Kwart over 6 hoor ik het geluid van lang geleden, wekker genaamd
Ik ben nog niet verleerd erop te reageren...
Zeker vanmorgen niet want deze oma gaat met kleindochter Britt naar de oogarts
Het is nog pikkedonker als ik richting Didam vertrek om haar en mijn dochter op te halen
Je kan niet vroeg genoeg vertrekken als je de brug over moet s morgens...
Op de radio hoor ik al geluiden over een file van Zevenaar tot aan de Duitse grens
Nou moet ik er bij Zevenaar af dus zou ik mazzel hebben?
Net als ik de file borden met aangegeven snelheid zie knipperen mag ik eraf
Yes mazzel.... maar de andere kant op is het behoorlijk druk en rustig rijden
Niet te láng treuzelen maar daar aan de deur...
Britt staat al in de deur opening..... oma oma kijk ik ben een konijntje...
Ze heeft de trui aan die ik gebreid heb en is er dolgelukkig mee
Ik ga dus met een konijntje naar de oogarts... en konijntjes hebben goede ogen want die eten worteltjes.... opper ik...
Oma je bent koekoek.... wat zoiets betekent dat ik niet wijs ben....
Nog één plas... nog een jas... het riedeltje van de reclame; raken dicht, licht aan, deur op slot en daar gaan we...
Nou hoef ik lekker niet te rekenen oom....
IK word gewoon misselijk van dat rekenen (ze heeft aangepaste oefeningen omdat ze de rekenstof allang beheerst van dit jaar)
Misselijk? vraag ik...Ja omdat ik het haat....want de anderen mogen gewoon rekenen maar ij heb altijd toetsen en dat stomme programma weet alles, ook als ik een reken opdracht oversla en dan moet ik die toch nog doen...
Dat is duidelijk...! (Slim programma overigens ... greins)
We komen bij het ziekenhuis... veel te vroeg natuurlijk want ik kon aardig doorrijden... en blijven nog even in de warme auto zitten...
Kijk zeg ik... hier is jouw mama ook geboren...
Ze is stil en zit met haar mond open te kijken naar het ziekenhuisgebouw...
Dan zegt ze eindelijk.... nou mama., dus hier is jouw leven begonnen....
We lopen met een lachend gezicht maar gauw het leven tegemoet... maar dan het ziekenhuisleven...
Er loopt een oud vrouwtje met een stok voor ons de trap op...
Kom maar oma... deze kant is voor snelle mensen zegt ze en trekt me mee naar de kant waar eigenlijk iedereen naar beneden gaat...
We melden ons bij de witte balie en komen de nog lege wachtkamer binnen... dat betekent veel ruimte voor de, van de spanning, stuiterende Britt...
Ze springt van mama's op oma's schoot en kletst van de zenuwen honderduit...
Dan komt de oogarts om het hoekje kijken en Britt mag mee...
Oma...oooooma....oooohoom... jij moet ook mee naar binnen....
En ach wat een teleurstelling als blijkt dat het ene oog niet vooruitgegaan is...
Oeps... scène... ik haat druppelen....(het is geloof ik vandaag Britts Ik haat dag)
Klein dametje spartelt ook aardig tegen...'het voelt niet fijn oma en ik zie dan wazig en kan jou niet meer zien)...
Ik dacht dat ik dit soort moeilijke momentjes alleen met mijn kinderen had gehad maar nu dus vandaag ook de kleindochter....
Mijn hart breekt als we haar met 3 man (vrouw eigenlijk) sterk vasthouden
Ik zie dat mijn dochter zich dapper houdt maar het verdriet is in haar ogen af te lezen...
Gelukkig is het druppelen zo gebeurd maar het wachten tot de druppels hun uiteindelijke werk doen duurt langer....
Na een half uurtje kan de test beginnen...
Diagnose... weer haar oog afplakken en toch weer een bril....
En je raad het al.... ik haat brillen.....
Aan de hand, want wazig zien doet rare dingen met je oriëntatie, lopen we met Britt naar de ziekenhuisapotheek waar we de door haar zelf gekozen oog pleisters kunnen afhalen....
Nu op naar Zevenaar om een mooie bril uit te zoeken.... terwijl we har in de auto prijzen dat ze zo dapper was en mama school belt dat ze vandaag niet kan komen omdat ze wazig ziet ivm de druppels...
Al gauw heeft ze haar favoriete bril gevonden.. nee niet op het rek maar in een laadje dat mama opentrok in de winkel...
Maar ja wel een bril ietsje boven mama's budget...
Mama probeert nog die bril of die.... maar... dat van we weer... die en die haat ze...
Gelukkig is oma mee die de dapperheid beloont... en ja hoor... de paarse bril is de hare...
We lopen langs de dierenwinkel waar en knuffel krokodil in een konijnen hok gezet is...
Kijk nou zeg ik... ze hadden beter jou met je koningen trui erin kunnen zetten...
Britt lacht... ja want nu is dat en kronijn hè oom....
Nú naar de bakker voor de felbegeerde croissant en nog naar Intertoys want de hatchimal collectable heeft ze ook verdiend...
Oh oma wat ben ik toch een dikke vette bofkont zegt ze blij...
Thuis blijkt ze een nog dikkere vettere bofkont want één van die dingen is 'zeldzaam' en die andere is een extra zeldzaam....
Maar nu moet oma echt naar huis...
Oom... hoor ik zachtjes als ik mijn jas aantrek... kan je ook draken truien breien...
Ik schiet in de lach en denk aan Pippi Langkous en mijn lijfspreuk....IK HEB HET NOG NOOIT GEDAAN DUS IK DENK DAT IK HET WIL KAN!!!
Zo'n zelfde trui als je konijnen trui maar dan een draak...?
Oké... dat gaat oma proberen dan...
Babs en Blitz zijn dan wel naar de puppy opvang... Blitz zelfs voor de eerste keer... maar oude kromme Bikkel is thuis en moet uit...
Nadat ik ondersteboven geknuffeld ben door dochter en kleindochter vertrek ik weer...
In de auto bedenk ik me dat je verdriet of angst als oma door twee generaties voelt... die van je dochter en die van je kleindochter...... maar geluk gelukkig ook!!!!
Ik rij nog even snel naar het winkelcentrum waar ik vroeger woonde omdat ik dat een buurtwinkel weet met vast wel groene wol....
Huh????? Winkelcentrum verbouwt en winkeltje weg....
Wibra geen groene wol en Zeeman niet... maar kijk.. daar verscholen ontdek ik het verplaatste winkeltje met... ja hoor... groene draken wol...
Nu echt naar huis naar Bikkel...
Gauw uitlaten en dan steken op de pen zetten...
Van.... maar lang kan ik niet breien want ik heb straks nog een gesprek te voeren...
Hoe lang is dit nu al gaande...
En tijdens het breien bedenk ik me dat ik eigenlijk verder boven de partijen sta dan de partijen zelf die halsstarrig voet bij stuk houden en daarmee geen stap verder komen...
Na eventjes wachten kunnen we aan tafel...
De spreek tafel wel te verstaan...
De kleine cadeautjes... teken van goede en sterke wil branden in mijn tas... boekjes van
Toon Tellegen over vergeving en opnieuw beginnen....
Ik merk dat we alle drie niet weer in herhalingen willen vallen.... maar het valt me moeilijk...
We bespreken het traject.... wat kan ik anders doen om niet weer in zoiets als deze ellende te belanden... en wat kunnen zijn doen en daarin betekenen...
Al is er veel boosheid geluwd, toch zit er onderin de vulkaan nog een brok vuur van onrechtvaardigheid...
Al ben ik van goede wil... er zijn dingen die ik niet vergeten ben en nog niet vergeven kan...
Dat is mij niet kwalijk te nemen dunkt me...
Ook al is het zo dat ik diep zielige acties uit jaloezie of wraakzucht nog kan begrijpen, in die zin dat ik snap dat het daar vandaan kom, ik weet dat die bestaan... ik snap de mensen niet die daar klakkeloos achter zijn gaan staan terwijl ze mij kennen... de mensen die dus eerder geneigd zijn het kwaadspreken te geloven dan het goede in mij te zien...... ondanks zogenaamde gemanipuleerde bewijzen....
Het zit er nog... maar ik wil verder met mijn leven.....
En daar ben ik vóór gegaan vandaag......
Het cadeau is tevens het moment dat toch die emoties..... ach.... het mag... het is goed zoals het is....
Ik vecht mijn hele leven... en ik vecht nog wel een stukje verder als dat moet...
Buiten wordt het alweer donker als ik naar buiten loop....
Snel naar huis... breiwerk... koken... laatste sinterklaas pagina.... verder met leven... verder met vechten komt later weer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten