8 maart 2022

Dag van:

De lucht is strak blauw....

Willem komt net binnen als ik de trap af kom...

Hij was, met de pet van ouderling dit keer op,  op bezoek bij twee lieve oudjes....

Ik neem de laatste tree en gooi de tuindeuren los...

"Ben jij gek geworden, roept hij,  het is koud"....

- Nou schat ik weet niet waar jij gezeten hebt... misschien wonen die oudjes in een iglo, maar in de zon is het goed uit te houden hoor.....11 graden al buiten....

Ik loop naar het koffiezetapparaat en maak maar weer eens twee kopjes zwart vocht....

- Wil je binnen of buiten koffie?....

"Wat doe jij?"....

Domme vraag natuurlijk als je aanstaande zojuist de tuindeuren open gooit.... en ik nu loop naar buiten....

Oooooow... het is heerlijk in de zon....

Jammer dat ik zo naar de tandarts moet...

Wachten in een muffe charismaloze wachtkamer met dichte lamellen....

En dan achterover in een stoel waar alleen het licht van die rotte tandartslamp te zien is.....

Daarbij moet ik twee keer 'happen' dus het zal wel tijd in beslag nemen ook.....

Willem waagt zich toch buiten...

Hij durft nog niet toe te geven dat ik gelijk had maar stroopt wel zijn mouwen al omhoog.... en geniet van de koffie...

Stiekem ook vast van de zon...

Uit Guardamar komen ook foto's van de zon...

Babeth is twee dagen vrij...

Ze geniet van dezelfde zon als waar wij momenteel van zitten te genieten...

Mooi idee is dat toch....

Ik weet nog dat ik kort na de scheiding alleen op vakantie ging naar Samos..... en daar een niet onappetijtelijke Griek leerde kennen....

We hadden beiden al snel vlinders in onze buik...

Tja ach... een vakantieflirt... moest kunnen....

De laatste avond zaten we op het strand.... die hele nacht trouwens...

Nee, nee... geen onverantwoorde onzedelijkheden... dat deed ik niet....

Maar zijn zoenen waren zoet... dat dan weer wel....

Tegen de ochtend moest ik gaan....

De zon kwam net op....

Mijn rijk behaarde Apostollis sprak bijna geen woord Engels maar hij wees naar de opkomende zon en zei in driekwart Grieks en een kwart iets wat op Engels leek "we always share the same sun".....

Tot dan toe het meest romantische wat ooit iemand tegen me gezegd had....

En nu denk ik er weer aan... zij het in een compleet andere context... maar de gedachte blijft zo mooi....

Ook de honden en de poezen genieten van weer buiten

zijn...

Op het water gakken twee ganzen.... roept de fuut naar zijn vrouwtje.... en probeert de aalscholver een vis uit het water te verschansen....

Bijna lente.....

Gisteren zagen we de eerste ganzenkuikens al bij de sloot naast de snelweg....

Tijd voor de tandarts....

Ik maak me moeizaam los uit de luie stoel onder de zon en poets mijn tanden....

Wel zo netjes voor je daarheen gaat vind ik altijd...

Ik moet lang wachten...

Dan blijkt dat ze me vergeten zijn....

Nee, nee... ik hoef niet weg te gaan... hun fout... maar of ik nog een kwartiertje wil wachten....

Ik probeer een glimp van de zon op te vangen door de lamellen... of zijn het toch gordijnen....?

Maar dan ben ik toch eindelijk aan de beurt...

Met een soort citroenpers vol groen spul in mijn mond hoor ik Jeroen klagen over de aandelenkoers.... hoor ik hem mopperen over Poetin en de geschiedenis die zich herhaalt... terwijl ik rustig probeert te blijven ademen met dat ding in mijn mond....

Nu de onderkant nog....

Beduidend aangenamer dan de bovenkant moet ik zeggen....

Ik durf zelfs te knikken als hij de complete tijdlijn vanaf 1973 en de autoloze zondagen begint te verduidelijken...

Ondertussen denk ik 'hou dat groene spul nou maar in de gaten... straks groeit het nog vast....

Eindelijk kan ik richting deur...

Weg uit de medische lysol geur....

En hoe wit het ook is daar allemaal... het is niet mijn soort licht...

Ik gooi mijn vest uit, doe het raam van mijn portier open en ruik lente...

Ik gooi niet eens het zonnenschermpje naar beneden en laat de zon vol mijn gezicht verwarmen...

En zo rijd ik mijn oude wijk van vroeger uit, op weg naar huis....

Langs de Pabo waar heel wat studie uren liggen... langs het winkelcentrum waar mijn wol winkeltje is... langs het lange Water waaraan ik ooit woonde en de kinderen opgroeide...

En het is daar dat dat vreselijke gevoel me bekruipt...

Zo intens bewust dat ik er bijna bang van wordt...

Ik zie het ineens voor me.... rennende mensen met koffers en tassen die hun huis ontvluchten.... huilende kinderen.... een file van door elkaar krioelende auto's die richting grens de stad proberen te ontvluchten....

Zo moet het dus zijn als ineens de oorlog voor je deur staat....

Ik druk op het knopje om mijn raam dicht te doen...

Ineens lopen de rillingen over mijn lijf...

Stel je voor.....

Stel je voor dat je zo ineens hoort dat er oorlog is... dat er bommen vallen... straaljagers en bommenwerpers over je heen vliegen....

Dat je hals over kop een koffer uit je schuur grist en....

God wat moet je meenemen.... of erger nog.... wat moet je achterlaten.....?

Dat je geen erg meer hebt van de zon.... de geur van de lente verliest....

Zo zal dat daar zijn... vluchtende mensen... lege flats en huizen.... geschreeuw... gehuil....

Weg bij alles wat vertrouwd is... je supermarkt... je wol winkeltje... de Hema, C &A..... je kapper en dat gezellige terrasje waar je zo graag koffie drinkt... weg bij je buren van wie je ook niet weet waarheen ze vluchten...

Ik ben er even naar van....

En met dat ik verder rij, voelt ineens alle niet meer zo vanzelfsprekend....

Het lijkt wel of het gras groener is en de lucht blauwer.... of zelfs de zon harder schijnt.... en in de Rijn en IJssel weerkaatst....

Dag lieve ganzen.... ik ben er weer....

Dag fijne huizen... met of zonder zonnepanelen...

Dag winkels....

Het mag misschien binnen in jullie allemaal duur zijn... maar ik kan er gewoon binnenlopen... dingen kopen.... vrij zijn!!!!!.....

En ik kan trots zijn...

Trots op internationale vrouwendag waarop mijn zus op tv en in de krant staat, als vrouw die de enige scherpzinnige opmerking maakte tijdens een gemeente verkiezingdebat waar zij onafhankelijk gespreksleider was....

Zelf merk ik dat ik, ondanks mijn politieke belangstelling,  dit keer helemaal niet bezig ben met de gemeenteraadsverkiezingen...

Maar wel eens en te meer me bewust ben van mijn vrijheid....

En zo ontzettend, vol intense dankbaarheid,  het belang voel en inzie van de democratie waarin wij leven.... 

Voor zover ik dat al niet deed....

Maar ik merk dat sinds die oorlog in de Oekraïne begon, ineens zoveel een andere lading krijgt....

Misschien is dat dan de enige houvast dat een beetje hoop geeft....