14 augustus 2021

Dag van:

 

Ik wou vandaag ik was
een sprietje mooi groen gras,
maar da's natuurlijk onzin.

Ik had er ook maar weinig aan,
ik zou alleen maar ergens staan
op 'n weiland of tussen stenen

en geen mens zou naar me omzien
als ie daar toevallig voorbij zou gaan
op hele lange benen

en dan wou ik als sprietjes gras
weer dat ik een mens was,
dus wat ik nu al ben -

en zo kwam alles min of meer
op hetzelfde neer.

(Hans Andreas)

Vakantiedagen....

Vakantie.... een periode van rust... van niets doen... maar ook dus van weinig beleven...

Ik beleef niet veel...

Maar ook in het niet beleven, geniet ik volop...

Het is alleen dat, elke keer als de dag ten einde loopt ik niet weet waar de dag gebleven is...

Als ik wakker wordt dan is het alsof er zo'n kriebelnies in m'n neus zit maar als dan die dag zo z'n finale nadert blijkt die nies gewoon vervlogen te zijn....

Geen uitstoot van aërosolen.....

Geen explosie van belevenissen of ervaringen...

Écht vakantie dus....

Maar hoe ik ook geniet, vakantie betekent vóór mij juist vooral veel beleven....

De wereld zien.... de omgeving bekijken....

Onzin natuurlijk maar het is zo'n uit mijn jeugd meegekregen gevoel...

Een soort van erfenis....

Ik ben dus behoorlijk happy met die twee weken Drenthe, waarvan ik niet meer weet wat ik allemaal gedaan heb...

Ik geloof óók niets.. maar dan het niets in een andere omgeving....

En nog happier ben ik met het vooruitzicht van Barcelona...

Daar zal me de rust van het niets doen welkom wreed ontnomen worden....

Maar ook daarvan zal ik waarschijnlijk een week later als ik weer aan het werk ben zeggen dat ik nauwelijks meer weet waar die tijd bleef, wat ik deed op dat en dat tijdstip...

Vakantie is dus veelal het arbeids leven dat even stilstaat...

Je moet niks... je hoeft, je mag, je kan enkel...

Alleen... ik kan de hele dag op m'n luie gat blijven zitten.... m'n gedachten gaan de hele dag maar door...

Willem heeft eindelijk alle zes seizoenen en dus alle afleveringen van de Vikingen gezien...

Dat scheelt veel aan gewelddadig geluidsoverlast...

Zelfs Willem gaf bij de laatste afleveringen en dus de zoveelste veldslag aan dat het wel genoeg was...

Willem kan alleen niet zonder mobiel en niet zonder Netflix dus een volgende serie werd gezocht én gevonden....'After Life'....

En zowaar gebeurt het bijna onmogelijke.... ik raak geboeid...

Geboeid door de fenomenale acteerprestatie maar vooral ook door het licht absurdistische maar eigenijk oh zo treffend neergezet en diep van binnen ware verhaal...

Het verhaal van de man die zijn vrouw aan kanker

verliest en daar niet overheen kan komen..

Neergezet in twee seizoenen (een derde op handen) in steeds zes afleveringen van een half uur...

De man werkt voor een aftands lokaal krantje met karikaturen van collega's....

Op z'n laptop kijkt hij steeds weer fragmenten met boodschappen van zijn overleden vrouw in alle fases van hun huwelijk, die zij hem nagelaten heeft....

Maar ook zonder dat komt hij haar overal tegen in zijn dagelijkse gang van zaken...

Flarden van herinneringen...

Steeds terugkomende beelden van zijn verhaal bij de psychiater en die van zijn baas,  tevens zijn zwager bij de psychiater, de gesprekken van hem met een vrouw op het kerkhof, het dagelijkse bezoek aan zijn dementerende vader in het verzorgingshuis en de ontluikende, maar door hemzelf tegengehouden genegenheid voor de verpleegster, komen elke aflevering terug....

Het geeft houvast in het volgen van zijn absurde gevoelens, gedachten, en in het begin ook gedrag....

Hij wil immers de wereld straffen voor de dood van zijn lieve vrouw.... maar hij is er zelf te lief en te aardig voor...

En hij heeft zijn hond... de herder, die hij ooit aan zijn vrouw schonk...

Daarbij heeft hij de postbode en de prostituee....

Ja hoe verzin je het bij elkaar....?

Het is zo absurd dat het klopt....

Ik twijfel geen seconde aan de waarheid en wijsheid van dit verhaal...

Elke ervaring ... elk gesproken woord... hoe absurd ook, laat zien dat de wereld doorgaat... zelfmoord geen optie is.....

Zo prachtig hoe hij van buiten probeert te laten zien en te blijven wie hij was maar tegelijkertijd door het enorme verdriet van binnen, een ander is....

Elke ervaring.... elk gesproken woord... hoe absurd ook... helpt hem verder.....

Zoals uit een van zijn gesprekken met de vrouw op het kerkhof waarvan haar man naast zijn vrouw ligt begraven...

Ze zitten elke dag op het bankje voor de twee graven onder de prachtige grote bomen...

Hij vertelt haar dat hij de wereld wil straffen... dat hij niks waard is zonder zijn vrouw.... dat het leven geen nut meer heeft....(terwijl jij als kijker juist ziet van hoeveel nut hij is door zijn daden dankzij de boodschappen van zijn vrouw)....

En dan zegt de dame op het bankje....

"Een samenleving groeit als oudere mensen bomen planten waaronder ze zelf nooit zullen zitten.."

"Goede mensen doen goede dingen voor andere mensen..."

Vooral die eerste....

EEN SAMENLEVING GROEIT ALS OUDERE MENSEN BOMEN PLANTEN WAARONDER ZE ZELF NOOIT ZULLEN ZITTEN......

Ik grif de tekst in mijn hersenen...

Want juist de vakantie... waarin ik merk dat ik alle vakanties van weleer verser in het geheugen heb dan de afgelopen twee, drie vakanties.... alsof ik toen actiever was of zo.... geven me het gevoel ouder te worden...

Wat heeft vakantie nog voor zin.....?

Waar geef ik de vakantie nog voor zin?....

Maar ook als ik naar het journaal kijk... Afghanistan.... Haïti.... Peter R de Vries....of nog dichterbij.... gisteravond toen we gezellig met alle kinderen en kleinkinderen op de vlonder zaten , en die politiehelikopter drie kwartier boven ons cirkelde.... waarna bleek dat er heel dichtbij een schietincident had plaatsgevonden en ze de dader zochten die later op een dak bleek te staan.... het slachtoffer is vandaag overleden.... wat heeft het dan allemaal nog voor nut...?

Door mij zal de wereld niet meer veranderen... zal de vakantie niet vakantieachtiger worden.... zelfs niet als ik geniet van niks doen....

En dan denk ik aan de hoofdrolspeler die zich afvraagt wat het leven nog voor waarde heeft...

Misschien zit ik soms wel net zo dicht bij die gedachte de laatste weken......

Misschien moet ik weer eens leren kijken die laatste drie weken van mijn vakantie...

Leren kijken en nog meer waarderen.... en bomen planten zoals ik dat letterlijk in mijn tuintje doe....

De appelboom, de pruimen- en de perenboom van dit voorjaar....

Dat ik wou als sprietjes gras

Weer een mens was

Dus wat ik eigenijk al ben

En dan doorgaan... met de vergaarde wijsheid.... doorgevend aan anderen... voor een betere wereld... waar ik wellicht zelf over 30 jaar niet meer deel van ben...

Maar dat alles toch ooit en nu en later nut had.....