Lastig.... want vandaag komt de 10 kilometer schaatsen op tv.... mijn favoriete afstand... en moeten we naar de verjaardag van de buurman.....
Van... en eigenlijk ook weer minder lastig want actief zijn kan ik nog altijd en EK schaatsen komt alleen nu op tv....
Koffie dus... en gaan met die 1500 meters die als eerste aan bod komen...
Van... ik kan me niet heugen dat ik, elk jaar rond deze tijd..... mijn hele leven...,geen schaatsen heb gekeken...
Het is me met de paplepel ingegoten...
Vanuit de kinderstoel Ard en Keessie kijken....
Er zijn zelfs nog foto's van....
En nog steeds vind ik het jammer dat ikzelf nooit écht schaatsen heb geleerd...
Ik kan er op staan hoor... en kom twee slagen vooruit. . alleen op kunstschaatsen dan want dat gemodder op Friese doorlopers was één groot fiasco en ellendige frustratie....
Maar verder dan die twee a drie slagen kwam ik nooit....
Behalve dan nog drie hersenschuddingen die ik er aan over gehouden heb...
Van... nee schaatsen is niet echt mijn ding... behalve er naar kijken dan...
Voor geen goud wil ik het missen...
Alleen de tijd van (ronde) tijden bijhouden op de bijgeleverde krantenpagina, is er niet meer bij.....
Wel het op het puntje van je stoel zitten... en aanmoedigen....
En ik wist het vandaag gewoon... en voorspelde het... dat Patrick Roest de 10 km zou winnen en al zijn krachten tot het laatst zou bewaren....
Vanaf vandaag luid het spreekwoord...."oude liefde en Roest ook"....
Want... ons Kramertje flikt het toch maar weer eventjes.... Europees kampioen...!!!!!
Van.... deze titanenstrijd zien we overigens bij de buren...
Verjaardag oké, appte Willem de buurman.... maar dan wel schaatsen aanzetten....
En aldus geschiedde....
Van... en wat heerlijk ook weer eens dat schaatsen op een buitenbaan....
Je kon de gure koude lucht bijna in de kamer op je wangen voelen....
En die bergen op de achtergrond gaven toch weer eens een andere aanblik dan tribunes en glazen hokjes waar reporters zich bevinden....
De Jong en Roest... namen van de toekomst..
En wat heb ik toch al een namen voorbij zien komen in mijn leven....
Stuk voor stuk helden...
Van.... Willem vindt het altijd vreselijk als er eindes aan carrières komen... als het verval naar binnen sluipt...
Ik heb dat minder.... ruimte voor nieuwe helden maken vind ik ook wel wat hebben.... als de oudjes dan maar op hun hoogtepunt stoppen....
Dan hou ik er mooie beelden en herinneringen aan over....
Al moet ik zeggen dat ik ook even heb moeten slikken deze week toen ik tennisser Murray huilend op tv zag vertellen dat zijn lijf het tennissen niet meer aankan en hij stopt met tennissen...
Weliswaar op zijn hoogtepunt maar door verval geknakt...
Datzelfde had ik ook met darten toen Barney het dit jaar in de eerste ronde al niet meer trok....
Alleen dacht ik toen... waarom ben je zo lang doorgegaan man.... had het vuur toch eerder doorgegeven....
Ik heb totaal geen moeite met stokjes of vuur doorgeven....
Noch heb ik moeite dat leidinggevenden ook steeds jonger worden dan ik...
Ik zorg er alleen angstvallig voor dat ik niet zo'n juf word met een instelling van "Ik heb het altijd zo gedaan dus dat is nu ook goed"...
Oh gut nee... ik leer bij... fris op.... maak nieuwe dingen eigen.... absorbeer nieuwe ideeën van stagiaires.... en behoud wat goed is naast het uitproberen van nieuwe inzichten, vaardigheden en kennis....
De angst zit hem dan ook meer in het lichamelijk verval....
Dat ik het fysiek niet meer kan trekken...
Niet meer kan rennen achter een ontsnappende kleuter....
Niet meer kan optillen .... of op kan staan als ik door mijn knieën zak om op ooghoogte van de kleuter te komen....
Zoals ik al merk dat ik met autorijden toch bij bepaalde situaties wat kalmer aan doe om goed overzicht te houden....
Zoals ik al merk dat ik een avondje doorhalen, de volgende dag moet bekopen wanneer ik vroeg op moet staan...
Zoals ik al merk dat ik na vier dagen werken de knollen flink op heb.... zelfs na een dag werken al in de stoel weg sukkel....
Van... de liefste juf zal ik vast altijd blijven...kennis en ervaringen overdragen zal ik altijd blijven doen.... maar mag ik ook alsjeblieft kwalitatief fysiek nog een beetje waardevol zijn aan het eind van mijn loopbaan....
En liefst dan ook nog een paar jaar daarna... dat ik nog lekker van mijn vrije tijd kan genieten... verre reizen kan maken... mijn tuintje kan bijhouden...wandelingen kan maken....
Van.... als het daarna niet meer kan zal ik me heus niet vervelen...
Ik zal gaan schrijven... nog meer breien...nog meer lezen... en spelletjes spelen met mede bejaarden... of met een krakerige stem hele gesprekken voeren met Willem....
Maar laat me me nog minstens 10 jaar na werk in de gelegenheid zijn me fysiek fit te voelen...
Nou ja.... aangepast fit dan... want ik weet heus wel dat ik me dan geen veertig meer zal voelen....
Zeven en zeventig... en dan een lief wijs creatief schrijvend overgrootmoedertje....
Naast een ondeugend wijs muzikaal schrijvend oud Willempje.... die met zijn fikken nog steeds niet van zijn, dan hypermoderne, mobiel af kan blijven en nog steeds sport kijkt... naar weer nieuwe helden..... of Netflixt... met een nóg iets sterker brilletje....
Van... en laat ons zó nóg ouder worden.... in een bejaarden woninkje.... naast onze huidige buurtjes... en misschien zelfs weer naast onze vriendenkliek....
Misschien zijn we dan niet meer in staat om zelf lekker te koken maar dan bestellen we gewoon via thuisbezorgd.nl .... in plaats van dat we eten uit de gaarkeuken krijgen....
Van... maar ja... het zijn idealen...dromen.... ik weet heus wel dat het leven misschien heel andere dingen voor je in petto heeft....
En ik kan wel vinden dat we ellende genoeg gehad hebben... maar tja... soms denkt het leven daar anders over .... zie ik als ik om me heen kijk....
Van... en zo kabbelt de namiddag ook voort...
Eten we gezellig een soepje mee....
Haal ik voor Willem toch daarna bij de Jumbo nog kippenpoten omdat hij nog steeds honger heeft.... maken we samen de kamer schoon..... en zitten we sinds lange tijd weer eens saampjes op de bank gezellig tegen elkaar aan "flikken Maastricht" te kijken....
Wellicht omdat we samen aanvoelen dat tijd kostbaar is.... dat een sleur er is om doorbroken te worden.... dat we over 18 dagen het toch al mooi 12 en een half jaar met elkaar uithouden....(voor Willem een unicum)....... en we toch wel heel verknocht zijn aan elkaar....en dat nog lang willen blijven....omdat alles uiteindelijk toch eindig is......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten