelijke en vrolijke Hidde....met twee hele bijzondere ouders ook, die altijd klaarstonden als je iets nodig had of als je hulp wilde...
Het raakt elke keer weer, ook al zijn ze ouder geworden en heb je ze niet meer in de klas...
Hun gezichten zijn ouder geworden maar in je hart is de tijd stil blijven staan en zijn ze die pubers van toen ze afscheid van ons namen om naar het vervolg onderwijs te gaan....
En ook al zat hij allang niet meer bij ons op school, uit het oog verloor je hem niet... daarvoor zijn er teveel mediakanalen om elkaar te volgen....
Nu valt er niks meer te volgen.... en blijft ook de tijd op de foto's stilstaan...dag lieve Hidde....
...........
Van.... Willem oefent kerstliedjes voor de viering morgen op zijn fluit....
Het klinkt als een groet aan de hemel zo mooi....
Jammer dat er altijd weer een einde aan komt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten