Dag van:
Gefeliciteerd mam... je zou vandaag 97 zijn geworden....
Vreemd dat, als je nu nog geleefd had, niet als altijd op je verjaardag van de mooie herfstkleuren had kunnen genieten...
Die herfstkleuren zijn er namelijk nog niet....
Dat is iets met klimaatverandering mam....
Misschien ook maar goed dat je dat niet meer mee hoefde te maken...
Want jij en je herfstkleuren... dat hoorde gewoon bij elkaar....
Van..... het moet een roerig weekend voor vele ouders geweest zijn...
Het lijkt wel landelijke ouder bel maar raak dag...
Het ene kind was wat hangerig het weekend.... de volgende had slecht gegeten.... en weer een ander was uit logeren geweest en had slecht geslapen....
Gelukkig was ik vroeger net zo bezorgd...
Ik snap de zorgen, en beloof extra op te letten vandaag....
En inderdaad... sommige kinderen zijn wat anders dan anders... hangerig... tegendraads.... snel uit het lood geslagen... of super druk en hyper....
Als je er niet teveel acht op slaat, gaat het allemaal vanzelf weer over...
En dat doen we dus ook niet.....
Van... zelf ben ik ook best nog vol van de afgelopen dagen vol emoties....
Mijn hoofd dwaalt zo nu en dan flink af...
Tot het irritante af zo nu en dan....
Sta ik in het materialen magazijn puzzels uit te zoeken.... want de kleuters kunnen al best moelijkere puzzels aan..... je voelt m vast al aankomen... ja hoor..... laat ik een compleet puzzel kastje uit mijn handen vallen maar jawel...9 puzzels daarin...
Gevolg... van 9 puzzels alle stukjes op de grond....
En ik ben dol op puzzelen.... MAAR NU EVEN NIET!!!!.....
Ja natuurlijk heb ik ze allemaal opgeraapt.... en uitgezocht... en gepuzzeld....
Ik laat de rotzooi niet voor mijn collega's liggen natuurlijk....
En ja natuurlijk speelde dat wel even in mijn hoofd.... maar helaas... zo ben ik nou eenmaal niet....
Op de knieën dus... en puzzelen maar...
Een oog op de deur gericht houdend want het is een magazijn met code slot... en oh wee als die deur dicht valt....
Soms krijg ik bij dat magazijn wel eens zo'n gevoel van vroeger.... toen ik klein was en de grote statige haltrap niet opdurfde.... ik moest dan zo'n groot donker gat tegemoet.... op het overloopje (de trap had twee gedeelten)... langs het ene schilderij van Jeroen Bosch... met de enge gezichten.... dan langs de dubbele enge zolder..... om dan pas bij het lichtknopje te kunnen....
Van..... we gaan vroeg naar huis....
Ook wel lekker een keer...
En maar beter ook want Willem rijdt vandaag naar Zuid Laren om het afscheid van een vriend mee te maken die vaarwel zegt bij het tehuis waar hij jaren en jaren dominee was....
Hé.... dat betekent 'afstandsbediening voor Wampie' avond....
Ik heb veel plannen.... vooral breien... maar zappen is ook leuk...
Alleen komt er van dat zappen weinig als ik blijf hangen bij programma's als Gordon Ramsey in de keuken.... huisjesmelkers en horrorhuurders... en iets met 24 uur ambulance.......
En bij die laatste.... ach wat raakt het mij....
De vrouw die voor een winkelcentrum en epileptische aanval krijgt en daarbij hard ten val komt...
De ambulance rijdt er met spoed heen...
De vrouw ligt koud op de brancard in de ambulance of ze zegt "mijn meisje... mijn kleine meisje... waar is ze...?
De twee ambulancemedewerkers vragen verder.... denkend dat ze naar een kleuter moeten uitkijken...
Ze vragen naar de details....
De kleine meid blijkt haar dochter van 21 met down syndroom te zijn....
Ze loopt vaak weg als mama aanvallen heeft... en ze loopt altijd weg voor ambulances....
Haar vader is zes jaar geleden gestorven en toen kwam de ambulance ook...
Eén ambulancemedewerkster stapt weer uit....
En kijk... daar zit ze. ... op een muurtje....
Een flinke potige meid in zwarte trui en zwarte legging... met alle kenmerken van down ...
De medewerkster vraagt of ze naast haar mag gaan zitten...
Dat mag...
Ze vraagt of ze mama heeft zien vallen... en dat ze dat wel vaker gezien moet hebben...
Wel je misschien even naar mama toe.... vraagt ze...
Er komt een lichte paniek in het meisje...
No no no memories zegt ze en ruikt steeds tegen haar hoofd....
De ambulance doet het aan papa denken.... en papa is daar niet levend uitgekomen....
Haar angst is misschien irreëel.. maar zo puur... zó puur....
Mama in de ambulance weet raad...
Ze belt Rob haar zwager...
Haar kleine meid kan goed met hem....
De kleine meid zelf staat inmiddels tussen twee omstanders in met gebogen hoofd....
Ze wachten een tijdje...
Dan verschijnt er een witte auto...
Ze herkent hem meteen...
En daar stapt om Rob uit...
Er verschijnt een lach op het gezicht... zo puur... zó puur....
Ze vliegt oom Rob in de armen.... die toch eerst even een kijkje bij mama in de ambulance neemt...
Maar zij echt niet... écht niet....!
Oom Rob moet bij haar blijven....
Haar oom Rob....
Oom Rob neemt haar mee...
Ik zou haar voor geen goud op de wereld willen missen zegt mama die zich nu gerustgesteld laat meenemen....
En ik ben het volmondig met haar eens...
Zulke mensen willen we inderdaad voor geen goud op de wereld missen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten